Wat heb jij met je eigen familie?

Zowel mijn ouders als broer en zusje wonen binnen 1 minuut afstand en dat vindt ik heel prettig! Ik heb een goede band met mijn familie en ik ben er vaak.

Met mijn ouders heb ik een goede band. Ze betekenen ook veel voor me. M'n ouders wonen zo'n 8 km bij mijn vandaan, dus we komen ook regelmatig bij elkaar. M'n moeder is ziek en ik ben zo bang om haar kwijt te raken. Ik ben daar ook weleens verdrietig om.

lieke89 schreef:De band met mijn broer is dan wel beter dan die met mijn zus maar echt contact hebben we niet. Mijn vader heeft mij nooit echt liefde gegeven en heeft me daarnaast met andere dingen ook heel veel pijn gedaan, dus ook die band is er niet. Met mijn moeder was ik wel altijd heel close maar doordat ze altijd alles wat mijn vader doet loopt goed te praten ben ik de laaste tijd ook een beetje klaar met haar. Naar mijn mening zijn er gewoon te veel dingen gebeurd die niet zomaar even goed te praten vallen. Ik vind het jammer maar ik weet dat de afstand die ik met mijn familie heb voor mij wel het beste is.

+ 1

de band met mijn ouder is goed. er is een hoop gebeurt in mijn puberjaren en daarvoor, dus ik heb wel een soort van muur opgebouwd voor mij moeder. mijn vader is in al die jaren altijd zwart gemaakt (mijn ouders zijn altijd nog bij elkaar) waardoor ik een heel gevormd beeld kreeg van mijn vader, alsof hij de boeman is. sinds mijn 17e woon ik op mijn zelf. ik zie nu zeker wel beter in hoe mijn vader is, en het is echt een wereldman, alleen kan ik mij niet uiten tegen over hem vanwege de jarenlange slechte verhalen.

met mijn zus is het oke, allee verschillen wij wel, ik ben erg op mijzelf en regel het zelf wel, mijn zus laat iedereen voor haar lopen.

mijn broer, is geval apart, hij is niet van deze wereld, en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet.

met mijn moeder heb ik een goede band, zien elkaar regelmatig en spreken elkaar om de zoveel dagen.
met mijn vader is t na de scheiding misgelopen en dat vind ik heel erg
met mijn zusje ( 10 jaar jonger) kan ik goed opschieten, vroeger was ik echt haar grote voorbeeld, nu haar vraagbaak maar ik denk nu als ze nog wat ouder is dat we echt wel close zullen blijven.

met mijn broertje heb ik een hele bijzondere band. wij schelen 2 jaar en toen we klein waren waren we bijna telepatisch met elkaar( mijn broer heeft een verstandelijke handicap en kan niet praten) nu wonen we niet meer in hetzelfde huis maar we voelen elkaar nog steeds extreem goed aan.

Razz_ schreef:Ik heb geen broer of zus. Mijn ouders zijn echt alles voor me. Ik hou wel zo ontzettend veel van die twee !

+1

Sinds ik twee jaar geleden uit huis ben gegaan is de band met mijn ouders enorm verbeterd. Toen ik nog thuis woonde waren er vaak irritaties en woordenwisselingen, vooral omdat mijn vriend zo vaak bij ons was dat mijn ouders het gevoel hadden geen privacy meer te hebben. Nu begrijp ik heel goed dat het vervelend was maar op dat moment vond ik dat mijn ouders constant aan het zeiken waren en dat zorgde voor veel spanningen. Toen ik net uit huis was, woonde mijn ouders nog in dezelfde stad als ik. Ik heb toen bewust een tijdje afstand genomen. Inmiddels wonen mijn ouders 60km bij mij vandaan en dat zorgt voor heel veel rust. Ik zie ze niet iedere week dus ze zijn blij als ik er ben of als ze me spreken. Mijn ouders willen nu zelfs heel graag dat ik dichter bij hun in de buurt kom wonen maar ik weet niet goed hoe ik daar zelf tegenover sta.

Mijn zusje en ik schelen 4 jaar, vroeger hadden we vaak van die typische zussenruzies. Tegenwoordig gaat het een stuk beter en zijn we erg op elkaar gesteld.

Sinds ik het huis uit ben is de relatie met mijn ouders geweldig. Zij zijn de eersten die ik bel als ik goed of slecht nieuws heb. Ik vind het heel erg fijn dat ik altijd op ze terug kan vallen, ongeacht de situatie of timing.

