Het loopt niet lekker op mijn werk.

Lang verhaal alert. En dan is het slechts een héle korte samenvatting van wat er echt allemaal speelt.

Ik voel me het hele weekend al ontzettend rot doordat het afgelopen vrijdag weer 'mis' ging op mijn werk. Inhoudelijk loopt het allemaal prima, maar qua communicatie lukt het bij mij niet altijd even goed.

Vooraf even ter info: ik werk in een klein dochterbedrijf van een heel groot bedrijf. Ik werk voor zowel moeder- al dochterbedrijf en ben binnen deze bedrijven binnen 1,5 jaar ontzettend snel hogerop de ladder geklommen. Begon onderaan en ben nu projectmanager en coördinator van een ander project. Ik ben veruit de jongste van het stel, al mijn collega's zijn minstens 20 jaar ouder (de meesten werk 35) en hebben allemaal veel ervaring.

Ik krijg zo ontzettend veel tegenwerking van sommige oudere collega's. Ik snap dat het zuur is dat zo'n 'jonkie' al zo snel zoveel verantwoordelijkheid heeft, en dat ik dingen mag doen die zij ook graag zouden willen doen. Maar het breekt me zo ontzettend op. Ik heb de meest geweldige baas die je je kan wensen, hij tilt me hogerop, coacht me, leert me heel veel, het is gewoon een droombaan, ware het niet dat sommige collega's me echt het leven moeilijk maken.

Opmerkingen als ' ik lap haar nog wel pootje', ' ons kuiken' , 'onze spreekwoordelijke naieve blonde paardenstaart', ' ze huppelt maar wat rond en omdat ze jong is windt ze alle bazen om haar vinger' zijn niet van de lucht. Ondertussen werk ik me het leplazarus, zeker 60 uur per week en heb enórm veel verantwoordelijkheden die totaal niet gezien worden.

Met mijn baas kan ik er goed over praten hoor, maar toch raak ik zo langzaamaan gefrustreerd. Ik ben altijd heel gedreven en ambitieus, en deed veel dingen ook vrijwillig voor mijn plezier maar ik merk dat de energie uit me vloeit, mijn motivatie afneemt en ik boos en gefrustreerd raak.

Vrijdag hadden we een vergadering en er is één collega in het bijzonder moet me altijd heel erg hebben. Ze probeerde me gewoon voor de baas en de collega's omlaag te halen en te naaien (details te ingewikkeld) (ze wilde me te kakken zetten). Nota bene IK krijg daarna het commentaar dat het wel heel erg opvalt dat ik haar niet mag, dat ik helemaal blokkeer in gesprek met haar en dat ik aan mij performance moet werken. Maar niemand weet dus hoe complex mijn takenpakket is, wat deze mevrouw allemaal al geflikt heeft enz. Mijn baas wel, maar die zegt dat ik moet leren omgaan professioneel met dit soort gevoelens, dat ik het mezelf lastig maak door me zo op te fokken.

Dit bozige gebeurt steeds vaker, ik voel me gefrustreerd. Hoe hard ik ook werk, ik word niet serieus genomen als jongste. Mensen vertellen me bijvoorbeeld zogenaam per ongeluk info niet. Of houden me buiten spel. Heus niet allemaal hoor, er zitten ook hele fijne collega's bij. Maar het is een fel team met veel onderlinge spanningen en ik weet zo slecht hoe ik hiermee om moet gaan, ben bang dat ik te overgevoelig ben ofzo. Toch is het aan de andere kant oom mijn droombaan, krijg alle support van mijn baas en héél veel kansen. Dus zomaar opgeven is zeer zeker géén optie.

Iemand die dit herkent en tips voor me heeft?

Ik heb geen tips, ik vind het alleen wel heel misselijk dat ze zo tegen je doen

Thanx Lejow...ik ben echt een doorzetter en altijd een optimist maar ik begin het gevoel te krijgen dat er geen andere optie is dan me te voegen binnen de hypocriete rangorde waar de oudste de meeste rechten heeft en ik maar het beste kan zwijgen en mijn werk doen.

Wat rot dat sommige collega's zo tegen je doen!
Je zegt dat je een hele fijne baas hebt, maar na het lezen van je verhaal vind ik eigenlijk dat hij de medewerkers ook weleens op hun gedrag aan kan spreken. Of is dat misschien al eens gebeurd?

