Burn out...

Zijn hier meiden die toevallig een burn out hebben gehad? Hoe ging de herstelprocedure met werk en dergelijke en hoe lang had je de tijd nodig om weer volledig aan het werk te kunnen?

Ik heb 2 jaar geleden een burn out gehad. Ik heb bijna 4 maanden volledig thuis gezeten en daarna heb ik nog een reintegratietraject van 4 maanden doorgelopen totdat ik weer fulltime aan de slag was.

Ik heb zelf een reintegratieschema opgesteld en dat bij de arbodienst ingeleverd. Zij hebben het goedgekeurd en dus mocht ik op mijn eigen manier reintegreren. Dat vond ik erg fijn.

Ook heb ik tijdens de reintegratie wekelijks evaluatiemomenten met mijn teamleider ingepland.
Dus als ik volgens het schema toe was aan meer uren, maar ik bleek dat nog niet te kunnen trekken, dan kon ik dat aangeven en bijv. nog een week langer op het (lager) aantal uren blijven zitten.
En het werkt ook andersom natuurlijk.

Ik ben nog aan het herstellen van een burn-out.

Vorig voorjaar was voor mij de druppel. Ik ben één week thuis geweest en ben daarna wel weer aan het werk gegaan. Ik ben toen i.p.v. 8 uur per dag 5 uur gaan werken, op één locatie i.p.v. 2 en deed aangepaste werkzaamheden. Helaas had ik op dat moment een 'minder prettige' manager die zich niets bij een burn-out voor kon stellen en het traject niet al te best heeft begeleidt. Ik mocht me ook niet ziek melden en naar de bedrijfsarts...
Voor mijn gevoel heb ik veel zelf uit moeten zoeken, in samenwerking met de coach die ik zelf heb ingeschakeld. Vanuit mijn werk werd er steeds beloofd dat ze een begeleider in zouden schakelen om te kijken hoe ik mijn werk weer op zou kunnen pakken maar daar 'wacht' ik nu nog steeds op. Zelf overal achter aan moeten heeft mij veel energie gekost, die ik op dat moment eigenlijk niet had. Ik denk dat dit wel voor een vertraging heeft gezorgd in mijn herstel.

Ondertussen heb ik 'n andere manager en ben ik ook ziek gemeld voor 6 uur per week. Ondertussen heb ik wel weer bijna al mijn werkzaamheden opgepakt en werk ik ook weer op 2 locatie's. Ik werk nu 30 tot 32 uur per week en moet naar 36 uur.

Een van mijn directe collega's heeft 'n jaar eerder een burn-out gekregen, die nóg heftiger was als die van mij. Zij is letterlijk ingestort, opgenomen geweest en kon in het begin niet eens haar dagelijkse ADL dingen doen zonder hulp.
Zij werkt wel haar volledige uren weer maar is nog steeds niet helemaal 100% fit.

Vanwaar je vraag?

**

Wat een vervelende situatie zeg. Maar mag ik vragen waarom je er vanuit gaat dat je werk die kosten gaat betalen voor psychologische hulp? Als je ziek bent is het toch ook aan jou om er alles aan te doen weer beter te worden? Ik vind ook niet dat zij voor dat soort kosten op horen te draaien eigenlijk dus kan me goed hun verbazing voorstellen. Nu weet ik verder niet of daar regels voor zijn hoor maar ik vind het wel een beetje apart.

Heb je zelf al zo'n plan van aanpak gemaakt? Wellicht kun je je werk mailen met wat jij graag nog zou willen bespreken met je verzuimconsulent en waarom jij denkt dat het daardoor sneller is opgelost. Denk je dat het goed is dat je geen leidinggevende meer wordt? Ik bedoel, binnen dit bedrijf klinkt het ook niet echt iets wat je kunt leren maar meer als iets wat je blijkbaar al ontzettend in je moet hebben. Ze staan niet echt open voor coaching... Wat voor lichamelijke klachten heb je? En heb je dit besproken op je werk? Het is zo jammer dat jij maar ook je werkgever in zo'n negatieve spiraal lijken te zitten. Ik zou dat proberen te doorbreken, voor zo ver dat nog mogelijk is.

Sterkte.

Nou ja dat klinkt dus wel een beetje hetzelfde als mijn situatie een jaar geleden; geen begrip voor de situatie en je zo snel mogelijk weer volledig aan de bak willen hebben.

