Heb jij mensen gekend die zelfmoord hebben gepleegd?

Nee gelukkig niet

Mijn oom heeft zich helaas van het leven beroofd.

Ik kan er nog steeds verdrietig om zijn terwijl het toch alweer 3 jaar geleden is dit jaar.
Ik had graag bij zijn crematie willen zijn om afscheid te nemen maar door al het gedoe in mijn familie ben ik niet gegaan.

Hij was de enige die voor me op is gekomen toen uit kwam over het misbruik. Hij heeft die man helemaal lens geslagen waardoor hij zelf werd opgepakt voor mishandeling. Mijn ouders daar in tegen hebben niks gedaan. Helemaal niks alleen al het geld aan genomen wat van mij was.

Pfff ik stop maar het zijn nog diepe verdrietige gevoelens. Ik mis hem !

Pff, ja. Die heb ik gekend. Mijn vader

_Leaf_ schreef:Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd of jullie het idee hebben dat er een taboe rust op zelfmoord? Als ik het vertel, schrikken veel mensen ontzettend, en natuurlijk kan ik me dat voorstellen...Laatst had de vader van een vriendin van een collega zelfmoord gepleegd en zij durfde dus bijvoorbeeld niet eens tegen vriendinnen te zeggen dat haar vader zelfmoord had gepleegd. Ze hielden het op een hartstilstand. Dat in combinatie met de grote schrik die ik vaak op de gezichten van mensen zie, vraag ik me echt af of er nog een taboe op rust vinden jullie?

(Ik weet dat dit echt even een zijtak is in het topic maar om nou zelf een topic te openen daar wordt de lijst ook niet vrolijker van haha)

Ja. Ik heb wel het gevoel dat er een soort van taboe op rust. Ik krijg nog altijd schrikreacties, of mensen laten juist heel duidelijk weten wat hun mening er over is. Vooral mensen die er nooit mee in aanraking zijn geweest kunnen harde uitspraken doen, in negatieve zin.

Mijn tante heeft zelfmoord gepleegd door voor de trein te springen. Ik was toen nog wel erg jong en mij is pas later verteld dat het om zelfmoord ging, eerst noemden ze het een ongeluk.

Ja iemand die dichtbij mij staat heeft twee keer een poging gedaan maar is gelukkig mislukt. Dat is verschrikkelijk.

Ik heb aan het spoor gewoond en heb meerdere pogingen van mensen gezien. Niet die ik kon maar de meest heftige vond ik van een moeder met een pasgeboren baby en die zag ik zo met kinderwagen en al het spoor op lopen.

Ja, en ben er nog verdrietig over.
1 was de moeder van een hele goede vriendin. Haar moeder en mijn moeder zagen elkaar ook wel eens met carnaval en dan hadden ze het altijd super gezellig. En ik ben daar natuurlijk meerdere keren thuis gekomen. Toen zij zelfmoord pleegde, hadden haar dochter en ik minder contact maar had haar een maand daarvoor nog in de stad gesproken.

En de tweede is een twijfel geval. Het gaat over een man waar ik een geheime relatie mee gehad heb een aantal jaar geleden, geheim omdat hij wat ouder was dan ik en een heel ander leven leidde. Hij is tijdens het slaapwandelen van het balkon afgesprongen. Maar ik twijfel een beetje aan dat verhaal. En dat is een paar maanden geleden gebeurd. Ik heb weken lopen huilen en nog denk ik er iedere dag aan.

Ja een vriend van mij.


edit : oow en mijn tante ook.

meisjesmama schreef:Ik heb aan het spoor gewoond en heb meerdere pogingen van mensen gezien. Niet die ik kon maar de meest heftige vond ik van een moeder met een pasgeboren baby en die zag ik zo met kinderwagen en al het spoor op lopen.

Oh dat is echt zo akelig zeg. Waren ze allebei overleden?

Wij woonden ook bij een spoorwegovergang in de buurt en hier zijn ook een aantal keren mensen gesprongen. Van één heb ik ook lichaamsdelen zien liggen toen ik daar aan het spelen was en dat was net gebeurd, en dat bleek later de moeder van een dansvriendinnetje te zijn geweest. Verder twee jaar geleden een meisje zien liggen wat door de spoorbomen heen was gelopen, maar dat bleek geen zelfmoord te zijn maar een ongeluk. Zij was nog wel redelijk intact maar ook zo'n akelig gezicht.

Ja, mijn lieve oom is voor de trein gesprongen.

Nee.

Lijkt me een verschrikkelijke ervaring, hoop het ook nooit mee te maken.

Een meisje die ik ken van een vorige therapie heeft twee keer een poging gedaan. Dat vond ik erg heftig. En een vrouw die ik ken van vroeger, die heeft er helaas ook een einde aan haar leven gemaakt.

Mijn oom, hij heeft meerdere pogingen gedaan, maar werd steeds te vroeg gevonden, uiteindelijk is het wel gelukt.

Mijn destijds nog tante heeft meerdere pogingen gedaan en zijn we dagenlang kwijt geweest. Uiteindelijk in het bos gevonden, helemaal out van de drank. Inmiddels zijn zij en mijn oom al een tijdlang uit elkaar. Ze leeft nog wel, maar het zou mij niets verbazen als het nog wel een keer lukt.

Een meisje uit mijn voetbalteam is tijdens onze training op het naast het voetbalveld gelegen spoor voor de trein gesprongen. Gek genoeg wist iedereen dat het om haar zou gaan toen het gebeurde, zonder dat er echt aanleiding toe was.

