Het loopt niet lekker op mijn werk.

Nou dan gewoon een paar gesprekken om beter met de situatie om te kunnen gaan?
Of gewoon met vrienden praten of hier? Maar als je ze face to face niks durft te zeggen,
zal de situatie dan wel veranderen? Ik hoop in ieder geval dat je straks wel weer fluitend naar het werk gaat, want zo'n sfeer kan je letterlijk ziek maken.

Charlie schreef:
Ja, dacht ik ook al. Maar dan komt dus de koppigheid en boosheid in me naar boven. Waarom moet IK met jan en alleman aan mezelf werken terwijl anderen met gemeen en kinderachtig gedrag wegkomen?

Aan jezelf werken maakt je professioneler, daar heb je je hele leven wat aan. Ik denk dat je jezelf met deze uitspraak juist in een uitzonderingspositie zet. Tussen die collega's onderling zal ook wel haat en nijd (geweest) zijn. Verder eens met Zora en Susan.

Sjirafje schreef:Nou dan gewoon een paar gesprekken om beter met de situatie om te kunnen gaan?
Of gewoon met vrienden praten of hier? Maar als je ze face to face niks durft te zeggen,
zal de situatie dan wel veranderen? Ik hoop in ieder geval dat je straks wel weer fluitend naar het werk gaat, want zo'n sfeer kan je letterlijk ziek maken.

Ik weet het ook niet....ik heb het gevoel dat ik al eindeloos gesprekken voer, en ik krijg ook echt veel steun maar misschien is het gewoon mijn wereldje niet....ik weet het echt even niet meer....ik presteer ook steeds slechter .

Ik wacht morgen mijn (zoveelste) gesprek met baas maar eens af...zal jullie wel op de hoogte houden hoe het was. T was iig wel fijn hier eens mijn ei kwijt te kunnen!

Arme jij! Heb echt met je te doen hoor? Heel veel succes morgen met het gesprek en wat @Melis_je zegt.....is zoooo waar! Sterkte!!

Lief van je.

Wat melisje zegt is ook zo. Ik werk altijd aan mezelf, sta heel erg open voor kritiek en probeer er constructief mee om te gaan maar juist dan schiet het zo in het verkeerde keelgat wanneer anderen maar wat doen en je proberen te pakken.

Natuurlijk is er met jou niks mis, maar jij wil dat er iets verandert en het initiatief daarvoor zal niet bij je collega's liggen. Zij zullen echt niet aan zichzelf gaan werken.

Misschien moet je het ook niet zien als 'aan jezelf werken' maar meer als praten met iemand die weet hoe je hier adequaat mee om kunt gaan, zodat je weer met plezier naar je werk gaat en je energie kunt besteden aan datgene waar je voor bent aangenomen in plaats van omgaan met narrige jaloerse kinderachtige types. Ik neem aan dat er meer manieren zijn om dat te bereiken dan met zo'n speech (want ik kan me voorstellen dat je dat niet wil, dat zou ik zelf ook niet willen).

Jeetje, wat lullig zeg. Lijkt eigenlijk gewoon jaloezie, Wel fijn dat je met je baas erover kan praten, maar het zou eigenlijk ook wel fijn zijn als hij/zij er eens iets aan doet door met het personeel te praten.

Ik heb geen tips, maar wil wel even meegeven dat je niet moet vergeten dat je gewoon hartstikke trots op jezelf mag zijn dat je al zoveel hebt bereikt.

Jeetje Charlie, wat een hel om zulke gniepige collega's te hebben! Absoluut niét fijn, want joúw werk en performance heeft er onder te lijden.

Ik kan me vinden in het advies van Sjirafje. Een gedragstherapeut/coach zou een goede optie kunnen zijn. Misschien dat zo iemand objectief kan bekijken wat er in jou omgaat door de situatie en kan die je wat handvatten geven om met de situatie om te gaan. Dan hoef JIJ niet te veranderen, je hoeft je collega's niet te veranderen, maar je kunt wel wat aanknopingspunten hebben om beter en professioneler om te leren gaan met deze situatie.

