Re: Ik ben mijn papa of mama kwijt

Gast do 6 okt 2011 - 6:10

Ik ben ondanks dat mijn vader en mijn moeder gewoon nog leven, ze allebei al jaren kwijt !

banjer49 do 6 okt 2011 - 6:18

[quote="Stuiterbal"]Ik ben ondanks dat mijn vader en mijn moeder gewoon nog leven, ze allebei al jaren kwijt !
[/quote

kijk dat lijkt me ook erg moeilijk, weten dat ze er nog zijn maar helemaal geen contact kunnen hebben, maar ik neem aan dat je je redenen er voor hebt om ze niet te willen zien

Gast do 6 okt 2011 - 6:22

Ja het is idd moeilijk. Vooral omdat mijn moeder hier niet ver uit de buurt woont en ik haar zo kan tegen komen. Maar goed als ze me ziet draait ze toch haar kop om en doet ze alsof ze me niet kent.

Ik heb idd mijn goede redenen ervoor. Een te lang verhaal om hier neer te zetten maar het komt erop neer dat ik niet gewenst was.

banjer49 do 6 okt 2011 - 6:28

Stuiterbal schreef:Ja het is idd moeilijk. Vooral omdat mijn moeder hier niet ver uit de buurt woont en ik haar zo kan tegen komen. Maar goed als ze me ziet draait ze toch haar kop om en doet ze alsof ze me niet kent.

Ik heb idd mijn goede redenen ervoor. Een te lang verhaal om hier neer te zetten maar het komt erop neer dat ik niet gewenst was.

ok dat is helemaal erg zeg dat ze doet alsof ze je niet kent als ze je tegen komt, ja je hoeft hele verhaal niet te vertellen wil je wel een hug

geven, want het lijkt me dat je dat af en toe wel kan gebruiken. maar is er in de toekomst nog hoop op contact of zit dat er helemaal niet in? en heb je nog meer broers en zussen?

Gast do 6 okt 2011 - 6:33

Ik ben mijn papa kwijt zoals je weet _Leaf_. Op dezelfde manier als die van jou, alleen was ik 6 en ben ik nu 30.

Hij was manisch-depressief en ik heb op mijn 18e pas gehoord dat het geen hartklachten waren, maar dit dus.
Hij heeft zichzelf verdronken in bad.

De laatste jaren ben ik er enorm kapot van en ervaar ik regelmatig een overweldigend verdriet wat weinig mensen begrijpen. ( In de trant van "ach meis, je was nog zo jong" )
Maar ik mis een deel van wie ik ben. Lijk ik op hem? Ja, aan de foto's te zien wel. Heb ik karaktertrekken van hem? Geen idee.
Had hij de opa van mijn kinderen kunnen zijn? ( als ik die al kan krijgen, had vandaag weer een negatieve test Sad

)

Ik zou willen zeggen dat de pijn minder wordt, maar nee. Op zijn crematie ben ik niet geweest omdat mijn moeder dacht dat dat beter voor mij en mijn broertje die toen 3 was, er werd nooit over gepraat... Ik ben er zo vreselijk kapot van.
Nee, ik wil mijn vader niet de hemel in prijzen. Iedereen heeft zo zijn kanten.

Maar het was wél mijn papa. En het doet zo, zo ontzettend veel pijn dat ik dat grote deel van mezelf niet ken.

Sad

NIET QUOTEN

Gast do 6 okt 2011 - 6:39

Nee met mijn moeder zal het contact nooit goed komen. Ze heeft me verwaarloosd, geestelijk mishandeld en me heel veel leed aan gedaan.
Mijn vader komt miss wel nog contact maar op dit moment kan ik even niet met hem om gaan. Hij is van geslacht veranderd en ik kan het heel moeilijk accepteren. En omdat ik zelf genoeg aan mijn hoofd heb kan ik dat gewoon even niet erbij hebben.

Ik heb ook nog een zus. Zij lijkt sprekend op mijn moeder. Dus er is ook nauwelijks contact.

