'taboe' op bekend maken zwangerschap

Ik ben nog mini pril zwanger, maar zou het het liefst tegen jan en alleman willen vertellen.
Vriendlief wilde het eigenlijk pas met 13 weken vertellen. Dus we hebben een compromis gevonden het te vertellen na de eerste echo met 8 weken (op mijn verjaardag).
Ben zielsgelukkig en vind het reuze spannend allemaal.

Toch zijn er heel veel mensen die het stil willen houden tot de 13e weken de 'beruchte magische grens'.
Omdat de kans dat het daarvoor mis gaat er groot is.

Het lijkt wel alsof er een beetje een 'taboe' heerst op een miskraam voor de 13 weken.
Ik zelf vind het alleen maar fijn dat mensen in mijn omgeving het weten, en tja, stel dat het mis gaat, so what dat zij het weten? Het maakt mij er toch geen slechter persoon door? Het is niet dat ik een misdrijf begaan heb door de miskraam te krijgen? Plus dat de steun die je kunt krijgen van de mensen om je heen, me alleen maar fijn lijkt.
En als het wel goed gaat, lijkt het me prettig dat mijn omgeving weet waarom ik moe/misselijk/lusteloos of wat dan ook ben. Hoef je ook geen smoesjes te verzinnen waarom je ineens geen wijntje meer drinkt, geen toastje met filet american meer eet enz enz.


Wat was bij jullie de reden, om het wel/niet te vertellen aan je omgeving voor de 13 weken?

heeft m.i. niets met een taboe te maken.

Wij wilden niet continu medelijden en eraan herinnerd worden. Leek en lijkt mij verschrikkelijk. Wij hebben pas in laat stadium van zwangerschap L. verteld over de miskraam. Vond wel prettig. Niemand die het wist, en niemand die continu vroeg "hoe gaat het nu".

Ook wachten mensen dan op het moment dat je weer zwanger raakt, immers...je bent ermee bezig. Werkgever bijvoorbeeld.

Ik zou zelf niet willen dat ik iedereen moet vertellen dat ik een miskraam heb gehad. Vertellen dat ik een miskraam heb gehad kan ik altijd nog aan belangrijke mensen, dat hoeft niet iedereen te weten.

Naar mijn idee heeft het niets met taboe te maken. Ook ik was blij, wilde het wel uitscheeuwen omdat het iedere keer weer zo bijzonder is, maar toch hebben we het beide keren pas met 13 weken verteld. Dit omdat we echt geen zin hadden in medelijden, of steeds maar weer de vraag te krijgen, hoe het met je gaat, mits je een miskraam mocht krijgen.

wij hebben het met 6 week aan onze ouders verteld en na 7 week, na de eerste echo aan de rest van de fam.
wij hebben er voor gekozen om het zo vroeg te vertellen omdat we stel dat het mis ging dat we het konden delen met iedereen.

Lejow schreef:Het lijkt wel alsof er een beetje een 'taboe' heerst op een miskraam voor de 13 weken.
Ik zelf vind het alleen maar fijn dat mensen in mijn omgeving het weten, en tja, stel dat het mis gaat, so what dat zij het weten? Het maakt mij er toch geen slechter persoon door? Het is niet dat ik een misdrijf begaan heb door de miskraam te krijgen? Plus dat de steun die je kunt krijgen van de mensen om je heen, me alleen maar fijn lijkt.

Tuurlijk is het geen misdrijf o.i.d. Maar je moet je wel realiseren dat mensen er dan alleen maar naar kunnen vragen, ook als jij daar even niet op zit te wachten.

Ik heb twee miskramen gehad en bijna niemand weet dat. En eigenlijk vind ik dat wel fijn. Natuurlijk schaam ik me daar niet voor, dat is het helemaal niet. Ik kan er tenslotte zelf ook niets aan doen en leuk was het allerminst. Maar ik heb geen zin in al die opmerkingen van mensen. Heb dat nu al gemerkt, en als meer mensen het hadden geweten was het nog veel erger geweest. Opmerkingen als: 'Oh, dan was er vast iets mis, het is maar beter dat het nu misgaat', 'Ach, je bent nog zo jong, je hebt nog alle tijd', 'Dan weet je in ieder geval dat je snel zwanger kunt worden. Je hebt ook zoveel mensen die niet eens zwanger worden!' Op zulke opmerkingen zat ik dus niet te wachten. Het maakte me alleen maar weer verdrietig.