Mijn oudste broer heb ik meer contact mee dan de jongste, die laatste is het leeftijdsverschil best groot mee (6 jaar), we zijn altijd met totaal andere dingen bezig daardoor. Mijn oudste broer heb ik ook contact mee buiten mijn ouders om, dit weekend is hij nog langs geweest en hebben we tot diep in de nacht samen zitten kletsen. Het is grappig dat wij veel dezelfde dingen hebben die ons buiten de familiekring uniek maken. Het scheelt ook wel dat we dezelfde opleiding gedaan hebben, we zaten soms echt naast elkaar in de collegebanken. Daarna zijn we wel allebei een totaal andere weg ingeslagen (ik in de techniek van 9 tot 5, hij freelance design), maar diezelfde basis blijft wel. Het is leuk dat ik met hem zoveel aspecten van mijn leven kan delen.

Buiten het gezin om heb ik heel erg weinig contact met familie. Op de begrafenis van mijn oma zei mijn moeder dat ik goed om me heen moest kijken omdat dit de laatste keer was dat ik die kant compleet zou zien. Ze had helaas gelijk. Mijn ouders zien mijn ooms en tantes nog wel veel, evenals mijn neven en nichten, ik zie ze eigenlijk nooit meer. Vind ik wel jammer, mijn vriend heeft juist heel veel contact met zijn volledige familie, waarin ik me overigens wel helemaal opgenomen voel.

Mijn vader is mijn alles. We weten van elkaar hoe we met elkaars eigenaardigheden om moet gaan en ik kan altijd bij hem terecht. Met mn moeder is het nog steeds herstellende. We hebben sinds de scheiding een zeer moeizame relatie en tijden gehad dat we elkaar helemaal niet spraken. Ze is altijd bezig geweest haar band met mij te herstellen maar iets wat je kapot maakt is niet zo gemakkelijk weer heel. De laatste jaren gaat het goed en ik merk dat ik steeds vaker behoefte heb om dingen met haar te delen. Met mijn zusje heb ik een super goede band sinds we elkaar accepteren hoe we zijn (totaal verschillend). We zien elkaar vaak en delen eigenlijk bijna alles met elkaar. Ze is de eerste die ik bel wanneer er iets is. In ons gezin is veel gebeurd maar we zijn er ondanks alles voor elkaar wanneer dat nodig is. Met 1 van mijn tantes, mijn oma en nichtje heb ik overigens ook een fijne band.

Van huis uit was er nooit echt veel contact met de familie, onze opa en oma bezochten we wel regelmatig maar met ooms/tantes/neven/nichten was nooit echt een band. Dat is eigenlijk zo gebleven.
Binnen het gezin heb ik een hele goede band met mijn vader, ik kan alles aan hem kwijt en bel hem ook echt op als ik ergens mee zit. We lijken ook veel op elkaar, qua uiterlijk en gedrag/gedachten. Gelukkig zijn hij en mijn vriend ook twee handen op een buik, als ik die twee samen zie ouwehoeren ben ik zo gelukkig
Mijn moeder is een ander verhaal, ze is psychisch niet helemaal in orde hoewel ze er nooit voor heeft gekozen om zich echt te laten onderzoeken. Mede door haar problemen hebben mijn broer en ik een behoorlijk belabberde jeugd gehad en ik ben haar dat steeds meer kwalijk gaan nemen. Als moeder heb je niet alleen verantwoordelijkheid naar jezelf maar ook naar je gezin en ik vind dat ze alleen al vanwege ons hulp had moeten zoeken. Dit weet ze ook en de laatste jaren staat ons contact dan ook op een zeer laag pitje. Ik zie haar denk ik rond de vier keer per jaar en spreek haar om de twee maanden ongeveer.
Mijn broer en ik zijn pas het laatste jaar aan het ontdekken hoezeer we de dingen hetzelfde beleefd hebben. Het is een bijzondere jongen maar ik kan eindelijk zeggen dat ik van hem hou en trots op hem ben. We hebben jaren praktisch geen contact gehad en sinds afgelopen januari proberen we elkaar toch wel maandelijks te zien. Ik had me er al lang bij neergelegd dat ik niet echt een broer had dus dat is een mooi cadeautje

Wat ben ik toch jaloers op de mensen die het zo goed kunnen vinden met hun ouders/broer of zus .

