Zwangerschap from hell, of de mooiste tijd van je leven?

N.a.v. de vrouw bij 'een huis vol' die zch geweldig voelt als ze zwanger is en het de beste tijd van haar leven noemt (ze heeft dan ook al 12 kinderen): Hoe voel jij je als je zwanger bent?

Ben je door je zwangerschap geflierefluit en had je nergens last van, of heb je maanden lang boven de pot gehangen?

Ik vond het een eitje, maar heb erg geluk gehad hoor!


Vond begin niet leuk trouwens, door reactie van vooral mijn moeder, dat heeft wel mijn zwangerschap helaas beinvloedt

Ik heb best wel wat kwaaltjes gehad bij beide zwangerschappen, maar toch vond ik het heerlijk om zwanger te zijn.

Ik heb 9 maanden boven de pot gehangen Het was de mooiste tijd van m'n leven, maar ook de verschrikkelijkste. Heb me nog nooit zo beroerd gevoelt, maar er iets heeeeeeeel moois voor terug gekregen.
Ik heb het er in ieder geval nog een keer voor over

ik heb vrijwel geen klachten gehad gedurende de zwangerschap.
vond het kan ook heerlijk om zwanger te zijn en zou het zo opnieuw doen! (net als de bevalling trouwens)
een eventuele volgende keer kan alleen maar tegenvallen eigenlijk..

Ik heb 1x negen maanden vrijwel elke dag en vaak de hele dag boven de pot gehangen, 1x negen maanden elke ochtend en tot nu toe 1x vier maanden elke ochtend en sommige middagen en avonden, en in mijn vorige zwangerschap kon ik niet zelf voor mijn oudste zorgen ivm bekkeninstabiliteit. En toch vond ik het nooit heel erg om zwanger te zijn, en deze zwangerschap die toch niet makkelijker is dan de andere twee geniet ik er het meest van. Ja het is wel zwaar maar het is maar zo tijdelijk!

Mijn eerste zwangerschap was heerlijk, echt genieten. Tuurlijk waren er wel wat kleine ongemakken, vooral op het laatst, maar ik mocht niet klagen. Ik zat echt lekker in mijn vel. Deze zwangerschap kan ik wel merken dat het wat zwaarder is om dat er al een kleintje rondloopt. Maar geen last gehad van misselijkheid, wel erg veel moe geweest. Lijkt nu ook wat beter te gaan. Ook voel ik wel sneller harde buiken, maar niet dat ik er last van heb. Tot nu toe ook een goede zwangerschap dus.

Het getrappel vond ik heerlijk, maar verder duurde het mij veel te lang allemaal. En al dat gespuug was ook echt geen pretje.
Ik ben vanaf 14 weken thuis geweest met harde buiken en dat begon aardig snel te vervelen. De laatste twee maanden deed mijn buik ook onwijs veel pijn, zo strak en gespannen als die stond.
Maar een hel wil ik het zeker niet noemen.
Ik had verder ook veel klachten, maar gek genoeg kan ik mij dat niet echt meer herinneren.

ik heb een beroerde zwangerschap gehad,veel kotsen,veel spanning(extra echo omdat ze het hartje niet konden horen,extra echo omdat V misschien een gat in zijn hart had,en te veel vocht in zijn hoofdje)stress vanwege de woonruimte,nog meer kotsen,geen baby kamer om van te genieten.uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis met een beginnende zwangerschaps vergiftiging,ingeleid 24 uur aan het kotsen geweest,spoed keizersnede gehad,3 liter bloed verloren........Verder was het wel leuk,

Ik kan alleen maar tot nu toe reageren natuurlijk... Maar de eerste weken vond ik behoorlijk tegenvallen, ik heb een zwangerschap zwaar onderschat. Ik was één van de gelukkige die zo misselijk was dat ik niks binnen hield, na de Emasafene werd het gelukkig wat beter... maar de eerste 11 weken heb ik niet lekker gevoeld ondanks de medicatie... Nu begin ik steeds meer te genieten en vind ik het steeds leuker worden.. maar ik twijfel nu al, of ik het nog een keertje wil meemaken...