En idd, dan weten mensen dat je 'bezig' bent en wordt er dan ook nog meer naar gevraagd: 'Is het al gelukt?' Sja, als dat zo is, hoor je het vanzelf..

Ja, daarom zette ik het ook tussen aanhalingstekens. Kon het niet goed omschrijven wat ik er mee bedoelde.
Maar wat jullie noemen zijn goede punten inderdaad.
Dat kun je van beide kanten bekijken, blij zijn met de steun, of er niet steeds aan herrinerd willen worden

Wij hebben het aan ouders en broer/zus + aanhang verteld met 4,5 week. Konden het niet voor ons houden Gelukkig is het goed gegaan, maar anders denk ik dat ik het wel heel fijn had gevonden om het er met hen over te hebben.
Op mijn werk heb ik het noodgedwongen met zo'n 5,5 week verteld aan mijn baas, omdat er toen een kinderziekte heerste die tot een miskraam kan leiden. Wilde natuurlijk niet met dat kindje in contact komen. Daar had hij gelukkig alle begrip voor.
Na de intake bij de vk, was toen een week of 8, hebben we het algemeen bekend gemaakt. Maar ik had het toen ook al eerder verteld aan sommigen, was zooooo blij En ik vermoed dat mijn vriend zich ook niet heeft kunnen inhouden. Hij vroeg namelijk of hij het op het werk mocht vertellen

Uhmm na de eerste digitale positieve zwangerschapstest ben ik naar mn moeder en schoonouders geraced om het te vertellen de volgende dag heb ik het op mn werk verteld. Het voelde vertrouwd daarnaast heb ik met allen een goede band, ik kon het ook gewoon echt niet voor me houden!

Hutselfuts schreef:

Lejow schreef:Het lijkt wel alsof er een beetje een 'taboe' heerst op een miskraam voor de 13 weken.
Ik zelf vind het alleen maar fijn dat mensen in mijn omgeving het weten, en tja, stel dat het mis gaat, so what dat zij het weten? Het maakt mij er toch geen slechter persoon door? Het is niet dat ik een misdrijf begaan heb door de miskraam te krijgen? Plus dat de steun die je kunt krijgen van de mensen om je heen, me alleen maar fijn lijkt.

Tuurlijk is het geen misdrijf o.i.d. Maar je moet je wel realiseren dat mensen er dan alleen maar naar kunnen vragen, ook als jij daar even niet op zit te wachten.

Ik heb twee miskramen gehad en bijna niemand weet dat. En eigenlijk vind ik dat wel fijn. Natuurlijk schaam ik me daar niet voor, dat is het helemaal niet. Ik kan er tenslotte zelf ook niets aan doen en leuk was het allerminst. Maar ik heb geen zin in al die opmerkingen van mensen. Heb dat nu al gemerkt, en als meer mensen het hadden geweten was het nog veel erger geweest. Opmerkingen als: 'Oh, dan was er vast iets mis, het is maar beter dat het nu misgaat', 'Ach, je bent nog zo jong, je hebt nog alle tijd', 'Dan weet je in ieder geval dat je snel zwanger kunt worden. Je hebt ook zoveel mensen die niet eens zwanger worden!' Op zulke opmerkingen zat ik dus niet te wachten. Het maakte me alleen maar weer verdrietig.

En idd, dan weten mensen dat je 'bezig' bent en wordt er dan ook nog meer naar gevraagd: 'Is het al gelukt?' Sja, als dat zo is, hoor je het vanzelf..

Dat zijn inderdaad de opmerkingen waar je niet op zit te wachten
Soms snap ik mensen echt niet!!

Bij de 1e zwangerschap hebben we het gelijk verteld. Maar dit ging met 15 weken fout was dus al de magische '12 weken' over. Had al 2 goeie echo gehad. Ik vond/vind het nog fijn dat we er met iedereen over kunnen praten.

Biij de 2e en 4e zwangerschap na een goeie echo verteld) Was met beide met 8 weken.
3e zwangerschap werd een miskraam met 8 weken. Hier hebben we het ook aan iedereen verteld. Omdat ik precies het vruchtje verloor op het verjaardagsfeestje van mijn dochter.

Aan de ene kant heb je gelijk dat er een taboe heerst over miskramen. Niet iedereen is er even open over dat is vaak het probleem. Vaak krijg je het vaak van iemand te horen dat zij ook een miskraam hebben gehad als je het zelf ook heb gehad dan hebben ze ineens door van 'Oh ik ben niet de enige'

Maar ik ben er heel erg open over mijn miskramen is voor mij echt een verwerking geweest.

