Burn out

Ik heb een paar vragen over een burn out. Het is al een lange tijd heel druk op werk en er gebeuren een aantal dingen die niet door de beugel kunnen. De gigantisch hoge werkdruk, het steeds maar creeëren van extra werk en het niet opvullen van mensen die weggaan begint echt z'n tol te eisen.
Er is al 1 collega uit mijn team met burn out thuis. Vandaar mijn vragen!

Hoe voorkom je een burn out? Is dit door bepaalde strakke werktijden aan te houden en buiten die tijden niet verder te werken en niet aan werk te denken? Veel ontspanning buiten werktijd opzoeken?

Als je een burn out hebt, is dan de beste oplossing om zoveel mogelijk te rusten, slapen, ontspannen?

Ik ben echt een beetje een nitwit wat betreft dit onderwerp.

Een langere werkdruk is bij ons niet mogelijk. Ik heb al tientallen keren aangegeven dat het te veel is (iedereen in het team ervaart dit).

Ik werk dagelijks van 8.30 tot minstens 19.30 (met minstens 1 a 2x per week een uitschieter tot een uur of 22). Ook in het weekend werk ik regelmatig nog thuis. Als de werkdruk dus iets lager wordt, heb je nog veel te veel werk.

Goh, werken wij bij hetzelfde bedrijf? ;-)

Bij een burn-out zijn er richtlijnen, maar dat is mede afhankelijk van de mate waarin iemand al hiermee te kampen heeft. Je mag doorgaans niet zomaar weer terugkeren op de werkvloer en dit wordt ook uitgebreid besproken in het reïntegratieplan. Dat kan vaak ook niet, want je gaat dan van niets naar meteen weer volop meedraaien, terwijl je over het algemeen een periode van complete rust hebt gehad. Als je dus echt thuis bent komen te zitten met signalen dat alles je teveel is en je alleen maar rust wilt (dat kan zich uiten in slapen, maar soms ook gewoon in niets meer kunnen verdragen aangaande je werk of andere verplichtingen), zal geen enkele arts het toestaan dat je doorwerkt. Dat is ook domweg niet meer haalbaar.

Hoe je een burn-out voorkomt is denk ik moeilijk te zeggen, omdat het per persoon kan verschillen wanneer diegene het niet meer trekt. Sommige mensen kunnen prima 55 uur per week werken en hoeven daarvan maar eens per maand een weekendje uit te rusten. Daarentegen zijn er ook mensen die parttime werken en daar na een bepaalde periode al erg onder lijden. Vaak is het namelijk ook een combi van meerder zaken die spelen, die allemaal op elkaar inspelen. Daarnaast is degene die een burn-out heeft, vaak degene die het zelf pas als laatste doorheeft. Het slaat soms letterlijk in als een bom, van het één op andere moment, terwijl er natuurlijk al een heel proces aan vooraf is gegaan maar die signalen niet als dusdanig alarmerend zijn opgepikt.

hoe lang werk jij al onder zo'n hoge werkdruk? Het zou zo fijn zijn als het (als is t maar 1 weekje) wat rustiger zou zijn.

Wat Guattari omschrijft klopt allemaal heel erg goed en heb ik weinig op toe te voegen.
Het is denk ik essentieel om voor jezelf na te gaan wanneer je een soort grens bereikt. Dat voel je echt wel, maar heel veel mensen (waaronder ik zelf) gaan daar toch over heen. Je voelt je al vrij snel schuldig tegenover collega's, of hebt het gevoel dat je je werk echt niet neer kan leggen, of dat je je niet zo moet aanstellen en dan push je jezelf om toch nog maar door te gaan en door te gaan. Maar je lichaam geeft niet voor niets aan dat het even te veel is. Als je dan toch maar door gaat, kan het zoals bij mij, zich uiten in een soort ontploffing, de bekende druppel die de emmer doet overlopen, en dan is het al gauw echt mis en raak je in dat traject waarin je eerst inderdaad echt helemaal niets kan.
En dan inderdaad na verloop van tijd langzaam reintegreren. De arbo-deskundige zei tegen mij dat ik eerst maar eens koffie moest gaan drinken met m'n collega's, want dat is al een hele dagtaak waar ik vreselijk tegenop kan zien. En zo kan je het langzaam weer opbouwen dan, met eventuele taak vermindering, want waarschijnlijk lig je anders binnen no time weer ziek thuis.
Wat je dus zou kunnen doen om het te voorkomen is eerder aan de bel trekken. Voor jezelf, maar ook naar je leidinggevende toe. Het lastige is, dat je zelf waarschijnlijk het gevoel hebt dat je je niet aan moet stellen (althans, dat had ik), en waarschijnlijk kan de leidinggevende ook niet heel veel voor je doen, maar het is al wel prettig dat het dan open en bekend is. Dan zou er misschien eerder ingegrepen kunnen worden.


