Trek het gewoon niet meer.

Vanmorgen belde mn vader me , mn pony is dood ..

Mn beste vriendje , zelf gekocht van mijn spaarcentjes.

K zat naast hem , zijn neusje te kriebelen en ik dacht . Jongens ik kap er gewoon mee.

Ik kan niet meer , mis iedereen zo mijn lieve mama , mijn pony'tjes de rest van de familie ik mis ze zo!

Mn kindjes hadden op hem moeten leren ponyrijden , alles en iedereen waar ik van hou gaat maar dood .. ben het kotsbeu levenloze te aaien , te kussen ze moeten hier gewoon zijn.

Het doet allemaal zo vreselijk veel zeer.

Weet niet zo goed de juiste woorden te vinden.. daarom alleen even een dikke knuffel!

Wat heftig.. Ik ben er ook een beetje stil van. En snap dat het allemaal teveel word op deze manier.
Ik wil je ook graag een dikke knuffel geven en veel sterkte wensen! Ik hoop dat je het een beetje kunt verwerken en in je omgeving veel steun kunt vinden.

Ben het zo beu , kan niet meer stoppen met janken. Op 3 jaar tijd zo'n beetje alles kwijt .
Niks van toen , van mijn normale leven bestaat nog.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Je klinkt echt heel erg verdrietig Heel veel sterkte en zoek iemand om bij uit te huilen en die je kan troosten

Wat vreselijk erg dat je je zo voelt. Ik leef heel erg met je mee.

Ik voel gewoon je verdriet.. Weet verder niet zo goed wat ik kan zeggen..

Ben best stoer normaal gesproken , dit is voor het eerst sinds lange tijd dat ik weer echt gebroken ben.
Heb echt het gevoel dat ik gewoonweg niet meer kán .

Heb om eerlijk te zijn niet echt veel steun uit mn omgeving , ze zijn de bikkel gewend weten zich geen houding als ik zwak ben , en ik ben gewoon ook zwak , gewoon een mens wil ook gewoon wel eens een arm om me heen ( en niet alleen van mn kindjes al zijn dat de aller beste armpjes )

Voel me gewoon af en toe behoorlijk alleen

He meid, wat naar allemaal Een virtuele dikke knuffel, meer kan ik niet voor je doen, vrees ik...

Het even hier kunnen zetten , lucht al zo enorm op !
Soms ziet het leven er zo oneerlijk uit , kijk ik naar mn kinderen en besef ik hoeveel ze niet gaan leren kennen , zoveel wat voor mij zo vreselijk belangrijk geweest is ( en nog )

Ben ik soms zo jaloers op iedereen die wél nog iedereen heeft , bij wie wel alles gewoon normaal gaat .

Dat is eigenlijk wat ik gewoon wil , normaal niet de ene dode na de andere .. we komen op meer afscheidsdiensten dan feestjes

En dan heb je nog een vorm vastigheid van "vroeger" wat voor mij mn pony's waren de ene is 3 jaar terug overleden en dan vandaag de ander en dan is dat ook weg ..

Lieve Frolic,

De tranen springen me in de ogen als ik je bericht lees, het verdriet spat er vanaf. Ik wou dat ik je kon helpen, dat ik je leed kon verzachten, dat ik je kon vertellen dat het allemaal weer goedkomt maar helaas... Het enige dat ik voor je kan doen is je een virtuele knuffel sturen, virtueel mijn armen om je heen slaan en je vertellen dat het helemaal niet erg is dat je eens niet de bikkel bent. Hopelijk zien de mensen in je naaste omgeving dat de rollen voor deze keer omgedraaid zijn en zal je veel steun van hen kunnen ontvangen.

Dikke knuffel en veel sterkte gewenst

Oh, lieverd. Je eerste pony daar horen je kids inderdaad op te leren rijden. Zoveel dingen die je aan je eerste pony doen denken. Vreselijk. Ik hoop dat de mijne 100 wordt. Hij kent zoveel mensen die ik kende, die er niet meer zijn dus hoop dat hij er nog lang is.

Heel veel sterkte! En sterk ben. Sterk ben je ook door zwakte te tonen.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar een en heel veel sterkte!

