Wie heeft er wel eens een burn-out gehad of is overspannen..

Wie heeft er wel eens een burn out gehad of is overspannen geweest en wil er wat over kwijt?
Hoe voelde jij je toen? Wat voor symptomen had jij?

Heel erg moe, futloos, geen zin in niks, lamlendig.... Die symptomen had ik in ieder geval, maar nu ik me weer neerslachtig voel, voel ik een terugval....

Wat heb jij er toen aan gedaan?
Ben je toen nog wel gewoon wezen werken?

Een vriendin van mij is/was overspannen. Het gaat nu wat beter maar in het begin kon ze echt helemaal niks meer. Naar de supermarkt gaan zorgde al voor een paniekaanval. De trap aflopen voelde als een marathon. Ze was gewoon echt helemaal op. Ze kon alleen maar slapen en huilen.

Ik heb er tegenaan gehangen, of ik was het wel maar wilde het niet toegeven. Ik was voornamelijk erg vergeetachtig, huilerig, zag veel spoken, erg snel aangebrand, heel erg moe en geen concentratievermogen meer.

ik ben weer aan t werk na 1 maand volledig thusi gezeten te hebben en 3 maanden reintegreren.(van 1 naar 4 dagen)

ik moet nog goed opletten maar gaat goed nu.

ik moest snel huilen,trok alles me nog persoonlijker aan als anderen, werd driftig, vergeetachtig, concentratie van 0,0,moe lamlendig en kon niet op woorden komen. Een beetje alsof je een griepje onder de leden hebt qua fysiek.

verder was ik om de haverklap ziek.

ik loop nog bij een psycholoog en breng meer rustpauzes in mn dagelijks leven ( zomaar 10 min steeds) en in het weekend minimaal 1 dag niks.

Ik ben (zwaar) overspannen geweest. Ik was heel erg moe, huilerig, prikkelbaar, sliep 's nachts beroerd en wilde juist overdag steeds naar bed en ik had rare lichamelijke klachten. Verhoging als ik even naar de winkel was geweest bijvoorbeeld. Nou ja en ik zag niets meer zitten en zag ook niets meer positief in.
Nu merk ik het wel eerder als ik er tegenaan zit en dan pak ik wat eerder mijn rust.
Mijn huisarts zei toen dat als je overspannen begint te raken en je pakt 3 weken rust dat het dan alweer over kan zijn terwijl als je er heel lang mee door loopt dan word het steeds erger en duurt het steeds langer voor je er weer vanaf bent. Heeft bij mij zeker 6 maand geduurd voor ik er weer een beetje bovenop was.

Edit: ik zie mensen schrijven over vergeetachtigheid, dat heb ik inderdaad ook. Maar ik ben sowieso een chaoot en vaak erg moe dus ik ben een vergiet bij tijd en wijle dus vandaar dat ik het niet gelijk bij overspannenheidssymptomen neer zet.

Ik ben herstellende van 'n burn-out. Hoe lang dat precies duurt weet ik niet, het is er langzaam ingeslopen. Maar ik ben ruim 'n jaar geleden 'ingestort', een week thuis gezeten en daarna iedere dag een paar uur (5/6) gaan werken. Nu zit ik op 30 uur en ik moet naar 36.

Mijn symptomen komen overeen met wat hier al is genoemd; emotioneel reageren, niets kunnen hebben, tótaal uitgeput zijn, jezelf nergens toe kunnen zetten, sterk verminderd geheugen en concentratievermogen.

Voelden jullie dit van te voren aan? Of moesten jullie eerst helemaal op voordat jullie dachten dit is niet goed?
Zijn jullie hiermee naar de huisarts geweest?
Wat hebben jullie hier verder mee gedaan?

In het einde van mijn opleiding was ik overwerkt of zat er tegen aan. Wilde teveel in 1 keer.
Zo moest ik mijn diploma halen, zat in de eind fase. Moest mijn stage halen, was mijn eind stage en zo was ik ook al aan het werk, wilde al aan het werk zijn voordat ik mijn opleiding zou halen.

Ik was erg emotioneel, alles wat er tegen mij gezegd werd, daar werd ik onzeker van.
Thuis, op school en op mijn werk stond ik dan zomaar te janken.
's Nachts kon ik niet in slaap komen en als ik lag te slapen dan schrok ik zomaar ineens wakker.
Ook vergat ik veel dingen en kon mijn hoofd er amper meer bijhouden. Tijd voormezelf nemen nam ik niet.
Ik wilde maar presteren presteren en nog eens presteren. Totdat ik echt niet meer kon.

