Als je al een tijd een relatie hebt...

Ik heb misschien een beetje vage vraag, maar ik probeer het zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Als je al langer in een relatie zit, zeg een paar jaar..hoe anders kijk je tegen je relatie aan nu in vergelijking tot het begin?

Wat maakt je relatie nog bijzonder, hoe zie je je vriend, hoe krijg je nog vlinders of heb je die eigenlijk nog wel? Neem je er genoegen mee, vind je het wel best zo of ben je nog heel verliefd?

Misschien een beetje vage vragen, maar ik vraag me af hoe je als je al best lang bij elkaar bent, je relatie ziet. Of je nog dol verliefd bent of misschien wel vatbaarder voor aandacht van buitenaf bijvoorbeeld.

Wij zijn bijna 6 jaar samen en nog altijd krijg ik de kriebels/vlinders als hij mij zo aan kijkt/vast hou etc. Misschien was het op begin iets heftiger, maar het is er nog wel steeds.

Als ik nu terugkijk op mijn relatie van 7 jaar, denk ik dat wij een paar jaar terug al 'klaar' waren samen, maar we nog bij elkaar bleven uit gewoonte. Er waren echt nog momenten waarop ik inderdaad nog die verliefde kriebels kreeg, maar dat is gelijdelijk aan steeds minder geworden. Ik wilde het alleen nooit voor mezelf toegeven. Dit was overigens wel mijn eerste lange relatie.

Maargoed, gelukkig zijn er ook genoeg positieve ervaringen van anderen

Geeft niet hoor, Maple. Misschien wil ik juist wel de 'negatieve' ervaringen ook horen. Ik struggle er gewoon best mee, wanneer een relatie nou goed is of niet, en ik kan er soms van schrikken juist hoe bijzonder sommige forummers hun relatie nog beschrijven dat ik denk; wat heb ik fout gedaan? Waarom zag ik het zelf allemaal niet zo rooskleurig? Verwachte ik te veel? Of nam/neem ik genoegen met minder? Of wordt het allemaal misschien geoverromantiseerd?

Ik weet het niet zo goed. Mijn vriend en ik waren al jong bij elkaar (14 en 15) en ik ben op hem gevallen omdat ik stiekem van die bad boys wel leuk vond. (Nu terugkijkend was hij eigenlijk heel brutaal en kon zich totaal niet aanpassen. Iets waar ik nu echt een gruwelijke hekel aanheb. Maar op dat moment vond ik dat zo stoer!). Gelukkig is hij veranderd en totaal niet meer die jongen van toen, maar dat komt misschien ook wel omdat hij gewoon volwassen geworden is. Natuurlijk val ik niet meer op pubergedrag .

Wel vind ik het moeilijk dat ik waarschijnlijk nooit (als wij voor altijd bij elkaar blijven) volwassen verliefde gevoelens voor iemand zal hebben. En dan echt de beginfase waarin kriebels/passie echt geweldig zijn (of romantiseer ik dat juist?). Toen mijn vriend en ik met elkaar kregen was het een beetje zoenen en dat was het. Maar niet gelijk spannende passionele sex .. Maar ach wat doe je eraan he.

Ik vind het op dit moment ook heerlijk dat hij alles van mij weet. Dat hij voor mij voor het vuur gaat en dat ik altijd op hem kan rekenen. Ook weten we wat we minder aan elkaar vinden en we bespreken sommige onderwerpen niet omdat daar geheid 'ruzie' van gaat komen en we weten van elkaar dat we nu eenmaal ook verschillend zijn. Die onderwerpen laten we gewoon rusten. (bijv politiek. Ik zoek uit waar ik op stem en waarom en dan vind ik het goed.. hij gaat dan echt heel diep vragen waarom en mij aan het twijfelen brengen. Ik kan politieke vraagstukken niet goed onder woorden brengen, hij is daar veel beter in en dan voel ik mij op zo'n moment in de hoek geduwd bijv.) Dat soort dingen (is eigenlijk alleen bij politiek haha) bespreken wij daarom alleen oppervlakkig

Volgens mij heeft het allemaal voor en nadelen. Ik ben ook wel eens benieuwd of 'het gras echt groener is bij de buren'.