Wat is er mis met het nu en de toekomst? Mensen overlijden en dieren ook. Soms te vroeg en altijd ben je verdrietig. Ik herken bepaalde dingen in je verhaal wel. Maar ik vind dat je vergeet wat je hebt en in een soort van egoïstisch verdriet bent beland. Je hebt je mooie momenten gehad met je pony en helaas is het ook voorbij met je moeder. Maar je hebt twee kinderen op te voeden met hun eigen herinneringen

Je moet samen met je man voor je kinderen hun eigen herinneringen maken. Niet willen dat ze jou leuke jeugd herleven en hetzelfde gevoel hebben bij je overleden pony.

Je mag verdrietig zijn, maar je komt nu hopeloos suicidaal over op me en ik hoop echt dat je nog wel een beetje realistisch blijft. Sterkte ermee.

Fayebella schreef:Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar een en heel veel sterkte!

+1

Ach gos, wat een verdriet lees ik door je woorden heen. Maar ik ben het ook wel een beetje eens met TGR. Logisch heb je verdriet, maar blijf niet er zover in hangen dat je gaat denken over waarom jij er nog bent. Jij bent er om je eigen kindjes op te voeden en mooie herinneringen mee te geven. En je hoeft niet altijd sterk te zijn!

Knuffel!

Wat vreselijk dat je in een korte tijd zoveel voor je kiezen hebt gehad. Ik herken het,van een aantal jaar geleden. Ik herinner me dat ik toen een keer heel boos ben geworden op iemand die vroeg of ik dat allemaal nog wel trok. Als je daar 'nee' op antwoord, wat dan? Je dierbaren worden niet weer levend. Het verdriet wordt ook niet spontaan minder heftig. Het niet-trekken van dit soort verdriet, het is geen optie. Je moet erdoorheen. En dat is ontzettend zwaar, zeker in het begin. Zoek mensen in je omgeving om je te steunen, ze zijn er echt. Ook al weten ze niet goed hoe te reageren op zulk intens verdriet, het gaat erom dat je er dan even niet alleen voor staat. Sterkte.

Lieve Frolic,

Ik kan wel zeggen, "morgen schijnt de zon weer'. "Na regen komt zonneschijn". Maar aan beide heb je helemaal niets.
Het is een rotgevoel waar je doorheen moet. En het is ook niet niets in drie jaar wat jij allemaal hebt moeten verliezen. Ik weet, nog heel goed hoe dat allemaal is gegaan. Dat ik nog een gedicht voor je heb geschreven,.
En vannacht lag ik toch wakker. En wilde je toch een gedicht meegeven.

Het luikje in mijn hart.

Het luikje van vroeger lijkt langzaam te sluiten.
Alles wat ik had valt nu overal buiten.
buiten dit leven.
Wat mij is gegeven.

Het luikje naar vroeger de herinneringen vervagen,
En in vlagen, komt het terug.
Maar alle dierbare dingen al het leefbare om mij heen.
Is wat in die drie jaar langzaam verdween.

Ik ben bang dat ik het luikje naam vroeger ga verliezen, Herinneringen, mooie momenten.
Alles verdwijnt als de zon in de zee.
En het neemt al mijn herinneringen mee.

Maar als ik stiekem toch naar die zee kijk.
Weet ik dat het luikje naar vroeger naar mij toe reikt.
Als herinneringen in mijn hart.
Ik koester daar mijn luikje.
En nu, nu verstop ik mij, en laat het verdriet gaan.
Want ik weet gewoon nu even niet waar ik zou staan.

Maar ooit weet ik dat het luikje in mijn hart zich stukje bij beetje.
Laat openen, herinneringen zou geven,
Die ik mee kan geven aan de mensen om mij heen nu in dit leven.

©Alma

Heel veel sterkte lieve frolic..

Wat een prachtig gedicht Sterremaan, heb er kippevel van!

Even een dikke knuffel
Dan krijg je alles tegelijk en voelt soms zo oneerlijk.

TGR schreef:Wat is er mis met het nu en de toekomst? Mensen overlijden en dieren ook. Soms te vroeg en altijd ben je verdrietig. Ik herken bepaalde dingen in je verhaal wel. Maar ik vind dat je vergeet wat je hebt en in een soort van egoïstisch verdriet bent beland. Je hebt je mooie momenten gehad met je pony en helaas is het ook voorbij met je moeder. Maar je hebt twee kinderen op te voeden met hun eigen herinneringen

Je moet samen met je man voor je kinderen hun eigen herinneringen maken. Niet willen dat ze jou leuke jeugd herleven en hetzelfde gevoel hebben bij je overleden pony.

Je mag verdrietig zijn, maar je komt nu hopeloos suicidaal over op me en ik hoop echt dat je nog wel een beetje realistisch blijft. Sterkte ermee.