Dit is nu ruim 2,5 jaar geleden.

Zelf ben ik overspannen geweest, terwijl mijn moeder in precies dezelfde periode een burn-out kreeg. Terwijl zij een gat in de dag sliep, kon ik absoluut niet meer in slaap vallen en draaide ik op een gegeven moment mijn dag en nachtritme om. We schijnen in de periode ons even rot te hebben gevoeld. Want er kwam niets meer uit onze handen. Terwijl eigenlijk alles op onze handen ruste. Wat voor nog een rottiger gevoel zorgde.

Caro schreef:Ik heb er tegenaan gehangen, of ik was het wel maar wilde het niet toegeven. Ik was voornamelijk erg vergeetachtig, huilerig, zag veel spoken, erg snel aangebrand, heel erg moe en geen concentratievermogen meer.

Ohh en ik kon niet meer slapen. Gewoon niet. Iedere nacht was een gevecht....

ik heb een burn out gekregen nadat ik jarenlang 70 uur in de week aan het werken was, 6 dagen in de week en soms 7. ik zorgde voor meer dan 20 verschillende kinderen, ging van het ene oppasadres na de andere. het werken zelf ging fantastisch , maar de uren waren teveel. sympthonen staan hierboven al beschreven, daarna werd ik depressief als gevolg en nu 3 jaar later ben ik weer aan het reintregeren

Volgens mij zit ik er nu midden in. Maar ik moet gewoon door ook voor mijn kind. Ik ben vaak verdrietig, erg vermoeid, prikkelbaar en onrustig van binnen. Deels komt het door een trauma van wat ik heb meegemaakt en nog steeds niet heb verwerkt na 2,5 jaar. Ik wordt er iedere week een paar keer aan herrinerd door gewone dagelijkse dingen en dat vreet nog steeds veel energie. Kort na die gebeurtenis ben ik diep gevallen in een zwart gat. Gelukkig heeft mijn vriend me er weer uit getrokken maar ik balanceer af en toe weer op het randje maar wat ik al zei ik moet gewoon door

Ik ben 2 jaar geleden overspannen geraakt. Het begon met vaak ziek zijn. Ik was iedere maand wel een keer ziek op een gegeven moment. Ik begon op het werk stomme foutjes te maken. Dingen waarvan ik uiteraard wel wist hoe ze moesten, maar die ik stomgenoeg over het hoofd zag of volledig anders deed.. Daar werd ik dan door mijn leidinggevende op aangesproken. Ik deed er heel luchtig over, maar kon me er vanbinnen enorm over opvreten en maakte het voor mezelf heel groot.

Een ander kenmerk was heel erg met mijn werk bezig zijn, vooral in mijn vrije tijd, over mijn werk dromen, nadenken over lastige zaken, hoe ik die het beste kon oplossen.

En ik begon me steeds meer te ergeren aan collega's. As 2 collega's bijv. stonden te kletsen in de koffiecorner, kon ik me daar enorm over opwinden, want tja, dan zaten ze in mijn ogen te lanterfanten en lieten ze mij 'het werk doen'. En ik nam naar mijn idee ook de meeste telefoon op en vond dat sommige collega's dat veel te weinig deden.
En dan kwam ik thuis en dan moest dat er eerst allemaal uit. Vol vuur, gescheld en geschreeuw vertelde ik mijn vriend keer op keer wat er 'nou weer was voorgevallen op mijn werk'. (die lieve schat, hij heeft het altijd maar over zich heen laten komen )

Op het laatst voordat ik thuis raakte merkte ik dat ik mijn rust niet meer kon pakken in mijn vrije tijd. Waren we bijvoorbeeld in het bos aan het wandelen, ergerde ik me alleen maar aan de 'k*tmuggen' en was het vervelend dat er zoveel andere mensen waren etc., en voor mijn gevoel zat ik in een emotionele achtbaan. Dan weer huilen, dan weer ontzettend kwaad etc. Ik kon ook niet meer genieten van samenzijn met familie en vrienden, het was veel te druk voor mij, al die mensen.

Toen hebben mijn vriend en mijn moeder al wel eens tegen me gezegd van joh, zou je niet overspannen zijn? Nou ja! Ik? Overspannen? Nee, dat ging er niet in. Daarna zeiden ook bepaalde collega's het tegen mij, maar nog steeds wilde ik daar niet aan.

