Slaapproblemen,ik trek het niet meer

Ik ben hier al een poos een mee lezer maar nu heb ik toch jullie hulp nodig.

Ik heb een dochter van bijna 3,5 jaar,en ik woon nog thuis bij mijn moeder in afwachting van een huis ( ik deel een slaapkamer met mijn dochter)
Tot ze 6 maanden oud was sliep ze ontzettend goed,ze sliep de nachten door en werd om 7 uur wakker,daarna is het een hell geworden.
Ze wou niet meer alleen slapen dus het gevolg dat ze vaak in mijn bed sliep,toen ze een keer hoge koorts had gaf ik haar in de nacht drinken met het gevolg dat dit weken lang doorging.
Nu zit ze in een fase dat ze niet meer naar bed wilt wanneer ze moet ( half En wilt ze beneden nog even bij me zitten (dit is begonnen met oud&nieuw toen ze om 23;00 uur wakker werd door vuurwerk en beneden mocht zitten)
Nu wil ze dat ik elke avond bij haar kom zitten tot ze slaapt,maar dit is ene keer een kwartiertje en andere keer zit ik er bijna een uur tot ze in slaap gevallen is.
Als ik haar laat liggen krijst ze de hele boel bij elkaar, het is niet alleen huilen maar echt krijsen/schreeuwen/huilen/gillen, dat de overburen haar zelfs nog kunnen horen.
Vandaar dat ik haar altijd de zin geef maar dit breekt me op
Ik ben een alleenstaande moeder en moet dit dus ook alleen doen,als ik haar een keer wil laten huilen is mijn moeder het er niet mee eens want die vind het geen goede aanpak ( ook al ben ik de moeder)
Ik heb al ruim 2,5 jaar geen nacht meer doorgeslapen en ben het nu echt helemaal zat tot huilen aan toe.

Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Is dit een fase of is ze echt bang? Ik weet het echt niet meer.

Ik heb voor 2 maart een afspraak bij een orthopedagoog (voor de slaapproblemen ) maar ik zou nu wel graag tips kunnen gebruiken

Alvast bedankt!

Ze is 3,5, je kunt met haar afspraken maken. Het zal even doorbijten zijn, maar uiteindelijk gaat dat echt wel effect opleveren. Wat ik uit je verhaal lees, walst je dochtertje gewoon volledig over je heen...

Maple schreef:Ze is 3,5, je kunt met haar afspraken maken. Het zal even doorbijten zijn, maar uiteindelijk gaat dat echt wel effect opleveren. Wat ik uit je verhaal lees, walst je dochtertje gewoon volledig over je heen...

Ik heb idd geprobeerd om afspraken te maken.
We hebben een beloningsbord dat op het begin erg goed hielp maar de lol is er nu van af, ze kreeg een klein cadeautje als beloning en nu probeer ik het voor een middagje ballorig maar het intresseert haar niet meer.
Wat ik ook doe of zeg het helpt niet want ze schreeuwt er gewoon over heen

Als ik haar laat huilen en 1x in de 10 min terug kom dan loopt ze achter me aan naar de overloop en blijft daar zitten schreeuwen

Moet ik vol blijven houden en steeds terug leggen en na hoeveel tijd kan ik het beste steeds terug komen?

Het klinkt misschien vervelend maar door deze fase die dus al te lang duurt moet je echt even heen. Zoals ik uit je verhaal begrijp heeft je dochter verder geen angst of geen pijn ? Ik zou op een speelse manier een vast ritueel aanhouden voor het slapen gaan. Bijvoorbeeld om 18.30 nog even wat drinken samen beneden op de bank, daarna naar boven tanden poetsen, omkleden etc. daarna zou ik een verhaaltje lezen, even lekker bij haar liggen, over de dag kletsen en zeggen dat mama zo naar beneden gaat er dat ze dan lekker kan gaan slapen zodat ze zich morgen weer uitgerust voelt, gewoon op een speelse en kinderlijke manier die je dochter begrijpt. Daarna zou ik naar beneden gaan, gaat ze dan schreeuwen/huilen/krijsen etc. dat zou ik weer even terug gaan en haar zeggen dit niet te doen, ik zou haar 2 keer waarschuwen en daarna niet meer terugkomen. Het klinkt vast heel vervelend maar ze is 3,5 jaar en moet kunnen begrijpen dat ze alleen in haar bedje moet slapen.

Heeft je dochter angst o.d. dan vind ik het een ander verhaal en zou ik dan ook anders aanpakken maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken.

Mama_van2 schreef:Het klinkt misschien vervelend maar door deze fase die dus al te lang duurt moet je echt even heen. Zoals ik uit je verhaal begrijp heeft je dochter verder geen angst of geen pijn ? Ik zou op een speelse manier een vast ritueel aanhouden voor het slapen gaan. Bijvoorbeeld om 18.30 nog even wat drinken samen beneden op de bank, daarna naar boven tanden poetsen, omkleden etc. daarna zou ik een verhaaltje lezen, even lekker bij haar liggen, over de dag kletsen en zeggen dat mama zo naar beneden gaat er dat ze dan lekker kan gaan slapen zodat ze zich morgen weer uitgerust voelt, gewoon op een speelse en kinderlijke manier die je dochter begrijpt. Daarna zou ik naar beneden gaan, gaat ze dan schreeuwen/huilen/krijsen etc. dat zou ik weer even terug gaan en haar zeggen dit niet te doen, ik zou haar 2 keer waarschuwen en daarna niet meer terugkomen. Het klinkt vast heel vervelend maar ze is 3,5 jaar en moet kunnen begrijpen dat ze alleen in haar bedje moet slapen.