Je geeft zelf al aan dat het een fel team is met veel spanningen. Zijn veel van die spanningen onuitgesproken? Mij lijkt dat een teamleider dan toch is een vergadering moet organiseren daarover..

En ik zou niet het achterste van je tong laten zien, dan kunnen ze je daarop niet pakken (hoe moeilijk dat ook kan zijn met zon nare sfeer)

Birgit schreef:Wat rot dat sommige collega's zo tegen je doen!
Je zegt dat je een hele fijne baas hebt, maar na het lezen van je verhaal vind ik eigenlijk dat hij de medewerkers ook weleens op hun gedrag aan kan spreken. Of is dat misschien al eens gebeurd?

Dat is inderdaad het enige wat ik ook mis. Het is een heel zachtaardige man met bepaalde filosofieen en strategieën waardoor hij mensen eerder begeleidt dan stuurt. Maar het zou in ons bedrijf wel eens af en toe nodig zijn mensen op hun plaats te zetten. Dit doet hij dus niet (voldoende). Ik heb dit al eens naar hem aangegeven, hij heeft toen beloofd die ene mevrouw aan te spreken. Ik weet dat dit is gebeurt maar daar trekt zij zich dus helemaal niks van aan. Hij doet er wel iets mee, maar daarnaast vindt hij dat wanneer ik in het management wil functioneren, ik zelf ook een weg moet vinden hiermee om te gaan. Hier heeft hij gelijk in, maar wat jij schrijft Birgit, dat mis ik ook en daar heb ik het wel eens moeilijk mee. Ik ben zeg maar het autoritairdere type baas gewend maar hij is een ras-autonoom.

Allereerst wat vervelend en frustrerend dat ze zo tegen je doen! Ik kan me goed voorstellen dat de energie hierdoor uit je gezogen wordt.
Ik weet helemaal niet of het mogelijk is en of je het als een optie beschouwt, maar zou je niet eens met deze (vrouwelijke) collega of met haar en enkele collega's die zich zo tegen je gedragen kunnen praten samen met je baas. Het vraagt wel veel lef, maar misschien is het goed om het eens open te gooien en te bespreken waarom ze zich zo tegen je gedragen. Het lijkt me belangrijk dat je baas ook een rol speelt in dit gesprek.

zonnetje schreef:Allereerst wat vervelend en frustrerend dat ze zo tegen je doen! Ik kan me goed voorstellen dat de energie hierdoor uit je gezogen wordt.
Ik weet helemaal niet of het mogelijk is en of je het als een optie beschouwt, maar zou je niet eens met deze (vrouwelijke) collega of met haar en enkele collega's die zich zo tegen je gedragen kunnen praten samen met je baas. Het vraagt wel veel lef, maar misschien is het goed om het eens open te gooien en te bespreken waarom ze zich zo tegen je gedragen. Het lijkt me belangrijk dat je baas ook een rol speelt in dit gesprek.

Thanx voor je lieve reactie.

Een gesprek als deze heeft onlangs al plaatsgevonden. Vervolgens worden er nieuwe afspraken gemaakt en ongeveer één dag later gaat het weer zoals vantevoren. Het is gewoon compleet hopeloos, vandaar dat ik ook zo moedeloos ben.

Ik denk dat de enige optie 'm in mezelf zit...anderen kan ik niet veranderen, de vaak nare sfeer ook niet maar wel hoe ik er zelf mee omga....maar hoe? Hoe bescherm ik mezelf voor negatieve invloeden om me heen?

Inderdaad misselijk/belachelijk dat ze zo doen. Zeg je er wel wat van als ze zo'n opmerking maken en vraag je waarom ze die opmerkingen maken? Als je daar een antwoord op hebt van hen, kun je misschien voor jezelf beter relativeren/hun bewust maken van hun gedrag.

-(edit) Oh er staat al een soortgelijke reactie. Wat naar dat die mensen er niks mee doen. Misschien toch blijven aangeven dat je van zulke opmerkingen niet gediend bent, en vragen wat ze hier nou mee willen bereiken?
Voor jezelf moet je het denk ik relativeren, die mensen zijn misschien jaloers, pakken je daarom op je leeftijd en haarkleur. Jij bent niet voor niks zo snel opgeklommen, als je een kuiken/blonde huppeltrut was hadden ze je ook niet aangenomen toch? Triest dat mensen op zo'n leeftijd nog van dat brugklasgedrag vertonen.