Totdat er tijdens een werkoverleg iets in mij knapte. Ik had de aandrang om vreselijk te huilen, maar kon dat inhouden tot ik thuis was. Ik heb de hele avond gehuild. En toen ik de volgende ochtend wakker werd, moest ik weer huilen. Huildend ben ik op het werk gekomen. Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende gehad en toen zijn er maatregelen genomen. Ik hoefde geen telefoon meer aan te nemen, mocht alleen in een kantoortje zitten, kreeg wel werk, maar het gaf niet als dat niet af kwam.

Dat heb ik nog 1.5 week volgehouden, heb eigenlijk met mijn ziel onder de arm rondgelopen, en toen ben ik op een zaterdagmiddag ingestort. Ik kreeg een angstaanval en heb mijn moeder gebeld, terwijl mijn vriend buiten in de tuin aan het werk was. Mijn moeder is bij me gekomen en toen zijn we met z'n drieen gaan zitten praten en toen heb ik besloten me die maandag ziek te melden en een afspraak bij de huisarts te maken. Het was heel fijn dat mijn vriend en familie mij steunden.

Dat ziekmelden vond ik heel eng. Maar mijn werkgever had er ook alle begrip voor. 's Middags bij de huisarts kreeg ik meteen de diagnose dat ik overspannen was. Ik heb 4 maanden volledig thuis gezeten. Ik heb hulp gehad van een hele goede maatschappelijk werkster die ik zelf had ingeschakeld.

Na 4 maanden was ik zover dat ik weer kon reintegreren. Ik heb 3 maanden gedaan over de reintegratie en toen zat ik weer op fulltime.
Nu na 2 jaar gaat het prima met mij. Ik heb veel geleerd van die periode. Wat ik er aan over heb gehouden is mijn gebrek aan concentratie. Ik kan me nog steeds niet lang concentreren. Wie weet of dat nog verbetert? Ik hoop het wel, want dat is het enige dat nog wel eens lastig kan zijn.

Bij mij kwam het door mijn oude thuissituatie...
Ik viel flauw van de spanning, erg vatbaar voor griepjes etc, weinig energie, erg down, afwezig, chagerijnig en het liefst bracht ik de dag door in bed en pyama.
Ik heb een tijdje bij een maatschappelijk werkster gelopen en ik mocht bij mijn schoonouders in trekken. Vanaf toen ook 1,5 jaar wekelijks groepstherapie gehad en toen kwam mijn leven ook weer op de rit en vanaf die tijd gaat het gewoon weer heel goed met me en heb ook geen terugval meer gehad gelukkig.

PluDan schreef:Voelden jullie dit van te voren aan? Of moesten jullie eerst helemaal op voordat jullie dachten dit is niet goed?
Zijn jullie hiermee naar de huisarts geweest?
Wat hebben jullie hier verder mee gedaan?

Ik voelde het eigenlijk al wel heel lang aankomen maar ontkende dat gevoel, ik mocht er van mezelf niet aan toegeven. Op een gegeven moment dacht ik 'Nu is het écht niet goed' en heb ik dat aangegeven bij mijn leidinggevende. Die heeft dat niet erg serieus genomen, ik ben dus ook door blijven gaan totdat ik op 'n gegeven moment bijna in slaap viel achter 't stuur, totaal geen begrip meer op kon brengen voor mijn clienten, iedere dag op mijn werk in huilen uit barstte en als ik thuis kwam alleen nog maar kon slapen.

Ik ben bij de HA geweest, op eigen verzoek bij de bedrijfsarts en heb zelf een coach gezocht die mij wat handvaten heeft gegeven.

Overigens sliep ik dus ook héél erg veel. Op een gegeven moment, na 'n half jaar/3 kwart jaar, moest ik ook wel op gaan letten dat ik m'n ritme in het weekend niet om ging gooien, dan sliep ik op zaterdag overdag bv. omdat ik zo moe was van de week maar ik kon 's avonds niet meer slapen. In het begin had ik dat niet, sliep ik altijd en overal bij wijze van.

Denk je zelf 'n burn-out te hebben of overspannen te zijn?

Ik ben er wel een beetje bang voor ja.
Ben heel erg moe, als ik gewerkt heb dan kan ik alleen nog maar slapen, huil veel, voel me vaak niet lekker (bijv misselijk, buikpijn, vaak heel draaierig zodat ik bijna niet meer alleen naar de winkel durf te gaan),concentreren op het werk word wat lastig en ik voel me heel erg prikkelbaar. Soms moet ik mezelf tegenhouden om dat niet te uiten tegen clienten die bijv even niet mee werken. Dit ken ik helemaal niet van mijzelf.
Van de andere kant denk ik, kom op PluDan, stel je niet zo aan, zet je schouders er onder en ga door.