Maar wat ik niet goed begrijp uit jouw bericht is of jij aan een burn out denkt te zitten of omdat je meer informatie wilt omtrent je collega? Omdat je alles zo feitelijk opschrijft, denk ik aan het tweede, maar kan niet helemaal hoogte krijgen van je bericht. (Nou hoef je ook niets te vertellen, maar ik was gewoon benieuwd, omdat ik zelf momenteel ervaringsdeskundige ben).

Edit: Toch waarschijnlijk om jezelf dus? Tja, probeer op tijd in te grijpen. Ik weet niet goed of ik je nou wel of niet moet adviseren om met je werkgever te gaan praten. Mij werd het wel aangeraden en ik heb het niet gedaan, ook omdat ik bang was omdat ik nog geen functioneringsgesprek had gehad. Maar voor je eigen gemoedsrust is dat misschien wel fijn. En weet jouw werkgever dat er dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen? Of is dat zijn toedoen? Want dat soort dingen maken het natuurlijk wel even wat anders, dat moet je in principe wel kunnen melden!

Nog niet zo lang, vanaf 3 januari. Het is met name niet echt relaxt voor m'n sociale leven. Als ik daar al wel aan doe, merk ik dat de alcohol wat harder inslaat dan normaal. Ik zit gemiddeld op 55 uur per week, maar wel met de luxe dat ik af en toe ook thuis kan werken, waardoor ik minder strak in een ritme zit. Ik sta dan wel gewoon vroeg op etc etc., maar ben niet verplicht om 12 uur lunchpauze te houden of om 19 uur het gebouw te verlaten zoals op m'n werkplek. En jij? Merk je dat je lichaam het niet meer trekt of ben je daar bang voor?

Niet iedereen krijgt een burn out, niet iedereen ervaart bij dezelfde hoeveelheid drukte ook daadwerkelijk stress en iedereen kan een ander niveau van stress aan. Dus het wil helemaal niet zeggen dat een hoge werkdruk je een burn-out oplevert.

Verder zijn er zoveel mensen, zoveel wensen en is er voor iedereen een andere oplossing. Belangrijk is om te bepalen of de burn-out werk gerelateerd is en door welke aspecten het komt. En dan kan er met behulp van een professional gekeken worden hoe er mee om te gaan. Voor sommige mensen is de oplossing om even helemaal eruit te gaan en even rust te nemen, maar in veel gevallen willen ze mensen ook betrokken houden bij de werkvloer, dit omdat hoe langer mensen thuis zitten, hoe hoger de drempel wordt om weer aan het werk te gaan. Binding houden met het werk kan ook zijn door dagelijks even een kopje koffie te gaan drinken met collega's.

Dat de werkdruk niet verminderd kan worden bij dit soort werktijden is gewoon onzin. Je moet dit aan blijven kaarten, desnoods bij HRM of hogerop. Daarnaast is het heel belangrijk om al je uren te noteren, misschien niet om overuren uitbetaald te krijgen maar wel om het een bedrijf een inzicht te geven in de uren die jullie maken.
Zij kunnen wel zeggen dat de werkdruk niet omlaag kan, maar als jullie allemaal gewoon om vijf uur naar huis gaan dan zitten zij met de gebakken peren, dus daar moet gewoon een middenweg in gevonden worden.