Ook ik heb mijn coach volledig zelf moeten betalen. Bij mij hebben ze dat wel heel gemeen gespeeld; máánden belooft om een begeleider of iets dergelijks te zoeken maar dat kwam er steeds maar niet van, ieder keer 'n ander smoesje. Op een gegeven moment was ik het zó beu om steeds maar te moeten vragen om hulp, die energie kon ik wel beter gebruiken. Toen heb ik dus zelf 'n coach ingeschakeld en werd er gezegd dat ze zouden kijken wat ze financieel daarin voor me zouden kunnen betekenen. Tijdens gesprekken met mijn manager heb ik eigenlijk te veel verteld waardoor zij heeft besloten dat mijn problemen op het werk voort kwamen uit privéproblemen. Dat, i.c.m. het feit dat ik zelf 'n coach heb ingeschakeld en niet op verzoek van mijn werkgever, zorgt er voor dat ik geen recht heb op een vergoeding.

Het is zo moeilijk! Nu kan ik mijn situatie weer een beetje vanaf de zij-lijn bekijken maar op het moment dat je er helemaal in zit, zoals jij nu, is dat zo ontzettend moeilijk. Je bent jezelf niet en daardoor kwetsbaar en ik heb het gevoel dat daar wel eens misbruik van gemaakt wordt.
In het begin wilde ik het allemaal alleen doen maar dat ging niet, ik wist niet meer hoe of wat en deed beloftes tijdens gesprekken met mijn manager die ik niet waar kon maken. Met als gevolg dat ik weer helemaal over de zeik was. Toen heb ik besloten dat ik géén beloftes deed of afspraken meer maakte tijdens het gesprek maar dat ik de opties besprak met mijn manager, er over nadacht en evt. besprak met naaste en dan er op terug zou komen. Dat heeft voor mij wel gewerkt want tijdens zo'n gesprek wordt je gewoon overladen met informatie en klinkt het allemaal leuk en aardig maar daarna denk je 'Hè? Wat heb ik nou eigenlijk afgesproken? Dat kan helemaal niet!'.

Heb je iemand in je omgeving die met je mee kan kijken en je een beetje kan beschermen? Ik kon gewoon niet echt helder denken wat betreft mijn werk en met mijn coach en/of mijn vader en zijn vriendin bekeek ik de situatie dan en kwam toch inzichten. Daarna ging ik dan weer naar mijn manager.

Sterkte!

Zusje schreef:Wat een vervelende situatie zeg. Maar mag ik vragen waarom je er vanuit gaat dat je werk die kosten gaat betalen voor psychologische hulp? Als je ziek bent is het toch ook aan jou om er alles aan te doen weer beter te worden? Ik vind ook niet dat zij voor dat soort kosten op horen te draaien eigenlijk dus kan me goed hun verbazing voorstellen. Nu weet ik verder niet of daar regels voor zijn hoor maar ik vind het wel een beetje apart.

Heb je zelf al zo'n plan van aanpak gemaakt? Wellicht kun je je werk mailen met wat jij graag nog zou willen bespreken met je verzuimconsulent en waarom jij denkt dat het daardoor sneller is opgelost. Denk je dat het goed is dat je geen leidinggevende meer wordt? Ik bedoel, binnen dit bedrijf klinkt het ook niet echt iets wat je kunt leren maar meer als iets wat je blijkbaar al ontzettend in je moet hebben. Ze staan niet echt open voor coaching... Wat voor lichamelijke klachten heb je? En heb je dit besproken op je werk? Het is zo jammer dat jij maar ook je werkgever in zo'n negatieve spiraal lijken te zitten. Ik zou dat proberen te doorbreken, voor zo ver dat nog mogelijk is.

Sterkte.

Maar als je tijdens je werk lichamelijk letsel oploopt dan krijg je daar toch ook een vergoeding voor? Zou er dan verschil moeten zijn tussen psychisch en lichamelijk letsel?
Ik heb meer als 'n jaar aangegeven dat de werkdruk te hoog was, dat we aansturing misten, er onvoldoende gediplomeerd personeel was, enzovoorts enzovoorts maar daar werd niets mee gedaan. Op 'n gegeven moment ben ik toen 'onder de druk bezweken'.
Ik zal niet zeggen dat er buiten het werk ook geen dingen speelde en ik verwacht ook niet dat zij mijn totale kosten hadden betaald maar een bijdrage daarin had me wel op zijn plaats geleken. Mijn coach ziet dit in een groot deel van de 'gevallen' ook in zijn praktijk, dat de werkgever mee betaald. En hij heeft mij moeten begeleiden bij het oppakken van mijn werkzaamheden omdat mijn werkgever dat niet deed, terwijl dat wél bij een werkgever hoort! Als ik daar alleen voor de problemen privé naartoe had gemoeten had me dat best een aantal, zeer kostbare, behandelingen gescheeld.

Achteraf gezien denk ik dat ik nóg veel meer had moeten aandringen maar dat gaat op dat moment gewoon niet. Ik had al zo veel energie nodig om de dag door te komen, om te overleven. En dan kun je dit soort gedoe er gewoon niet bij hebben en denk je na verloop van tijd 'laat maar!'.

