Co-ouderschap

Zijn er hier (stief)moeders die ervaring hebben met co-ouderschap? Wij overwegen co-ouderschap, het kind van mijn vriend, 8 jaar oud, komt nu eens in de twee weken, maar omdat mijn vriend nu een stabiele relatie heeft, is co-ouderschap een optie. Eerder was dat geen optie, omdat hij 's avonds werkt en de bso natuurlijk 's avonds niet open is en elke dag een oppas tot 23.50 is ook niet haalbaar. Het is dus eigenlijk aan mij of ik het wil. Mijn gevoel zegt meteen ja, maar in de praktijk weet ik niet goed waar het precies op neer komt. Ik heb een best drukke baan en ben pas om 18.15 thuis. Ik breng haar dan in de ochtend naar school (omdat hij vaak pas na 24.00 uur thuis komt), mijn vriend haalt haar op en is thuis tot 18.15. Ik breng haar naar bed en eet met haar. Ik doe zelf in de avonduren nog een tweede studie. De zorg zal dus veel op mij neer komen.

We willen samen ook een kindje, ik heb in 6 maanden tijd twee miskramen gehad, maar de gynaecoloog zegt dat er geen enkele reden is om te denken dat het niet zal lukken om een zwangerschap uit te dragen. Als ik zelf een kindje krijg zal ik minder gaan werken en dan maakt het ook niet uit of er nog een kind bij komt. De vraag is alleen wachten we met co-ouderschap totdat ik zwanger ben ( +12 weken) of starten we er nu al mee. Het is een heel druk kind, adhd en dan in een zware vorm, dat gaat tot dusver prima, maar ik kan niet inschatten of ik naast de zorg voor haar mijn eigen levensstijl (werk, studie) ernaast kan aanhouden. Ik weet ook niet of ik mijn leven moet aanpassen voor een kind dat niet van mij is, terwijl het gevoelsmatig raar is dat ik dat wel voor mijn eigen kind zou doen, meteen.

Wat is jullie ervaring hier mee? Hoeveel kan je naast de zorg van een kind doen? Hoe is het om te zorgen voor een kind dat niet van jou is? Ik loop namelijk soms ook tegen haar opvoeding aan. Als ik zelf kinderen krijg, wil ik die anders opvoeden dan hem/haar. Moet ik hier mijn lijn van opvoeding inzetten, terwijl ik zelf geen kinderen heb? Ik en mijn vriend zitten wel op een lijn, maar hij en zijn ex niet. Omdat zijn kind 80% bij zijn ex woont, wordt hij/zij dus ook niet op zijn (onze) manier opgevoed. Ik vind het erg moeilijk en weet ook niet goed wat ik in overweging moet nemen om een goede beslissing te maken.

Bedankt voor het lezen en meedenken.

Hoe denkt de moeder er over en wat is in dit geval het beste voor het kind?

Ik begrijp niet zo goed wat er, afgezien van het formele gedeelte, praktisch gezien zou veranderen als je co-ouder zou worden. Nu doe je toch in principe al hetzelfde?

Er verandert heel veel juist. Nu is het kind (noem het zo omdat ik niet teveel details wil geven) er alleen in het weekend, 1x in de twee weken. Co-ouderschap betekent dat ze de ene week bij moeder is en de andere week bij haar vader. In plaats van 6 dagen in de maand is hij/zij hier dan ruim twee weken in de maand. Om de week dus.

De moeder staat er nu voor open. Wij wonen in dezelfde buurt als moeder, dus kind kan hier spelen met vriendjes en kan naar dezelfde school. Kind zelf ziet co-ouderschap ook wel zitten.

Het klinkt anders alsof er amper tijd is voor het kind. Mss vat ik het verkeerd op hoor... Maar ik denk dat als jullie dit willen er meer tijd voor het kind zal moeten komen. Waarom ga jij alleen minder werken? Is het geen optie voor je vriend om een dag in te leveren? Het gaat tenslotte vooral om zijn kind. Dat bedoel ik niet lullig verder hoor maar ik denk dat dat contact daarom nog belangrijker is. Je geeft het zelf ook al een beetje aan dat het toch wel zo werkt (dat je niet 1, 2, 3 minder wil gaan werken).