Symptomen van een burn out zijn oa concentratieproblemen, vermoeidheid, futloosheid, soms huilbuien en chaotisch denken, ook zien mensen vaak overal tegenop, alles voelt als een berg waar je overheen moet zeg maar. Maar ook dingen zoals 's nachts wakker liggen en bezig zijn met het werk bijvoorbeeld, het gevoel hebben het niet naast je neer te kunnen leggen en niet los kunnen laten en daarnaast weer minder inzicht in wat er om je heen gebeurd.

@ Marin: misschien heb je er wel ergens over gepost maar heb ik het niet gelezen. Of misschien wil je er wel niet over praten op het forum maar ik ben eigenlijk roch wel benieuwd. Is het nog de bedoeling dat jij toch binnenkort op bv therapiebasis die koffie gaat drinken met je collega's? of dat je een paar uurtje gaat werken? of is dat allemaal nog lang niet aan de orde?

Odilia schreef:hoe lang werk jij al onder zo'n hoge werkdruk? Het zou zo fijn zijn als het (als is t maar 1 weekje) wat rustiger zou zijn.

Ik had eergisteren trouwens de mededeling van m'n leidinggevende ontvangen dat ik niet mee dan 10 uur per weekend mag overwerken (die worden dan uitbetaald) en alles wat daar boven zit is tijd voor tijd. Toen moest 'ie zelf ook lachen, want als het makkelijk was om tijd voor tijd op te nemen, zit je natuurlijk überhaupt al niet met overuren. Maar ik hou m'n hart vast voor 1 april, dan vallen er weer 2 mensen weg, waarvan ik met eentje nu al zoveel werk. We vervullen samen een functie waar in Azië 10 mensen fulltime op zitten.

Marin schreef:Wat je dus zou kunnen doen om het te voorkomen is eerder aan de bel trekken. Voor jezelf, maar ook naar je leidinggevende toe. Het lastige is, dat je zelf waarschijnlijk het gevoel hebt dat je je niet aan moet stellen (althans, dat had ik), en waarschijnlijk kan de leidinggevende ook niet heel veel voor je doen, maar het is al wel prettig dat het dan open en bekend is. Dan zou er misschien eerder ingegrepen kunnen worden.


Maar wat ik niet goed begrijp uit jouw bericht is of jij aan een burn out denkt te zitten of omdat je meer informatie wilt omtrent je collega? Omdat je alles zo feitelijk opschrijft, denk ik aan het tweede, maar kan niet helemaal hoogte krijgen van je bericht. (Nou hoef je ook niets te vertellen, maar ik was gewoon benieuwd, omdat ik zelf momenteel ervaringsdeskundige ben).

Ik heb maanden geleden, volgens mij in september al, voor het eerst aan de bel getrokken en sindsdien iedere meeting die ik heb meld ik het. Ik weet dat ik me niet aanstel, ik werk al een jaar lang meer dan 60uur per week. In theorie klinkt het heel leuk, maar als bij een commercieel buitenlands bedrijf werkt dan is ingrijpen niet zo simpel.

Ik ben bang dat het hele team er aan onderdoor gaat. Alle mensen in mijn team hebben hetzelfde gevoel, dat is gewoo niet oke. Ik probeer er dus achter te komen wat we anders kunnen doen, om niet in zo'n situatie terecht te komen.
Ik heb wel even een vakantie gepland (laatste dag vrij was in augustus), dan kan ik ook weer even bijkomen. Meer dan 1 week kan/durf ik alleen niet vrij te nemen.

Guattari schreef:Nog niet zo lang, vanaf 3 januari. Het is met name niet echt relaxt voor m'n sociale leven. Als ik daar al wel aan doe, merk ik dat de alcohol wat harder inslaat dan normaal. Ik zit gemiddeld op 55 uur per week, maar wel met de luxe dat ik af en toe ook thuis kan werken, waardoor ik minder strak in een ritme zit. Ik sta dan wel gewoon vroeg op etc etc., maar ben niet verplicht om 12 uur lunchpauze te houden of om 19 uur het gebouw te verlaten zoals op m'n werkplek. En jij? Merk je dat je lichaam het niet meer trekt of ben je daar bang voor?

