burn out vs depressie

Smikkell schreef:

JaneDoe schreef:

Smikkell schreef:Misschien nog een verschil in erfelijkheid.

bij een depressie wel, maar burn out weer niet denk ik.....
t is toch ook erg afhankelijk van de dingen die in je leven gebeuren of gebeurd zijn....toch?

Ik bedoelde meer het verschil in kunnen voorkomen.

o sorry,,,,
ik moet ook eens afleren om half tv te kijken en half te forummen....dat werkt niet

JaneDoe schreef:

Kenya schreef:Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

mwa t komt doordat ik in de afgelopen anderhalf jaar heel veel heb meegemaakt in werksituaties. daardoor werkloos ben geworden, en daardoor flinke schulden heb gehad. nu zijn die schulden zo goed als afbetaald, en dacht ik een leuke baan te hebben gevonden, en alles achter me te knnen laten. Maar er wordt op mijn werk gewoon echt "gepest".... ik kan het moeilijk uitleggen, maar het is er gewoon echt ontwerkbaar. Ik heb vanaf juli mn mond gehouden, gewoon keihard gewerkt en alles gegeven (omdat ik al blij was dat ik eindelijk een baan had), maar ik merk gewoon dat het nu zn tol begint te eisen.

Wat erg JaneDoe.

Helaas ben ik zelf depressief (geweest?) maar ik heb geen burn out gehad, kan dat dus niet vergelijken.

Kenya schreef:Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

De maatschappelijk werkster waar ik bij was tijdens mijn burn out vertelde mij dat overspannenheid en burn out het zelfde zijn, dat burn out meer een 'moderne' uitdrukking is die mensen tegenwoordig aan overspannenheid geven.
Dus in dat opzicht kun je spreken van verschillende gradaties van overspannenheid / dan wel burnout.. Het is maar net hoe je het wilt noemen.

Break Of Day schreef:Mijn beeldvorming van een depressie (gelukkig zelf geen ervaring mee, maar een broer van mij wel) is de uitzichtloosheid van het gevoel je klote te voelen, het gevoel naar beneden te worden gedrukt en geen lichtpuntje meer zien, je misschien zelfs afvragen wat de zin van het leven is? Ik hoop niet dat ik hiermee domme dingen zeg, want nogmaals, ik heb zelf geen enkele ervaring met depressiviteit! Dus correct me if I'm wrong.

Je slaat juist de spijker op zijn kop!

Break Of Day schreef:

Kenya schreef:Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

De maatschappelijk werkster waar ik bij was tijdens mijn burn out vertelde mij dat overspannenheid en burn out het zelfde zijn, dat burn out meer een 'moderne' uitdrukking is die mensen tegenwoordig aan overspannenheid geven.
Dus in dat opzicht kun je spreken van verschillende gradaties van overspannenheid / dan wel burnout.. Het is maar net hoe je het wilt noemen.

Dan verschillen de meningen van hulpverleners daarover. De psychiater van een voormalig vriendin van mij, vertelde namelijk dat burn-out een vergevorderde overspannenheid is. Dat stap één overwerkt is, gevolgd door overspannen, gevolgd door burn-out.

Ik ben depressief; heb geen burn-out.
Ik voel me ruk, zie geen enkel lichtpunt meer, overleef, ga liever vandaag dood dan morgen. Maar om overeind te blijven, volg ik wel gewoon de dagelijkse structuur en ik heb ook werk. Waar ik me anders voordoe dan dat ik me voel, want ik denk niet dat mensen het leuk vinden om te horen dat je eigenlijk liever dood bent.
Wat ik wel weet, is dat een depressie zich op verschillende manieren kan uiten. Sommige mensen hebben een overmatige eetlust, anderen geen eetlust. Sommige mensen kunnen niet of nauwelijks slapen, anderen alleen maar. Er is dus niet maar één wijze van ziek-zijn. (Net als bij lichamelijke ziekten trouwens, de een zal erg veel pijn hebben bij bijvoorbeeld een gebroken been, de ander nauwelijks).

