Gebroken nachten

Naar aanleiding van het andere topic: hoe verdelen jullie de gebroken nachten?

Mijn vriend werkt 34 uur in de week en ik ben thuis met zwangerschapsverlof. Ik merk dat mijn vriend toch wel echt van mij verwacht dat ik degene ben die er meerdere keren per nacht uitgaat als er wat is met de kinderen. Voor de jongste is hij er in anderhalve maand tijd welgeteld nul keer uit geweest en ook als ze bijvoorbeeld een keer overdag begint te huilen in bed is zijn reactie een blik op mij. De afgelopen nachten hier heb ik maar weinig geslapen en meerdere keren aangegeven dat hij ook wat zou kunnen doen, maar tot op heden zit dat er niet in . Ik erger me eigenlijk dood, zal ook wel van het slaaptekort komen, maar goed.

Hoe is het bij jullie? Komt er meer op jullie neer of is het naar jullie gevoel echt eerlijk verdeeld en hoe is die verdeling dan?

Kun je het niet gewoon bespreken dan?

Dion werkt 40 uur en ik ben grotendeels thuis, maar we gaan er allebei 's nachts uit als het moet. Het is over het algemeen ook niet zo dat ik overdag vakantie zit te vieren.

Als ik het gevoel zou hebben dat het oneerlijk verdeeld zou zijn dan zou ik daar toch wel over praten. Beter dan dat je je op zit te vreten terwijl hij zich van geen kwaad bewust is. Ik snap je ergernis overigens wel, maar in zijn ogen is deze verdeling heel redelijk, waarschijnlijk snapt hij ook niet dat jij, ondanks dat je nog thuis bent, ook gewoon vermoeiende dagen hebt en dat gebroken nachten jou net zo goed opbreken. Tijd om hem dat te vertellen.

Mijn vriend werkt regelmatig van 18.00 tot 02.00 uur en is dan om 04 uur thuis, maar als Y. om 06.00 uur ofzo kwam ging hij er gewoon uit hoor.

De kindjes zijn ook van de mannen, dus ik vind dat ook zij er 's nachts uitmoeten. Dat je er als vrouw eerder uitgaat als je nog verlof hebt, ok, maar als je kindje 4x per nacht komt vind ik dat de man er dan ook best 2x uit kan. Gewoon netjes verdelen.

Wij deden hier meestal wisseldienst in het begin: de één had 'dienst' van 22.00 tot 2.30 uur ofzo en de ander van 2.30 uur tot de ochtend. Zo konden we allebei minimaal 4,5 uur slaap per nacht pakken, mits mijn vriend moest werken, dan ging het wat anders en moest ik er ten alle tijden zelf uit tot hij thuis kwam.

Overdag gaat mijn vriend ook gewoon naar Y. toe als er wat is, dus ook dan wisselen we het af.

Edit; hoe is dat dan als jij straks weer gaat werken? Doet hij het dan wel of ook niet?

De gebroken nachten die wij hebben gehad met onze zoon zijn haast niet mee te tellen.. Tja hij kwam in t begin natuurlijk wel voor een voeding maar je verschoonde hem, voedde hem en hij sliep weer dus geen uren op lopen.

Ik neem de nachten altijd voor mijn rekening, mijn man ligt gewoon in coma, eer dat hij wakker is ben ik al lang weer klaar.
Plus dat hij een niet aangeboren hersenbeschading heeft opgelopen bij een ernstig ongeval en hierdoor heel veel meer moe is dan een gezond persoon.

Maar als ik t niet trek of hulp nodig heb is hij altijd bereid om te helpen

Mijn man werkt gemiddeld 48 uur per week, maar gaat er net zo goed uit en doet net zoveel of meer als hij thuis is.

Hier is het slapen al vanaf de geboorte drama en begint al rond 20.30, wij nemen elk 1 kind voor ons, vooraf afgesproken en dan kunnen we ons ook niet ergeren. In het begin sliepen we nog weleens met zijn vieren in bed maar daar zijn ze nu toch echt wat te groot en onrustig voor, dus om de nacht ligt 1 van ons met een kind een halve nacht op de bank en de ander met een kind in bed en de volgende nacht de ander.

We verhuizen binnen een maand en dan komt er een extra bed op een kamer zodat we daarheen kunnen om en om ipv beneden op de bank. Maar stiekem hopen we dat ze daar veel beter gaan slapen aangezien er minder overlast zal zijn dan hier.

Edit: Ik ben thuisblijfmoeder.

Mijn ervaring is wel dat degene die buitenshuis is zich vaak niet realiseert hoe zwaar het thuis kán zijn, bijvoorbeeld als je een kleine baby hebt die continu aandacht nodig heeft.