Gast do 6 okt 2011 - 6:41

Stuiterbal, meisje, jij hebt het ook niet gemakkelijk zeg. Op geen enkel front.. Cry

Een ontzettend dikke knuffel!! hug

Supertalentje do 6 okt 2011 - 6:48

Lieve Leaf, wat fijn dat je je aangemeld hebt, ik hoop dat je er iets van jezelf kwijt kunt en dat het je zal helpen.

Gast do 6 okt 2011 - 6:51

Dank je wel Youandi. Ik weet gewoon niet beter. Ik mis wel iets maar wat ik mis weet ik niet. Maar goed ik bekijk het positief. 25 jaar ellende. Op 28 okt word ik 26 en dan kan het alleen maar beter gaan toch Very Happy

Gast do 6 okt 2011 - 7:15

Poe, wat moeilijk voor jullie.. Sad

Sterkte..

Bruintje Beer do 6 okt 2011 - 7:16

Fijn zo'n topic!!!
Voor iedereen alvast een dikke hug

Mijn vader is nu zo'n 5,5 jaar overleden. Hij is plotseling overleden aan een hartaanval.
Mijn vader en ik keken altijd samen naar de Embassy. Deze bewuste 10 januari ook. Raymond van Barneveld moest darten.
Om 8u zegt mijn vader dat hij niet lekker is en gaat naar bed. We laten de tussendeur open staan omdat we het niet helemaal vertrouwen. Mijn zus ligt te slapen want die zou de nachtdienst in gaan. Ineens hoor ik beneden mijn vader snurken/naar adem happen. Ik ren naar boven en zie mijn vader voor zijn leven vechten. Maak mijn zus wakker. Op dat ogenblik is mijn vader al helemaal bewusteloos. Mijn zus en ik gaan reanimeren om het leven van mijn vader te redden. Mijn moeder belt mijn broer en de HAP. Die zijn binnen 10 minuten aanwezig met 2 auto's. Zij nemen het reanimeren over. Even lijkt mijn vader bij te komen maar helaas hij krijgt er nog een hartaanval erover heen. 'S'avonds om half 10 wordt hij doodverklaard. Ineens ben ik mijn vader kwijt in nog geen 1,5 uur tijd. Wat moet ik nu zonder mijn maatje waar ik altijd mee sport keek.

Ik mis mijn vader nog dagelijks in alles. Hij heeft al mijn belangrijker momenten gemist. Mijn bruiloft de geboorte van mijn kinderen. Zijn kleinkinderen waar hij zo dol op was(Hij had toen 1 kleindochter). Waar hij zoveel plannen mee had als hij eenmaal in de VUT zou zitten helaas
Maar ik weet dat hij altijd bij mij zal zijn waar ik ook ga en wat ik ook doe. En zorgt dat mijn kinderen hun opa ook echt leren kennen door de verhalen die ik aan hun verteld als we bij zijn foto staan.

Vandaag zou mijn vader trouwens jarig zijn geweest. Hij zou 63 jaar geworden zijn.

Gast do 6 okt 2011 - 7:19

Bruintje Beer schreef:Fijn zo'n topic!!!
Voor iedereen alvast een dikke

Mijn vader is nu zo'n 5,5 jaar overleden. Hij is plotseling overleden aan een hartaanval.
Mijn vader en ik keken altijd samen naar de Embassy. Deze bewuste 10 januari ook. Raymond van Barneveld moest darten.
Om 8u zegt mijn vader dat hij niet lekker is en gaat naar bed. We laten de tussendeur open staan omdat we het niet helemaal vertrouwen. Mijn zus ligt te slapen want die zou de nachtdienst in gaan. Ineens hoor ik beneden mijn vader snurken/naar adem happen. Ik ren naar boven en zie mijn vader voor zijn leven vechten. Maak mijn zus wakker. Op dat ogenblik is mijn vader al helemaal bewusteloos. Mijn zus en ik gaan reanimeren om het leven van mijn vader te redden. Mijn moeder belt mijn broer en de HAP. Die zijn binnen 10 minuten aanwezig met 2 auto's. Zij nemen het reanimeren over. Even lijkt mijn vader bij te komen maar helaas hij krijgt er nog een hartaanval erover heen. 'S'avonds om half 10 wordt hij doodverklaard. Ineens ben ik mijn vader kwijt in nog geen 1,5 uur tijd. Wat moet ik nu zonder mijn maatje waar ik altijd mee sport keek.