Break Of Day schreef:

Kenya schreef:Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

De maatschappelijk werkster waar ik bij was tijdens mijn burn out vertelde mij dat overspannenheid en burn out het zelfde zijn, dat burn out meer een 'moderne' uitdrukking is die mensen tegenwoordig aan overspannenheid geven.
Dus in dat opzicht kun je spreken van verschillende gradaties van overspannenheid / dan wel burnout.. Het is maar net hoe je het wilt noemen.

Ah, ok. Het is mij uitgelegd als: een burn-out beinvloedt je hele leven, overspannen zijn is alleen op één vlak. Dat was in mijn geval ook zo. Ik was overspannen vanwege mijn werk. Zodra ik daarmee te maken had sloeg ik dus op tilt. Als ik thuis was of leuke dingen aan het doen was ging het wel aardig. Dat was dan met een burn-out niet gelukt zegmaar. Maargoed. Hoe het ook zit, leuk is het allemaal niet!

Grote Smurf schreef:Ik ben depressief; heb geen burn-out.
Ik voel me ruk, zie geen enkel lichtpunt meer, overleef, ga liever vandaag dood dan morgen. Maar om overeind te blijven, volg ik wel gewoon de dagelijkse structuur en ik heb ook werk. Waar ik me anders voordoe dan dat ik me voel, want ik denk niet dat mensen het leuk vinden om te horen dat je eigenlijk liever dood bent.
Wat ik wel weet, is dat een depressie zich op verschillende manieren kan uiten. Sommige mensen hebben een overmatige eetlust, anderen geen eetlust. Sommige mensen kunnen niet of nauwelijks slapen, anderen alleen maar. Er is dus niet maar één wijze van ziek-zijn. (Net als bij lichamelijke ziekten trouwens, de een zal erg veel pijn hebben bij bijvoorbeeld een gebroken been, de ander nauwelijks).

Wat kut. I know how it is.... Gelukkig kan ik vertellen dat een depressie wel degelijk over kan gaan. Goed dat je de structuur aanhoudt. Dat heb ik destijds ook (zoveel mogelijk) gedaan. Die doodswens kan hard aankomen bij anderen ja. Dat had ik destijds niet altijd door....

Ik had inderdaad totaal géén eetlust, maar sliep heel veel. Terwijl het bij mijn overspannenheid juist andersom was.

Kenya schreef:

Grote Smurf schreef:Ik ben depressief; heb geen burn-out.
Ik voel me ruk, zie geen enkel lichtpunt meer, overleef, ga liever vandaag dood dan morgen. Maar om overeind te blijven, volg ik wel gewoon de dagelijkse structuur en ik heb ook werk. Waar ik me anders voordoe dan dat ik me voel, want ik denk niet dat mensen het leuk vinden om te horen dat je eigenlijk liever dood bent.
Wat ik wel weet, is dat een depressie zich op verschillende manieren kan uiten. Sommige mensen hebben een overmatige eetlust, anderen geen eetlust. Sommige mensen kunnen niet of nauwelijks slapen, anderen alleen maar. Er is dus niet maar één wijze van ziek-zijn. (Net als bij lichamelijke ziekten trouwens, de een zal erg veel pijn hebben bij bijvoorbeeld een gebroken been, de ander nauwelijks).

Wat kut. I know how it is.... Gelukkig kan ik vertellen dat een depressie wel degelijk over kan gaan. Goed dat je de structuur aanhoudt. Dat heb ik destijds ook (zoveel mogelijk) gedaan. Die doodswens kan hard aankomen bij anderen ja. Dat had ik destijds niet altijd door....

Ik had inderdaad totaal géén eetlust, maar sliep heel veel. Terwijl het bij mijn overspannenheid juist andersom was.

Mwah... 'k heb er niet zoveel hoop meer op. Ik ben al depressief zo lang ik me kan herinneren (ben nu 35 en 't is zeker al sinds m'n 14e), sta al sinds m'n kinderjaren in de overlevingsmodus, zo van "Hopen dat het allemaal niet te lang duurt." Je leert ermee leven.

Grote Smurf, wat naar dat je je zo voelt.

Dank je. Ach... voor mij is het gewoon. 't Is best zwaar, dat wel, want ik ben de hele dag bezig met gedachten om te buigen, alles proberen zo positief mogelijk in te zien, en dat vreet energie.