Oh, dat herken ik inderdaad ook wel, Jolee. Ik heb bij veel verhalen hier geregeld echt wel eeh klein steekje van jaloezie gevoeld omdat het bij ons er gewoon écht niet zo aan toe ging. Helpen in het huishouden? Me verrassen met een bloemetje of een etentje of spontaan uitje? Zomaar een cadeautje meenemen of iets liefs zeggen? Kaarsjes aanzetten en een fijn avondje samen op de bank? Deed hij allemaal niet (meer). Niet dat ik materialistisch ben ingesteld, maar dat gebaar miste ik wel. Ook bij de topics 'hoevaak zoenen jullie nog' had ik dat. Nou ehh... alleen tijdens de seks. Los van een kusje voor het slapengaan of bij het weggaan of thuiskomen dan he. En seks hadden we ook al echt niet vaak meer.

Ik herken me heel erg in wat jij zegt, Punk'd. Ik vraag me ook af of ik niet te romantisch ben. Het vertrouwde, het bekende en de veiligheid is ontzettend fijn. Maar is het niet gemakzucht? Is er nu iets in mij dat me pusht om achter de spanning aan te gaan of ben ik daar te veel mee bezig waardoor ik mijn 'eigen relatie' uit het oog ben verloren?

Het is een beetje complex want ik heb niet officieel een relatie volgens mij, maar toch weer wel. Terug bij mijn ex waar ik hiervoor 4 jaar een relatie mee heb gehad.

Ik dub er gewoon best wel mee. Ben ik te romantisch? Overdrijven andere mensen misschien stiekem wel hun relatie? Zit het misschien toch niet goed, is het wel op? Moeilijk.

Echte vlinder-vlinders heb ik niet meer. Ik kan ook niet echt uitleggen wat onze liefde nu is. Hij is mijn rots, hij wordt (hopelijk) de vader van mijn kinderen. Hij is nu bezig met laminaat leggen. Ik móét elke keer even gaan kijken, ik ben zo trots dat hij het kan, dat hij het wilt en ik vind het zo leuk en mooi om hem bezig te zien met zijn eigen geklets en werkoverleg. Ik kan ook niet weg voordat ik heb gezegd dat ik van hem hou. Het zit er gewoon in.

Ja, dat bedoel ik inderdaad, Maple. Ik durfde daar ook niet altijd te reageren omdat ik wist dat ik zwaar onder 'de norm' zat en dat soort dingen brachten me ook aan het twijfelen.

Jolee schreef:Ja, dat bedoel ik inderdaad, Maple. Ik durfde daar ook niet altijd te reageren omdat ik wist dat ik zwaar onder 'de norm' zat en dat soort dingen brachten me ook aan het twijfelen.

Herkenbaar, idd.

@ Jolee, dat gevoel had ik een paar maanden geleden ook. Tot dat ik dacht waarom breng ik (brengen we) die spanning niet weer terug in ons eigen relatie. Of beginnen we daar nu juist mee.

We gaan nu elke maand daten (het kost wel iedere keer geld, maar so be it.. Dan maar andere dingen op een laag pitje zetten), ik heb heel erg cliche een spel gekocht wat ons seksleven echt een boost heeft gegeven. (Een onderwerp waarbij ik mij nooit 100% durfde bloot te geven aan hem, misschien wel omdat ik zelf niet wist wat ik nou wilde? Ik heb vroeger wel wat gefriemeld maar nooit echt duidelijk gehad wat ik nu zelf wil. Dat spel heet trouwens 'Ultiem verlangen').

Ik merk wel echt dat doordat ik nu mijn energie stop in het spannender maken van onze relatie ik helemaal niet meer zoveel (of eigenlijk niet meer) bezig ben met hoe het ook zou kunnen zijn. Want dat is iets wat je nooit zult weten.

Ook heb ik best veel moeite gehad met hoe mijn vriend zich vroeger heeft gedragen, in het algemeen maar ook naar mij toe. Laatst postte Euc een spel waarbij je echt diep ingaat op de opgroei fase van je partner en de manier van denken (waarom welke beslissing op dat moment) etc. En dat spel zijn we nu mee bezig en dat is echt een heftig spel. (Dat heet het relatiespel en is ontwikkeld door een relatiepsycholoog).

Ik vond in iedergeval echt dat ik (wij) het verschuldigd naar elkaar waren om eens echt aandacht in onze relatie te pompen. Een vriendschap gaat ook over als je er geen tijd meer insteekt.