Ik merk dat ik enorm moe ben. Ik kan bijna niet meer, wil steeds slapen. maar ja vind je t gek haha maak zulke lange dagen!! Ik vertrek om 7.45 en kom pas weer om 20.30 uur thuis (op zn vroegst). Daarbij heb ik altijd al een druk sociaal leven gehad en voel ik me schuldig als ik afspraken af zeg om in mn bed te gaan liggen.

minoessepoes schreef:Ver
Dat de werkdruk niet verminderd kan worden bij dit soort werktijden is gewoon onzin. Je moet dit aan blijven kaarten, desnoods bij HRM of hogerop. Daarnaast is het heel belangrijk om al je uren te noteren, misschien niet om overuren uitbetaald te krijgen maar wel om het een bedrijf een inzicht te geven in de uren die jullie maken.
Zij kunnen wel zeggen dat de werkdruk niet omlaag kan, maar als jullie allemaal gewoon om vijf uur naar huis gaan dan zitten zij met de gebakken peren, dus daar moet gewoon een middenweg in gevonden worden.

Ik begrijp dat dit in theorie inderdaad zo is. Ik ben al meerdere malen bij de NL directie op bezoek geweest en zij hebben al meerdere keren een justification aangevraagd in de US. Dat duurt blijkbaar heel lang, ze hopen na de zomer een justification te hebben voor 2 extra mensen. Dat is nog lang niet genoeg, maar alles is beter dan niets!!

Odilia, klinkt alsof je ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en schuldgevoel tegenover je werk hebt. Dat had ik ook. Een collega hing ook al tegen een burn out aan (intussen ook thuis) en ik dacht alleen maar: Ja maar zij heeft het erger dan ik, zij heeft het harder nodig, ik mag niet thuis komen te zitten, ik moet door gaan, want anders gaat m'n werk ten onder. Nou, nu zitten we allebei thuis! En het werk gaat toch echt wel door. Tuurlijk, m'n collega's ervaren nu nog een zwaardere werkdruk en daar voel ik me vreselijk schuldig over (nu begin ik dat wat meer los te laten, nu ik zie hoe goed het is opgelost), maar in het begin kon ik alleen maar daar aan denken.

probeer dat echt los te laten. Zelfs al gaat het team ten onder: Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Dan had je werkgever eerder in moeten grijpen. Het is goed dat jij het aangeeft aan hen, en blijf dat ook doen, en roep anderen ook op dat te doen. Misschien is er bij jullie ook een arbo deskundige (= geen arbo arts, maar iemand die geen diagnoses stelt, maar wel hier betrokken bij kan zijn), en die kan dan ook hulp bieden. Dat was bij mij in elk geval zo en zij zei: Hoe meer we horen van verscheidende collega's, hoe meer we kunnen doen. Als ze van 10 mensen dezelfde verhalen horen kunnen ze veel meer doen. Bij ons komt nu een onderzoek naar de werkdruk, omdat zij intussen ook in zien dat die te hoog is.


Rapa nui, ik ben nog helemaal aan het begin van het reintegratie traject, er is ook nog geen plan. Ik ben bij de arbo deskundige geweest dus, en maandag heb ik een afspraak bij de echte arbo arts. Pas dan kan er een plan van aanpak worden gemaakt. Dat zal beginnen met koffie drinken inderdaad, en eens rustig opbouwen. Dan langzaam worden de taken uitgebreid en eens kijken naar wat mogelijk is. Dus bijvoorbeeld zo min mogelijk echt lesgeven, maar de andere taken (curriculum ontwerp voor volgend jaar) uitvoeren. Dat zou mijn ideale situatie zijn. Dan kan ik me richten op alle taken die er bovenop het lesgeven uitkwamen en waar ik niet eens aan toe kwam. Maar goed, weet niet of dat mogelijk is en een paar klasjes zal ik uiteindelijk ook wel trekken. Het begint goed te komen, ik ben niet langer echt weer naar van de gedachte dat ik weer aan het werk ga. Het is nu nog te vroeg, maar ik weet wel dat het wel weer komt en dan kan ik het hopelijk vast wel weer aan. Er begint weer wat positiviteit in te komen.

