Ik ben mijn papa of mama kwijt

_MamaRosa_ schreef:

Flip Fluitketel schreef: Ook vind ik het heel lastig om tegen mijn schoonvader 'pa' te zeggen, wat ik eigenlijk ook nooit doe. Dan denk ik van ja....ik heb maar 1 vader en die is er niet meer. Wel in gedachten, maar niet letterlijk en dat doet soms ook zoveel pijn.
Herkenbaar?

Herkenbaar...Ik heb dat dan bij mijn schoonmoeder, echt een schat van een mens, en dat staat er dus ook volledig los van, maar ma/mama krijg ik er niet uit. De voornaam doe ik dan ook niet, dus ik draai er altijd wat om heen.

Mijn ouders leven dan nog, hoewel ik geen contact meer heb met 1 van hen. Maar ik heb mijn schoonouders nooit pa of ma genoemd. Dat hoeft toch ook niet? Ik kan me voorstellen dat jullie in jullie geval er moeite mee hebben en dan zou ik het ook lekker niet doen.

TGR schreef:

Tea-Leaf schreef:

TGR schreef:Ik wil gewoon een ding kwijt: wees blij als je ooit het gevoel hebt gehad dat ze ouders waren voor je toen ze er nog waren Niet dat deze opmerking het verdriet minder maakt, maar sinds gisteren heb ik echt een openbarig gehad op het gebied van ouders en mensen om me heen.

Dat gaat voor mijn vader niet op, ik was 6 toen hij niet meer wilde en al die zes jaren was hij manisch depressief. Dus dat gevoel dat hij een ouder voor me was ken ik niet. Ik heb voornamelijk nare herinneringen aan hem ( of eigenlijk meer zijn gedrag ), maar ondanks dat mis ik hem elke dag en hou ik heel veel van hem.

Maar ik snap wel wat je bedoelt.

Het blijft toch je vader. Ik snap ook wat jij bedoelt, maar sommige mensen zijn gewoon niet geschikt om ouder te zijn en zijn soms ook niet eens gemaakt voor het leven. Heel verdrietig wel.

Mijn vader was niet gemaakt voor het leven, hij kon niet leven met het leven.

Net een intake gehad voor een praatgroep die ik vanaf volgende week ga volgen. De man die de intake deed begreep helemaal hoe mijn vader was...Dat bevestigt des te meer toch dat hij wel degelijk borderline had, een ziektebeeld had.

Ik ben heel benieuwd. Ik heb er bijna 'zin' in om met lotgenoten te praten. Zelfdoding is een heel onnatuurlijk rouwproces. Dat merkte ik al, het is fijn dat dat ook beaamd wordt.

En het is fijn dat ik over mijn papa kan vertellen. Ik zie hem nog zo voor me staan. God, wat mis ik hem. Mijn ergste nachtmerrie...Ik ga hier sterker uitkomen. Ik ben zo dankbaar voor de jaren die ik wel met hem gehad heb, zo dankbaar dat ik hem zo goed kende...

Ook ik ben een ouder 'verloren', in de zin van dat mijn vader geen contact meer met ons wil.
Hij woont ongeveer 10 kilometer hier vandaan en af en toe kom ik 'm tegen, waarbij geen woord gewisseld wordt. Dit gaat nu zeker al 10 jaar zo.
Ik kan niet echt zeggen dat ik daarvoor in een rouwperiode heb gezeten, wel is er altijd heel veel boosheid gebleven naar hem: 'waarom wil jij je bloedeigen kinderen niet zien?' is een vraag die me nog dagelijks bezig houdt.

Daarnaast heb ik inmiddels een hele lieve stiefvader, die het leed voor een heel groot stuk verzacht, echter weten we sinds 2 jaar dat hij niet lang meer te leven heeft, hij heeft kanker.
Ik denk dat ik nu, onbewust, toch al in een rouwproces zit vanwege dit feit. Herkennen mensen dit?

Ook ik herken het, zoals Youandi schrijft, dat het me echt naar de keel vliegt als ik er aan denk dat ik, in mijn geval, mijn moeder of stiefvader zal verliezen. Wil hier dan het liefst ook niet teveel over nadenken.

Ik heb al jullie verhalen met heel veel bewondering gelezen. Wat een sterke meiden allemaal hier. Iedereen gaat er op haar eigen manier mee om en ik vind dat heel verfrissend om te lezen.