De inmiddels ex-man van mijn zus heeft zich na een ruzie tegen een boom gereden met een gigantische snelheid, hij heeft het gelukkig wel overleeft.


Ik denk dat er onder veel mensen nog wel een taboe opstaat. Mijn oom bijv, heeft mijn tante pittig aangesproken dat ze mensen had verteld dat hun broer zelfmoord had gepleegd, ze had moeten zeggen dat het zijn hart o.i.d. was, iig iets natuurlijks. Het was een schande voor de familie om dit naar buiten te brengen.

Arden schreef:

meisjesmama schreef:Ik heb aan het spoor gewoond en heb meerdere pogingen van mensen gezien. Niet die ik kon maar de meest heftige vond ik van een moeder met een pasgeboren baby en die zag ik zo met kinderwagen en al het spoor op lopen.

Oh dat is echt zo akelig zeg. Waren ze allebei overleden?

Wij woonden ook bij een spoorwegovergang in de buurt en hier zijn ook een aantal keren mensen gesprongen. Van één heb ik ook lichaamsdelen zien liggen toen ik daar aan het spelen was en dat was net gebeurd, en dat bleek later de moeder van een dansvriendinnetje te zijn geweest. Verder twee jaar geleden een meisje zien liggen wat door de spoorbomen heen was gelopen, maar dat bleek geen zelfmoord te zijn maar een ongeluk. Zij was nog wel redelijk intact maar ook zo'n akelig gezicht.

ja de moeder en het kindje waren beide meteen overleden en later kwam de partner en papa van het kindje. Nu ik het typ krijg ik zo het beeld weer voor me.
Ik vind het zo erg voor de personen die dan alle onderdelen van het lichaam moeten vinden pfff dat is me ook een baan zeg.

Ja een klasgenoot van 16 jaar. De avond ervoor heb ik nog met haar gesproken op een feestje en de avond erna kreeg ik een telefoontje van een vriendin van mij dat ze zelfmoord had gepleegd dmv ophanging. Dat heeft echt diepe indruk op me gemaakt

Ik krijg gelukkig geen hele harde of onbenullige reacties, dan zou ik echt onwijs uit mijn slof schieten vrees ik. Ik weiger ook om te doen alsof mijn vader op andere wijze overleden is, zijn dood en de manier waarop zijn een momentopname geweest, niet wie. Hij was. Ik schaam me er ook absoluut niet voor. Ik hoop juist dat het bespreekbaarder wordt doordat ik er zo open over ben tegen iedereen. Dan heeft zijn dood ook nog positieve kanten gehad.

Ja, mijn moeder...

En ik denk zeker dat er nog iets van 'n taboe op rust. Ik krijg ook veel schrik-reacties als ik het vertel. Gelukkig zéér weinig veroordelende reacties, die vind ik namelijk erg moeilijk! Ze maken me boos en verdrietig.

Als de situatie er naar is dan vertel ik het wel gewoon eerlijk. Ik bedoel, ik ga niet tegen iedereen het hele verhaal uit de doeken doen en soms zeg ik dus gewoon alleen dat mijn moeder is gestorven. Maar ik geloof dat ik dat ook zou doen als ze aan 'n hartaanval/kanker/ongeluk zou zijn overleden.
Maar als mensen wat dichter bij me staan dan vertel ik het wel gewoon, daar heb ik geen moeite mee.

'Mijn' clienten weten het trouwens niet. Destijds is er door mijn leidinggevende besloten om te zeggen dat mijn moeder aan 'n hartaanval is gestorven (feitelijk gezien ook wel waar, die kreeg ze n.a.v....) Op dat moment heb ik daar mee ingestemd, ik was wel met wat anders bezig. De laatste maanden merk ik echter dat ik het lastig vind om dat te zeggen wanneer er door clienten naar gevraagd wordt. Alsof ik me er voor schaam ofzo en dat is helemaal niet zo! Ik wil er eerlijk over kunnen zijn tegen iedereen.
Het is echter wel 'n lastig onderwerp bij hen merk ik, euthanasie ligt vaak al gevoelig... Dus misschien moet ik het zo maar gewoon laten!

De moeder van een vriendin van mij heeft zelfmoord gepleegd. En een klasgenootje toen ik 15 was. Heel heftig om te zien wat dat met nabestaanden doet.

Ja, de broer van mijn beste vriendin. Het was verschrikkelijk, dat is het trouwens nog steeds. De keuze was heel begrijpelijk, dus dat is voor mij als 'buitenstaander' wel fijn, ik denk dat hij zijn rust gevonden heeft.

Mijn vader heeft een poging gedaan, maar is 'gered'.

Het lijkt me trouwens heel erg als er totaal geen duidelijke aanleiding voor was. Dat echt niemand begrijpt waarom.

Helaas ken ik iemand die het heeft gedaan!

Burn schreef:Helaas ken ik iemand die het heeft gedaan!

Die bedoel je niet zoals het er staat toch?

Een jongen met wie ik handbalde heeft een kleine 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd.
En een jongen die bij mij in de buurt woonde maar die kende ik niet heel goed.

nina schreef:

Burn schreef:Helaas ken ik iemand die het heeft gedaan!

Die bedoel je niet zoals het er staat toch?

Huh? Wat is er vreemd aan?

Ik heb trouwens wel lang moeite met zijn keuze gehad. Ik vond het egoistisch.