Misschien dat de TO wel zelf een plan van aanpak kan maken maar ik kon dat op dat moment écht niet. Mijn collega's en mensen uit mijn omgeving zeiden dat ook maar ik wist gewoon écht niet meer hoe ik hier uit moest komen, had geen overzicht meer en zag alleen maar problemen, geen oplossingen. Ik kon het niet bedacht krijgen! Ik wilde gewoon iemand die, bij wijze van, mijn hand pakte, naar mijn verhaal luisterde en opties voorstelden. Uit een paar opties kon ik nog wel kiezen maar die opties zelf bedenken kon ik gewoon niet.

**

**

chococupcake schreef:

Angela_1986 schreef:

Zusje schreef:Wat een vervelende situatie zeg. Maar mag ik vragen waarom je er vanuit gaat dat je werk die kosten gaat betalen voor psychologische hulp? Als je ziek bent is het toch ook aan jou om er alles aan te doen weer beter te worden? Ik vind ook niet dat zij voor dat soort kosten op horen te draaien eigenlijk dus kan me goed hun verbazing voorstellen. Nu weet ik verder niet of daar regels voor zijn hoor maar ik vind het wel een beetje apart.

Heb je zelf al zo'n plan van aanpak gemaakt? Wellicht kun je je werk mailen met wat jij graag nog zou willen bespreken met je verzuimconsulent en waarom jij denkt dat het daardoor sneller is opgelost. Denk je dat het goed is dat je geen leidinggevende meer wordt? Ik bedoel, binnen dit bedrijf klinkt het ook niet echt iets wat je kunt leren maar meer als iets wat je blijkbaar al ontzettend in je moet hebben. Ze staan niet echt open voor coaching... Wat voor lichamelijke klachten heb je? En heb je dit besproken op je werk? Het is zo jammer dat jij maar ook je werkgever in zo'n negatieve spiraal lijken te zitten. Ik zou dat proberen te doorbreken, voor zo ver dat nog mogelijk is.

Sterkte.

Maar als je tijdens je werk lichamelijk letsel oploopt dan krijg je daar toch ook een vergoeding voor? Zou er dan verschil moeten zijn tussen psychisch en lichamelijk letsel?
Ik heb meer als 'n jaar aangegeven dat de werkdruk te hoog was, dat we aansturing misten, er onvoldoende gediplomeerd personeel was, enzovoorts enzovoorts maar daar werd niets mee gedaan. Op 'n gegeven moment ben ik toen 'onder de druk bezweken'. Ik zal niet zeggen dat er buiten het werk ook geen dingen speelde en ik verwacht ook niet dat zij mijn totale kosten hadden betaald maar een bijdrage daarin had me wel op zijn plaats geleken. Mijn coach ziet dit in een groot deel van de 'gevallen' ook in zijn praktijk, dat de werkgever mee betaald. En hij heeft mij moeten begeleiden bij het oppakken van mijn werkzaamheden omdat mijn werkgever dat niet deed, terwijl dat wél bij een werkgever hoort! Als ik daar alleen voor de problemen privé naartoe had gemoeten had me dat best een aantal, zeer kostbare, behandelingen gescheeld.

Achteraf gezien denk ik dat ik nóg veel meer had moeten aandringen maar dat gaat op dat moment gewoon niet. Ik had al zo veel energie nodig om de dag door te komen, om te overleven. En dan kun je dit soort gedoe er gewoon niet bij hebben en denk je na verloop van tijd 'laat maar!'.

Misschien dat de TO wel zelf een plan van aanpak kan maken maar ik kon dat op dat moment écht niet. Mijn collega's en mensen uit mijn omgeving zeiden dat ook maar ik wist gewoon écht niet meer hoe ik hier uit moest komen, had geen overzicht meer en zag alleen maar problemen, geen oplossingen. Ik kon het niet bedacht krijgen! Ik wilde gewoon iemand die, bij wijze van, mijn hand pakte, naar mijn verhaal luisterde en opties voorstelden. Uit een paar opties kon ik nog wel kiezen maar die opties zelf bedenken kon ik gewoon niet.

Je verwoord het zo goed, dit is precies wat ik bedoel en waar ik mee bezig ben geweest de afgelopen tijd...

Waar ik ook gewoon echt tegenaan loop is het feit dat ik sneller weer op die 24 uur moet zijn, en dat ik daar helemaal nog niet aantoe ben. Ik wil best wat doen, maar ik kan gewoon nog niet veel. Ik zie/ hoor soms van mensen dat ze heel lang in de ziektewet zitten maar hoe doen ze dit dan? Ik heb wekelijkse evaluatiegesprekken en ik kan je nu al vertellen dat ik nu al heel erg gespannen ben over wat er donderdag met mij word besproken. Ik kan die spanning gewoon niet aan...