Ik krijg de indruk dat het eerder een co-ouderschap wordt tussen jou en de moeder dan tussen de vader en de moeder. Er komt wel erg veel op jou neer naar mijn idee. Voel je wel de ruimte om hier nee op te zeggen als je het toch niet zou willen of voel je je toch wel min of meer verplicht ten opzichte van je vriend en zijn kind?

Ik zie het nut er eigenlijk niet heel erg van in. Co-ouderschap zou er toch moeten komen zodat het kind dat meer bij vader kan zijn? Nu ziet het kind jou wel vaker, maar dan is het toch net zo nuttig om het kind gewoon bij moeder te laten zijn? Uit je verhaal maak ik op dat vader een wel erg kleine rol zal gaan vervullen.

Oh ok, dat had ik verkeerd begrepen.

Ik ben het eigenlijk eens met Susan.

Susan schreef:Ik krijg de indruk dat het eerder een co-ouderschap wordt tussen jou en de moeder dan tussen de vader en de moeder. Er komt wel erg veel op jou neer naar mijn idee. Voel je wel de ruimte om hier nee op te zeggen als je het toch niet zou willen of voel je je toch wel min of meer verplicht ten opzichte van je vriend en zijn kind?

Hij ziet zijn kind dan wel veel meer, want hij ziet zijn kind elke middag als hij/zij uit school komt in plaats van alleen in het weekend. Hij ziet hem/haar alleen vanaf 18.15 niet meer. In principe zouden ze ook samen kunnen eten en dat ik dan later alleen eet. Ik leg hem/haar dan iedere avond op bed en sta met haar op en breng haar naar school.

Oké, dat valt dan mee. Ik denk alleen wel dat je goed moet nadenken of je het ook trekt als je hoogzwanger bent of net een baby hebt. De meeste vrouwen ervaren de eerste maanden als moeder toch als een behoorlijk ingrijpende zware periode. Ik had het toen behoorlijk zwaar gevonden als ik voor nog een kind had moeten zorgen. Bij je eigen tweede kind is dat denk ik toch anders omdat je het dan al gewend bent om voor een baby te zorgen.

Ik ben eigenlijk sowieso helemaal niet zo voor co-ouderschap...Niet in de zin van, de ene week hier, de andere week daar. Lijkt me als kind heel verwarrend en helemaal niet zo stabiel...Ik ken 2 kinderen van ouders die dit zo doen, en voor de ouders is het heel leuk, maar de kinderen bevalt het helemaal niet eigenlijk. Maar goed, dat jullie in dezelfde buurt wonen zal wel schelen. Ik zou er alleen eerder voor kiezen om het kind dan 's middags tot 18.15 bij jullie te hebben een paar keer in 1 week of 2 vaste middagen per week oid, en dan gewoon weer lekker naar het eigen bed toe bij moeder. Zeker ook met een zwangerschap en je eigen 1e kindje lijkt het me ook best zwaar, precies om wat Susan zegt.

Bedankt voor het meedenken. Het punt van Susan neem ik zeker mee in mijn beslissing. Ik denk dat het kind in kwestie er ook best moeilijk mee gaat krijgen dat de aandacht dan ook opeens naar een ander kindje uitgaat. Toch vind ik het moeilijk om het al dan niet kiezen voor co-ouderschap af te laten hangen van een zwangerschap die er nog niet is. Misschien duurt het nog langer dan een jaar voordat ik überhaupt weer zwanger ben, dan zou mijn vriend en zijn kind daarop moeten wachten. Ik weet niet of dat eerlijk is.

Heeft het kindje zelf een voorkeur, of wordt ze niet betrokken bij de beslissing omdat jullie haar te jong vinden?

Marin schreef:Heeft het kindje zelf een voorkeur, of wordt ze niet betrokken bij de beslissing omdat jullie haar te jong vinden?

Kind zelf heeft voorkeur voor co-ouderschap, maar wordt verder niet al te veel betrokken bij de beslissing, die ligt bij de volwassenen.