Ik mis mijn vader nog dagelijks in alles. Hij heeft al mijn belangrijker momenten gemist. Mijn bruiloft de geboorte van mijn kinderen. Zijn kleinkinderen waar hij zo dol op was(Hij had toen 1 kleindochter). Waar hij zoveel plannen mee had als hij eenmaal in de VUT zou zitten helaas
Maar ik weet dat hij altijd bij mij zal zijn waar ik ook ga en wat ik ook doe. En zorgt dat mijn kinderen hun opa ook echt leren kennen door de verhalen die ik aan hun verteld als we bij zijn foto staan.

Vandaag zou mijn vader trouwens jarig zijn geweest. Hij zou 63 jaar geworden zijn.

Wat erg... Sad

Tinkie do 6 okt 2011 - 7:37

*weg*

Gast do 6 okt 2011 - 8:03

Lieve Tea, ik kan me voorstellen dat jij in deze ook een stukje van jezelf mist, omdat je hem niet zo lang in je leven gehad hebt. Ik heb moeite met in de spiegel kijken, juist odat ik papa zie, verdriet zie. Ik rouw nog steeds in de vorm dat ik nauwelijks make-up draag. Een tijd lang interesseerde het me zelfs niet wat ik aanhad.

Ik kan me goed voorstellen dat een gedeelte van het verwerken voor jou nog moet beginnen of in volle gang is. Het is niet zomaar iemand, het is je vader. En dan koos hij er ook nog eens zelf voor om er niet meer te zijn...hij heeft hopelijk rust, net als mijn papa.

pindaatje do 6 okt 2011 - 8:06

Wat een verhalen komen er voorbij.... Pfoe, heftig hoor!

Had het in mijn vorige post niet ingezet, maar:
Een hug

voor jullie allemaal!

Moonlight do 6 okt 2011 - 8:39

Brr dit topic geeft me toch wel de rillingen. Ik weet hoe het voelt om een ouder (mijn moeder in dit geval) te verliezen. Ik voel de pijn diep in mijn hart als ik al deze verhalen lees. Jullie weten allemaal hoe het voelt. De pijn, het ongeloof, het verdriet en de leegte die het achterlaat bij je... Ik wens jullie zoveel sterkte en geluk toe hug

**knip**

Ik herinner me het als de dag van gisteren. Verschrikkelijk. Ik weet nu hoe het voelt om een ouder te verliezen en de gedachte dat ik mijn vader ooit zal gaan verliezen dat verstikt me.

Gast do 6 okt 2011 - 11:08

Wat vreselijk verdrietig Moonlight....

Ik ben gek genoeg momenteel voor helemaal niets bang meer. Het ergste wat me kon gebeuren is al gebeurd...

Sommige dagen leef ik nog steeds in ongeloof. Andere dagen ben ik al wat meer aan het idee gewend. Vrede heb ik er wel mee, maar missen doe ik hem zo erg...

Gast do 6 okt 2011 - 16:01

Stuiterbal schreef:Ik heb ook nog een zus. Zij lijkt sprekend op mijn moeder. Dus er is ook nauwelijks contact.

Als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen, is dat een andere zus (of broer wellicht?) dan de zus die je in je ticker hebt staan?

TGR do 6 okt 2011 - 19:28

Ik wil gewoon een ding kwijt: wees blij als je ooit het gevoel hebt gehad dat ze ouders waren voor je toen ze er nog waren smile

Niet dat deze opmerking het verdriet minder maakt, maar sinds gisteren heb ik echt een openbarig gehad op het gebied van ouders en mensen om me heen.