Zó herkenbaar Charlie. Ik heb er alleen absoluut geen tips voor. Jezelf ervoor beschermen, zit in je of niet. Bij mij dus niet, waardoor ik af en toe ontzettend kwaad en gefrustreerd ben. Ik hoop nog steeds dat ik met de tijd er meer van kan distantiëren.

Wat ik wel doe, is dat ik mezelf al een verwachting opleggen. Dat het je tegen de haren instrijkt, betekent toch dat je een verwachting hebt geschept dat het (ooit) beter wordt. Elke keer dat er een (laten we zeggen) confrontatie is, betekent het dat er niet aan je verwachtingen voldaan wordt en ook al wist je dat het ging gebeuren, je verwachting is dat het toch beter zou worden. Op mijn werk worden mijn werkzaamheden zo slecht over genomen dat zelfs klanten met een zucht van verlichting zeggen dat ze blij zijn dat ik er weer ben. Kan me daar vreselijk boos om maken, dat je mij niet wil overnemen prima, maar niet tenkosten van klant = inkomsten. Nu schep ik mezelf de verwachting dat het toch k.ut is als ik terug ben, dat ik kan gaan puinruimen, enz. Eindstand: ik kom terug, denk "grr... weer een zooitje", volgende gedachte is "maar dat is niet anders dan verwacht", mouwen opgestroopt en puinruimen. Ik vind het nog steeds niet goed en ik kaart het ook elke keer weer aan bij de leidinggevenden, maar om 5 uur is het 5 uur (bij wijze van) en dan kan ik het een stuk beter van me afschudden.

En met dat ik het blijf aankaarten, ben ik toch de aanhouder. Die wint toch ooit hopelijk weleens.

Jeetje wat erg dat je in zo'n team moet functioneren. Kan me voorstellen dat het je opbreekt.
Mijn enige tip die ik voor je heb is straal je kracht uit die je bezit. Want je hebt hem anders was je niet zo hoog op de ladder gekomen.
En blijf er boven staan. Handel professioneel precies dat wat je baas ook heeft gezegd. Ben de volwassenen want schijnbaar zijn je collega's nog erg kinderachtig. Zolang jij die houding blijft houden zullen je niet snel ergens op kunnen pakken waar ze wel op uit zijn.

Ben zelf open en eerlijk ik denk dat je daar het meeste mee bereikt !
Succes want het lijkt me helemaal niet makkelijk.

Wat ontzettend vervelend dat collega's dat doen. Ik moet zeggen dat ik me ook nog heel erg kan verbazen over het kinderachtige gedrag van volwassenen. Ik had na m'n studie verwacht dat het kinderachtige gedoe over zou zijn en ik was zéér verbaasd dat het op de werkvloer gewoon doorgaat!

Maar ik denk dat je wel iets hebt aan het advies van mzcharlotte. Door van te voren de verwachting te creeëren dat bepaalde collega's je dwars gaan zitten, overvalt het je niet tijdens een vergadering. En wellicht klap je daardoor ook niet dicht en kun je sneller een weerwoord bedenken.
Daarnaast, probeer het te relativeren en blijf in je eigen kracht geloven! Je doet het goed op je werk, hou die gedachte vast. Het is niet de bedoeling dat jij straks met een burn-out thuis zit vanwege enkele collega's...

Ik zou juist niet een gesprek aangaan met die mensen, maar zodra het gebeurt ze erop aanspreken. Dus in gesprekjes van maximaal drie zinnen. Naar mijn ervaring werkt dat beter bij moeilijke mensen, ik denk omdat ze zich dan meer gerespecteerd voelen dan wanneer je erover praat met je gezamenlijke baas.

Wat laten die mensen uit dat team zich vreselijk kennen zeg. Ik kan me voorstellen dat het je plezier behoorlijk verziekt.

Melis_je schreef:Ik zou juist niet een gesprek aangaan met die mensen, maar zodra het gebeurt ze erop aanspreken. Dus in gesprekjes van maximaal drie zinnen. Naar mijn ervaring werkt dat beter bij moeilijke mensen, ik denk omdat ze zich dan meer gerespecteerd voelen dan wanneer je erover praat met je gezamenlijke baas.