@ Stuiterbal: Ik vind jou verhaal erg heftig en hoop dat je voor jezelf een beetje rust heb na deze 'beslissing'. Het zal niet niks geweest zijn. Waarom zou je erover na willen denken je vader weer in je leven toe te laten?

Allereerst dikke voor iedereen!
@_Leaf, ben blij dat je jouw verhaal hier zo goed kwijt kunt. Vind het erg knap van je.
Heb bewondering voor jullie allemaal om te lezen hoe jullie met het verlies omgaan!

Ik ben in 2007 mijn vader verloren na een lang ziektebed.
Ondanks ik hem ontzettend mis ben ik ergens opgelucht dat nu in ieder geval van de kanker en alle ellende erom heen verlost is.
Van veel mensen om me heen kreeg ik vaak te horen dat het gemis en verdriet slijt. Zo voelt het voor mij niet. Ik heb het wel een plek kunnen geven maar ik mis hem enorm! Ik lijk ook heel veel in mijn doen en laten op hem, en dat merk ik meer en meer.
Afgelopen maand ben ik getrouwd. Ondanks dat dit een geweldige en mooie dag was en ik heb kunnen genieten, miste ik hem ontzettend. Ben er de nacht van te voren ook erg verdrietig om geweest (de spanningen hielpen dan ook nog eens erg mee).
Maar wat TGR ook zegt, als ik aan de tijd die we gelukkig 22 jaar samen hebben gehad, maakt me dat erg blij. Dat gevoel probeer ik dan ook zwaarder te laten wegen dan het gemis.

Mijn moeder is nu ruim een half jaar geleden overleden nar 6jaar ziek te zijn geweest waarvan ze de laatste 2jaar wist dat ze niet meer beter ging worden.
Ik heb nog steeds het gevoel dat het niet echt is en heb het daardoor ook nog niet echt een plekje kunnen geven. Het voelt nu meer alsof het me niks doet, maar als ik er ook maar een klein beetje over na ga denken, kan ik niet meer stoppen met huilen en mis ik haar heel erg.
Ik ben niet echt een prater en praat dus ook nu niet echt over mijn gevoelens..is ook moeilijk als je zelf niet eens weet wat je nou eigenlijk voelt.

Over drie weken ben ik jarig en daar zie ik echt heeeel erg tegenop. Mijn verjaardag is niet echt belangrijk voor me en heb ik de afgelopen 2jaar daarom ook niet echt meer gevierd, maar het feit dat ik nu echt niks meer van mijn moeder ga horen, voelt heel raar.

voor iedereen!

Jolicious schreef:

_MamaRosa_ schreef:

Flip Fluitketel schreef: Ook vind ik het heel lastig om tegen mijn schoonvader 'pa' te zeggen, wat ik eigenlijk ook nooit doe. Dan denk ik van ja....ik heb maar 1 vader en die is er niet meer. Wel in gedachten, maar niet letterlijk en dat doet soms ook zoveel pijn.
Herkenbaar?

Herkenbaar...Ik heb dat dan bij mijn schoonmoeder, echt een schat van een mens, en dat staat er dus ook volledig los van, maar ma/mama krijg ik er niet uit. De voornaam doe ik dan ook niet, dus ik draai er altijd wat om heen.

Mijn ouders leven dan nog, hoewel ik geen contact meer heb met 1 van hen. Maar ik heb mijn schoonouders nooit pa of ma genoemd. Dat hoeft toch ook niet? Ik kan me voorstellen dat jullie in jullie geval er moeite mee hebben en dan zou ik het ook lekker niet doen.

Oh nee dat hoeft natuurlijk absoluut niet. Mijn schoonvader weet het dat ik er moeite mee heb om het te zeggen en waar dit door komt en hij en mijn schoonmoeder (die zelf ook haar vader op jonge leeftijd heeft verloren) begrijpen dit erg goed. En ze 'eisen' (weet even niet een ander woord ervoor) het ook niet. Wel vind ik het moeilijk om met name mijn schoonvader aan te spreken. Want met zijn voornaam aanspreken vindt ik ook zo lastig, terwijk hij er zelf geen moeite mee zou hebben. Ik draai er meestal maar omheen.

_Leaf_ schreef:Wat vreselijk verdrietig Moonlight....

Ik ben gek genoeg momenteel voor helemaal niets bang meer. Het ergste wat me kon gebeuren is al gebeurd...

