Sommige mensen kunnen zo ongevoelig zijn!

Hoochie, wat naar.. En dat je vader dat zegt, dat maakt zoveel onzekerheid los...

Een beetje offtopic, maar wel gerelateerd aan Hoochie: Ik heb, na de havo, érg vaak te horen gekregen van mijn beide ouders, met name mijn vader, dat leerkracht zijn niks voor me is. En dat werd meer en meer bevestigd toen ik in het eerste jaar van de opleiding niet zo'n fijne stage had. Wat werd ik onzeker en bovendien diep, diep ongelukkig. Gelukkig heb ik een vrij sterke wil en ben ik doorgegaan, met succes. Uiteindelijk hebben ze me zelfs in de masterstudie gesponsord en waren ze apetrots toen ik direct een fulltime baan bemachtigde. Maar jeetje, wat kunnen opmerkingen van naasten dan een vernietigende uitwerking hebben...

Toen ik op de middelbare school aan het stranden was wegens mijn depressie, probeerde ik keer op keer toch weer op school te komen en dingen in te halen en de schade te beperken. Meestal kwam dat alleen op mijn eigen bordje neer, maar eens in de zoveel tijd kwam het wel eens voor dat ik last minute bij een groepje geplaatst werd bijvoorbeeld. Er heeft toen een meisje gezegd (ze dacht dat de hokjes geluiddicht waren en ik zat in het hokje ernaast: niet dus): "Ik wilde dat ze gewoon gelijk voor de trein sprong, nu hebben wij er alleen maar last van".

Jezus.. Antibes, wat heb je toen gedaan? Durfde je er iets van te zeggen?

Wat een verschrikkelijke opmerking Antibes.

Twellie schreef: Wat een verschrikkelijke opmerking Antibes.

+1!

Nee, dan had ik echt in mijn eentje dat hokje met meerdere mensen in moeten lopen en ik was al niet mijn meest verbaal sterke ik in die situatie. Dus gelukkig niet. Volgens mij ben ik vrij apathisch en normaal verder gegaan die dag, wellicht wat eerder naar huis (maar thuis was ook geen pretje) maar geloof dat niet eens. Eerlijk gezegd raakt het me (toen natuurlijk wel) ook niet écht meer. Het was waarschijnlijk een domme, stoere puberopmerking en zelfs al was het gemeend, dan was het iets dat zij dacht en ik kan dat redelijk loslaten gelukkig. Maar ik denk niet dat ik het ooit zal vergeten.

Mijn vader heeft ooit iets soortgelijks gezegd, uit frustratie en onmacht in de zoveelste ruzie. Toen ik iets riep van dat ik weg wilde lopen en hij zei rot maar op en ik zei dat ik geen geld had voor de trein (wilde dan naar een vriend in Groningen) en dat hij zei dat ik er dan maar voor moest springen. Daar laat ik wel weer een traan om, terwijl ik hem begrijp en hij het nooit gemeend heeft en we het heel vaak besproken hebben in de afgelopen jaren. Maar nee, dát doet pijn.

Jezus Antibes, wat een verhaal. Wat zal dat je een pijn gedaan hebben

Sorella schreef:Jezus Antibes, wat een verhaal. Wat zal dat je een pijn gedaan hebben

+1.

En ik ben zo blij dat het goed is gekomen met je!

Youandi schreef:

Sorella schreef:Jezus Antibes, wat een verhaal. Wat zal dat je een pijn gedaan hebben

+1.

En ik ben zo blij dat het goed is gekomen met je!

Ik ook

Ik heb het gewoon niet makkelijk gehad allemaal, maar goed, daar kun je nu niets meer aan veranderen. En al met al heb ik wel een goede band met mijn ouders, dus daar ben ik heel gelukkig mee. Er is altijd verschrikkelijk veel ruzie en pijn geweest, maar ze zijn er wel altijd voor me geweest (en ook dat heeft natuurlijk frustraties opgeleverd) en we zijn er met zijn alleen doorheen gekomen.