Wij hebben dan geen pasgeboren baby, maar wel een kind met autisme en op dit moment is het echt even heel, heel zwaar. Ik denk dat Dion dat verstandelijk wel weet, maar ik denk niet dat hij echt voelt welke impact het vaak heeft op mij, niet alleen het zorgen voor Ezra, maar ook al het geregel, alle gesprekken, alles. Dat zijn echt van die dingen die je af en toe even duidelijk moet maken om op één lijn te zitten en begrip te hebben voor elkaar.

Als Yara 's nachts wakker wordt (wat maar weinig voorkomt), gaat mijn vriend meestal. Kian ligt bij ons, als hij 's nachts niet meteen weer slaapt na een voeding/troosten, dan gaat mijn vriend meestal op een matras in de babykamer slapen en blijf ik bij Kian. En als Kian echt lang wakker is 's nachts dan doen we het 50/50 zodat we beiden nog wat kunnen slapen.
Als Yara in het weekend eerder wakker is dan Kian, dan gaat mijn vriend met haar naar beneden en blijf ik nog even liggen.

Toen we nog zelfstandigen waren ( toen was T een baby ) deden we de nachten eerst om en om , later bleek dat ik minder moeite had met de nachten dus deed ik die en ginng man er 's morgens uit.

Met M was dat in het begin ook nog zo maar dat was een rare situatie omdat we toen deels bij mijn ouders woonde voor de zorg van mijn moeder.

Als er nu wat is 's nachts ga ik eruit , zoals voor me ookal gezegd werd ik lig binnen een seconde terug in bed na het geven van tuutje of troosten what ever en tegen de tijd dat man wakker geschud is ..

plus mijn man moet er 6 dagen om half 5 uit en ik ben thuis ..

Susan schreef:Susans tekst

Hebben jullie vaak ruzie/onenigheid om Ezra's autisme? Ik kan me er namelijk alles bij voorstellen..

Trouwens ka je geen middagdutje doen ? Ik sliep ook wel eens mee toen T ook nog sliep?

2CKC2 schreef:
Hebben jullie vaak ruzie/onenigheid om Ezra's autisme? Ik kan me er namelijk alles bij voorstellen..

Niet echt onenigheid over de aanpak, maar het geeft wel spanningen, niet alleen met Dion, maar soms ook bijvoorbeeld tussen mij en mijn ouders (die er ook heel nauw bij betrokken zijn). Gelukkig worden we daar nu ook heel goed in begeleid. Ik ben echt zó blij met de instantie waar we momenteel hulp van krijgen. Echt topmensen zijn dat.

Susan schreef:

2CKC2 schreef:
Hebben jullie vaak ruzie/onenigheid om Ezra's autisme? Ik kan me er namelijk alles bij voorstellen..

Niet echt onenigheid over de aanpak, maar het geeft wel spanningen, niet alleen met Dion, maar soms ook bijvoorbeeld tussen mij en mijn ouders (die er ook heel nauw bij betrokken zijn). Gelukkig worden we daar nu ook heel goed in begeleid. Ik ben echt zó blij met de instantie waar we momenteel hulp van krijgen. Echt topmensen zijn dat.

Dat vind ik goed om te horen. Het gevoel dat je er niet alleen en met je gezin en familie voorstaat maar dat er experts zijn op dit gebied wat voor Ezra alleen maar beter zal zijn straks! Ik snap die spanningen wel, is ook logisch.. Jij zit er met je neus bovenop terwijl je man (zoals vaak mannen zijn) er iets nuchterder in staat misschien. Vrouwen zijn wat emotioneler,zeker als het je kind betreft.

Toen V nog klein was en nacht voedingen had,deed ik die altijd.V heeft niet heel lang een nacht voeding gehad,meestal kreeg hij zijn laatste fles rond 23.30-0.00 uur en dan deed mijn vriend die,soms ging ik naar bed,soms viel ik op de bank in slaap.Maar hij maakte me altijd wakker zodat ik V kon/moest verschonen.Zodra V zijn flesje had ging ik weer naar bed toe.V slaapt eigenlijk al heel lang door,maar de laatste tijd is het weer bingo met wakker worden s'nachts.En dan ben ik 9 van de 10 keer wel degene die eruit gaat.ondanks dat ik nu ook weer werk.Mijn vriend (zegt dat hij hem niet hoort)hoort hem niet,en dan zoals hier al eerder is gezegd ben ik sneller dan dat ik hem er eerst uit moet werken.

Tegenwoordig ga ik er altijd uit. Voordat ik mijn wakker heb gekregen als J. wakker is lig ik alweer in bed. J. gaat ook beter slapen als ik ga (al weet ik dat dat ook komt omdat ik altijd ga natuurlijk). Nu stuur ik toch af en toe mijn man eruit omdat J. dan vast weer een beetje kan wennen, want als ik bevallen ben zie ik me er niet uit gaan om z'n speentje of knuffel te geven.