Sommige dagen leef ik nog steeds in ongeloof. Andere dagen ben ik al wat meer aan het idee gewend. Vrede heb ik er wel mee, maar missen doe ik hem zo erg...

Pff ja echt vreselijk ook wat jij hebt mee moeten maken. Ik voel nu wel die drang dat ik me snel hoop te settelen. Omdat ik mijn vader een kleinkind gun, zijn dochter weggeven tijdens haar bruiloft. Allemaal dingen die mijn moeder niet meer mee kan maken. Dat zijn dingen die ik verschrikkelijk vind en hoe ouder ik word hoe moeilijker het me valt als ik eerlijk ben.

En het feit dat hij toch wel ouder is en ook nog eens ziek is maakt dit mij extra angstig. Verschrikkelijk. Moet er ook niet teveel bij stilstaan want dan kan het echt mijn dag "verpesten" en ben ik de hele dag down. Gelukkig heb ik veel fotos van toen ik baby was en kleiner met mijn moeder, innig gearmd. Onze relatie was zo hecht en close ik zal haar nooit vergeten. Lippenstift en parfum en briefjes die ze me schreef heb ik nog. Als ik ze lees dan hou ik het niet meer droog.

Echt erg dat we dit mee moeten maken. Maar fijn dat jij nergens meer bang voor bent. Ik hoop ook dat je dit een plekje kunt geven zodat de dagen wat dragelijker worden. Ik merk wel dat dit mij sterker heeft gemaakt, een soort olifantenhuid heb ik ervan gekregen...Ben ook wat harder wat soms niet goed is omdat ik weleens bot kan reageren als iemand overgrootoma of opa is overleden in mijn ogen is niets erger dan je ouder verliezen maar dat kan komen omdat ik nooit zo een hechte band heb gehad met mijn oma of opa...Bedoel er niets naars mee hoor echt niet, maar probeer te verwoorden hoe ik nu in het leven sta en soms kan reageren

frolic schreef:Mijn mama is 29 december overleden aan longkanker , ook had ze al 15 jaar de progressieve vorm van ms.

Mis haar nog iedere dag zoveel dat ik er misselijk van word , Heb alleen maar goede herinneringen aan haar het was een geweldig mooi mens .

Dikke knuffel voor jou!

Mijn moeder is in 2005 overleden op 27 december. 1 dag na de verjaardag van mijn zus.
Ze was ziek borstkanker en het was uitgezaaid naar haar lever. Wel chemo's gehad maar dat was alleen om nog een beetje tijd te rekken.

Vindt het erg dat ze mijn nichtje niet kent, dat ik een vriend heb die ze niet kent en ook dat ik samen met hem een huis heb gekocht. Nu ben ik zelf zwanger en juist op dit punt in mijn leven zou ik haar nu zo nodig hebben. Ik kan mijn vragen wel kwijt over zwanger zijn maar bij je eigen moeder is dat misschien wel het prettigst.

Gister kwam ik tot het, ietwat rare besef' dat mijn papa nu 6 maanden dood is en dat ik nog steeds leef. Misschien klinkt dat raar, of wanhopig, maar ergens had ik misschien verwacht dat de dood van mijn vader me zou verwoesten, ook mijn einde zou zijn. Dat ik het niet zou overleven, niet zou weten hoe ik verder moet. Wij waren zo close...

Het gekke is dat ik dat juist wel weet. Het gaat relatief goed met me. De eerste periode was ik voor elke nieuwe dag zenuwachtig. Hoe zou het gaan? Zou ik moeten huilen? Kon ik dit aan?

Ik mis hem alleen ontzettend. En misschien besef ik ook nog niet volledig dat hij echt weg is. Dat ik hem nooit meer kan en zal zien. Vreselijk.

Ik heb het ook gehad met 'mijn 6 maanden', het voelt alsof je doodgaat, maar uiteindelijk het is niet echt zo... Ik voelde me er echt schuldig over, dat ik blijkbaar wel verder kan, heb jij dat ook?

Misschien voel ik me wel schuldig...Ik weet het niet. Papa zou niet anders verwachten dan dat ik door zou gaan. Het is gewoon zo raar dat ik hem nooit meer kan zien....

voor jullie allemaal

We zullen sterven en herdacht worden als dames die te vroeg een of beide ouders is verloren. Op onze begrafenis zal dat ook worden aangehaald.