M@niek schreef:Uhmm na de eerste digitale positieve zwangerschapstest ben ik naar mn moeder en schoonouders geraced om het te vertellen de volgende dag heb ik het op mn werk verteld. Het voelde vertrouwd daarnaast heb ik met allen een goede band, ik kon het ook gewoon echt niet voor me houden!

Dit heb ik dus precies hetzelfde hahaha
Ik denk er over om het ook op mijn werk te gaan vertellen (aan collega's en directie dan, ouders hoeven het nog even niet te weten).
Ook omdat ik de eerste echo onder werk/schooltijd heb, en eigenlijk geen zin heb om een smoesje te verzinnen waar ik heen moet

Bruintje Beer schreef:Bij de 1e zwangerschap hebben we het gelijk verteld. Maar dit ging met 15 weken fout was dus al de magische '12 weken' over. Had al 2 goeie echo gehad. Ik vond/vind het nog fijn dat we er met iedereen over kunnen praten.

Biij de 2e en 4e zwangerschap na een goeie echo verteld) Was met beide met 8 weken.
3e zwangerschap werd een miskraam met 8 weken. Hier hebben we het ook aan iedereen verteld. Omdat ik precies het vruchtje verloor op het verjaardagsfeestje van mijn dochter.

Aan de ene kant heb je gelijk dat er een taboe heerst over miskramen. Niet iedereen is er even open over dat is vaak het probleem. Vaak krijg je het vaak van iemand te horen dat zij ook een miskraam hebben gehad als je het zelf ook heb gehad dan hebben ze ineens door van 'Oh ik ben niet de enige'

Maar ik ben er heel erg open over mijn miskramen is voor mij echt een verwerking geweest.

Dat denk ik ook wel ja!

Even off topic, maar bruintje beer, nu weet ik weer wie jij eerst was. Wat een ramp moet dat zijn geweest om met 15 weken zwangerschap je kindje te verliezen. Ik heb daar nog vaak aan gedacht, maar ik dacht dat je niet meer hier op het forum kwam.

Ik ben een te flap uit om het stil te houden tot na een goede echo. Daarnaast zou je het zo van mijn gezicht kunnen aflezen.
Met 4 weken heb ik het meteen verteld. Met in mijn achterhoofd dat het idd fout kon gaan maar ik was te gelukkig om mijn mond te houden !

Lejow schreef:

Hutselfuts schreef:

Lejow schreef:Het lijkt wel alsof er een beetje een 'taboe' heerst op een miskraam voor de 13 weken.
Ik zelf vind het alleen maar fijn dat mensen in mijn omgeving het weten, en tja, stel dat het mis gaat, so what dat zij het weten? Het maakt mij er toch geen slechter persoon door? Het is niet dat ik een misdrijf begaan heb door de miskraam te krijgen? Plus dat de steun die je kunt krijgen van de mensen om je heen, me alleen maar fijn lijkt.

Tuurlijk is het geen misdrijf o.i.d. Maar je moet je wel realiseren dat mensen er dan alleen maar naar kunnen vragen, ook als jij daar even niet op zit te wachten.

Ik heb twee miskramen gehad en bijna niemand weet dat. En eigenlijk vind ik dat wel fijn. Natuurlijk schaam ik me daar niet voor, dat is het helemaal niet. Ik kan er tenslotte zelf ook niets aan doen en leuk was het allerminst. Maar ik heb geen zin in al die opmerkingen van mensen. Heb dat nu al gemerkt, en als meer mensen het hadden geweten was het nog veel erger geweest. Opmerkingen als: 'Oh, dan was er vast iets mis, het is maar beter dat het nu misgaat', 'Ach, je bent nog zo jong, je hebt nog alle tijd', 'Dan weet je in ieder geval dat je snel zwanger kunt worden. Je hebt ook zoveel mensen die niet eens zwanger worden!' Op zulke opmerkingen zat ik dus niet te wachten. Het maakte me alleen maar weer verdrietig.

En idd, dan weten mensen dat je 'bezig' bent en wordt er dan ook nog meer naar gevraagd: 'Is het al gelukt?' Sja, als dat zo is, hoor je het vanzelf..

Dat zijn inderdaad de opmerkingen waar je niet op zit te wachten
Soms snap ik mensen echt niet!!