Grote Smurf schreef:Dank je. Ach... voor mij is het gewoon. 't Is best zwaar, dat wel, want ik ben de hele dag bezig met gedachten om te buigen, alles proberen zo positief mogelijk in te zien, en dat vreet energie.

Herkenbaar, vooral dat laatste waardoor je ook de energie mist om er tegenaan te blijven gaan. Heb je hulp of behoefte aan hulp?

Lieke128 schreef:

Grote Smurf schreef:Dank je. Ach... voor mij is het gewoon. 't Is best zwaar, dat wel, want ik ben de hele dag bezig met gedachten om te buigen, alles proberen zo positief mogelijk in te zien, en dat vreet energie.

Herkenbaar, vooral dat laatste waardoor je ook de energie mist om er tegenaan te blijven gaan. Heb je hulp of behoefte aan hulp?

Ik ga met enige regelmaat een hulptraject in om de grootste crisissen tegen te gaan - lees: er levend uit te komen). Ik ben acht maanden opgenomen geweest en heb verschillende trajecten bewandeld op eetstoornis- en persoonlijkheidsgebied. Momenteel heb ik geen hulp en geen medicijnen. Ze brengen me altijd tot een bepaald niveau dat nog beneden 0 ligt, maar hoger dan dat wordt het niet.

Grote Smurf schreef:

Lieke128 schreef:

Grote Smurf schreef:Dank je. Ach... voor mij is het gewoon. 't Is best zwaar, dat wel, want ik ben de hele dag bezig met gedachten om te buigen, alles proberen zo positief mogelijk in te zien, en dat vreet energie.

Herkenbaar, vooral dat laatste waardoor je ook de energie mist om er tegenaan te blijven gaan. Heb je hulp of behoefte aan hulp?

Ik ga met enige regelmaat een hulptraject in om de grootste crisissen tegen te gaan - lees: er levend uit te komen). Ik ben acht maanden opgenomen geweest en heb verschillende trajecten bewandeld op eetstoornis- en persoonlijkheidsgebied. Momenteel heb ik geen hulp en geen medicijnen. Ze brengen me altijd tot een bepaald niveau dat nog beneden 0 ligt, maar hoger dan dat wordt het niet.

Jeetje, dat klinkt echt heftig! Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. Zoals ik al eerder schreef heb ik ook ervaring met zowel depressie als burn-out (en ook eetstoornis, waar de rest eigenlijk uit voort is gekomen), maar kan ik wat dat betreft tevreden zijn met de manier hoe het zich bij mij uit. Fijn is anders, maar ik mag in mijn handjes klappen. Ik hoop voor jou dat je toch eens wat (meer) lichtpuntjes gaat zien en dat je jezelf hieruit kan trekken, wat dit gun ik niemand!

Pff wat erg Grote Smurf. Wat moet dat zwaar zijn. Heet dat trouwens niet een dysthyme stoornis o.i.d.? Gezien de duur van je depressie..

Wat ik het zwaarst vind, is dat je het niet aan m'n hoofd kunt zien. Dat is misschien maar goed ook, maar anderen hebben eigenlijk geen idee hoe ik me voel. Ik zit me dus hele dagen anders voor te doen dan hoe ik me eigenlijk voel. Want ik besef dat niemand er op zit te wachten als je iedere keer antwoordt hoe slecht het wel niet met je gaat, hoe verdrietig je bent enzovoorts. Als iemand aan je vraagt hoe het gaat, zeg je toch automatisch "Goed".
Het moeilijke is ook, dat ik heel goed besef dat er mensen zijn die er erger aan toe zijn dan ik. Die niet te eten hebben. Die lichamelijk ziek zijn, kanker hebben bijvoorbeeld en daar aan zullen overlijden terwijl ze nog volop in het leven staan, enzovoorts. Ik kan mijn eigen verdrietige gevoel alleen niet veranderen.
Ik probeer het wel, hoor. Ik benoem bij elke handeling de positieve punten (in m'n hoofd). Bijvoorbeeld het zonnetje dat schijnt (vandaag niet, ahum), maar dan dus dat ik droog binnen zit. Te eten heb. Ehm. De lekkere geur van koffie. Ik heb een dagboek waarin ik mooie dingen plak, leuke knipsels, foto's enzovoorts. Maar dat zijn enkel methoden om niet te verzuipen. Bekijk het maar zo: je hebt vast wel iets meegemaakt waar je héél verdrietig om was en hoeveel energie dat kostte. Nou, zo voel ik me dus de hele dag, intens verdrietig.