Het is natuurlijk geen bewuste keuze om verdrietig te zijn. Maar het feit dat het leven maar zo kort duurt of kan duren, laat me nog een keer mijn keuzes onder de loep te nemen. Ik wil niet verdrietig zijn om de doden, maar blij zijn om de levenden en de doden herdenken met hen.

TGR schreef:We zullen sterven en herdacht worden als dames die te vroeg een of beide ouders is verloren. Op onze begrafenis zal dat ook worden aangehaald.

Het is natuurlijk geen bewuste keuze om verdrietig te zijn. Maar het feit dat het leven maar zo kort duurt of kan duren, laat me nog een keer mijn keuzes onder de loep te nemen. Ik wil niet verdrietig zijn om de doden, maar blij zijn om de levenden en de doden herdenken met hen.

Wat schrijf je de laatste tijd mooie dingen die me raken.

Schaapke schreef:.

@ Stuiterbal: Ik vind jou verhaal erg heftig en hoop dat je voor jezelf een beetje rust heb na deze 'beslissing'. Het zal niet niks geweest zijn. Waarom zou je erover na willen denken je vader weer in je leven toe te laten?

Ik zou mijn vader weer willen toe laten omdat ik altijd met hem 2 handen op 1 buik was. En ondanks dat hij me ook heeft laten vallen als een baksteen op het moment dat ik hem het aller hardste nodig had, kan ik hem dit toch vergeven.
Ik weet dat hij ook heel erg geworsteld heeft en nog steeds zelfs met zichzelf. M.n. door zijn hele geslachtsverandering.
Wanneer ik dit stukje kan accepteren en hem kan nemen zoals hij nu is (wat echt een complete verandering is zowel lichamelijk als geestelijk) dan kan ik hem weer toelaten in mijn leven.

Het is wel verdomd moeilijk ! Want ik ben echt mijn oude papa helemaal kwijt. Er is niks meer herkenbaars in hem/haar. Wanneer me dit gaat lukken weet ik niet maar ik hoop het wel ! Dan heb ik tenminste nog 1 ouder die om me geeft !

Stuiterbal schreef:

Schaapke schreef:.

@ Stuiterbal: Ik vind jou verhaal erg heftig en hoop dat je voor jezelf een beetje rust heb na deze 'beslissing'. Het zal niet niks geweest zijn. Waarom zou je erover na willen denken je vader weer in je leven toe te laten?

Ik zou mijn vader weer willen toe laten omdat ik altijd met hem 2 handen op 1 buik was. En ondanks dat hij me ook heeft laten vallen als een baksteen op het moment dat ik hem het aller hardste nodig had, kan ik hem dit toch vergeven.
Ik weet dat hij ook heel erg geworsteld heeft en nog steeds zelfs met zichzelf. M.n. door zijn hele geslachtsverandering.
Wanneer ik dit stukje kan accepteren en hem kan nemen zoals hij nu is (wat echt een complete verandering is zowel lichamelijk als geestelijk) dan kan ik hem weer toelaten in mijn leven.

Het is wel verdomd moeilijk ! Want ik ben echt mijn oude papa helemaal kwijt. Er is niks meer herkenbaars in hem/haar. Wanneer me dit gaat lukken weet ik niet maar ik hoop het wel ! Dan heb ik tenminste nog 1 ouder die om me geeft !

Tjonge, goed hoor! Het lijkt me heel moeilijk, als ik voor mezelf spreek, om me over de trots heen te zetten, van: hij heeft laten vallen als een baksteen, maar toch vind ik het dat je het verdiend om in mijn leven te zijn.'
Ik denk dat die beslissing niet over één nacht ijs is gegaan en dat dit ook nog wel even tijd gaat kosten.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het acceptatie-proces nogal wat voeten in de aarde heeft...met name, zoals je zelf beschrijft: 'je bent je oude vader helemaal kwijt'. Je moet overnieuw beginnen met 'zoeken'. Het lijkt mij dat daar ook een rouwproces aan vast gezeten heeft, of heb je dat niet zo ervaren?
Ik vind het knap hoe je ermee om gaat!

Tea-Leaf schreef:

TGR schreef:We zullen sterven en herdacht worden als dames die te vroeg een of beide ouders is verloren. Op onze begrafenis zal dat ook worden aangehaald.