Jolie schreef:Bedankt voor het meedenken. Het punt van Susan neem ik zeker mee in mijn beslissing. Ik denk dat het kind in kwestie er ook best moeilijk mee gaat krijgen dat de aandacht dan ook opeens naar een ander kindje uitgaat. Toch vind ik het moeilijk om het al dan niet kiezen voor co-ouderschap af te laten hangen van een zwangerschap die er nog niet is. Misschien duurt het nog langer dan een jaar voordat ik überhaupt weer zwanger ben, dan zou mijn vriend en zijn kind daarop moeten wachten. Ik weet niet of dat eerlijk is.

Ik denk juist wel dat het eerlijk is om te anticiperen op de toekomst. Stel dat je nu voor co-ouderschap gaat en je komt er over een jaar of over anderhalf jaar achter dat het te zwaar is in combinatie met je zwangerschap en/of je baby, dan lijkt het me nog vervelender voor je vriend en zijn kind als je het terug zou moeten draaien omdat je het hebt onderschat.

Susan schreef:

Jolie schreef:Bedankt voor het meedenken. Het punt van Susan neem ik zeker mee in mijn beslissing. Ik denk dat het kind in kwestie er ook best moeilijk mee gaat krijgen dat de aandacht dan ook opeens naar een ander kindje uitgaat. Toch vind ik het moeilijk om het al dan niet kiezen voor co-ouderschap af te laten hangen van een zwangerschap die er nog niet is. Misschien duurt het nog langer dan een jaar voordat ik überhaupt weer zwanger ben, dan zou mijn vriend en zijn kind daarop moeten wachten. Ik weet niet of dat eerlijk is.

Ik denk juist wel dat het eerlijk is om te anticiperen op de toekomst. Stel dat je nu voor co-ouderschap gaat en je komt er over een jaar of over anderhalf jaar achter dat het te zwaar is in combinatie met je zwangerschap en/of je baby, dan lijkt het me nog vervelender voor je vriend en zijn kind als je het terug zou moeten draaien omdat je het hebt onderschat.

Ja dat is ook weer waar. Ik denk dat dit inderdaad een belangrijk punt is. Ik kan nu ook onmogelijk inschatten hoe een eventuele zwangerschap verloopt en hoe de kraamtijd is. Wat ik in ieder geval wel weet is dat mijn vriend dan niet een maand thuis is om de zorg over te nemen. Ik zal het hier thuis eens aankaarten en kijken hoe hij er tegenover staat.

Ik denk dat ik het niet zou doen maar dat komt omdat ik zelf te veel heen en weer geslingerd ben tussen ouders en verzorgers. Daarbij vind ik dat er idd veel op jou komt. Een kind is niet niks, zeker als het je eigen kind niet is. Ook speelt haar leeftijd en gedrag een grote rol. Nu is het 1x in de 2 weken en dat is heel anders dan een hele week. Jij gaat ineens echt deel uitmaken van haar leven en haar mee opvoeden. Wat ook een lastig punt zal zijn want jij zal haar anders opvoeden dan haar eigen moeder en geloof me dat gaat ze tegen je gebruiken wanneer het haar niet zint.
Er komen regels en daar gaat ze zich natuurlijk tegen afzetten. Ze zal jullie ( jou en je vriend ) ook echt wel is tegen elkaar uit spelen. Klinkt allemaal heel gemeen maar dat is normaal gedrag ( maar dat weet je denk ik ook wel ).
Ook zul je moeten bedenken dat wanneer er een baby komt de zaken weer helemaal anders worden. Dan is ze niet meer alleen papa's kleine meisje. Jij hebt minder aandacht voor haar en misschien voelt zij zich dan toch een beetje aan de kant geschoven. Als het alleen de weekeindes zou blijven en bijv wel de vakanties voor de helft bij jullie dan blijft het een leuk iets. Als je me snapt?
Daarbij heb jij zelf ook nog je eigen dingen en daar heb je het erg druk mee. Je zult er rekening mee moeten houden dat je eigen plannen ( bijv 's avonds even weg ) ook niet zomaar meer kunnen wanneer jij dat wilt. Nu denk je misschien ja dat maakt niet uit maar zulke kleine dingen zijn juist belangrijk. Natuurlijk doe je dat voor je eigen kind ook maar daar groei je in. Nu zou je ineens plots een kind moeten gaan opvoeden en ja daar aan aanpassen. Dat is echt niet niks.
Ik zelf zou eerst je eigen gezin stichten en daarna weer het co-ouderschap overwegen. Dan ben jij al meer gewend aan het leven als moeder en is zij ook alweer wat ouder.