Ik moet ook zeggen dat ik me de laatste maanden ook zwaar f*cked up voel, als ik het even zo mag zeggen, en ook geen overzicht meer heb in alles, alsof er te veel gebeurd is. En dat heeft ook zware invloed gehad op het verbreken van mijn relatie.

Oke, dit klinkt heel depressief, maar ik heb soms echt het gevoel de grip op alles te verliezen.

@ Punk'd; Ik vind het leuk om te lezen dat je zoveel energie in je relatie aan het steken bent en dat het zijn vruchten afwerpt. Las inderdaad wel eens berichten op het forum waarin je schreef het niet meer zo goed te weten en in twijfel te zitten. Heel goed dat je het zo hebt aangepakt en ik hoop dat het alleen maar beter zal gaan voor je.

mzcharlotte schreef:Echte vlinder-vlinders heb ik niet meer. Ik kan ook niet echt uitleggen wat onze liefde nu is. Hij is mijn rots, hij wordt (hopelijk) de vader van mijn kinderen. Ik kan ook niet weg voordat ik heb gezegd dat ik van hem hou. Het zit er gewoon in.

+ 1

Al heb ik soms nog wel echt kriebels, maar niet dat ik constant met kriebels in mijn buik rondloop. Mijn vriend betekent enorm veel voor mij, ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Ik kan hier echt wel duizenden lieve en positieve woorden over hem vertellen, maar hij is gewoon alles voor mij.

Jolee schreef:Geeft niet hoor, Maple. Misschien wil ik juist wel de 'negatieve' ervaringen ook horen. Ik struggle er gewoon best mee, wanneer een relatie nou goed is of niet, en ik kan er soms van schrikken juist hoe bijzonder sommige forummers hun relatie nog beschrijven dat ik denk; wat heb ik fout gedaan? Waarom zag ik het zelf allemaal niet zo rooskleurig? Verwachte ik te veel? Of nam/neem ik genoegen met minder? Of wordt het allemaal misschien geoverromantiseerd?

Ik ben 10 jaar samen met mijn man en ik heb echt zelden nog vlinders. Gelukkig maar want dat zou een hoop energie kosten zeg!! Nee wat ik voor mijn man voel is langzaam maar zeker een steeds diepere genegenheid. Langzaam is het verliefde over gegaan in houden van. En tja...soms is dat saai, soms is er sleur. Je ziet elkaar elke dag, het is totaal niet spannend meer want er is wederzijds vertrouwen. Maar ik vind dat dat er echt bij hoort, juist die rust die ik bij mijn man vind ervaar ik als heel waardevol.

En eigenlijk zijn wij ook wel gewoon knettergek allebei en zitten we allebei in totaal andere levensfases waardoor we toch eigenlijk nog genoeg hebben om over te praten, ruzie te maken en te overwinnen. Onze relatie is er altijd een geweest van hoge bergen en diepe dalen en met de jaren worden die bergen minder hoog, de dalen minder diep en daar genieten we allebei van. We kunnen regelmatig zo'n moment hebben van: "wat heb ik het toch fijn met jou, wat ben ik toch gelukkig met jou!" Maar die momenten bestaan wel doordat we ook altijd moeilijke momenten hebben. Niet perse in de relatie, maar ook met onszelf en dan dus met elkaar.

Tja wij zijn natuurlijk weer net 2 maanden samen. En nu weten we echt dat wij het voor elkaar zijn. Ik zie het nu meer op deze manier: De jaren hiervoor hebben we elkaar leren kennen en nu gaan we voor het echte werk. Wat dat echte werk ook mag zijn. Ik vind mijn relatie zoals hij nu is heerlijk! Ik dacht dat ik al enorm veel voor hem voelde, maar dat is nu alleen maar meer geworden.

Jolee, hoe is het nou met jou? Wilde het al een paar keer aan je vragen, maar dan was het net weer een verkeerd topic of niet gepast. Bevalt je kamer je?

Wij zijn 7,5 jaar bij elkaar.
In het begin waren we beide nog dolverliefd en hadden geen 'gedoe' met een huis, huishouden en geld etc.
We deden veel leuke dingen en waren altijd weg samen. Al zagen we elkaar alleen in het weekend. Ik miste hem, en hij mij, vreselijk door de weeks.