Oh Smurf . Wat moet dat zwaar zijn.

Dat is inderdaad wel erg lang dan Grote Smurf. Heftig! Ik vond het juist wel prettig dat mensen het niet aan me merkten, maar ik kan me voorstellen dat als je er zo lang mee zit dat het wel vervelend is dat veel mensen het niet weten. Weet je voor jezelf waar het vandaan komt? Die depressie? Of is er geen aanwijsbare oorzaak? Bij mij was het een mix van karakter, opvoeding, jeugdervaringen en veel veranderingen op dat moment. Daarnaast zit het in de familie en het is inderdaad (gedeeltelijk) erfelijk. Doordat ik op een gegeven moment wist waar het fout ging kon ik er met een psycholoog over praten en aan werken. Dat heeft bij mij uiteindelijk voor genezing gezorgd. Het lijkt me echt heel zwaar om je zo lang zo rot (en dat is nog zacht uitgedrukt, ik weet het) te voelen! Voel met je mee!

Het moeilijkste is denk ik nog (correct me if I'm wrong) het achterhalen van de reden waaróm je depressief bent geworden (of in het algemeen 'je zo rot voelt'). Ik ben ook heel lang bezig geweest met symptoombestrijding en dat werkt even, maar ik kom mezelf toch telkens weer tegen, keer op keer. Het probleem is echter dat ik nog steeds niet weet waarom ik in eerste instantie ziek ben geworden (tenminste, niet een aanwijsbare oorzaak, áls die er al is). En dan wordt het erg moeilijk om vol te houden!

Lieke128 schreef:Het moeilijkste is denk ik nog (correct me if I'm wrong) het achterhalen van de reden waaróm je depressief bent geworden (of in het algemeen 'je zo rot voelt'). Ik ben ook heel lang bezig geweest met symptoombestrijding en dat werkt even, maar ik kom mezelf toch telkens weer tegen, keer op keer. Het probleem is echter dat ik nog steeds niet weet waarom ik in eerste instantie ziek ben geworden (tenminste, niet een aanwijsbare oorzaak, áls die er al is). En dan wordt het erg moeilijk om vol te houden!

+1

Maar accepteer je een griep ook alleen als je weet wanneer je het hebt opgelopen?

Ik snap dat het wat krom is om een depressie met een griep te vergelijken, maar is de oorzaak echt zo belangrijk?

Smikkell schreef:Maar accepteer je een griep ook alleen als je weet wanneer je het hebt opgelopen?

Ik snap dat het wat krom is om een depressie met een griep te vergelijken, maar is de oorzaak echt zo belangrijk?

Ik snap wat je bedoelt! Ik weet niet of de oorzaak echt zo belangrijk is. Ik merk dat ik er steeds maar niet écht uitkom, dat het steeds maar weer op een bepaalde manier terugkomt en ben daarom aan het 'kijken' of het misschien wel pakt als ik weet hoe het komt. Maar als ik eerlijk ben denk ik niet dat ik daar ooit achter zal komen, dat ik zal moeten accepteren dat ik ziek ben (geweest) en dat ik me moet focussen op alle mooie en positieve dingen. Als ik voor mezelf spreek is de oorzaak waarschijnlijk een samenloop van mijn karakter, mijn verleden, omstandigheden en zo kan ik nog wel even doorgaan, dus in dat geval, nee, dan denk ik niet dat de oorzaak zo belangrijk is en heb je zeker wel een punt!

Smikkell schreef:Maar accepteer je een griep ook alleen als je weet wanneer je het hebt opgelopen?

Ik snap dat het wat krom is om een depressie met een griep te vergelijken, maar is de oorzaak echt zo belangrijk?

Ik denk wel dat als je de oorzaak van een depressie weet, het misschien makkelijker te accepteren/te behandelen is.