burn out vs depressie

Verschil is dat bewustwording geen donder uitmaakt voor hoe effectief je immuunsysteem een griepvirus aanpakt. Terwijl bewustwording van gedachten en emoties (en dus oorzaak) bij een depr essie essentieel zijn.

Antibes schreef:Verschil is dat bewustwording geen donder uitmaakt voor hoe effectief je immuunsysteem een griepvirus aanpakt. Terwijl bewustwording van gedachten en emoties (en dus oorzaak) bij een depr essie essentieel zijn.

Nou, dat snap ik wel Had ook eerst een andere vergelijking staan.

Maar als de oorzaak niet gevonden wordt, moet dat dan zijn waar je op vast loopt? Zo las ik het! Je kan wel werken aan herstel zonder de oorzaak.

Smikkell schreef:

Antibes schreef:Verschil is dat bewustwording geen donder uitmaakt voor hoe effectief je immuunsysteem een griepvirus aanpakt. Terwijl bewustwording van gedachten en emoties (en dus oorzaak) bij een depr essie essentieel zijn.

Nou, dat snap ik wel Had ook eerst een andere vergelijking staan.

Maar als de oorzaak niet gevonden wordt, moet dat dan zijn waar je op vast loopt? Zo las ik het! Je kan wel werken aan herstel zonder de oorzaak.

That's true!

Dat hangt er vanaf wat je als oorzaak ziet. Ik geloof namelijk niet zo in extreme oorzaken voor depressies. Gebeurtenissen veroorzaken geen depressie, er is geen causaal verband ofzo. Ik zie de oorzaak van een depressie in cognitieve capaciteiten. En om echt aan herstel te werken, moet je je m.i. dus wel bewust worden van díe oorzaak.

Antibes schreef:Dat hangt er vanaf wat je als oorzaak ziet. Ik geloof namelijk niet zo in extreme oorzaken voor depressies. Gebeurtenissen veroorzaken geen depressie, er is geen causaal verband ofzo. Ik zie de oorzaak van een depressie in cognitieve capaciteiten. En om echt aan herstel te werken, moet je je m.i. dus wel bewust worden van díe oorzaak.

Of erfelijkheid.

Ik zie het zelf ook niet in aanwijsbare gebeurtenissen of momenten 'dat gebeurde er en daardoor ben ik depresief geworden'. Dat is ook wat ik bedoel met dat je kunt werken aan de depressie zonder die oorzaak te weten.
Bij bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie zoeken ze niet naar dat soort aanwijsbare oorzaken. Daar ga je wel je patronen na en probeer je dat de veranderen. Die patronen zouden dan dus de oorzaak zijn. In zo'n geval helpt de oorzaak je dus wel bij het herstel. Alleen kun je dat de oorzaak noemen? Is dat wat er hier wordt bedoeld met de oorzaak die niet gevonden wordt? Want lijkt me dat die patronen bij zo'n vomr van therapie wel naar boven komen.

Maar dat heeft verder nog niets met dit topic en de vraag van de TO te maken.

Smikkell schreef:

Maar dat heeft verder nog niets met dit topic en de vraag van de TO te maken.

Helemaal geen probleem toch,ik vind de discussie die inmiddels is ontstaan erg interessant, ook al doe ik er dan zelf niet aan mee.
Heb zelf geloof ik nog niet zo'n duidelijke mening, ondanks dat ik zelf ook bekend ben met depressie. Vind het wel fijn om te lezen hoe andere over dit alles denken!
Ik herken zelf namelijk dat het lastig is om 'geen oorzaak' te hebben om de schuld aan te geven. Natuurlijk moet dat niet weerhouden van het werken aan een positieve toekomst. Maar ik denk wel dat 'acceptatie' bij zowel depressie, burn out of een andere stoornis/probleem, een heel groot onderdeel uitmaakt van hoe je je voelt en hoe je gedrag is.

Curious schreef:

Smikkell schreef:

Maar dat heeft verder nog niets met dit topic en de vraag van de TO te maken.

Helemaal geen probleem toch,ik vind de discussie die inmiddels is ontstaan erg interessant, ook al doe ik er dan zelf niet aan mee.
Heb zelf geloof ik nog niet zo'n duidelijke mening, ondanks dat ik zelf ook bekend ben met depressie. Vind het wel fijn om te lezen hoe andere over dit alles denken!
Ik herken zelf namelijk dat het lastig is om 'geen oorzaak' te hebben om de schuld aan te geven. Natuurlijk moet dat niet weerhouden van het werken aan een positieve toekomst. Maar ik denk wel dat 'acceptatie' bij zowel depressie, burn out of een andere stoornis/probleem, een heel groot onderdeel uitmaakt van hoe je je voelt en hoe je gedrag is.