Sinds we samenwonen, 11 maanden nadat we elkaar leerden kennen, kwamen er andere dingen aan bod. Huishouden, financien en opeens elke dag samen! En dat vinden we na 7,5 jaar nog steeds erg fijn. Elke dag samen wakker worden, goedemorgen wensen, nog even snoezelen bij elkaar en dan allebei opstaan en naar het werk oid.
We doen niet veel dingen meer buitenshuis, puur omdat we dat geld niet meer er voor over hebben maar we zijn ook huiselijker geworden. Vinden het heerlijk om s' avonds samen te zijn.
Huishouden zijn we in gegroeid en in het begin nogal woorden over Maar na een half jaar liep dat ook allemaal goed op rolletjes. Sowieso moesten we wel even wennen om echt elke dag samen te zijn.

Ik denk ook nog steeds met kriebels in mijn buik aan hem. Ik ben blij als ik 's avonds naar huis rijd en hem weer zie en kan spreken.
Hij heeft dat net zo. Als ik een keer een nachtje of weekendje bij mijn moeder ben zonder hem dan vind hij dat vreselijk. Dan knuffelt hij me bijna plat als hij me weer ziet Ik ben dan ook weer blij als ik weer thuis ben.

In al die jaren hebben we meer respect voor elkaar gekregen. Vooral nadat we samen de MMM hebben doorlopen.
Nu ik zwanger ben gaat het helemaal super met ons. Hij is trots op mijn buik en op ons kindje wat er aan gaat komen. Ik verwacht dat onze relatie nadat ons kindje is geboren weer een andere dimentie krijgt.

Maar het is niet altijd zo leuk hoor, wij hebben ook wel eens woorden of ik kan niet altijd even goed omgaan met zijn buien. Vooral niet nu ik vol zit met hormonen Ook hebben we voor ons trouwen een grote dip gehad. Hij kreeg opeens angst voor alles wat er ging komen. Maar na 3 dagen zochten we elkaar toch weer op.
Maar dat heeft iedere relatie, wel eens ruzie of woorden. Maar zolang we nog steeds erg gek op elkaar zijn en blij zijn om elkaar te zien en het fijn vinden om bij elkaar te zijn zit het wat mij betreft goed.

Het woord conditionering schiet meteen in mijn hoofd. Weet niet of dat zo goed is

Na ruim vijf jaar heb ik nog steeds wel kriebels op momenten, maar het wordt wel minder. De laatste tijd worden we vooral met onze neus op de feiten gedrukt op punten waar we heel erg in verschillen. Het belangrijkste voor mij is dat er altijd meer positieve momenten moeten zijn dan negatieve momenten (die goed worden uitgepraat) en dat er altijd sprake moet zijn van communicatie.

Wat voor ons goed werkt is echt tijd voor elkaar maken. Samen uit eten gaan, wat gaan drinken, filmpje of gewoon samen op de bank hangen. Op dat moment mogen we allebei ondertussen niets anders doen, dus echt even tijd voor elkaar. We hebben het allebei vrij druk en soms hebben we momenten dat we echt langs elkaar leven. Dus dit is belangrijk.

@Punk'd: je zegt dat je het jammer vind dat je je volwassen verliefdheid niet kent, maar hoe zit dat toen je jong was? Stond je niet helemaal in vuur en vlam toen je met je voor het eerst met hem ging zoenen?

Nu even over mijn relatie nu:
Ik ben niet constant meer verlieft, dit is overgegaan in houden van (met geborgenheid, warmte, intimiteit en vertrouwdheid). Wel zijn er nog momenten waarop ik mij wel verliefd voel. Ik denk dat dat in een relatie wel belangrijk is, dat die er af en toe zijn.
Elke relatie heeft ups en downs, die van ons gelukkig veel meer ups, en gewoon en een enkele x een down. Ja de spanning is er niet altijd meer, maar dat is ook logisch. Je kent elkaar goed weet en precies wat de ander bijv. lekker vind en de ander weet wat hij kan verwachten, dus dat is niet meer zo spannend als in het begin. (Dan kan je wel opzoek gaan naar een nieuwe vlam, maar na een tijdje gebeurd hetzelfde en zo blijven sommige mensen van relatie naar relatie hoppen omdat ze vinden dat er sleur in zit).
Het huishouden, nee daar doet hij bijna niks in (hij werkt meer dan ik) en hij doet weer andere dingen (administratie). En dat vind ik niet erg, we hebben toch geen groot huis.
We knuffelen nog steeds super veel net als elkaar lieve dingen zeggen, maar dat is gewoon omdat we een erg klef stel zijn (als we met z'n 2en zijn). Als we elkaar een weekendje niet zien, dan voel ik niet meer het heftige gevoel van missen, maar ik mis hem zeker wel (en soms niet, maar dat komt omdat het toch ook wel eens fijn kan zijn om even niet bij elkaar te zijn).