Flip Fluitketel do 6 okt 2011 - 20:37

Bruintje Beer schreef:Fijn zo'n topic!!!
Voor iedereen alvast een dikke

Mijn vader is nu zo'n 5,5 jaar overleden. Hij is plotseling overleden aan een hartaanval.
Mijn vader en ik keken altijd samen naar de Embassy. Deze bewuste 10 januari ook. Raymond van Barneveld moest darten.
Om 8u zegt mijn vader dat hij niet lekker is en gaat naar bed. We laten de tussendeur open staan omdat we het niet helemaal vertrouwen. Mijn zus ligt te slapen want die zou de nachtdienst in gaan. Ineens hoor ik beneden mijn vader snurken/naar adem happen. Ik ren naar boven en zie mijn vader voor zijn leven vechten. Maak mijn zus wakker. Op dat ogenblik is mijn vader al helemaal bewusteloos. Mijn zus en ik gaan reanimeren om het leven van mijn vader te redden. Mijn moeder belt mijn broer en de HAP. Die zijn binnen 10 minuten aanwezig met 2 auto's. Zij nemen het reanimeren over. Even lijkt mijn vader bij te komen maar helaas hij krijgt er nog een hartaanval erover heen. 'S'avonds om half 10 wordt hij doodverklaard. Ineens ben ik mijn vader kwijt in nog geen 1,5 uur tijd. Wat moet ik nu zonder mijn maatje waar ik altijd mee sport keek.

Ik mis mijn vader nog dagelijks in alles. Hij heeft al mijn belangrijker momenten gemist. Mijn bruiloft de geboorte van mijn kinderen. Zijn kleinkinderen waar hij zo dol op was(Hij had toen 1 kleindochter). Waar hij zoveel plannen mee had als hij eenmaal in de VUT zou zitten helaas
Maar ik weet dat hij altijd bij mij zal zijn waar ik ook ga en wat ik ook doe. En zorgt dat mijn kinderen hun opa ook echt leren kennen door de verhalen die ik aan hun verteld als we bij zijn foto staan.

Vandaag zou mijn vader trouwens jarig zijn geweest. Hij zou 63 jaar geworden zijn.

Same story....same feeling!!! Ik ben trouwens de zus die lag te slapen in dit verhaal.

Nu ik dit topic lees lopen de rranen over mijn gezicht. Heftig en comfronterend! Maar wel fijn om ze zo te delen hug

Ook ik mis mijn vader dagelijks........verschillende mooie en belangrijke momenten heeft hij nooit meegemaakt. Toen ik ging trouwen, het krijgen van een dochter (zijn 5e kleinkind).En gewoon dat hij er dagelijks niet meer is om te zeggen hoe trots hij zou zijn of om even een knuffel te geven. Ik heb het er ook heel moeilijk mee dat mijn man mijn vader nooit heeft leren kennen. Erover praten doen we dan ook niet veel samen en als ik erover begin dan 'kapt' hij het gelijk af omdat hij hem nooit gekend heeft.Nou is hij ook geen makkelijke prater en erg emotioneel. Vind dit moeilijk en lastig en heb dit ook tegen hem gezegd.

Ook vind ik het heel lastig om tegen mijn schoonvader 'pa' te zeggen, wat ik eigenlijk ook nooit doe. Dan denk ik van ja....ik heb maar 1 vader en die is er niet meer. Wel in gedachten, maar niet letterlijk en dat doet soms ook zoveel pijn.
Herkenbaar?

Gast do 6 okt 2011 - 20:47

Flip Fluitketel schreef: Ook vind ik het heel lastig om tegen mijn schoonvader 'pa' te zeggen, wat ik eigenlijk ook nooit doe. Dan denk ik van ja....ik heb maar 1 vader en die is er niet meer. Wel in gedachten, maar niet letterlijk en dat doet soms ook zoveel pijn.
Herkenbaar?

