Zwangerschap from hell, of de mooiste tijd van je leven?

Vond het een hele bijzondere en mooie ervaring. Ondanks de kwaaltjes zou ik zo weer zwanger willen zijn en bevallen!

Ik vond het geweldig om zwanger te zijn. Zo mooi dat er een wondertje in mijn lichaam mag groeien, je lichaam die zich klaar maakt en de liefde die voor het kindje groeit zonder dat het er is.
Maar het was ook een pittige tijd, met 26 weken in het ziekenhuis met weeën. Steeds de angst dat het door zou zetten en wat voor gevolgen het voor het kindje zou hebben. Vreselijk gewoon! Gelukkig is het allemaal mee gevallen en hebben we een super lieve en gezonde jongen.

Nu ik weer zwanger ben heb ik wel angst dat het weer zo gaat als de eerste keer. Genieten is nog even moeilijk.

Ik heb tot 28 weken van mijn zwangerschap boven de pot gehangen. Ik heb twee keer in het ziekenhuis gelegen voor uitdroging. Ik was zelfs tien kilo in mijn zwangerschap afgevallen. Maar ik heb gelukkig wel kunnen genieten tussen door van de trapjes en als die de hik had. Ik hoop het nog een keer mee te mogen maken maar ik hoop wel dat ik minder misselijk ben en zeker niet weer in het ziekenhuis terecht komt.

Tot nu toe voel ik me prima en geniet er goed van. Hopelijk blijft dit zo!

Ik vind de zwangerschap wel 1 van de mooiste tijden van mijn leven. En vooral de meest bijzondere. Iets waar we zo lang naar uit hebben gekeken is nu eindelijk zo ver.
Ondanks dat ik de eerste maanden erg moe en misselijk was, ik 30 weken heb lopen kokhalzen om ieder vreemd/vies/raar luchtje en vooral om poep , zwangerschapssuiker heb sinds 26 weken en nu weinig meer kan lopen omdat ik anders buikpijn heb, ik vooral erg geniet. De buik wat steeds dikker word, bewegingen, de duwtjes, de echo's, het contact maken met je baby, de hik, ik vind het allemaal geweldig.
Ik voel me nu erg fijn in mijn vel zitten en ben dankbaar dat dit wonder ons gegeven is. Dat ik dit iig 1 keer mee mag maken.
Heb nu verlof en mijn man zei dat hij erg trots op me was, dat ik eigenlijk nooit klaag (ja 's nachts als ik buikpijn heb als ik me omdraai dan zeg ik wel eens AU!!!) en ondanks de kwalen niet ziek heb hoeven melden en mijn werk tot het einde gedaan heb. Vond ik heel fijn om te horen ook omdat hij anders niet zo snel iemand een compliment geeft.
Heb hem al gezegd: als de bevalling ook goed verloopt dan wil ik nog wel 4 keer zwanger zijn

Mijn zwangerschap verliep prima en ik zou ontzettend graag nog een keer zwanger willen zijn.

Mijn bevalling was verschrikkelijk en dat samen met een huilbaby zorgt ervoor dat er hier geen 2e kindje bij zal komen.

Mijn eerste zwangerschap was super. Geen klachten, moeizame bevalling maar toch niet vervelend en niet zo eng als ik had verwacht. Helaas bleek onze zoon wel een huilbaby te zijn en ik heb dan ook altijd gedacht: dit nooit weer.

Maar toch is er een tweede bijgekomen. Die zwangerschap was wel vervelend. Misselijk en overgeven tot 18 weken en na 20 weken zwangerschap bekkeninstabiliteit. Maar toch, als je dan weer een wonder op je buik krijgt, vergeet je alles. Vooral als blijkt dat hij ook nog zo vrolijk en makkelijk is.

Ik had een goede zwangerschap, ik zou zo nog 20 keer zwanger kunnen zijn. Ik was nauwelijks misselijk en had weinig kwaalrtjes, geen complicaties enz.

Helaas heeft de bevalling zijn sporen wel nagelaten dus of er ooit een tweede komt?

Lejow schreef:N.a.v. de vrouw bij 'een huis vol' die zch geweldig voelt als ze zwanger is en het de beste tijd van haar leven noemt

Toen ze dat zei dat ik echt: "Doe mij ook zo'n zwangerschap!" (niet dat ik er dan 12 zou willen, maar gewoon, een wat makkelijkere zwangerschap.)