Waarom klapte je eigenlijk dicht toen je baas een krachtenveldanalyse wilde doen? Misschien is dat juist een ontzettende eyeopener? Uitzoeken wat je krachten, valkuilen, potenties en aversies zijn. Kunst is om uiteindelijk om dit alles om te bouwen naar iets positiefs! Wellicht kan een loopbaancoach je daar in helpen, niet om je loopbaan uit te stippelen, maar om je te helpen met je krachten te ontwikkelen en je sterke punten te benadrukken (alhoewel een gedragstherapeut dat wellicht ook zou kunnen?). Het is super confronterend, maar bij mij ging er toen een wereld voor me open!

Overigens is het jammer dat je baas zich als coach neerzet ipv als baas. In sommige situaties is een dergelijke manier van leiding geven fantastisch en werkt het goed, maar in jouw geval blijkbaar niet.

Hopelijk heb je morgen een positief gesprek met je baas!
Succes!

Charlie schreef:Lief van je.

Wat melisje zegt is ook zo. Ik werk altijd aan mezelf, sta heel erg open voor kritiek en probeer er constructief mee om te gaan maar juist dan schiet het zo in het verkeerde keelgat wanneer anderen maar wat doen en je proberen te pakken.

Juist omdat het aan jezelf werken, en constructief bezig te zijn niet echt zoden aan de dijk zet, zou ik het echt anders gaan proberen, en proberen echt op de man af te vragen wat er nou eigenlijk bedoeld wordt. Je baas mag dan heel fijn zijn, maar hierin kun je niet op hem bouwen, dit moet je zelf doen. Als je het direct vragen nou echt te eng vindt, kun je ook proberen bij zo'n opmerking gewoon eens 'sorry?' of 'wat zeg je (nou)?' te zeggen. Ik ben erg benieuwd hoe ze op zoiets zouden reageren. Mocht ik zelf zo evil zijn om dat soort opmerkingen te maken, zou ik het echt niet durven om letterlijk nogmaals zo'n opmerking te maken als jij om verduidelijking vraagt.

Hoe ging het gesprek?

Birgit schreef:Hoe ging het gesprek?

Ja, hoe was het gegaan inderdaad?

Hoi! Wat lief dat jullie interesse tonen.

Nou ik heb vandaag een héél lang gesprek gehad van 3 uur bijna. Een fijn gesprek. Het kwam erop neer dat mijn baas heel tevreden over me is, en ik niet 'op het matje' hoefde te komen, maar aangezien hij me opleidt tot teamleider me wil leren omgaan met tegenwerking.

Lang verhaal...hij gaf aan dat ik zaken soms wel wat hoog opneem, me vrij snel aangevallen kan voelen. Op zich logisch doordat ik ook wel tegenwind krijg, maar niet echt nodig. En over mijn hieruit volgende boosheid zei hij: je bent soms een dramaqueen, je mag het kantoor als catwalk gebruiken maar ik kom niet kijken. Vond ik een geweldige opmerking haha.

In ieder geval moest ik leren onderscheiden dat wanneer iemand een vervelende opmerking maakt, dat alleen DIE persoon zich op dat moment laat kennen. Ik moet meer letten op de mensen die erbij zijn, en hoe zij reageren. Als ik beter begrijp dat anderen raar en vijandig gedrag ook opvalt, heb ik waarschijnlijk minder het gevoel hierop te moeten happen.

Zijn advies vervolgens is reageren met een knipoog en we hebben een techniek geoefend waar ik wel heil in zie...hij noemde het 'misten': je zegt dan "ik hoor wat je zegt, het is binnengekomen, maar ik ga hier (nu) niet op reageren". En dan gewoon doorgaan met de orde van de dag. En verder veel sarcasme: "wat fijn dat jij je zo bezighoudt met mijn wel en wee".

Het was fijn bevestigd te krijgen dat het rare gedrag van sommige anderen ook opvalt en mij niet aangerekend wordt. Ik ga proberen deze technieken toe te passen. Mzcharlotte, misschien ook een tip voor jou?