Ik vond het de mooiste tijd van mijn leven. Ben eigenlijk alleen de eerste 12 weken beetje misselijk geweest verder niks. Heb elke dag bewust genoten en zat op een hele grote roze wolk. Totdat ik met 30 weken in het ziekenhuis belande met een bloeding vanwege een laagliggende placenta.
Gelukkig is dat eenmalig geweest en heb ik vanaf week 34 (veiligere zone) weer vollop genoten. Ik "baalde" dan ook wel dat ik met 38 weken al was bevallen. Had graag tot 40 weken doorgelopen.

Ook mijn bevalling was mooi. Dat zou ik zo nog eens overdoen.

Maar het ontzwangeren valt me wel heel erg tegen. Ik merk dat de zwangerschap enorm veel van mijn lichaam heeft gevergd.

Ik vond het heeeerlijk! Ik heb dan ook nauwelijks klachten gehad, niet 1x gespuugd, vrijwel geen misselijkheid gehad, dus wat dat betreft echt geluk gehad. Denk dat F. daarom ook 13 dagen langer is blijven zitten De bevalling vond ik ook niet vreselijk, ook al heeft dat lang genoeg geduurd.

Bij de oudste heb ik het merendeel van de zwangerschap niet mee gemaakt, maar de laatste weken waren prima. Wel veel vocht vast gehouden en met krukken moeten lopen. Bij de jongste heel veel kwalen gehad, van elke dag overgeven tot zo extreem veel vocht vasthouden dat ik 10 weken met slippers (in maat 41, ik heb normaal 37) heb moeten lopen. Van ziektewet tot een gespalke arm/pols ivm CTS. Toch heb ik ook erg genoten!

Ik vond het niet leuk om zwanger te zijn. Het enige leuke was het getrappel, verder niks. Ik heb geen last gehad van zwangerschapskwaaltjes als misselijkheid. Ze hebben bij mij alleen tijdens mijn zwangerschap ontdekt dat ik drager ben van een bloedziekte. Er moesten veel testen worden gedaan, ik moest door mijn veel te lage HB-gehalte 2 keer per week injecties, er was gevaar voor de baby (grote kans dat zij echt ziek zou zijn), ik mocht vanaf 24 weken bijna niks meer, er was grote kans op vroeggeboorte, etc. Ook hebben ze een paar weken voor de uitgerekende datum ontdekt dat N.'s ene niertje veel groter was dan de andere.. nog meer stress en onzekerheid.

Nee, zwanger zijn vond ik echt niet leuk. Ik hoop dat een volgende zwangerschap wat rustiger zal verlopen.

ik heb niet meest geweldige zwangerschap gehad, erg veel pijn voor/tijdens en na zwangerschap gehad. maar kon wel genieten van het getrappel en van de kleine nu, het is het allemaal waard, ondanks alle problemen en de grote kans dat het mijn volgende zwangerschap weer zal zijn, laat dit mij niet tegenhouden.

Chelle schreef:Ik "baalde" dan ook wel dat ik met 38 weken al was bevallen. Had graag tot 40 weken doorgelopen.

herkenbaar!
met 37+2 bleek mijn bloeddruk verhoogd en mocht ik niets meer van de vk.
toen heb ik ook geroepen dat de kleine wel mocht komen, stilzitten is niet mijn ding.
bij 37+4 is t. geboren (wat luistert hij toch goed ) maar ik vond het ergens ook wel jammer..

Ik vraag dagelijks aan mijn man waarom ik ook alweer zwanger wilde zijn. Kan er op het moment nog niet van genieten. Ben vreselijk humeurig, continu moe en veel misselijk. Volgens mij heb ik zwanger zijn een beetje geidealiseerd.

Zal binnenkort vast wel beter gaan hoor, maar op het moment kan ik alleen maar uitkijken naar mijn bevalling. Weg met de onzekerheid, de stemmingskwalen en weer gewoon mezelf zijn.

(om waarschijnlijk dan weer terug te verlangen naar mijn zwangerschap)

De eerste keer was ik heel angstig dat er iets mis zou gaan of dat ik iets verkeerd zou doen, dus dat was wel heel heftig en zwaar. Lichamelijk gezien had ik weinig klachten en natuurlijk was het wel een heel bijzondere tijd, ik genoot erg van mijn dikke buik en de bewegingen. Heb het er later wel moeilijk mee gehad dat ik er niet gewoon meer van heb kunnen genieten.

De tweede keer had ik iets meer klachten en toen was het ook wel vermoeiend dat ik niet even kon rusten als ik moe was, maar ook dat was een heel bijzondere tijd en bovendien zo'n beetje de laatste min of meer zorgeloze periode die we hebben gehad als gezin. Kort daarna begonnen toch echt wel de zorgen om Ezra.