Ik hing er verder ook geen oordeel aan. Vind de discussie ook wel interessant, al vind ik beide moeilijk te vergelijken. En dat terwijl het toch ook veel overloop heeft.

Ik denk dat die collega in de veronderstelling is dat als je een burnout hebt, het al snel beter gaat als je rust neemt en dat dat met een depressie niet per se het geval is.

Ik snap ook nog steeds niet precies de verschillen, behalve dan zoals dat uitgelegd wordt hier in het topic.
Depressie ziet er bij iedereen ook weer anders uit, en burn out ook weer dus..
T verschil tussen overspannen en burn out is ook al zo vaag.
In ieder geval is het allebei flink vervelend!

Kenya schreef:Dat is inderdaad wel erg lang dan Grote Smurf. Heftig! Ik vond het juist wel prettig dat mensen het niet aan me merkten, maar ik kan me voorstellen dat als je er zo lang mee zit dat het wel vervelend is dat veel mensen het niet weten. Weet je voor jezelf waar het vandaan komt? Die depressie? Of is er geen aanwijsbare oorzaak? Bij mij was het een mix van karakter, opvoeding, jeugdervaringen en veel veranderingen op dat moment. Daarnaast zit het in de familie en het is inderdaad (gedeeltelijk) erfelijk. Doordat ik op een gegeven moment wist waar het fout ging kon ik er met een psycholoog over praten en aan werken. Dat heeft bij mij uiteindelijk voor genezing gezorgd. Het lijkt me echt heel zwaar om je zo lang zo rot (en dat is nog zacht uitgedrukt, ik weet het) te voelen! Voel met je mee!

Ja, ik denk wel te weten waar het vandaan komt. Allereerst karakter en aanleg. Maar ook heftige jeugdervaringen (onveiligheid, bedreigingen in de thuissituatie). En daarna verschillende ervaringen zoals een scheiding en een miskraam in de 16e week.
Het is een lang verhaal, maar op de één of andere manier heb ik vaak een gedachte of voorgevoel, en dan dus niet positief, die uiteindelijk toch blijkt te kloppen. Nou kun je dit noemen als een selffulfilling prophecy, maar ook in het geval van die miskraam had ik gelijk. Totaal geen aanwijzingen, maar toch ging het mis in de 16e week. En dat terwijl ik er cognitief zoveel dingen tegenaan had gegooid waarom het juist wél goed zou zijn. En zo zijn er meer dingen, of het nou werkgevers of relaties zijn, ik word steeds banger van situaties en dan blijkt dat mijn gevoel toch gelijk heeft gehad. En daar gáát je cognitieve therapie, want die is er juist voor bedoeld om je in te doen laten zien dat je soms helemaal niet goed denkt.
En nu denk ik dat het een vicieuze cirkel is geworden. Partners hebben de relatie uitgemaakt, m'n beste vriendin heeft de vriendschap beëindigd (ze is zelf manisch depressief, dus het werd haar te zwaar), kortom, ik zit in een isolement en heb überhaupt niet de kracht om stappen te zetten om er uit te komen. Heb ik nog niet eens gezegd dat ook mijn zus mij de deur heeft gewezen. Zij heeft liever contact met mijn ex. Anyway, ik ben er nu heilig van overtuigd dat je niemand kunt vertrouwen.

Maar als je altijd bij alles denkt dat het mis kan gaat of zal gaan, heb je inderdaad een aantal keer vast gelijk. De cognitieve therapie is er inderdaad om dat om te buigen, maar ik denk juist dat de angst vooraf en het negatieve (jij noemt het een voorgevoel) zorgt voor bijvoorbeeld het stuklopen van contacten en het mislopen van je werk.

Ik denk dat niet bij alles, hoor. Dan heb je ook geen leven meer.
Ik schreef "Vaak". Met enige regelmaat. En dan klopt mijn voorgevoel dus ook. En dat, terwijl ik er (door veel therapie-ervaringen) allerlei tegengedachten tegenover heb gezet. Het komt er eigenlijk op neer dat ik m'n gevoel dan dus niet volg maar m'n verstand, terwijl m'n gevoel toch gelijk heeft gehad. Beetje moeilijk uit te leggen via internet, want ik ben echt geen zwartgallige zeurdoos, maar... tja... ruzie tussen gevoel en verstand. Ja, dat is het. En in (cognitieve) therapie leer je dus om je reële gedachten naar boven te halen, terwijl mijn gevoel juist vaak gelijk had. En waar kun of durf je dan nog op te vertrouwen?