Ik vind zwanger zijn heel erg zwaar. Al vanaf het begin ben ik heel erg misselijk geweest. Vond ik in het begin niet eens erg trouwens, bij de eerste keer spugen dacht ik zelf: "Ja, ik ben écht zwanger!", het was voor mij een bevestiging van het zwanger zijn. Ik dacht dat het erbij hoorde, maar het overgeven werd steeds erger tot ik met 11 weken in het ziekenhuis terecht kwam door uitdroging. Die misselijkheid is ook niet meer overgegaan, hoewel er nu wel periodes zijn van meer en minder misselijkheid/overgeven.

Vorige week mocht ik met 32 weken zwangerschap nogmaals het ziekenhuis bezoeken door een dreigende vroeggeboorte, en nu? Nu is het gewoon heel erg spannend.

Toch geniet ik wél van de zwangerschap, als in dat ik het heel bijzonder vind. Het getrappel van ons kindje, de veerkracht ook die zo'n kindje blijkbaar heeft, want ondanks al mijn klachten gaat het met uk volgens alle echo's e.d. geweldig, die heeft het wel naar zijn/haar zin daarbinnen. Uitkijken naar een tweede keer zwanger zijn doe ik niet, nee. Ik verklaar mezelf bijna voor gek dat ik zelfs maar durf te denken aan een tweede zwangerschap. De kans is groot dat ik dan weer zo ziek zal zijn, maar anderzijds hoeft het niet perse zo te zijn.

Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad, werd alleen misselijk van koffie, toen ik dat liet staan geen misselijkheid meer. Wel met een week of 23 al minder gaan werken overdag, en met een week of 30 minder gaan werken 's avonds. Ik had toch veel harde buiken. De laatste weken kon ik geen stukken meer lopen met de hond (oh daar baalde ik zo van!) omdat ik last kreeg van mijn banden geloof ik. Maar al met al krijg ik alweer de kriebels als ik de dikke buiken uit het fototopic zie, en zou ik het zo weer willen. Alleen die bevalling niet, vond het heel naar/raar/eng/gek om te zien dat ze eruit kwam... Terwijl mijn bevallig opzich wel mee viel.

Mijn zwangerschap heb ik toch wel als heftig ervaren. Sowieso al omdat ik er direct alleen voor kwam te staan, dat was om te beginnen al even een hele schok en daar voelde ik me in het begin best rot onder. Wel was ik ook meteen blij, want ik vond het wel een voorrecht om een kindje te mogen krijgen. En gelukkig heb ik een lieve familie die me vanaf het begin af aan steunt. Verder was het lichamelijk ook geen pretje. De eerste twintig weken ben ik kotsmisselijk geweest, met name de eerste 16 weken was het het ergst. Ook twee ziekenhuisopnames gehad vanwege uitdroging. Dus dat was wel even flink heftig. Daarna ging het met de misselijkheid beter, gelukkig maar. Toen kon ik ook wat meer genieten (al deed ik dat wel altijd al, alleen soms maakte het ziek zijn het niet makkelijk) en ook wat meer doen. Tegen het einde werd het weer zwaarder, maar dat hoort er ook wel bij denk ik. Ik was erg moe, kon de laatste weken bijna niet meer lopen en ondanks de moeheid kon ik 's nachts niet goed slapen. Maar die laatste paar weken waren wel redelijk snel voorbij.

Ik moet zeggen dat ik bij wijze van spreke nog wel 10 baby's zou willen, alleen liever niet te vaak meer een zwangerschap Dus als het erin zit zou ik nog wel één kindje willen, misschien hooguit twee. En ik hoop dat het dan beter gaat tijdens de zwangerschap, maar dat zal afwachten zijn. Ik heb wel genoten van de echo's, de schopjes, het bewegen, mijn groeiende buik Dat zou ik graag nog eens mee willen maken. Ook de bevalling vond ik achteraf gezien meevallen. En mama zijn is geweldig, dus ik zou het er wel voor over hebben om nog een keer zwanger te zijn als dat lukt, zodat er een broertje of zusje voor A. kan komen in de toekomst en ik alles nog een keer zou kunnen meemaken. Maar nu nog even niet, eerst hebben even andere dingen prioriteit (zoals genieten van A., ik wil echt nog even een tijd alleen van haar genieten voordat ze de aandacht zou moeten delen).