Heeft je dochter angst o.d. dan vind ik het een ander verhaal en zou ik dan ook anders aanpakken maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken.

Bedankt voor je reactie.
We hebben een vast ritueel voor het slapen gaan
Na het eten mag ze nog even spelen,dan gaan we de pyama aandoen, beneden nog wat drinken en een boekje voorlezen en dan ging ze altijd netjes slapen.

Ik heb nu het idee dat het puur aandacht is,maar ik heb ook periodes met haar gehad dat het denk ik toch angst is
Ze kan namelijk 'dingen zien' Zo heeft ze vaak dingen gezegd over mijn opa ( die ze nooit gekend heeft ) onder andere hoe hij loopt,zijn hoed en heeft ze ook een keer gezegd : Er staat een meneer bij de deur
Daarom vind ik het soms lastig in te schatten of het angst is of aandacht.

stephje schreef:

Mama_van2 schreef:Het klinkt misschien vervelend maar door deze fase die dus al te lang duurt moet je echt even heen. Zoals ik uit je verhaal begrijp heeft je dochter verder geen angst of geen pijn ? Ik zou op een speelse manier een vast ritueel aanhouden voor het slapen gaan. Bijvoorbeeld om 18.30 nog even wat drinken samen beneden op de bank, daarna naar boven tanden poetsen, omkleden etc. daarna zou ik een verhaaltje lezen, even lekker bij haar liggen, over de dag kletsen en zeggen dat mama zo naar beneden gaat er dat ze dan lekker kan gaan slapen zodat ze zich morgen weer uitgerust voelt, gewoon op een speelse en kinderlijke manier die je dochter begrijpt. Daarna zou ik naar beneden gaan, gaat ze dan schreeuwen/huilen/krijsen etc. dat zou ik weer even terug gaan en haar zeggen dit niet te doen, ik zou haar 2 keer waarschuwen en daarna niet meer terugkomen. Het klinkt vast heel vervelend maar ze is 3,5 jaar en moet kunnen begrijpen dat ze alleen in haar bedje moet slapen.

Heeft je dochter angst o.d. dan vind ik het een ander verhaal en zou ik dan ook anders aanpakken maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken.

Bedankt voor je reactie.
We hebben een vast ritueel voor het slapen gaan
Na het eten mag ze nog even spelen,dan gaan we de pyama aandoen, beneden nog wat drinken en een boekje voorlezen en dan ging ze altijd netjes slapen.

Ik heb nu het idee dat het puur aandacht is,maar ik heb ook periodes met haar gehad dat het denk ik toch angst is
Ze kan namelijk 'dingen zien' Zo heeft ze vaak dingen gezegd over mijn opa ( die ze nooit gekend heeft ) onder andere hoe hij loopt,zijn hoed en heeft ze ook een keer gezegd : Er staat een meneer bij de deur
Daarom vind ik het soms lastig in te schatten of het angst is of aandacht.

Als bovenstaande waar is , dan zou ik haar nooit laten huilen ! Kan uit ervaring zeggen dat dat als kind erg beangstigend is , heb zelf erg lang bij mijn ouders gelegen en dat was niks van aanstellen of wat dan ook , kan me nu zelfs situaties voor de geest halen vanuit mijn kindertijd ..

Wat bij mij erg hielp was een hele speciale toverknuffel die ervoor zorgde dat de "spookjes" niet bij me in de buurt konden komen .. weet je wel die knuffels die bij de eerste de beste speelgoedwinkel te koop zijn maar goed weet je veel als kind

Heb je wel eens aan haar gevraagd hoe ze zich voelt als ze moet gaan slapen, en waarom ze het moeilijk vindt als jij weggaat?

Dat ze naar jouw idee geesten kan zien lijkt me geen reden om bij haar te blijven tot ze in slaap valt. Stel dat dat de reden is dat ze niet wil dat je weggaat, dan kun je misschien proberen om met haar een manier te vinden waarop ze er zelf mee om kan gaan? Bijvoorbeeld praten met de geest, of de geest wegjagen door met haar armen te wapperen en een mooie 'spreuk' op te zeggen etc.
Edit: ik lees nu de reactie van Frolic, ook een leuk idee!

Een andere reden dat ze niet wil dat je weggaat zou kunnen zijn dat ze wil dat je bij haar blijft zodat zij jou kan 'beschermen'. Misschien merkt ze aan je dat je het zwaar hebt en dat je je soms niet goed voelt. Dan zou het kunnen helpen als je haar vertelt wat jij gaat doen als je weggaat uit haar slaapkamer en dat je dat fijn vindt. Dat zou haar kunnen geruststellen.