Dat zou ik ook proberen. Echt, recht op de man af:'waarom zeg je dat?' 'wat bedoel je daar precies mee?' Of niets vragen maar gewoon mededelen dat je het een vervelende opmerking vindt etc. Zou ik ook heel eng vinden, maar goed. Ik vrees dat het niet helemaal zal ophouden, maar zo voel je jezelf misschien wel iets sterker. Je durft dat dan toch maar! Zonder je baas!

Bedankt voor jullie reacties, wat mzcharlotte schrijft, dat ga ik ook proberen, thanx ik heb er heel veel aan.

Ik kan het natuurlijk niet alleen aan de collega's wijten. Ik weet dat mijn lichaamstaal boekdelen spreekt, ben slecht ook in oogcontact en ergernis kan ik moeilijk verbergen. Ik werk hier ontzettend hard aan en daarom ben ik des te sneller pissig de laatste tijd als ik merk dat mijn omveld gewoon overal mee wegkomt.

Ik wil ze best 1 op 1 aanspreken maar ik ben daar zo slecht in...ik weet op zo'n moment echt niet wat ik moet zeggen, achteraf wel vanalles. Ik heb ook wel eens 1 op 1 met die ene mevrouw gesproken maar dat escaleerde totaal en toen kreeg ik ook echt op m'n flikker van mijn baas (zij ook). Ik voel me vaak gewoon erg onzeker en bén in veel opzichten ook nog een beginner maar er wordt wel van me verwacht dat ik me als een professional gedraag. Het is echt een ellebogenwereldje, iedereen knokt voor eigen opdrachten en van veel mensen staat hun baan op de tocht. Dit zal nooit veranderen, hoort erbij maar ik weet niet of dit wel bij me past, of ik er hard en zakelijk genoeg voor ben of toch een te grote softie.

Morgenvroeg heb ik een gesprek met mijn baas hierover en zal het aanspreken maar ik heb het gevoel dat al die gesprekken zo weinig uithalen en mijn performance juist achteruit gaat door al dat gelul en gedoe.

Zora schreef:

Dat zou ik ook proberen. Echt, recht op de man af:'waarom zeg je dat?' 'wat bedoel je daar precies mee?' Of niets vragen maar gewoon mededelen dat je het een vervelende opmerking vindt etc. Zou ik ook heel eng vinden, maar goed. Ik vrees dat het niet helemaal zal ophouden, maar zo voel je jezelf misschien wel iets sterker. Je durft dat dan toch maar! Zonder je baas!

Dat advies geeft mijn vader ook altijd, dat als iemand iets vervelends zegt, je gewoon heel simpel en zakelijk moet vragen: 'Wat bedoel je daar precies mee?' Of zoals jij zegt: 'Waarom zeg je dat?' Het klinkt toch alsof die mensen die dingen gewoon tussen neus en lippen door zeggen in de hoop dat ze jou daarmee kunnen dwarszitten, als iedereen stil is en je vraagt het zo expliciet en zo iemand moet even uitleggen waarom hij of zij zoiets zegt dan wordt het een stuk lastiger.

Misschien heb ik een handige tip voor je waar je wellicht nog niet over hebt nagedacht, maar mijn schoonzusje is gedragstherapeute en ontvangst heel vaak managers of "grote" bazen die een paar gesprekken aangaan i.v.m. sfeer op het werk en het negatieve van anderen. Bij een gedragstherapeute kun je je verhaal kwijt en wordt je gecoacht om hiermee om te kunnen gaan. Want je gaat zo'n droombaan toch niet laten schieten door een stelletje oelewappers die het jou niet gunnen? Neem het mee in je achterhoofd, wellicht heb je er iets aan?

Susan schreef:

Zora schreef:

Dat zou ik ook proberen. Echt, recht op de man af:'waarom zeg je dat?' 'wat bedoel je daar precies mee?' Of niets vragen maar gewoon mededelen dat je het een vervelende opmerking vindt etc. Zou ik ook heel eng vinden, maar goed. Ik vrees dat het niet helemaal zal ophouden, maar zo voel je jezelf misschien wel iets sterker. Je durft dat dan toch maar! Zonder je baas!