Zelf vond ik het in ieder geval allemaal enorm overweldigend en in emotioneel opzicht heel erg groot.

Mamsie schreef:Ik denk dat ik het niet zou doen maar dat komt omdat ik zelf te veel heen en weer geslingerd ben tussen ouders en verzorgers. Daarbij vind ik dat er idd veel op jou komt. Een kind is niet niks, zeker als het je eigen kind niet is. Ook speelt haar leeftijd en gedrag een grote rol. Nu is het 1x in de 2 weken en dat is heel anders dan een hele week. Jij gaat ineens echt deel uitmaken van haar leven en haar mee opvoeden. Wat ook een lastig punt zal zijn want jij zal haar anders opvoeden dan haar eigen moeder en geloof me dat gaat ze tegen je gebruiken wanneer het haar niet zint.
Er komen regels en daar gaat ze zich natuurlijk tegen afzetten. Ze zal jullie ( jou en je vriend ) ook echt wel is tegen elkaar uit spelen. Klinkt allemaal heel gemeen maar dat is normaal gedrag ( maar dat weet je denk ik ook wel ).
Ook zul je moeten bedenken dat wanneer er een baby komt de zaken weer helemaal anders worden. Dan is ze niet meer alleen papa's kleine meisje. Jij hebt minder aandacht voor haar en misschien voelt zij zich dan toch een beetje aan de kant geschoven. Als het alleen de weekeindes zou blijven en bijv wel de vakanties voor de helft bij jullie dan blijft het een leuk iets. Als je me snapt?
Daarbij heb jij zelf ook nog je eigen dingen en daar heb je het erg druk mee. Je zult er rekening mee moeten houden dat je eigen plannen ( bijv 's avonds even weg ) ook niet zomaar meer kunnen wanneer jij dat wilt. Nu denk je misschien ja dat maakt niet uit maar zulke kleine dingen zijn juist belangrijk. Natuurlijk doe je dat voor je eigen kind ook maar daar groei je in. Nu zou je ineens plots een kind moeten gaan opvoeden en ja daar aan aanpassen. Dat is echt niet niks.
Ik zelf zou eerst je eigen gezin stichten en daarna weer het co-ouderschap overwegen. Dan ben jij al meer gewend aan het leven als moeder en is zij ook alweer wat ouder.

Eens.

Bedankt Mamsie, daar heb ik echt wat aan. Weet je, ik gun het mijn vriend zo erg dat hij zijn kind vaker ziet. Als ik hem dat kan geven dan zou ik dat heel graag doen. Eens in de twee weken is zo weinig. In de zomervakantie is ze er 3 weken aan een stuk, ik kan dus wel een inschatting maken hoe het is als ze er vaker is. Maar het is natuurlijk wel zo dat, omdat ze er zo weinig is, als ze er is alle aandacht krijgt. Hij ziet haar immers maar weinig. Ik denk dat ze het inderdaad erg moeilijk krijgt als er een kind bij komt en de aandacht verdeeld wordt. Ik kan haar wel goed handelen, ik ben vaak alleen met haar en ze luistert goed. Ik werk zelf met 'probleem' kinderen en weet over het algemeen goed hoe ik er het beste mee om kan gaan.

Ik denk dat je gelijk hebt en dat het beter is als ik wacht met co-ouderschap totdat wij zelf een gezin hebben dat gestructureerd is. Qua opvoeding zijn het kleine dingen; zo hoeft ze geen u te zeggen tegen volwassen, mengt ze zich in gesprekken van volwassenen (ongevraagd), mag ze erg veel snoepen (en pakken zonder te vragen), eet bijna geen gezond eten. Ik wil mijn eigen kinderen iets anders bij brengen, gelukkig denkt mijn vriend hier ook zo over.

Ik denk dat het voor mij als niet moeder zijnde erg moeilijk is om een inschatting te maken om de zorg op me te nemen. Ik vind het dan ook erg fijn dat jullie reageren. Ik zal er nog heel goed over na denken. Ik zou voor mijn vriend heel graag zien dat hij zijn kind meer ziet, maar we moeten haar natuurlijk wel wat te bieden hebben.