Edit: en wat het stuklopen van die contacten betreft. Mijn ex heeft bijvoorbeeld gedreigd om alles van me af te nemen en mijn zus kiest partij voor hem. (Waarom weet ik niet). Mijn vorige werkgever heeft me eens gigantisch uitgescholden ("K*twijf" enzovoorts op de werkvloer, een tirade van een uur lang!, alleen omdat ik vrij vroeg om naar de dokter te gaan), kortom... tja, het zijn extreme voorbeelden, maar even om aan te geven dat ik niet zou weten hoe ik dit had kunnen voorkomen. Niet dat ik nooit iets fout doe, maar ik heb veel voorvallen besproken in therapie, van dingen waar ik tot op de dag van vandaag niet zou wéten hoe ik het anders had moeten doen.

Curious schreef:Hallo Dames,

Wat is volgens jullie het verschil tussen een burn out en een depressie? (gaat me om wat jullie beeld er van is, en niet wat de precieze definitie is)
En wat is volgens jou ' erger', een burn out of depressie? (ook weer je beeldvorming ervan)

Dit nav een collega die thuis zit met een burn out, en die erg blij was dat het een burn out was en geen depressie. Ik kan haar reactie slecht plaatsen en ben benieuwd wat de beeldvorming van depressie en burn out is hier op het forum!

Heb de andere reacties verder niet gelezen.
Burnout= overspannen, opgebrand zijn, overwerkt, maar dan dus het laatste stadium waarbij je letterlijk niks meer kan.
Depressie= een echte ziekte, in principe veroorzaakt doordat je te weinig noradrenaline aanmaakt, plus omstandigheden, erfelijke aanleg etc., je ziet het leven niet meer zitten, zwaarmoedig, problemen met slapen, geen eetlust meer enz. enz.

Ik vind beide even erg, maar anders...het kan bij beide erg lang duren voordat je weer beter bent. Depressie is overigens wel beter aan te pakken met de juiste therapie en medicatie, maar hangt ook weer een hoop dingen af. Een echte burn-out kan ook heel lang duren.
Qua beeldvorming lijken mensen met een burn-out eerder hardwerkende en perfectionistische mensen (dit beeld is vaak dus positiever, want het zijn eigenschappen die wel worden gewaardeerd) en mensen met een depressie zijn eerder wat klagelijk of negatief. Maar ik ben het hier zelf niet mee eens, laat dat duidelijk zijn! Maar ik denk dat je collega dit bedoelt.

Le Chat Noir schreef:

Curious schreef:Hallo Dames,

Wat is volgens jullie het verschil tussen een burn out en een depressie? (gaat me om wat jullie beeld er van is, en niet wat de precieze definitie is)
En wat is volgens jou ' erger', een burn out of depressie? (ook weer je beeldvorming ervan)

Dit nav een collega die thuis zit met een burn out, en die erg blij was dat het een burn out was en geen depressie. Ik kan haar reactie slecht plaatsen en ben benieuwd wat de beeldvorming van depressie en burn out is hier op het forum!

Heb de andere reacties verder niet gelezen.
Burnout= overspannen, opgebrand zijn, overwerkt, maar dan dus het laatste stadium waarbij je letterlijk niks meer kan.
Depressie= een echte ziekte, in principe veroorzaakt doordat je te weinig noradrenaline aanmaakt, plus omstandigheden, erfelijke aanleg etc., je ziet het leven niet meer zitten, zwaarmoedig, problemen met slapen, geen eetlust meer enz. enz.

Ik vind beide even erg, maar anders...het kan bij beide erg lang duren voordat je weer beter bent. Depressie is overigens wel beter aan te pakken met de juiste therapie en medicatie, maar hangt ook weer een hoop dingen af. Een echte burn-out kan ook heel lang duren.
Qua beeldvorming lijken mensen met een burn-out eerder hardwerkende en perfectionistische mensen (dit beeld is vaak dus positiever, want het zijn eigenschappen die wel worden gewaardeerd) en mensen met een depressie zijn eerder wat klagelijk of negatief. Maar ik ben het hier zelf niet mee eens, laat dat duidelijk zijn! Maar ik denk dat je collega dit bedoelt.

Ik denk dat vetgedrukte alleen voor de (erg) korte termijn geldt.