Herkenbaar...Ik heb dat dan bij mijn schoonmoeder, echt een schat van een mens, en dat staat er dus ook volledig los van, maar ma/mama krijg ik er niet uit. De voornaam doe ik dan ook niet, dus ik draai er altijd wat om heen.

Lady Starstruck do 6 okt 2011 - 21:02

Mijn vader overleed zeer plotseling in december 2004. Hij had een zware hartaanval. Omdat het zo plotseling was wilde mijn moeder een autopsie. Hij had drie verstopte kransslagaders. Hij had ook enorm veel stress, dat waarschijnlijk geleid heeft naar zijn dood. Ik moet zeggen tot mijn spijt dat mijn vader steeds meer begint te vervagen. Gelukkig hebben we nog wel veel videobanden (die nu overgezet zijn naar DVD) van mijn vader. Dus mocht ik hem vergeten kunnen we die altijd nog kijken. Mijn vader heeft nooit kunnen zien dat ik ging samenwonen, en mijn neefje en nichtje heeft hij ook nooit zien opgroeien. In mijn woonkamer staat een grote foto van hem. En iedere dag sta ik er wel heel even bij stil.

Gast do 6 okt 2011 - 21:11

TGR schreef:Ik wil gewoon een ding kwijt: wees blij als je ooit het gevoel hebt gehad dat ze ouders waren voor je toen ze er nog waren Niet dat deze opmerking het verdriet minder maakt, maar sinds gisteren heb ik echt een openbarig gehad op het gebied van ouders en mensen om me heen.

Dat gaat voor mijn vader niet op, ik was 6 toen hij niet meer wilde en al die zes jaren was hij manisch depressief. Dus dat gevoel dat hij een ouder voor me was ken ik niet. Ik heb voornamelijk nare herinneringen aan hem ( of eigenlijk meer zijn gedrag ), maar ondanks dat mis ik hem elke dag en hou ik heel veel van hem.

Maar ik snap wel wat je bedoelt.

TGR do 6 okt 2011 - 21:17

Tea-Leaf schreef:
TGR schreef:Ik wil gewoon een ding kwijt: wees blij als je ooit het gevoel hebt gehad dat ze ouders waren voor je toen ze er nog waren Niet dat deze opmerking het verdriet minder maakt, maar sinds gisteren heb ik echt een openbarig gehad op het gebied van ouders en mensen om me heen.

Dat gaat voor mijn vader niet op, ik was 6 toen hij niet meer wilde en al die zes jaren was hij manisch depressief. Dus dat gevoel dat hij een ouder voor me was ken ik niet. Ik heb voornamelijk nare herinneringen aan hem ( of eigenlijk meer zijn gedrag ), maar ondanks dat mis ik hem elke dag en hou ik heel veel van hem.

Maar ik snap wel wat je bedoelt.

Het blijft toch je vader. Ik snap ook wat jij bedoelt, maar sommige mensen zijn gewoon niet geschikt om ouder te zijn en zijn soms ook niet eens gemaakt voor het leven. Heel verdrietig wel.

Bruintje Beer do 6 okt 2011 - 23:12

_MamaRosa_ schreef:
Flip Fluitketel schreef: Ook vind ik het heel lastig om tegen mijn schoonvader 'pa' te zeggen, wat ik eigenlijk ook nooit doe. Dan denk ik van ja....ik heb maar 1 vader en die is er niet meer. Wel in gedachten, maar niet letterlijk en dat doet soms ook zoveel pijn.
Herkenbaar?

Herkenbaar...Ik heb dat dan bij mijn schoonmoeder, echt een schat van een mens, en dat staat er dus ook volledig los van, maar ma/mama krijg ik er niet uit. De voornaam doe ik dan ook niet, dus ik draai er altijd wat om heen.

heel herkenbaar. ik zeg ook nooit ' pa' tegen mijn schoonvader. gelukkig heeft hij daar begrip voor.

Gesponsorde inhoud