Tuurlijk ga ik door en probeer ik het beste ervan te maken , en verdriet is altijd egoistisch is het niet ? Met het nu is veel mis . Ben absoluut niet depressief maar je mag het af en toe best even gehad hebben toch , even op de bodem van de put zitten ?

Ik wil zeker wél dat mij kinderen een stuk mee krijgen van mijn leuke jeugd ( al zijn de paarden niet alleen mijn jeugd ook een deel van mijn leven nu , vandaar dat ze het ook gewoon mee krijgen . Niet bewust van dat is een deel geschiedenis , zo is mijn leven nu eenmaal en daar gaan de kinderen gewoon in mee.

sterremaan schreef:Lieve Frolic,

Ik kan wel zeggen, "morgen schijnt de zon weer'. "Na regen komt zonneschijn". Maar aan beide heb je helemaal niets.
Het is een rotgevoel waar je doorheen moet. En het is ook niet niets in drie jaar wat jij allemaal hebt moeten verliezen. Ik weet, nog heel goed hoe dat allemaal is gegaan. Dat ik nog een gedicht voor je heb geschreven,.
En vannacht lag ik toch wakker. En wilde je toch een gedicht meegeven.

Het luikje in mijn hart.

Het luikje van vroeger lijkt langzaam te sluiten.
Alles wat ik had valt nu overal buiten.
buiten dit leven.
Wat mij is gegeven.

Het luikje naar vroeger de herinneringen vervagen,
En in vlagen, komt het terug.
Maar alle dierbare dingen al het leefbare om mij heen.
Is wat in die drie jaar langzaam verdween.

Ik ben bang dat ik het luikje naam vroeger ga verliezen, Herinneringen, mooie momenten.
Alles verdwijnt als de zon in de zee.
En het neemt al mijn herinneringen mee.

Maar als ik stiekem toch naar die zee kijk.
Weet ik dat het luikje naar vroeger naar mij toe reikt.
Als herinneringen in mijn hart.
Ik koester daar mijn luikje.
En nu, nu verstop ik mij, en laat het verdriet gaan.
Want ik weet gewoon nu even niet waar ik zou staan.

Maar ooit weet ik dat het luikje in mijn hart zich stukje bij beetje.
Laat openen, herinneringen zou geven,
Die ik mee kan geven aan de mensen om mij heen nu in dit leven.

©Alma

Heel veel sterkte lieve frolic..

Lieve lieve sterremaan , enorm bedankt !

Ja je had toen een prachtig gedicht voor mijn moeder geschreven !

frolic schreef:

TGR schreef:Wat is er mis met het nu en de toekomst? Mensen overlijden en dieren ook. Soms te vroeg en altijd ben je verdrietig. Ik herken bepaalde dingen in je verhaal wel. Maar ik vind dat je vergeet wat je hebt en in een soort van egoïstisch verdriet bent beland. Je hebt je mooie momenten gehad met je pony en helaas is het ook voorbij met je moeder. Maar je hebt twee kinderen op te voeden met hun eigen herinneringen

Je moet samen met je man voor je kinderen hun eigen herinneringen maken. Niet willen dat ze jou leuke jeugd herleven en hetzelfde gevoel hebben bij je overleden pony.

Je mag verdrietig zijn, maar je komt nu hopeloos suicidaal over op me en ik hoop echt dat je nog wel een beetje realistisch blijft. Sterkte ermee.

Tuurlijk ga ik door en probeer ik het beste ervan te maken , en verdriet is altijd egoistisch is het niet ? Met het nu is veel mis . Ben absoluut niet depressief maar je mag het af en toe best even gehad hebben toch , even op de bodem van de put zitten ?

Ik wil zeker wél dat mij kinderen een stuk mee krijgen van mijn leuke jeugd ( al zijn de paarden niet alleen mijn jeugd ook een deel van mijn leven nu , vandaar dat ze het ook gewoon mee krijgen . Niet bewust van dat is een deel geschiedenis , zo is mijn leven nu eenmaal en daar gaan de kinderen gewoon in mee.

"Trek het gewoon niet meer", klinkt toch wel ernstig depressief. Je eerste post nog meer. Dus dan moet je je verhaal vollediger maken of anders formuleren. Ik begrijp dat er veel is gebeurt in je leven de afgelopen tijd, maar wat precies op het overlijden van je moeder en je pony na, dat heb ik nooit meegekregen.