Mooiste tijd van mijn leven is wat overdreven, maar ik heb mijn zwangerschap (tot nu toe) wel vooral als bijzonder en leuk ervaren. Ben er qua klachten dan ook redelijk goed vanaf gekomen denk ik. In het begin een beetje last van mijn darmen en pijnlijke borsten. Tot de 16 weken wel elke dag minstens de helft van de dag misselijk geweest, maar als ik erop lette met eten en rustig aan deed, ging het op zich wel en ik heb welgeteld één keer boven de wc-pot gehangen. Met 24-27 weken nog op vakantie naar Amerika geweest en natuurlijk wat rustiger aan gedaan en veel geslapen, maar toch nog veel kunnen zien en elke dag wel een uurtje of twee kunnen lopen. Toen we terugkwamen werd het langzaam aan wat zwaarder, vooral voor mijn rug met lang staan en lopen, had daardoor ook een paar maanden elke dag lichte hoofdpijn. Maar ook daar heb ik me gewoon aan aangepast. Nu de laatste weken is de hoofdpijn zo goed als weg (ik denk dat mijn lichaam gewend is geraakt aan het gewicht dat vooraan hangt ) en hetgeen waar ik nu het meeste last van heb zijn m'n benen die erg opgezwollen, hard en pijnlijk worden naarmate de dag vordert. Meestal kan ik dan wel even met m'n benen omhoog gaan zitten, als daar geen mogelijkheid toe is, is het wel even afzien. Slapen gaat ook prut, word max. elke twee uur wakker om te plassen. Maar op de meeste dagen kan ik nog steeds wel een stukje fietsen of wandelen en ik geniet enorm van de bewegingen in m'n buik. Ik vind het reuze gezellig zo!

Psychisch heb ik het ook makkelijk gehad volgens mij, ben vrij optimistisch ingesteld. Op toch een klein beetje spanning na voor de eerste, 12- en 20-wekenecho's en de keer dat ik naar het ziekenhuis moest op verdenking van zwangerschapsvergiftiging, heb ik er relaxt en vrolijk in kunnen staan.

Dus, om een lang verhaal kort te maken: het is me allemaal enorm meegevallen (ik hoopte vooraf op het beste, maar was voorbereid op het ergste) en als een eventuele volgende zwangerschap ook zo voorspoedig mag verlopen teken ik er voor! (Maar ik ben natuurlijk nog niet bevallen.)

Hoe gaat het met jou Freakie, alles nog rustig?

Ayla schreef:Hoe gaat het met jou Freakie, alles nog rustig?

Het gaat best goed. Baby is niet rustig, buik wel.

Ik vond het zwanger zijn geweldig. Ik heb dan ook geen zwangerschapskwaaltjes gehad.
Beter nog zelfs, ik heb gedurende mijn zwangerschap geen migraine, geen rugklachten en geen last van mijn allergien gehad.

Ik heb ook redelijk wat kwaaltjes gehad maar toch vind ik het heerlijk om zwanger te zijn. Het is zo bijzonder

Flower_L schreef:Ik vond het een eitje, maar heb erg geluk gehad hoor!


Vond begin niet leuk trouwens, door reactie van vooral mijn moeder, dat heeft wel mijn zwangerschap helaas beinvloedt

Hier hetzelfde, eerste tijd heeft me dat wel beinvloed. Later heb ik dat gevoel los gelaten, net als mijn moeder en heb ik voor de volle 200% genoten.

Ik had tot 37 weken een geweldige zwangerschap; geen seconde misselijk geweest, lekker tot week 34 doorgewerkt op de woongroep waar ik altijd werk ( wel 25% ziektewet uiteindelijk door vermoeidheid), en ik heb vooral genoten van het getrappel. Natuurlijk heb ik niet genoten van de vermoeidheid, slapeloze nachten, vocht vasthouden etc. Maargoed wil niet zeggen dat dat mijn beeld over zwanger zijn nou enorm beinvloed heeft.

Alleen mijn bevalling was er 1 from hell naar mijn gevoel. Spoedkeizersnede met precies 37 weken door gedeeltelijke loslating placenta. Het ging allemaal zo snel ineens
Een volgende zwangerschap zal ik door deze plotselinge bevalling, niet meer zo onbezorgd in gaan ben ik bang.

Haha oké mooizo, nog max. 2 weken dan mogen we babyfreakie verwelkomen! Ik ben heel benieuwd naar zijn naam enzo.

Mijn zwangerschap was niet een uit het boekje.

