Co ouderschap....

Ik weet niet of er meer meiden zijn die dit hebben. Anders zou ik jullie ervaring wel graag willen weten....


We zijn nu al een half jaar verder en op zich loopt het co ouderschap goed. In ieder geval mijn zoon leid (of lange ij??) er niet echt onder.
Maar nu ineens... nu pas besef ik wat het inhoud. Ik mis mijn kleine mannetje zo intens. IK kan nu alleen maar huilen. Hij is ziek en niet bij mij. Hij is bij papa. Ook in goede handen dat weet ik maar toch.
Ik wil hem niet zijn papa ontnemen en vind dat hij net zo veel recht heeft om hem te zien als mij maar het doet zo'n pijn.
Elke week opnieuw moet ik hem afstaan. Om hem of de komende 3 dagen niet te zien of de komende 6 dagen niet te zien.

De afgelopen periode was zwaar en ik vond deze verdeling echt wel fijn. Ik schaam me echt maar de tijd die ik even voor mezelf had elke week was gewoon even fijn. En nu ben ik bang dat ik hem tekort gekomen ben. Ik ben er niet volledig voor hem geweest.
Ik voel me zo schuldig naar hem toe. En ik weet wel dat het niet nodig is maar toch ik krijg dat gevoel niet weg.
Elke week weer dat snuitje zien als ik hem weg breng.... het steekt echt enorm...



Wanneer je er niet bent,
Is het erg stil…
Geen gelach geen geschater geen Quility moment,
Het is gewoon doodstil.

Ik haat het dat ik je moet delen
Elke week weer opnieuw
Ik wil je gewoon het liefst bij me hebben
Zodat we samen elke dag kunnen spelen.

Het gemis is gewoon zo enorm groot
Een deel van mezelf wat ik elke week afsta
Om vervolgens een paar dagen helemaal alleen te zijn
Ik heb het zo enorm verkloot !

Maar waarom voelt het dan zo ??? Je wilt gewoon niks liever dan je kind een gelukkig gezin bieden. Als ik dit had geweten was ik nooit aan kinderen begonnen. Het voelt gewoon echt alsof ik enorm gefaald heb !

Rataplan schreef: Mijn lieve Stuiter, jij bent niet degene die het verkloot heeft!!

Volleeeeeeedddddiiigg mee eens!!
Je hebt het zwaar gehad de afgelopen tijd, je hebt gedaan wat het beste was voor jou en voor S.!
Ik kan me voorstellen dat je je voelt, zoals je beschrijft. Maar je bent echt niet tekort geschoten...
Als S. het je kon vertellen, zou hij je zeggen dat je een topmama voor hem bent!

Stuiterbal schreef:Maar waarom voelt het dan zo ??? Je wilt gewoon niks liever dan je kind een gelukkig gezin bieden. Als ik dit had geweten was ik nooit aan kinderen begonnen. Het voelt gewoon echt alsof ik enorm gefaald heb !

Ik denk, dat als jij voor jezelf alles goed op een rijtje hebt...jij alleen ook kan zorgen voor een gelukkige gezinssituatie, samen met S.
Echt hoor!

Rataplan schreef: Mijn lieve Stuiter, jij bent niet degene die het verkloot heeft!!

Dat is precies wat ik tegen je wilde zeggen

Ergens weet ik ook wel dat dit beter is. Maar ik vind het zo rot voor mijn zoon. Hij kan hier niks aan doen en moet maar dealen met de situatie. Hij krijgt dadelijk een "nieuwe moeder" en "nieuwe vader"
Dat heb je niet voor ogen op het moment dat je voor een kindje kiest.

Ik heb hem dikke 4 maanden niet goed de aandacht kunnen geven. Ik heb hem weg gebracht terwijl ik thuis zat. Ik was blij wanneer hij 's avonds in bed lag.... En daar heb ik echt spijt van. En ik wil hem gewoon nu knuffelen en zeggen hoe erg me alles spijt !

Volgens mij ben jij een hele lieve mama. En voor jouw zoontje ben en blijf je de liefste mama van de hele wereld.
Ik vind het heel knap van je dat je zo in het belang van je zoontje denkt in plaats van aan je eigen gevoel. Er zijn toch veel moeders die dat niet doen als ze uit mekaar gaan. Heel goed dat je je zoontje z'n papa niet ontneemt. Het lijkt me vreselijk om je kindje zo vaak te moeten missen, maar hij zal je later dankbaar zijn dat je hem de kans geeft om ook een goede band met zijn vader op te bouwen.

Stuiter je doet echt niks verkeerd!! En snap je gevoelens, een heel dikke knuffel voor jou!

Dank je allemaal.... het is gewoon zo rot allemaal.

Stuiterbal, ja je kindje zal er later wel "iets" aan overhouden maar dat is altijd zo bij kinderen van gescheiden ouders. Maar daar moet geen schuldgevoel aan vastzitten. Je kindje had er namelijk veel meer aan overgehouden als jullie bij elkaar waren gebleven.

( mijn ouders hebben zó f*kking veel stomme dingen gedaan en toch hou ik van ze. Dus don't you worry. )

Ja klopt Mamsie. En om die wetenschap voel ik me nu gewoon echt schuldig. Maar hij was er niet beter van geworden wanneer we bij elkaar waren gebleven. Het schuld gevoel zal hopelijk slijten...

Schuldgevoel kan je echt kapot maken. In jouw geval is er geen rationele reden om het te hebben, dat zou ik goed voor ogen houden, in plaats van je zo te laten leiden door je gevoel. Je hebt het al moeilijk genoeg, dus ik zou geen extra energie verspillen aan problemen die er eigenlijk niet zijn. Jij hebt de beste beslissing genomen naar omstandigheden en dit kan allerlei invloeden hebben op je zoon, maar het heeft geen zin dat bij voorbaat al zo negatief in te zien. , doe het rustig aan!

Dank je Twellie..... ik snap wat je bedoelt...

Zaterdag komt hij weer tot woensdag. Ik heb leuke dingen op de planning staan en verheug me er nu enorm op ! Lekker samen zijn. Het komt wel goed het heeft tijd nodig en miss zie ik beren op de weg die er niet zijn en voel ik me rotter dan dat S dat zelf doet. Hij kan zich gewoon nog niet uiten en dat vind ik vervelend voor hem.

Jeetje wat lijkt me dat rot voor je zeg Hoe oud is je kindje Stuiterbal?

Hij is net 2 jaar geworden !