Bewust kinderloos deel 2

Hier wordt al eerder verwoord wat ik ook wel eens denk: ik heb geen kinderwens, maar als ik per ongeluk zwanger zou zijn, dan is de baby welkom.

Roodkapje schreef:

Kenya schreef:Wat bijzonder om te lezen Minneke en Roodkapje! Al denk ik wel dat ik nu behoorlijk in de stress zou schieten als ik per ongeluk zwanger zou zijn. Maar zou er wel voor willen gaan en het scheelt inderdaad veel nadenken. Mooi dat het zo goed uitpakte voor jullie!

Ja het is helemaal goedgekomen.. inmiddels in blijde verwachting van nr 4!

Gefeliciteerd!

Als ik nu zwanger zou raken zou ik ook abortus plegen. Ik wil gewoon echt geen kind op het moment, ook al heb ik een goede baan, een huis en een steady relatie op t moment.

Nu ik 26 ben, begint mijn kinderwens langzaam aan ook groter te worden. Wat natuurlijk ook versterkt wordt doordat ik sinds kort een leuke man ben tegengekomen. Maar toch lijkt me het moment zo moeilijk te kiezen, vanaf welk punt je op wil houden met de pil slikken en voor een kindje wil gaan. Het lijkt me dan toch ook weer eng om die keus te maken. Ook mij zou het makkelijker lijken om ' per ongeluk' zwanger te raken en de keus niet te hoeven maken. Maarja ik slik de pil veel te trouw op mer ongeluk zwanger te raken

Herkenning alom hier! Ik weet het zelf ook nog niet echt maar ik voel wel de behoefte om het nu eens duidelijk te krijgen allemaal... Mijn situatie is nog enigszins 'anders', omdat mijn man een paar jaren geleden een hersenbloeding heeft gehad en dus nog wat last heeft van vermoeidheid etc. Dus dat is een bijkomende factor waar ik rekening mee moet houden. Maar verder ben ik ook erg bang dat ik het allemaal niet goed ga doen en het enige echte voorbeeld dat ik heb, is mijn zus. En zij is zo'n moeder die gestopt is met werken en bijna constant over haar kind praat. Dat maakt mij een beetje bang, zou dat bij mij ook zo zijn? Waarschijnlijk zie ik spoken en zal ik wel gewoon het grootste gedeelte mezelf blijven maar toch... Angst is niet rationeel. Misschien moet ik er maar minder over piekeren en wat meer vertrouwen hebben. Ook mijn gevoel een kind te willen is niet enorm groot. Ik wil het wel ergens (sinds een half jaar) maar het gevoel is niet zo erg groot.

Rodewijn schreef:Nu ik 26 ben, begint mijn kinderwens langzaam aan ook groter te worden. Wat natuurlijk ook versterkt wordt doordat ik sinds kort een leuke man ben tegengekomen. Maar toch lijkt me het moment zo moeilijk te kiezen, vanaf welk punt je op wil houden met de pil slikken en voor een kindje wil gaan. Het lijkt me dan toch ook weer eng om die keus te maken. Ook mij zou het makkelijker lijken om ' per ongeluk' zwanger te raken en de keus niet te hoeven maken. Maarja ik slik de pil veel te trouw op mer ongeluk zwanger te raken

Hahaha neem een koperspiraaltje! Zelf mee zwanger geraakt, en schijnt toch wel erg vaak voor te komen.

Ik dacht altijd wel een kinderwens te hebben, maar zag dat echt als iets 'voor later als ik groot ben.' Nu ben ik 27, en ik blijf dat zelfde gevoel houden. Ik vind kinderen leuk, maar moet er nog echt niet aan denken om moeder te worden. De laatste tijd vraag ik me ook af of en zo ja wanneer het moment gaat komen dat ik echt kriebels krijg en het gevoel heb er klaar voor te zijn.

Nu beginnen de eerste vriendinnen langzaam aan kinderen, dus kan ik in elk geval vanaf de zijlijn toe kijken hoe het gaat, en of hun leven erg veranderd.

Ik kom hier over een paar jaar op terug!

Toen ik nog op de basisschool zat vond ik het heel normaal dat ik later kinderen zou krijgen want dat hoorde zo. Vanaf m'n twaalfde heb ik al een gevoel dat het voor mij niet zo hoeft. Vanaf die leeftijd riep ik ook al heel hard dat ik geen kinderen wilde, maar niemand nam me serieus. Dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan en ook nu denk ik dat ik geen kinderen wil. Ik roep het nu alleen niet meer heel hard omdat ik er altijd zo'n commentaar op krijg en ook omdat ik niet weet hoe ik er over een aantal jaar over denk.
Het vervelendste vind ik dat mensen zeggen dat ik wel anders praat als ik ouder ben (ik ben ondertussen 27), of dat als ik een relatie heb dat ik het dan wel wil (ook tijdens een relatie had ik deze gevoelens niet). Eigenlijk komt het er op neer dat ik nog steeds niet serieus genomen wordt daarin.

Ik ben overigens wel gek op kinderen, maar het idee dat ik 24/7 de verantwoording voor een kind heb, daar moet ik echt niet aan denken. Ik zou er geen problemen mee hebben als een eventuele toekomstige vriend al kinderen heeft. Dat lijkt me eigenlijk wel leuk. Die zijn er niet altijd en ik heb er geen grote verantwoording voor.

Ik heb trouwens wel altijd gehoopt dat die kinderwens nog zou komen en dat doe ik nog steeds. Op dit moment heb ik geen relatie, en ik vraag me af of ik iemand tref die er ook zo over denkt. De mannen die ik tot nu toe ben tegengekomen, wilden echt wel kinderen. Ik heb ook ooit eens jaren geleden op een datingsite gekeken en daar had ik aangeklikt dat ik een man zocht die geen kinderwens had. Ik kreeg toen iets van 3 resultaten