Die opmerkingen zijn wel heel herkenbaar helaas ook al ben je er zo open over.
Ik heb een opmerking gekregen die ik nooit meer vergeet. Die kreeg ik het fout ging met 15 weken. 'Ach het is toch nog geen kindje, het is alleen maar een klompje cellen'. Nou moet je zeggen dat moet je echt niet horen als je net uit het ziekenhuis komt en hoor dat je kindje na 2 goeie echo's ineens is overleden. Ik ben op de normale manier bevallen in het ziekenhuis en kan je zeggen het was echt geen klompje cellen. Het was echt al een 'Mini baby'. Ze konden zelf al het geslacht zien onde microscoop. Dit hebben we ook tegen haar gezegd.

@bruintje beer: Die opmerking zou ik ook echt niet kunnen waarderen ! Jeetje zeg....

Oh bah.. wat een walgelijke opmerking!!
Diens hersens zijn zeker nooit verder gekomen dan dat klompje cellen?

ik heb twee keer een miskraam gehad en niemand die er vanaf weet alleen 1 vrienden stel en een vriendin verder niemand. Ik wil mijn ouders niet met dat belasten ze hebben het al zwaar genoeg.

@ Lejow gefeliciteerd

Nou ja zeg, wat een vreselijke k*topmerking! Pff, ik was echt boos geworden zeg! Ben je dan echt zo simpel....?!

Ik ben het helemaal met je eens Lejow. Om die reden hebben wij het ook veel eerder verteld. De eerste zwangerschap werd een miskraam. En juist omdat niemand verwacht had dat ik zwanger zou zijn (ik was nog erg jong en we waren nog niet lang samen), vond ik het fijn dat iedereen al wist dat we heel erg blij waren met de zwangerschap voordat het mis ging. Ik weet zeker dat ik anders vaker opmerkingen had gehad als: 'het is misschien maar beter zo.'

Toch waren we door die eerste ervaring wat voorzichtiger met het bekend maken van de volgende zwangerschappen (behalve naar onze ouders dan). Toen hebben we het na de eerste echo verteld (beide keren rond de 8 weken geloof ik).

Ik vond het achteraf trouwens wel prettig dat mensen op de hoogte waren van mijn miskraam. Je hebt een stuk minder uit te leggen als het niet lekker gaat .

Sarah1985 schreef:ik heb twee keer een miskraam gehad en niemand die er vanaf weet alleen 1 vrienden stel en een vriendin verder niemand. Ik wil mijn ouders niet met dat belasten ze hebben het al zwaar genoeg.

@ Lejow gefeliciteerd

Wat knap van je Sarah, dat je besloten hebt om het niet aan je ouders te vertellen.
Ik wist dit trouwens niet, (weet niet of je het wel eens op het forum verteld heb)


En dank je!

Minneke schreef:Ik ben het helemaal met je eens Lejow. Om die reden hebben wij het ook veel eerder verteld. De eerste zwangerschap werd een miskraam. En juist omdat niemand verwacht had dat ik zwanger zou zijn (ik was nog erg jong en we waren nog niet lang samen), vond ik het fijn dat iedereen al wist dat we heel erg blij waren met de zwangerschap voordat het mis ging. Ik weet zeker dat ik anders vaker opmerkingen had gehad als: 'het is misschien maar beter zo.'

Toch waren we door die eerste ervaring wat voorzichtiger met het bekend maken van de volgende zwangerschappen (behalve naar onze ouders dan). Toen hebben we het na de eerste echo verteld (beide keren rond de 8 weken geloof ik).

Ik vond het achteraf trouwens wel prettig dat mensen op de hoogte waren van mijn miskraam. Je hebt een stuk minder uit te leggen als het niet lekker gaat .

Zo denk ik er dus exact over!!!

Mama_van2 schreef:Even off topic, maar bruintje beer, nu weet ik weer wie jij eerst was. Wat een ramp moet dat zijn geweest om met 15 weken zwangerschap je kindje te verliezen. Ik heb daar nog vaak aan gedacht, maar ik dacht dat je niet meer hier op het forum kwam.

En dat terwijl je me op hyves heb als vriend!

Het was inderdaad geen pretje nee, Gelukkig kon/kan ik er nog goed over praten en zie dit ook echt als mijn 1ste kindje maar dan niet voldragen
Maar het was bij de zwangerschapen die ik daarna had wel telkens spannend en kon ook pas intens genieten als ik ze voelde trappen in mijn buik.

Kan ik me goed voorstellen BB!

Zo zie je ook maar, ook die 13 wekens grens geeft geen zekerheid. Zag je wel bij Babyboom, waren ook kindjes die met 20/22 weken geboren werden..