Tot nu toe heb ik fysiek echt geen klachten gehad, wel wat kwaaltjes, maar niks ernstigs of waardoor ik niet kon doen wat ik wilde. Mentaal vond ik het wel een hel, tot de 30 weken ongeveer, nu zit ik op een blauwe wolk, ben heerlijk aan het genieten en hoop dat baby zo lang mogelijk blijft zitten!

Ik heb twee heerlijke en makkelijke zwangerschappen gehad.
Ook de bevallingen waren een 'eitje'.

Het waren voor mij dus ook de mooiste ervaringen uit mijn leven en heb ook echt genoten.

Ik heb veel bekkenpijn gehad en slapeloze nachten door tintelende benen de laatste 10 weken, maar toch genoot ik er erg van. Wel heb ik een tijd geroepen nooit meer zwanger te willen zijn, maar zie ticker dat toch het fijne gevoel gewonnen heeft

Mijn eerste zwangerschap heb ik veel bloedverlies en te veel harde buiken gehad. Daardoor kon ik op een gegeven moment niet meer dan 5 minuten lopen en dan ging het echt niet meer. Het was ook heel heftig door de spanning of alles wel goed was.
Deze zwangerschap zit ik al sinds 9/10 weken thuis door mijn bekken en ook nu heb ik weer veel last van harde buiken. Ik kan nog maar erg weinig en met dat kleine drukke mannetje om me heen is dat best zwaar. Ook ben ik best bang dat ik weer zo veel bloedverlies ga krijgen. Vandaag was ik precies de dag (28+4) dat ik vorige keer in het ziekenhuis werd opgenomen omdat ik veel bloed had verloren en hoe stom het ook is, ik vond het best spannend.

Maar ondanks dat mijn zwangerschappen best zwaar zijn en niet helemaal gaan zoals ik zou willen vind ik het geweldig om zwanger te zijn. Ik kan echt genieten van een klein babytje in m'n buik dat lekker ligt te bewegen.

Wanneer mag ik nog een keer??!!

Geweldig vond ik het zwanger zijn. Heb ook nergens geen last van gehad (op de groeiachterstand en verplichte rust de laatste 2 weken na, maar niks lichamelijk qua klachten).
Had graag nog wat langer zwanger willen zijn en niet met 38+6 bevallen (maar voor de 40 weken zou ik ingeleid worden, ws bij 39+2)

Mijn zwangerschap was een drama.. Ben tot 23 weken enorm misselijk geweest,met 25 weken kreeg ik al weeën en moest ik rust houden,door de rust heb ik trombose gekregen en met spoed kantje boord in het ziekenhuis beland met een longembolie ( 5 stuks ) ( 28 weken zwanger ) Daarna moest ik hele lange tijd bloedverdunners spuiten,elke 2 weken allerlei controles in het ziekenhuis,kindje had groeiachterstand dus spannend allemaal,uiteindelijk tot 43 weken doorgelopen en een helse bevalling gehad met alle gevolgen van dien..En dat was nog niet eens alles,dus nee mijn zwangerschap was niet leuk. En toch baal ik zo ontzettend dat ik niet meer heb kunnen genieten ( waren de omstandigheden ook niet na ) en kan ik gewoon verdrietig worden als ik eraan denk dat ik dit nooit meer mee zal maken,nooit meer zal meemaken hoe het ook anders zou kunnen

Bij de 1e tot 25 weken een zwangerschap gehad uit het boekje. Helaas kreeg ik daarna erge last van mijn bekken. En vanaf 30 weken was ik erg onzeker vanwege de 3 weken groeiachterstand en de ziekenhuisbezoeken. Gelukkig had de 10 weken rust goed gedaan en is ze helemaal volgens haar eigen lijntje gegroeid.
2e zwangerschap al vrij vroeg last van mijn buik en wat later overging op harde buiken. Waardoor ik in de ziektewet belanden. Was er heel erg vanuit gegaan dat ik weer met 42 weken zou bevallen maar dit keer braken mijn vliezen met 38 weken en ben ik bevallen met 39 weken.En ik vond het ook best zwaar dat er al een kleintje was waar ik voor moest zorgen.

Maar zou het zo weer overdoen allebei de zwangerschappen.