Wat een positief gesprek! Ik hoop dat je er mee aan de slag gaat en je wat minder van dingen aan gaat trekken.
Wat fijn dat hij je hier wel verder in wil begeleiden, een andere baas had er misschien niks mee gedaan.
Dat van die catwalk is wel een leuke :-)

Wat een fijn gesprek!!! En wat een goeie coach, daar heb je wat aan. Hopelijk zal de situatie nu ook draaglijker worden. Blijf er boven staan en laat je niet gek maken. Toi toi toi!

Ja, mijn baas is echt een schatje. Ben weer helemaal opgelucht.

Dat zijn idd ook goede opmerkingen! Kan me voorstellen dat dat ook kan helpen. Succes!

Thanks 4 sharing! Ik denk dat ik er ook wel wat aan heb. Trouwens, óók die dramaqueen opmerking.

mzcharlotte schreef:Thanks 4 sharing! Ik denk dat ik er ook wel wat aan heb. Trouwens, óók die dramaqueen opmerking.

Ja? Jij klinkt in ieder geval heel leuk .

Wat heb jij een ongelofelijke geluk dat je zo'n lieve man als baas hebt. Degene die in jouw kwaliteiten en in jou gelooft! Maar ik zou graag voor jou willen dat het lekker zou lopen met de collega's, dat de afgunst niet zo groot zou zijn. Ik snap ook dat je het als zeer vervelend ervaart en ik zou willen dat ik je wat tips zou kunnen geven. Maar het enige wat ik kan zeggen is 'kop omhoog, schouders naar achteren, tieten vooruit en laat ze nog maar wat meer zien van wie je bent en wat je allemaal kan".

Fijn om te lezen dat je zo'n goed gesprek hebt gehad. Ik trek me de houding/blikken/opmerkingen van collega's soms ook te veel aan. Zonde van alle energie! Best inspirerend om te lezen hoe je baas je hier zo relaxt coacht .

Maura, fijne lieve reactie. Thanx.

Morgen heb ik weer een coachingssessie. Meestal gaan we wandelen want dan praat ik makkelijker (ik ben erg gesloten) en voel ik me relaxter...ik vind mensen in de ogen kijken nog steeds zo eng.

Morgen gaan we dus die gesprekstechnieken oefenen, ben erg benieuwd.

Ik lees herkenning! Dan niet met het oogcontact en het egsloten zijn, maar wel de sarcastische opmerkingen en dat ik me daardoor ontzettend snel aangevallen kan voelen. Dat wist ik al, waardoor ik vaak reacties heb gerelativeerd.

Maar goed, bij mijn vorige werk waren mensen gewoon écht bezig mij structureel de grond in te trappen en dan niet op een manier waarop ik ze erop aan kon spreken maar echt achetrbaks. En dan sla ik dicht. Dan kruip ik in mijn schulp en durf ik niks meer. Zo zat ik uiteindelijk alle pauzes alleen omdat ik me niet meer in de kantine durfde te vertonen.

Mijn baas was een slap zakje want die kwam na 6 maanden bij mij aan, wilde weten wat er aan de hand was en met veel horten en storen heb ik dat verteld zodat hij er vervolgens GEEN actie op kon ondernemen. Hij durfde zelf die mensen er niet op aan te spreken..

Ik werd onzekerder en onzekerder en uiteindelijk ben ik weggegaan. In mijn nieuwe baan, ben ik een stuk meer dat ik dingen van me laat afglijden. Mijn vorige baan was mijn eerste, ook een vrije hoge functie met veel verantwoordelijkheden. Mijn nieuwe functie ook, maar de druk is ervanaf ofzo. Ik ben mezelf en pas die 'mist' techniek ook vaak al van mezelf toe.

Kortom, ik denk dat je ook een stuk druk bij jezelf moet weghalen. Los van wat je omgeving doet, zie deze baan niet als je enige kans, of je levensdoel of weet ik het wat. Het zijn nog steeds banen, en we werken nog steeds om te leven. Dat besef maakte het voor mij een stuk haalbaarder bepaalde dingen gewoon te accepteren. Ik ben nog steeds ambitieus, en dat zal ik altijd blijven maar een bepaald stukje besef miste ik. Dat het gewoon ook 'maar' een baan is.. Ik hing zoveel op aan die eerste baan...en dat is nu weggevallen waardoor ik de rest ook een stuk rationeler zie.