Verona, ik wist niet dat jullie weer bij elkaar zijn!!! Woon je nu weer bij hem in? Hoe is het afgelopen met dat meisje?

Jolee schreef:Ik heb misschien een beetje vage vraag, maar ik probeer het zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Als je al langer in een relatie zit, zeg een paar jaar..hoe anders kijk je tegen je relatie aan nu in vergelijking tot het begin?

Wat maakt je relatie nog bijzonder, hoe zie je je vriend, hoe krijg je nog vlinders of heb je die eigenlijk nog wel? Neem je er genoegen mee, vind je het wel best zo of ben je nog heel verliefd?

Misschien een beetje vage vragen, maar ik vraag me af hoe je als je al best lang bij elkaar bent, je relatie ziet. Of je nog dol verliefd bent of misschien wel vatbaarder voor aandacht van buitenaf bijvoorbeeld.

Ik ben 12 jaar bij mijn man. Natuurlijk is dat anders dan in het begin. En of ik nu wel of niet verliefd ben, dat maakt me niet zoveel minder vatbaar voor aandacht van buitenaf, dat ben ik toch wel.

Wat mijn relatie bijzonder maakt is het feit dat we al 12 jaar samen zijn, dat we elkaars beste vriendje zijn en dat we samen heel veel hebben meegemaakt. Dat was een paar maanden geleden zelfs nog wel anders, toen konden we elkaar even niet luchten of zien en hebben we serieus op het punt gestaan om te gaan scheiden. Toen kon ik me niet voorstellen dat het ooit nog een keer goed zou komen.
Maar toch is het goedgekomen, en ik word heel gelukkig van hem. En ja, ik heb wel regelmatig vlinders in mijn buik, ik vind hem nog steeds de mooiste en leukste man die ik ken. Maar het is gewoon minder zwartwit dan jij stelt: want ik vond mijn man altijd al de leukste en mooiste man die ik kende, en toch is er dus een hele periode geweest dat het héél erg beroerd was. En ik ben ook vatbaar voor aandacht van anderen, maar dat was ik ook toen we net bij elkaar waren, dat zit gewoon in me geloof ik.

Dat zegt allemaal niet zoveel over mijn relatie. Die zit wel goed, gelukkig.

Snoes schreef:

mzcharlotte schreef:Echte vlinder-vlinders heb ik niet meer. Ik kan ook niet echt uitleggen wat onze liefde nu is. Hij is mijn rots, hij wordt (hopelijk) de vader van mijn kinderen. Ik kan ook niet weg voordat ik heb gezegd dat ik van hem hou. Het zit er gewoon in.

+ 1

Al heb ik soms nog wel echt kriebels, maar niet dat ik constant met kriebels in mijn buik rondloop. Mijn vriend betekent enorm veel voor mij, ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Ik kan hier echt wel duizenden lieve en positieve woorden over hem vertellen, maar hij is gewoon alles voor mij.

Hoort dat eerst wel dan? Ik ben natuurlijk pas net samen met m`n vriend, maar ik heb echt niet dagen constant met kriebels rond gelopen. Volgens mij zou ik dan gek worden.

Overigens vind ik mijn man fysiek altijd aantrekkelijk. Zelfs toen we de meest nare ruzies hadden hadden we gewoon seks Ik kan na 12 jaar nog steeds een hele dag zin in hem hebben en dan blij zijn als ik hem eindelijk voor mezelf heb. En dat is wederzijds geloof ik.

Als dát ook nog weg was geweest waren we helemaal uit elkaar geweest nu.

Bedankt voor de reacties. Goed om ervaringen van anderen te lezen. Zal het later nog eens rustig doorlezen.

@ Verona, het gaat allemaal wel prima. Ik ben een stuk rustiger in ieder geval. Jij weer helemaal happy he .

@ TGR, ik begrijp je opmerking niet?