Het is natuurlijk geen bewuste keuze om verdrietig te zijn. Maar het feit dat het leven maar zo kort duurt of kan duren, laat me nog een keer mijn keuzes onder de loep te nemen. Ik wil niet verdrietig zijn om de doden, maar blij zijn om de levenden en de doden herdenken met hen.

Wat schrijf je de laatste tijd mooie dingen die me raken.

+1!

Ik mis vooral het feit dat ik niet meer hoor van mama hoe trots ze op me is. Dat liet ze altijd zo duidelijk aan ons merken en dat zorgde er mede voor dat ik me vol inzette voor mijn studie. Het lijkt wel alsof ik, nu ik van haar die bevestiging niet meer van haar krijg, het allemaal niet meer kan. Het lukt me niet, ik heb geen zin meer..het voelt zo onbelangrijk terwijl ik wel heeeel graag eindelijk eens een diploma wil.

Kabouter schreef:Ik mis vooral het feit dat ik niet meer hoor van mama hoe trots ze op me is. Dat liet ze altijd zo duidelijk aan ons merken en dat zorgde er mede voor dat ik me vol inzette voor mijn studie. Het lijkt wel alsof ik, nu ik van haar die bevestiging niet meer van haar krijg, het allemaal niet meer kan. Het lukt me niet, ik heb geen zin meer..het voelt zo onbelangrijk terwijl ik wel heeeel graag eindelijk eens een diploma wil.

Heel herkenbaar!

Wat ik heel erg merkte is dat hoe minder ik dacht aan de fijne leuke mooie en lieve dingen, hoe beter ik er mee om leerde gaan en niet bleef hangen in (voor mijn gevoel) zelfmedelijden. Ik ging door, ik werd sterker en ik had na een half jaar het gevoel weer dat ik meetelde dat ik er toe deed!

Dat was echt een fantastisch gevoel. Door kunnen gaan zonder die dagelijkse pijn. Ik denk nog iedere dag aan mijn moeder. Men zegt de helderste ster is een dierbare overledene die over je waakt...Ik kijk iedere avond met de hond uitlaten even naar boven met een knipoog - gewoon voor mijn gevoel

Mijn eerste reactie toen ik hoorde dat mijn moeder ging sterven was .. oke ik ga met dr mee en dat was geen paniek gebeuren dat meende ik met mijn volle 100 % mijn moeder was echt mijn aller aller beste vriendin , de eerste maanden na haar overlijden lag ik vaak 's nachts wakker en stapte ik uit bed om van het viaduct te gaan springen.

Gelukkig kwam ik elke keer weer bij mn positieve

Ik heb 2 kinderen en heb van het begin mezelf voor de keus gesteld , of ik maak er een eind aan , of ik word een depressieve moeder , of ik maak het mooiste van het leven.

Uiteindelijk heb ik voor het laatste gekozen .. puur voor mijn kinderen , het oprechte geluksgevoel is weg .. ik kán nog wel geluk ervaren maar er zit altijd iets .. alsof je erna een klap in je gezicht krijgt opeens weer die pijn , herkennen jullie die pijn dat je het liefst zou willen dat de aarde opensplijt en je opzuigt?

2 dagen na het overlijden van mijn moeder heeft een hele goede vriend van de familie zich opgehangen , met alleen een briefje "ben naar ... ( naam van mijn moeder ) " wat voor iedereen volledig out off the blue was , achteraf gezien was hij wel erg geintresseerd in het sterven van mijn moeder ( euthanasie ) e bleek dat hij het daar zelfs op zijn werk regelmatig vol bewondering over sprak dat mijn moeder dat zo geregeld had .

En dan dek ik wel eens , hij had nog een jong dochtertje .. WAAROM , hoe kom je erop dat echt te doen , ben ook nog steeds zo kwaad op hem , mijn moeder heeft zo gevochten bij ons te blijven , en hij doet dat zijn kindje vrijwillig aan ..

Frolic: misschien omdat hij niet op tijd bij zijn positieve kwam?

Wat ontzettend heftig Frolic...

Ik ben vandaag voor het eerst bij de lotgenotengroep geweest (voor nabestaanden na zelfdoding). Ik was veruit de jongste, de gemiddelde leeftijd lag echt op 65 jaar...

Toch was het heel prettig. Ik ben heel moe nu, maar het was wel heel fijn. Tragisch ook, al die verhalen...Het verdriet van die mensen. Heftig.