Dat advies geeft mijn vader ook altijd, dat als iemand iets vervelends zegt, je gewoon heel simpel en zakelijk moet vragen: 'Wat bedoel je daar precies mee?' Of zoals jij zegt: 'Waarom zeg je dat?' Het klinkt toch alsof die mensen die dingen gewoon tussen neus en lippen door zeggen in de hoop dat ze jou daarmee kunnen dwarszitten, als iedereen stil is en je vraagt het zo expliciet en zo iemand moet even uitleggen waarom hij of zij zoiets zegt dan wordt het een stuk lastiger.

Eigenlijk is die in al zijn eenvoud wel heel goed!

Sjirafje schreef:Misschien heb ik een handige tip voor je waar je wellicht nog niet over hebt nagedacht, maar mijn schoonzusje is gedragstherapeute en ontvangst heel vaak managers of "grote" bazen die een paar gesprekken aangaan i.v.m. sfeer op het werk en het negatieve van anderen. Bij een gedragstherapeute kun je je verhaal kwijt en wordt je gecoacht om hiermee om te kunnen gaan. Want je gaat zo'n droombaan toch niet laten schieten door een stelletje oelewappers die het jou niet gunnen? Neem het mee in je achterhoofd, wellicht heb je er iets aan?

Ja da's een goeie. Mijn baas is zelf gedragstherapeut en coacht me dus maar door al die gesprekken krijg ik een beetje een 'probleemkind' gevoel en een uitzonderingspositie. Laatst wilde hij ook een krachtenveldanalyse met me doen en toen klapte ik compleet dicht. Ik vind het zó moeilijk de controle uit handen te geven en me kwetsbaar op te stellen. Ik voel me soms alsof ik niet helemaal goed wijs ben ofzo dat ik zo'n moeite heb met dit soort dingen.

Maar jullie reacties doen me wel goed, blijkbaar is dit toch niet helemaal normaal en gezellig.

Charlie schreef:Mijn baas is zelf gedragstherapeut en coacht me dus maar door al die gesprekken krijg ik een beetje een 'probleemkind' gevoel en een uitzonderingspositie.

Daarom misschien eens goed om met iemand buiten het werk te praten?

Sjirafje schreef:

Charlie schreef:Mijn baas is zelf gedragstherapeut en coacht me dus maar door al die gesprekken krijg ik een beetje een 'probleemkind' gevoel en een uitzonderingspositie.

Daarom misschien eens goed om met iemand buiten het werk te praten?

Ja, dacht ik ook al. Maar dan komt dus de koppigheid en boosheid in me naar boven. Waarom moet IK met jan en alleman aan mezelf werken terwijl anderen met gemeen en kinderachtig gedrag wegkomen?

Charlie schreef:Waarom moet IK met jan en alleman aan mezelf werken terwijl anderen met gemeen en kinderachtig gedrag wegkomen?

Met de therapeute kun je een soort van speech opstellen die je mededeelt aan je collega's. Zo krijgen zij ook even een "mep" en is meteen duidelijk dat zij moeten veranderen in de manier waarop ze met je omgaan, want is het toch idd van de gekke dat je buiten kantoor hulp zoekt door wat anderen doen? Misschien dat het dan wel indruk maakt?

Sjirafje schreef:

Charlie schreef:Waarom moet IK met jan en alleman aan mezelf werken terwijl anderen met gemeen en kinderachtig gedrag wegkomen?

Met de therapeute kun je een soort van speech opstellen die je mededeelt aan je collega's. Zo krijgen zij ook even een "mep" en is meteen duidelijk dat zij moeten veranderen in de manier waarop ze met je omgaan, want is het toch idd van de gekke dat je buiten kantoor hulp zoekt door wat anderen doen? Misschien dat het dan wel indruk maakt?

Oh god, als ik daar al aan denk...dat zou ik nooooit doen. Want dan maak ik het groter dan het is en daarmee bevestig ik mijn uitzonderlijke positie volgens mij alleen maar. Ik wil ook geen 'therapie' want ik ben volgens mij redelijk normaal, alleen een te open boek. Zo is de cultuur nou eenmaal. Ik wil gewoon zelf wat sterker en weerbaarder worden. Dat soort gedachten zoals mzcharlotte schreef, dat helpt wel.