Odilia schreef:

Guattari schreef:Nog niet zo lang, vanaf 3 januari. Het is met name niet echt relaxt voor m'n sociale leven. Als ik daar al wel aan doe, merk ik dat de alcohol wat harder inslaat dan normaal. Ik zit gemiddeld op 55 uur per week, maar wel met de luxe dat ik af en toe ook thuis kan werken, waardoor ik minder strak in een ritme zit. Ik sta dan wel gewoon vroeg op etc etc., maar ben niet verplicht om 12 uur lunchpauze te houden of om 19 uur het gebouw te verlaten zoals op m'n werkplek. En jij? Merk je dat je lichaam het niet meer trekt of ben je daar bang voor?

Ik merk dat ik enorm moe ben. Ik kan bijna niet meer, wil steeds slapen. maar ja vind je t gek haha maak zulke lange dagen!! Ik vertrek om 7.45 en kom pas weer om 20.30 uur thuis (op zn vroegst). Daarbij heb ik altijd al een druk sociaal leven gehad en voel ik me schuldig als ik afspraken af zeg om in mn bed te gaan liggen.

Ik kan voorstellen dat je ontzettend moe bent en het gevoel hebt geleefd te worden. Dat is heel naar, want feitelijk gezien is dat in jouw geval ook zo. Het schuldgevoel van afspraken afzeggen heb ik een beetje laten gaan, want vrienden hebben ook niets aan me als ik daar gestresst zit, omdat ik domweg geen tijd heb om urenlang in de kroeg te hangen. Het is een tijdelijke situatie, aan dat idee hou ik me vast en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het nog wel volhoud.

Afgelopen week was m'n collega ziek en dan merk ik wel erg goed het verschil. Dan begin ik ook om 8:30 uur 's ochtends tot +/- 22-23 uur 's avonds. Ik zou zelf volgende week een weekje op vakantie gaan, maar dat heb ik ook afgezegd. Als ik zie hoe kut ik het al vond dat ik er afgelopen week zo'n beetje alleen voor stond, doe ik dat niet expres ook bij collega's. Dit had ik wel gedaan als ik zelf het gevoel had dit niet meer vol te kunnen houden, maar gelukkig zit ik nog niet op dat punt. Misschien helpt bij mij het idee ook mee dat ik in mijn directe omgeving ook hoofdzakelijk vrienden/familie heb die allemaal zulke werkdagen hebben; ik voel me geen uitzondering in dat opzicht.

Ik maak deze uren en nog komen alleen toe aan het uiterst noodzakelijke. Het is dus puin ruimen en problemen oplossen. Het leuke creatieve gedeelte van mn werk kom ik al maanden niet meer aan toe, ook niet als ik weekenden door werk en tot savonds laat dag na dag blijf zitten. Dat stoort me echt!

Ik kan ff niet heel erg inhoudelijk reageren maar wil je wel meegeven dat je écht goed op jezelf moet passen! Een burn-out is erg heftig en zo ver moet je 't niet willen laten komen.
Zo te lezen heb je inderdaad een groot verantwoordelijkheids- en schuldgevoel ten opzichte van je werk en dat moet je écht op tijd zien los te laten!

Sterkte!

Maar dat staat toch niet in jouw takenpakket? Mogen ze dat officieel wel van jou vragen? Je bent niet aangenomen om puin te ruimen. Natuurlijk kan het even tijdelijk voorkomen dat je even moet bijspringen voor een ander; dat lijkt me echt geen probleem. Maar zo op structurele basis lijkt me echt niet de bedoeling hoor. En zeker niet wanneer je er zelf onderdoor gaat.