- Ik was al snel misselijk en erg moe en dat heeft wel even aangehouden, wat het werken pittig maakte.
- Daarna de schrik bij de eerste echo dat het er 2 waren. Geen tussenschotje zichtbaar wat ook stress gaf en heel wat ziekenhuisbezoekjes. Gelukkig is het wel gevonden!
- Verder het risico op TTS wat heel mijn zwangerschap speelde en waardoor ik strenge controles had
- Daarna met bijna 24 weken bleek mijn baarmoederrhals al ernstig verkort te zijn door de 'harde buiken' en moest ik dus absolute rust gaan houden, 1x per dag douchen, zo min mogelijk lopen en vooral zitten, zitten, zitten.
- Daarna de dag met 25+6 dat het echt door leek te zetten en ik aan de weeenremmers en lonrijping ging. Overdag leek het nog wel te gaan.
- De nacht van de 25+6 weken was verschrikkelijk. Echt vreselijk. De weeenremmers sloegen niet aan, dus werd een infuus en lag continue aan het CTG wat duidelijk weeen aangaf. Infuus sloeg heel kort aan, maar daarna ging het hevig verder. Veel inwendige echo's gehad die nacht en die waren zorgelijk
- De dag van 26 weken werd in per ambulance naar V.eldhoven gestuurd om 'te bevallen' omdat het niet onder controle te krijgen was, wat gelukkig niet zo ver is gekomen. Daar ernstige gesprekken gehad met de kinderarts over de risico's, rondleiding gehad op de NICU waar de kindjes terecht zouden komen enz, dat is wel heel heftig.
- De tijd daarna natuurlijk heel erg veel controles en met 28 weken weer een paar dagen opname ivm onrustige buik
- Rond de 30 weken bleek het toch niet helemaal goed, de ene baby had te weinig vruchtwater, de andere veel te veel en de groei ging te hard: Zwangerschapsdiabetes. Dus nog meer ziekenhuis bezoeken.
-En uiteindelijk met 35+6 ingeleid omdat ik op was, kon nog weinig eten omdat anders mijn bloedsuikers veel te hoog werken, mijn benen stonden op klappen van het vocht, de grootste baby was bijna niet gegroeit vlg de echo en mijn bloeddruk steeg en had wat eiwit in mijn urine.

Al met al best heftig, maar kijk er niet met een rotgevoel op terug. Ik ben in allebei de ziekenhuizen heel goed opgevangen en mijn gyn ben ik nogsteeds dankbaar, een geweldige man die op de juiste momenten de juiste beslissingen nam, anders was ik misschien allebei mijn kindjes kwijt geweest!

Alleen de pijn van de FM heb ik in mijn zwangerschap geen last van gehad en is nu erger terug, alleen daarom zou ik al weer zwanger willen zijn!

Ayla schreef:Haha oké mooizo, nog max. 2 weken dan mogen we babyfreakie verwelkomen! Ik ben heel benieuwd naar zijn naam enzo.

En die ga ik dan weer niet bekend maken hier, flauw he.

Het is wel heel gek, ik heb nogsteeds dat ik, zodra ik het ziekenhuis binnen stap, me opeens heel rustig en heel veilig voel. Waarschijnlijk door alle uren dat ik er gezeten heb met het idee "als het nu doorzet, ben ik in elk geval op een veilige plek".
De meeste mensen stappen met een totaal ander gevoel een ziekenhuis binnen...

Edit: Het deed me wel goed op een of andere manier, alles even op een rijtje opschrijven.

freakielief schreef:

Ayla schreef:Haha oké mooizo, nog max. 2 weken dan mogen we babyfreakie verwelkomen! Ik ben heel benieuwd naar zijn naam enzo.

En die ga ik dan weer niet bekend maken hier, flauw he.

HUH? Maar toch wel op Facebook? Ik wil het weten!

Susan schreef:

freakielief schreef:

Ayla schreef:Haha oké mooizo, nog max. 2 weken dan mogen we babyfreakie verwelkomen! Ik ben heel benieuwd naar zijn naam enzo.

En die ga ik dan weer niet bekend maken hier, flauw he.

HUH? Maar toch wel op Facebook? Ik wil het weten!

Ja! of via PM? Maar je kent mij totaal niet, dus dat zal er wel niet inzitten haha.

In principe heb ik een goede zwangerschap mogen doorlopen. Alleen vond ik de bekkeninstabiliteit die ik had vanaf wk 35 wat minder. Nu ben ik zwnager van de 2e en we zien wel hoe deze zwnagerschap mag verlopen, hoop alleen dat de bevalling iets sneller en makkelijker verloopt.