Toen J. net geboren was deden we de eerste twee weken de nachten meestal samen. Daarna heeft mijn man heel lang bijna alle nachtvoedingen en verschonen gedaan. Als J. wakker was en getroost moest worden deed ik dat dan meestal (door hem bij ons in bed te leggen en verder te slapen ).

Ik geef altijd de laatste en eerste fles... Vriend staat om kwart over 3 's nachts op, dus die kan hij allebei niet doen, kan niet van hem verlangen dat hij tot half 12 opblijft en dan om kwart over 3 weer fris en fruitig naast zijn bed staat. En hij is 6 dagen per week weg, dus ik doe dat 7 dagen per week zo. Zondags baal ik er wel is van dat ik weer op moet staan, maar aan de andere kant kruip ik na de fles weer mn bed in en slaap zo verder, hij blijft wakker... En zaterdagavond (de enige avond die we samen hebben) ga ik ook niet om 10 uur naar bed. Dusja, eigenlijk is het hier qua zorg niet eerlijk verdeeld, maar ik vind ook dat ik niet kan verwachten dat hij op zijn enige vrije dag vroeg opstaat, als ik zo verder slaap en hij niet meer kan slapen, wakker is wakker. Zo af en toe staat hij wel op zondags dan is ie al wakker, daar geniet ik dan wel van haha. Als we allebei vakantie hebben wordt het wel eerlijk verdeeld.

Overigens denkt hij wel dat ik alleen maar in mn neus zit te peuteren als ik thuis ben... En dat krijg ik er maar niet uit (uit zijn hoofd, niet uit mijn neus )

Ik ben 9 van de 10 keer de pineut, heel soms dat mijn vriend er uit gaat, maar dat komt zelden voor, het lijkt wel of hij doet alsof hij onze zoon niet hoort ofzo, heel gek, ik hoor mijn zoontje altijd meteen als hij huilt, dus ik irriteer me ook heel vaak aan mijn vriend, maar volgens mij zijn heel veel mannen zo, als ik dat om me heen hoor..

Mijn man geloofde trouwens wel dat ik niet niks deed de hele dag maar had ook niet echt een idee van wat ik dan allemaal deed de. Toen J. een maand of 2 was ben ik een dagje gaan shoppen met een vriendin. Eigenlijk zouden we nog uit eten gaan maar dat ging niet door, geloof dat hij erg blij was dat ik toch thuis kwam voor het eten en daarna hielp hij opeens ook meer mee als hij thuis was .

Haha hij weet wel dat ik niet helemaal niks doe, maar hij heeft geen idee van hoe druk het is... Nu wel iets meer, ik ben nu 's avonds 2,5 uur werken en mevrouwtje heeft verzonnen dat ze om 5 uur haar huiluurtje heeft... En ik begin om 5 uur met werken. Dus hij is dan wel druk met haar, maar normaal slaapt ze 's avonds door tot 19:00 uur dan hoeft hij ook geen drol te doen. Overdag is ze veel meer wakker.

Tania schreef:Mijn man geloofde trouwens wel dat ik niet niks deed de hele dag maar had ook niet echt een idee van wat ik dan allemaal deed de. Toen J. een maand of 2 was ben ik een dagje gaan shoppen met een vriendin. Eigenlijk zouden we nog uit eten gaan maar dat ging niet door, geloof dat hij erg blij was dat ik toch thuis kwam voor het eten en daarna hielp hij opeens ook meer mee als hij thuis was .

Haha herkenbaar, als je man denkt dat je niks doet, moet je idd een dagje weggaan en laat hem maar op de kleine passen, nou dat piept hij wel anders, ik ben toen ook toen onze zoon nog klein was een keer een dagje weggeweest en hij smste wel honderd keer hoelaat ik thuis kwam, want hij vond het zo zwaar, haha, hij zei toen pas dat hij echt respect had voor mij.

Hier doen we de nachten samen.

Hier verdelen we de nachten ook, maar meestal pakken we hem gewoon en nemen we hem bij ons zodat we gewoon verder kunnen slapen. En als hij echt ziek is wil hij bij mij zijn dus hebben we niet echt een keus

Hier heb ik geen keus en doe ik het altijd alleen. Ik denk ook wel dat ik er vaker uit zou gaan wanneer ik het meeste thuis zou zijn en mijn vriend veel zou werken. Maar dan zou ik alsnog wel graag willen dat ook hij het wel af en toe zou doen. Ik vind toch dat je zulke taken eigenlijk hoort te verdelen, ook al ben jij het meeste thuis dan heb je daarom niet minder recht op slaap. Al zou ik het dan zelf wel zo doen dat ik er vaker uit zou gaan. Had ik die keuze af en toe maar met de gebroken nachten van de afgelopen 2 maanden