Hoe sta jij in het leven?

Een voor iedereen!

@Bazinga: wat een mooie zin heb je ervan gemaakt! Alsof je 'het' niet weet, maar je daar bij neerlegt omdat je wel vertrouwen kent/hebt.

Als ik over de schutting kijk naar het gras van een ander heb ik niks te klagen, dus dat ga ik ook niet doen. De dagen gaan betekenisloos aan me voorbij, mijn prioriteiten zijn gereduceerd en veel maakt me niet uit. Ik denk dat ik op pauze sta, tot kleine baby er is, dan moet ik verder.

Supertalentje schreef:Een voor iedereen!

@Bazinga: wat een mooie zin heb je ervan gemaakt! Alsof je 'het' niet weet, maar je daar bij neerlegt omdat je wel vertrouwen kent/hebt.

Als ik over de schutting kijk naar het gras van een ander heb ik niks te klagen, dus dat ga ik ook niet doen. De dagen gaan betekenisloos aan me voorbij, mijn prioriteiten zijn gereduceerd en veel maakt me niet uit. Ik denk dat ik op pauze sta, tot kleine baby er is, dan moet ik verder.

Je moet niet kijken naar materialistische dingen die een ander wel of niet heeft. Ik denk dat jij alles zou opgeven wat je had, zolang je je broertje nog maar had. Dus 'kwel' jezelf niet met de gedachtendat je niks te klagen hebt want in mijn ogen heb jij al het recht om te klagen. Je bent je broertje kwijt...op een hele nare, oneerlijie manier nog wel.

Wacht alleen niet met leven totdat de baby er is. Anders krijg je dan wellicht een klap die zo groot is dat je alsnog eraan onderdoor gaat...

De laatste jaren lijkt alles op zijn plek te vallen; ik heb een fantastische relatie, een heerlijk huis, een fijne vriendenkring, leuke hobby's waar ik veel energie van krijg en het einde van mijn droomopleiding komt in zicht, de stage bevalt van twee kanten zo goed dat ik er nu al een baan aangeboden heb gekregen. Ik voel me door dit alles eindelijk wie ik ben en wil zijn, nu kan ik ook positief in het leven staan. Eerder heb ik veel ellende meegemaakt waardoor ik daar moeite mee had maar ik ga er vanuit dat ik dit gevoel nu vast kan houden! I love my life!

Opzich sta ik redelijk positief in het leven. Het gaat bij mij allemaal voortvarend, vergelijkend met wat andere jongeren overkomen die tegenkom in mijn werk.
Alleen loop ik de laatste tijd wat met mijn gezondheid te sukkelen, en daardoor ben ik de wanhoop wel een beetje nabij.

Caro schreef:
Je moet niet kijken naar materialistische dingen die een ander wel of niet heeft. Ik denk dat jij alles zou opgeven wat je had, zolang je je broertje nog maar had. Dus 'kwel' jezelf niet met de gedachtendat je niks te klagen hebt want in mijn ogen heb jij al het recht om te klagen. Je bent je broertje kwijt...op een hele nare, oneerlijie manier nog wel.

Wacht alleen niet met leven totdat de baby er is. Anders krijg je dan wellicht een klap die zo groot is dat je alsnog eraan onderdoor gaat...

Wat een lieve reactie, ik heb je inbreng hier gemist de afgelopen tijd. Was je er niet of heb ik over je heen gelezen?

Het zijn voor mij niet eens de materialistische zaken, meer dat ik lees dat mensen graag een vriendje zouden willen hebben, terwijl ik echt heel gelukkig ben met de allerleukste en allerliefste man van de wereld. Ik heb mijn ouders allebei nog, verder is iedereen gezond. Het breekt mijn hart als ik lees dat anderen niet zwanger (kunnen) worden terwijl ik er echt 0,0 voor heb hoeven doen. De kat van RYW is overleden, dat vind ik echt heel erg voor haar terwijl ik de mijne hier gezond en wel rond zie rennen. Ik zie dat ik al het andere wel heb, dat niemand van ons een slopende ziekte heeft zoals kanker, ik zit niet met mezelf in de knoop, mijn relatie is niet over, ik heb het zo 'slecht' nog niet, snap je? Ik ben wel verdrietig, maar heb daarin geen uitzonderingspositie ten opzichte van de rest van wereld, dus het recht om te klagen heb ik dan eigenlijk niet vind ik. Natuurlijk zou ik alles, maar dan ook alles per direct inleveren en mijn broertje terug, maar ik weet dat dat niet kan, dus ik probeer te koesteren wat ik wel heb en dat lijkt soms nog steeds meer dan anderen 'hebben'. Klagen op een forum voelt dan zo ontzettend 'verwend'.

Ik heb er niet aangedacht dat de klap straks nog komt. Ik heb ontzettend gevochten tegen het gevoel dat ik gewoon niet meer verder wil omdat alles zinloos voelt. Maar nu heb ik nog de vrijheid eraan toe te geven. Nu kan ik nog op alles 'ja' en 'prima' zeggen, ik kan de hele dag in bed blijven liggen en de was een week niet doen omdat ik er geen puf voor heb. Ik kan nog verdrinken in mijn verdriet zonder dat iemand er last van heeft. Ik hoop, door er nu aan toe te geven, dat het gevoel van zinloosheid vermindert, zonder dat het totaal tegen mijn gevoel indruist. Straks moet ik, nu nog please even niet, juist voor baby neem ik mijn rust, zodat ik straks de energie heb om de verantwoordelijkheid te dragen voor een ander mensje.

Tamelijk overstresst