Dat vraag ik me dus ook af! Ik heb 2 collega's die ruim 1,5 jaar in de ziektewet hebben gezeten en alleen 'n paar uur therapeutisch werkte op een andere locatie en die ondertussen, weer zowat 1,5 jaar verder nog steeds niet doen wat ze eigenlijk zouden moeten doen maar wel beter gemeld zijn. Er zit een hele geschiedenis bij die twee achter en bij één van hen zie ik nu wel dat ze het niet anders kan dan zo.
Maar die ander... Die loopt er gewoon de kantjes vanaf, iedereen ziet het maar niemand kan er wat aan doen. Zij reageert zó dramatisch als er iets gezegd wordt, meldt zich zo weer ziek als iemand bij wijze van maar 'boe' zegt dus ja wat doe je dan? Maar lief en aardig want dan is ze er in ieder geval. Onze huidige manager lijkt nu in te zien dat het niet helemaal klopt wat er bij haar gebeurt en spreekt haar hier ook wel op aan.

Ze hebben toen die 2 zich, gelijktijdig, ziek meldden een aantal fouten gemaakt. Ik, en degene die na mij zullen volgen, zijn daar de 'dupe' van want sindsdien is het beleid héél streng. Toen ik me het afgelopen jaar ziek ging melden omdat ik m'n enkelbanden gescheurd had, hing de arbeidsdeskundige meteen aan de telefoon en moest ik me voor alles verantwoorden. Vervolgens hoor ik die beste man amper meer en als ie belt heeft ie 't alleen nog maar over die enkel en denkt ie dat ik daarvoor nog 6 uur in de ziektewet zit.

**

chococupcake schreef:Tja... ongelooflijk eigenlijk hoe mensen soms de kantjes er zo vanaf kunnen lopen, terwijl als er echt iets aan de hand is je dan vaak niet serieus genomen word.

Ik snap er dus ook niets van, je moet toch regelmatig gesprekken hebben met je werkgever/ leidinggevende in je ziekteverlof... En aangezien ik al heel erg gespannen ben daarover, kan ik me gewoon niet voorstellen hoe je dan al die tijd in de ziektewet zit. Voor mij is dit een extra stimulans gewoon door te gaan met mijn werk. Net zoals nu denk ik, S. raap jezelf bij elkaar.. ga ervoor en zolang je blijft sollicteren komt er wel wat op je pad... het is tijdelijk... Maar dat kan eigenlijk helemaal niet omdat ik helemaal niet goed kan functioneren op de werkvloer. Prive komt dit er ook wel uit hoor... Ik ben te druk met van alles, en geef mezelf de tijd & ruimte soms ook niet om te herstellen. Ik heb helaas meegekregen dta ik gewoon door moet gaan, ziek zijn doe je maar na je 65ste... en dat krijg ik niet zomaar uit mijn systeem..

Ik denk dat het hem dus precies daar in zit! Als je écht ziek bent hou je dat niet zo lang vol en geef je uiteindelijk maar toe. Degene die er de kantjes vanaf lopen, overdrijven de boel waarschijnlijk wel (enorm) en kunnen het daarom goed volhouden.

Ik heb ook altijd meegekregen dat je je voor 200% inzet op je werk en dat je gewoon doorgaat. Helaas gaat dat inderdaad niet zomaar uit je systeem en dat is dus ook belangrijk om te bespreken met je hulpverlener! Zolang jij jezelf hier de kans niet voor geeft zul je ook niet volledig herstellen.

**

Heej meis!! Wat beroerd allemaal!! Als je in zo'n situatie zit leer je het bedrijf pas echt kennen he Mijn vriend was overspannen en natuurlijk werd zijn contract toen niet verlengt. Nu vijf jaar later moet hij nog behoorlijk op zijn tellen letten qua energiebalans etc. Bij hem ligt het probleem deels bij zijn perfectionisme en het té hoog leggen van de lat.

Ik wil je veel sterkte wensen en luister naar je lichaam. Dit proces moet je echt goed aanpakken, want anders blijf je er echt in hangen en duurt het alleen maar langer. En jammer dat het bedrijf niet meewerkt, maar jouw lichaam moet nog langer mee hoor!! En ik ben zelf ook van het door gaan, maar ja... dat zou me ook ooit nog wel eens kunnen opbreken.

**

Chococupcake, ik vroeg me af hoe 't nu met je gaat?

Ik zie dat je al je reacties hebt verwijdert. Als je wilt dat ik je quotes weghaal dan laat maar weten!