PluDan schreef:Ik ben er wel een beetje bang voor ja.
Ben heel erg moe, als ik gewerkt heb dan kan ik alleen nog maar slapen, huil veel, voel me vaak niet lekker (bijv misselijk, buikpijn),concentreren op het werk word wat lastig en ik voel me heel erg prikkelbaar. Soms moet ik mezelf tegenhouden om dat niet te uiten tegen clienten die bijv even niet mee werken. Dit ken ik helemaal niet van mijzelf.
Van de andere kant denk ik, kom op PluDan, stel je niet zo aan, zet je schouders er onder en ga door.

Dit herken ik van mezelf ook heel erg. Ik ben opgevoed met het idee: niet aanstellen, maar doorgaan.
Maar daar moet je wel mee oppassen. Het is verbazingwekkend hoe 'sterk' we zijn, zo ben ik veel te lang doorgegaan, en heeft het daardoor des te langer geduurd voordat ik weer op de been was.

Ik zet sterk tussen haakjes, want in dit soort situaties is het eigenlijk niet goed om 'sterk' te zijn, m.a.w. om maar door te gaan.
De definitie van sterk zou moeten zijn: om jezelf denken, pas op de plaats maken, rust pakken.
En dat is nou juist het moeilijke, heb ik ervaren.
Ik zou zeggen: zorg goed voor jezelf, luister naar de signalen van je lichaam. Het is echt geen schande om eens niet door te gaan, die schouders van jou hoeven niet het gewicht van de wereld te dragen.

Break Of Day schreef:

PluDan schreef:Ik ben er wel een beetje bang voor ja.
Ben heel erg moe, als ik gewerkt heb dan kan ik alleen nog maar slapen, huil veel, voel me vaak niet lekker (bijv misselijk, buikpijn),concentreren op het werk word wat lastig en ik voel me heel erg prikkelbaar. Soms moet ik mezelf tegenhouden om dat niet te uiten tegen clienten die bijv even niet mee werken. Dit ken ik helemaal niet van mijzelf.
Van de andere kant denk ik, kom op PluDan, stel je niet zo aan, zet je schouders er onder en ga door.

Dit herken ik van mezelf ook heel erg. Ik ben opgevoed met het idee: niet aanstellen, maar doorgaan.
Maar daar moet je wel mee oppassen. Het is verbazingwekkend hoe 'sterk' we zijn, zo ben ik veel te lang doorgegaan, en heeft het daardoor des te langer geduurd voordat ik weer op de been was.

Ik zet sterk tussen haakjes, want in dit soort situaties is het eigenlijk niet goed om 'sterk' te zijn, m.a.w. om maar door te gaan.
De definitie van sterk zou moeten zijn: om jezelf denken, pas op de plaats maken, rust pakken.
En dat is nou juist het moeilijke, heb ik ervaren.
Ik zou zeggen: zorg goed voor jezelf, luister naar de signalen van je lichaam. Het is echt geen schande om eens niet door te gaan, die schouders van jou hoeven niet het gewicht van de wereld te dragen.

Ik sluit me helemaal aan bij jou, Break of Day. Je omschrijft het goed, ik herken het helemaal!

ik heb het zo niet willen noemen, maar ik heb het waarschijnlijk ook gehad. Wat ik voelde? Lamlendig, moe, nergens zin in (in de simpelste dingen niet), veel hoofdpijn, en vooral chagrijnig en een concentratievermorgen van jan Kont.
Ik ben er 4 weken tussenuit geweest bij mijn stage, en het ging toen veel beter. Sinds maandag ben ik weer begonnen en ik merk dat ik weer begin af te zwakken. Gelukkig nog maar 6 dagen in totaal stage lopen tot mijn vakantie, maar daarna is het nog 17 weken hard doorbijten. Ik zie er enorm tegenop..
En dan te bedenken dat dit pas mijn eerste stage is. Volgend jaar studeer ik af en zou ik dus aan het werk moeten, maar ik weet niet of ik dit nog wel wil doen. ik heb echt zo'n moment van; Wat wil ik? Wat kan ik en heb ik niet de verkeerde keuze gemaakt. Dat dan die stage zo enorm tegenvalt maakt het er niet beter op.