Ja en jij moet jezelf ook iets te bieden hebben, Jolie, het gaat er ook om of jij het aan kan. Het draait ook om jou in deze situatie, niet alleen om je vriend en zijn kind. Het is niet de bedoeling dat jij je tot aan je voorhoofd ingraaft in verantwoordelijkheden zodat je het overzicht verliest en het gevoel hebt dat je geen kant meer op kunt, daar word je echt niet beter van. Niemand mag het je kwalijk nemen als je dit gewoon voor jezelf teveel zou vinden.

Susan schreef:Ja en jij moet jezelf ook iets te bieden hebben, Jolie, het gaat er ook om of jij het aan kan. Het draait ook om jou in deze situatie, niet alleen om je vriend en zijn kind. Het is niet de bedoeling dat jij je tot aan je voorhoofd ingraaft in verantwoordelijkheden zodat je het overzicht verliest en het gevoel hebt dat je geen kant meer op kunt, daar word je echt niet beter van. Niemand mag het je kwalijk nemen als je dit gewoon voor jezelf teveel zou vinden.

Eens
Is er geen andere manier zodat hij zn dochter vaker ziet? Waarom haalt hij er nu niet vaker uit school op en brengt haar dan voor het eten weer thuis? Ik noem maar een dwars straat.

Mamsie schreef:

Susan schreef:Ja en jij moet jezelf ook iets te bieden hebben, Jolie, het gaat er ook om of jij het aan kan. Het draait ook om jou in deze situatie, niet alleen om je vriend en zijn kind. Het is niet de bedoeling dat jij je tot aan je voorhoofd ingraaft in verantwoordelijkheden zodat je het overzicht verliest en het gevoel hebt dat je geen kant meer op kunt, daar word je echt niet beter van. Niemand mag het je kwalijk nemen als je dit gewoon voor jezelf teveel zou vinden.

Eens
Is er geen andere manier zodat hij zn dochter vaker ziet? Waarom haalt hij er nu niet vaker uit school op en brengt haar dan voor het eten weer thuis? Ik noem maar een dwars straat.

Ja dat zou fijn zijn, maar moeder vindt dat hij het dan ook helemaal moet doen en niet de leuke dingen, of af en toe oppassen. Ik weet niet of het teveel voor mij is. Ik bedoel er zijn zoveel vrouwen die voor kinderen zorgen, en dan meer dan 1, waarom zou ik het dan niet kunnen? Anderzijds begrijp ik dat het alleen in een ideale situatie meteen goed zal gaan, als ik niet zwanger word, meer miskramen krijg of een zware zwangerschap heb, is het voor mij denk ik erg moeilijk wel goed voor haar te zorgen.

Ik denk dat jullie wel gelijk hebben. Ik hoop dat we zelf dan snel een stabiele gezinssituatie hebben waarin zijn kind ook een groter aandeel kan hebben.

Ik denk wel dat jij voor meerdere kinderen kan zorgen, ik denk alleen dat het anders is als je daar in groeit. Daar komt nog bij dat jij al behoorlijk veel voor je kiezen hebt gehad de laatste tijd, nu hard aan het groeien bent in je nieuwe baan en ook nog bezig bent met een studie en dat je vriend een erg druk leven heeft waardoor hij vaak weg is. Dat alles bij elkaar maakt dat ik het idee heb dat het toch wel erg zwaar voor je kan worden.

Susan schreef:Ik denk wel dat jij voor meerdere kinderen kan zorgen, ik denk alleen dat het anders is als je daar in groeit. Daar komt nog bij dat jij al behoorlijk veel voor je kiezen hebt gehad de laatste tijd, nu hard aan het groeien bent in je nieuwe baan en ook nog bezig bent met een studie en dat je vriend een erg druk leven heeft waardoor hij vaak weg is. Dat alles bij elkaar maakt dat ik het idee heb dat het toch wel erg zwaar voor je kan worden.

Ja daar heb je ook wel gelijk in, misschien moet ik me nu ook niet nog meer op mijn hals halen. Daar is het nu het moment ook niet voor. Fijn dat moeders reageren, die hebben toch een reëler beeld van moederschap.