Mijn ouders zijn mijn helden. Ik kan altijd, maar dan ook altijd op ze rekenen, ze hebben me geholpen, ondersteund, gered, kracht gegeven en voeden me tot op de dag van vandaag op (en dan ben ik 29 ). Mijn moeder is de grootste zorger van de twee en helpt me altijd met mijn jongens en met het organiseren met van alles. Mijn vader heeft exact dezelfde studie gedaan als ik en heeft ook in grote lijnen ongeveer hetzelfde werk en bij hem kan ik heel goed spiegelen.

Mijn broer is ook heel belangrijk voor me. Hij is totaal anders dan ik, zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Hij is vrij stil, rustig en systematisch, en ik ben extrovert, druk en chaotisch, maar we kunnen heel goed samenwerken en zijn vroeger in onze singletijd ook met zijn tweetjes op vakantie geweest enzo. Nu heeft hij een zoontje sinds de zomer en dat is een huilbaby, en daar heeft hij het erg moeilijk mee. Ik vind het moeilijk om te zien dat hij daar verdriet van heeft en doe wat ik kan om hem te helpen. Hij deed hetzelfde voor mij toen mijn huwelijk ineens klapte, hij stond binnen een half uur klaar om me te helpen met allerlei praktische dingen.

Ik ben wel heel gek op ze, ja. Mijn vriend heeft geen ouders meer en een magere band met zijn broer en zus, en dat doet me wel eens verdriet, ik gun 'm zo wat ik heb. Maar ik merk dat hij zich steeds meer thuis begint te voelen bij mijn familie en dat dat ook een beetje 'eigen' wordt voor hem

Ik heb met mijn vader en broertje geen contact meer. Met m'n moeder heb ik wel contact maar echt een band is het niet. Er is veel gebeurd in het verleden in ons gezin. Ik weet ook niet of dat ooit wel helemaal goed komt.

Sinds ik het huis uit ben is mijn relatie met mijn moeder stukken beter geworden. Ik zal haar nu sneller bellen als ik goed of slecht nieuws heb. Ze zal me altijd willen helpen. Ook past ze regelmatig op onze dochter als mijn man moet overwerken. De relatie met mijn vader is normaal. Hij zal me ook altijd willen helpen. Maar hij zal me nooit bellen. Hij heeft niet eens een mobiele telefoon haha.

Mijn broertje is kind aan huis. Elke week is hij hier wel 2 of 3 keer. Hij kan goed overweg met mijn man en dat zijn dus dikke vrienden . Ook ik kon goed overweg met mijn broertje en zou alles aan hem kunnen vertellen, maar doe dat vaak niet. Mijn dochter is helemaal gek van hem, dus dat vind ook erg fijn. Ook hij zou alles voor ons doen en andersom ook. Al zou het thuis slecht gaan, dan kan hij altijd hier terecht om stoom af te blazen.

De relatie met mijn zusje is ronduit slecht en ik denk dat het niet beter zal worden. We zijn te verschillend. We bellen of smsen elkaar alleen als we iets nodig hebben of een vraag hebben mbt een verjaardag bijv. En tussen ons zijn er verschillende ruzies geweest. De laatste maanden toen ik nog thuis woonde, heeft ze me compleet genegeerd. De keuze om uit huis te gaan is dan ook sneller gegaan dan ik eigenlijk had gewild. Maar spijt heb ik gelukkig nooit gehad. Ook mijn broertje heeft een slechte band met haar net zoals mijn man. Ze is overigens wel erg lief naar mijn dochter.

Ik heb 2 zusjes, met wie ik niet zo veel contact heb. We zien elkaar een paar keer per jaar, bv met verjaardagen. We bellen eigenlijk nooit, spreken 1x per jaar af om iets samen te gaan eten ofzo. Dus gewoon prima, maar ik zal ze niet bellen zoals ik een vriendin bel.
Mijn ouders zie ik regelmatig, ca 2x per maand denk ik. De band met mijn ouders is redelijk oppervlakkig. Ze weten globaal waar ik me mee bezighoud en ze zijn daar ook wel in geïnteresseerd. Ze helpen me wel heel erg veel met mijn huis. Mijn ouders zijn er eigenlijk altijd in materieel opzicht heel erg voor ons geweest. Emotioneel hebben wij alles zelf moeten leren.

Ik heb met mijn ouders, mijn stiefouders en mijn twee zusjes een hele hechte band. We zien elkaar wekelijks en ik kan echt niet zonder ze!