Marin schreef:Maar dat staat toch niet in jouw takenpakket? Mogen ze dat officieel wel van jou vragen? Je bent niet aangenomen om puin te ruimen. Natuurlijk kan het even tijdelijk voorkomen dat je even moet bijspringen voor een ander; dat lijkt me echt geen probleem. Maar zo op structurele basis lijkt me echt niet de bedoeling hoor. En zeker niet wanneer je er zelf onderdoor gaat.

Eerlijk gezegd vind ik dit een beetje een miep/ik werk -voor -de -gemeente -mijn -loketje -sluit- om -stipt- 5 uur- argument. Natuurlijk staat dat in mijn takenpakket. Het is het werk waar ik voor aangenomen ben, het is nu alleen zo druk dat het enige waar ik aan toe kom het puin ruimen is van de taken die onder mijn verantwoording vallen.

Ik voel me inderdaad heel verantwoordelijk voor mn werk. Je moet t zien alsof ik voor bv Uniliver werk en dat 1 van de productmerken mijn verantwoordelijkheid is. Dus het gehele productmerk ben ik eindverantwoordelijk voor. Als Amerika besluit daar een extra product in die lijn te introduceren is het geen keuze om te zeggen "nee sorry mister boss man wij in holland hebben het daar te druk voor". In een ideale wereld zou dat wel moeten kunnen, maar helaas kan dat niet.

Natuurlijk kan je dan het werk weigeren, maar dat zit niet in mij.

Ik bedoel het helemaal niet verkeerd, maar het kan niet de bedoeling zijn dat jij het puin van anderen op loopt te ruimen. Tenzij je daar expliciet voor aangenomen bent. Je zegt zelf dat je amper meer aan de leuke taken van je eigenlijke werk toe komt, dat je alleen nog maar bezig bent met deze dingen. Dat is toch niet goed? Het kan natuurlijk voorkomen dat dat tijdelijk even nodig is omdat men op je werk erg omhoog zit, en het is meer dan prima dat jij die taak dan op je wilt/moet nemen. Maar er is een grens. En je lichaam geeft die grens heel erg goed aan, dus luister daar naar. Je opent niet voor niets zo'n topic, dus blijkbaar zit je er toch mee. Dat heeft dan niets met jouw gemeenteloketjes argument te maken. Die goede wil zit wel in je, dat geloof ik zo. Maar pas op dat je je eigen grens niet overschrijdt, omdat je het allemaal te goed wilt doen.

Odilia, ik vind dat je buitenproportioneel reageert op Marins begripvolle en meedenkende adviezen. Marin, of welke andere forummer dan ook, kan niet weten wat er zoal in jouw taakomschrijving staat natuurlijk. In die zin kan ik nu ook zeggen: 'als-dit-gewoon-1-van-je-taken-is-moet-je-niet-zeiken-en-hopen-dat-het-snel-anders-wordt.' Dat zijn gewoon geen fijne opmerkingen om te maken.

Wat wil je met dit topic, als iemand niet een doodnormale vraag mag stellen? Ik begrijp dat het niet zo simpel ligt dat als je maar lang genoeg aangeeft dat de werkdruk te hoog is, er iets aan wordt veranderd. Zulke oplossingen zijn er vaak pas op de langere termijn. Ik kan me er zelfs aan ergeren als buitenstaanders blijven volhouden dat het onzin is dat er niet meer mensen kunnen worden aangenomen vanwege budgettaire redenen, maar ik vind het niet fair dat er nu wordt gedaan alsof Marin niet serieus met je meedenkt. De enige reden dat ik nu m'n bek hierover opentrek is omdat Marin zelf ook thuiszit en minder mondig is nu ze zelf ook niet lekker in d'r vel zit en dan vind ik het dus extra laakbaar om uitgerekend op haar zo te reageren. Doe het dan maar lekker tegen mij, aangezien wij min of meer in dezelfde situatie zitten en ik het nog prima trek.