Mijn zoontje is wat jonger, maar ik merk dat het erg goed werkt om angsten met hem te bespreken en hem te helpen angsten onder ogen te zien.
Hij was bijvoorbeeld bang voor de douche. Als stap 1 heb ik samen met hem de douchekop goed bekeken en hebben we die samen gevoeld. Daarna heb ik de douche zachtjes aangezet en hebben we samen gevoeld hoe dat voelt. Toen heb ik zijn hand afgespoeld etc. etc. Nu beloon ik hem als hij niet huilt door hem te complimenteren.

Met jouw beloningssysteem denk ik dat je een paar stappen hebt overgeslagen. Het is goed om haar te belonen als ze goed gedrag vertoont, maar ik zou eerst uitzoeken waar het ongewenste gedrag precies vandaan komt. Anders voelt je dochter zich erg onbegrepen en blijft ze angstig, tenminste dat denk ik als ik jouw verhaal zo lees. Ik ken jullie natuurlijk niet, en ben geen expert hoor. Maar misschien heb je wat aan mijn tips.

Sterkte ermee!

Wat hier vaak hielp was een of twee keer terug gaan en zeggen dat ze moet slapen.
Daarna gewoon heen gaan, neerleggen, aai of kus en dan zonder iets te zeggen weer weg gaan.
Soms duurde dit hier wel 2 uur maar uiteindelijk ging Q.uinten gewoon slapen en ging het de avonden erna iedere keer een beetje beter.

Mammalin: hier heb ik het ongeveer net zo gedaan als jij, als Tomas fases had waarin hij huilde als hij naar bed moest. Maar dan gaat het over een jong kind in een ledikantje, dat is toch een ander verhaal dan dat van TO die een grote peuter van 3,5 heeft.

Dank je wel voor jullie reacties

Vanavond weer even nieuwe motivatie opgedaan om er weer tegen aan te kunnen
Een vriendin van mij zei ook al om haar steeds weer terug te leggen dus ga het vanavond gewoon proberen.
Gisteravond sliep ze pas om 11 uur en ze is nu op de kinderopvang dus ze zal wel lekker moe zijn als ze thuis komt dus hoop dat het dan beter gaat.

Misschien helpt het om haar angst serieus te nemen, ook al weet je niet zeker of ze bang is. Je zou kunnen proberen om samen met haar aan de man bij de deur te vragen of hij weg wil gaan zodat je dochter lekker kan gaan slapen.
Verder vind ik de reactie van filoria een hele goede reactie, ik zou ook proberen uit te zoeken waar haar gedrag vandaan komt.

Ik zou niet weten wat je daar aan zou kunnen doen, want hier is het een beetje hetzelfde probleem. Ze gaat nu wel meestal gelijk slapen als ze in bed ligt, maar word iedere nacht nog steeds 2 tot 3 keer wakker, en is sochtends om 5 uur gewoon echt klaar met slapen, wat ik ook probeer het werkt niet. Met als gevolg dat ik iedere ochtend om half 6 al beneden zit. Dat ze savonds niet wilde gaan slapen heb ik ook heel lang gehad, dan kon ik soms tot 11 uur half 12 om het kwartier naar boven lopen, en dan snachts ook nog een paar keer eruit... Die periode dat ze niet in slaap wil of kan vallen is gelukkig zo goed als voorbij. Nu het doorslapen nog onder de knie krijgen en het wat langer slapen ook..
Ik begrijp je want ik heb nu al bijna 4 jaar nachten die gebroken zijn en het put je echt uit!

Mama_van2 schreef:Het klinkt misschien vervelend maar door deze fase die dus al te lang duurt moet je echt even heen. Zoals ik uit je verhaal begrijp heeft je dochter verder geen angst of geen pijn ? Ik zou op een speelse manier een vast ritueel aanhouden voor het slapen gaan. Bijvoorbeeld om 18.30 nog even wat drinken samen beneden op de bank, daarna naar boven tanden poetsen, omkleden etc. daarna zou ik een verhaaltje lezen, even lekker bij haar liggen, over de dag kletsen en zeggen dat mama zo naar beneden gaat er dat ze dan lekker kan gaan slapen zodat ze zich morgen weer uitgerust voelt, gewoon op een speelse en kinderlijke manier die je dochter begrijpt. Daarna zou ik naar beneden gaan, gaat ze dan schreeuwen/huilen/krijsen etc. dat zou ik weer even terug gaan en haar zeggen dit niet te doen, ik zou haar 2 keer waarschuwen en daarna niet meer terugkomen. Het klinkt vast heel vervelend maar ze is 3,5 jaar en moet kunnen begrijpen dat ze alleen in haar bedje moet slapen.

Heeft je dochter angst o.d. dan vind ik het een ander verhaal en zou ik dan ook anders aanpakken maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken.

Het dikgedrukte zou ik niet doen. Als je niet meer terug komt dan krijgt het kind het gevoel dat het niet serieus genomen wordt en raakt het misschien nog in paniek ook omdat je niet meer terug komt.

Ben het verder helemaal met Filoria eens.