Dank je Guat En ben ik echt minder mondig? Oh jee, dat is geen goed teken. Dan is er echt wat met me mis

Nee maar serieus, Odilia, ik wil je inderdaad alleen advies geven. Ik kan uiteraard niet in je takenpakket kijken, maar dit topic komt niet uit de lucht vallen. En als ervaringsdeskundige op het moment kan ik alleen maar zeggen: Pas goed op jezelf. Je lichaam geeft het echt niet voor niets aan. En ik vermoed dat je nu zo in de stramienen van je werk zit, dat je echt geen oplossing ziet hoe ze zonder jou kunnen en hoe dit opgelost kan worden, en dat jij de rotzooi wel even op je neemt. Want ach, je red het wel, en het gaat wel. Het is zwaar, maar je geeft niet zomaar op. Jij bent een doorzetter, ze gaan je echt niet klein krijgen met dit, en je moet niet zeuren. Jij staat voor je baan en ook al is het nu zwaar, je zet nog wel even door.
Vergeef me als ik het mis heb, maar ik heb zo het vermoeden dat dit enkele van jouw gedachtes kunnen zijn.
Zo zat het bij mij in elk geval wel. Elke dag was een gevecht naar m'n werk, en een gevecht met mezelf. Ik ben geen opgever, ik zet nog wel even door, want ach, zo erg is het allemaal niet. Zo hield ik m'n hoofd boven water. Maar intussen verdronk ik toch. En dat is er op een gegeven moment keihard uitgekomen door middel van paniekaanvallen en ben ik thuis komen te zitten. Ik kon niets meer. Ik heb m'n sociale leven totaal stopgezet, want ik kon gewoon niets meer.
Ik wil je er alleen maar voor behoeden dat zich zo'n zelfde opstapeling bij jou voor doet, en dat het te laat is en je inderdaad thuis komt te zitten. Want natuurlijk is het best lekker om nu even thuis te zitten, en nu ik het schuldgevoel heb los gelaten, kan ik er ook best van genieten (wat bijdraagt aan het herstel), maar je zit toch niet thuis zonder reden, en de psychologische impact van zoiets is immens groot.

Dus ook al lijkt het voor jou nu alsof je door moet gaan, er zijn waarschijnlijk wel mogelijkheden vanuit de arbo deskundige of iets dergelijks. Je eigen lichaam geeft je max wel aan, vertrouw daar nou maar op.

Marin schreef:Dank je Guat En ben ik echt minder mondig? Oh jee, dat is geen goed teken. Dan is er echt wat met me mis

Je bent iig zachtaardiger en diplomatieker.;-)

Odillia, ik denk dat je je vooral moet afvragen waarom je het doet. Groot verantwoordelijkheidsgevoel is niks mis mee, maar werken doe je nog altijd primair voor jezelf. Die verantwoordelijkheid voor een merk is leuk, maar de big boss heeft er ook weinig aan als je straks er echt aan onderdoor gaat. Wat is je perspectief?

Is het een tijdelijke extra investering waarin je jezelf ontwikkeld en/of je baas kan laten zien wat er in je zit, met zicht op promotie? Doe je het puur omdat je het leuk vindt (antwoord hierop is dus nee zo te lezen)? Of doe je het omdat je vindt dat het er nou eenmaal bijhoort en je anders vindt dat je niet hard genoeg bent voor jezelf?

Ik wil alleen maar zeggen, grenzen stellen is ook een kunst. Misschien niet direct tegen degene die je opdrachten geeft uit de US, maar misschien je leidinggevende in Nederland, of een andere manager?

Je hebt nou wel bewezen dat je onder grote druk goed presteert en dat je hard kunt werken, dus daarvoor hoeft deze situatie niet voor te duren lijkt me.

Guattari schreef:

Marin schreef:Dank je Guat En ben ik echt minder mondig? Oh jee, dat is geen goed teken. Dan is er echt wat met me mis

Je bent iig zachtaardiger en diplomatieker.;-)

Haha, nou ja dat is op zich geen slechte ontwikkeling. Merk wel dat ik gelukkig al iets minder emotioneel reageer dan enkele weken geleden. Dat zie ik ook maar als herstel.