Mijn moeder gaat overlijden

Ja, daar heeft ze nog aardig wat last van. Ze is vooral erg moe en haar ledematen zijn steeds stram. Ze voelt zich soms net een oud vrouwtje, met haar 32 jaar..

Youandi schreef:Ja, daar heeft ze nog aardig wat last van. Ze is vooral erg moe en haar ledematen zijn steeds stram. Ze voelt zich soms net een oud vrouwtje, met haar 32 jaar..

Wat vervelend voor haar! Vertroetel haar maar lekker als je haar ziet.

Wist dat je moeder ziek was, maar lees nu het volledige verhaal. Hoop echt dat je moeder nog mag meemaken dat je zwanger bent!!

Weegschaal schreef:Wist dat je moeder ziek was, maar lees nu het volledige verhaal. Hoop echt dat je moeder nog mag meemaken dat je zwanger bent!!

Wat lief, dankjewel

Weegschaal schreef:Wist dat je moeder ziek was, maar lees nu het volledige verhaal. Hoop echt dat je moeder nog mag meemaken dat je zwanger bent!!

+1
Als ik zie wat het doet met mijn moeder!! Duim ik echt heel hard voor je

Lieve koffieleut,

Was even afwezig. Maar heb ontzettend veel aan jou je fam en youandi gedacht.
Ik hoop zo ontzettend, dat je moeder het allemaal nog mee mag gaan maken. Je zangerschap. En nog veel meer belangrijke dingen in het leven.

Sterremaan en Lejow, wat een lieve reacties! Dankjulliewel! Hoe is het nu met jou Sterremaan?

Ik heb je topic globaal doorgelezen, maar jeetje zeg, wat heftig allemaal!

Fijn dat het nu naar omstandigheden goed gaat, maar toch snap ik jouw onzekerheid volkomen. 7 jaar geleden zat ik in precies hetzelfde schuitje, maakte ik hetzelfde mee als jij nu.

Ik ben zelf 6 1/2 jaar geleden mijn vader verloren aan nierkanker. Vanaf het begin was het al duidelijk dat het een verloren strijd was, dat er alleen levensverlengende kansen waren. Helaas werd papa hier zo ziek van, dat hij ermee gestopt is. Het had nauwelijks effect en hij had geen zin om de laatste maanden van zijn leven als een ellendig hoopje door te brengen. Op dat moment gaven de artsen hem nog een paar weken. Hij had liever nog twee relatief goede weken, dan een paar maanden ziek zijn. Vanaf dat moment ging hij nog wel achteruit, maar veel minder snel dan verwacht. Uiteindelijk werden die paar weken ruim een half jaar. In die tijd zat ik ook dag in dag uit te wachten op het beruchte telefoontje, ondanks dat we 80 km uit elkaar woonden, ging ik drie keer per week op bezoek. En elke keer bij het afscheid weer de vraag: is hij er morgen of overmorgen nog. Ik keek ook elke keer: ziet hij geel, is er iets anders? Dat zijn geen manieren zoals je naar een ouder wilt kijken...

Wil je in elk geval veel sterkte wensen. Ik hoop van harte dat je moeder jouw zwangerschap nog mee mag maken, met jullie de feestdagen mee mag maken, jullie kindje op de echo kan zien en het liefst nog kan vasthouden!

Yasmine: Wat heftig zeg! Het is idd precies zoals je zegt, iedere keer kijk ik naar mijn moeder om te zien of ze al geel wordt. Ik ben ook heel bang voor de keer dat dat werkelijk zo is. Gelukkig voelt ze zich nu goed en onderneemt ze dingen, waardoor ik er echt van kan genieten dat ze er nog is. Het is gewoon zo'n rotziekte, echt een sluipmoordenaar. Hoe gaat het met jou nu, heb je het een plekje kunnen geven? Hoe oud is jou vader geworden?

Bedankt voor je lieve reactie, alle reacties in de topic doen me erg goed. Het is heel fijn om te merken dat zoveel meiden hier zo meeleven! Ik hoop ook heel erg dat ze iig mee mag maken dat ik zwanger ben en dat ze er met de feestdagen dit jaar nog bij is.

Mijn vader is 4 dagen voor zijn 55e verjaardag overleden. In plaats van zijn verjaardag, hadden wij dus zijn avondwake en de dag erna de crematie. Inmiddels heb ik het wel een plekje kunnen geven, maar wennen doet het nooit. Ik vind het vooral erg dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft mogen zien en meemaken.

Wat fijn dat je moeder zich goed voelt en nog dingen kan ondernemen. Geniet van deze momenten, koester ze. En hoe moeilijk het ook is, probeer niet teveel met je angsten bezig te zijn, laat ze in elk geval niet gaan overheersen. Anders schiet het genieten er al snel bij in.

Hebben jullie ook een prognose gekregen? Moeten jullie in weken denken of mogen het nog maanden zijn? Of zit je moeder al (zoals wij dat noemden) in de blessuretijd, omdat ze de prognoses al overleefd heeft?

Wat lijkt me dat moeilijk om op zijn verjaardag een avondwake te hebben. Ik kan me voorstellen dat het zo nog moeilijker wordt om hem op zijn verjaardag te "herdenken", hoewel dat natuurlijk altijd een moeilijke dag is als iemand er zelf niet meer bij is. Ik vind het ook heel erg dat mijn moeder eventuele kleinkinderen nooit mee zal maken. Daarom hoop ik ook dat ze iig nog mee mag maken dat ik zwanger ben.

Wij hebben geen prognose gekregen. Ik vind het ook heel raar om te beseffen dat het al bijna 4 maanden geleden is dat we te horen kregen dat ze niet meer te genezen is. Er zijn gewoon al 4 maanden om van haar spaarzame tijd!! Toen dat laatst tot me doordrong (toen waren er 3 maanden om) heb ik ook even heel hard gehuild...

Ik koester de momenten nu ook heel erg hoor. Iedere keer als ik haar zie flitst even door me heen dat ze er nog goed uitziet, maar verder ben ik daar op die momenten niet zo veel mee bezig gelukkig, dat komt als ik weer thuis ben...

Hoe is het nu met je moeder?

Yasmine schreef:Hoe is het nu met je moeder?

Wat lief dat je ernaar vraagt! Het gaat goed! Ze voelt zich goed en ziet er ook zo uit! Vanmiddag hebben we een feestje omdat mijn vader met de vut gaat en daar kijkt ze heel erg naar uit. Ze heeft nieuwe kleding gekocht en heeft er helemaal zin in. Ik kan er echt van genieten dat ze er zo naartoe leeft.

Ik heb aan de ene kant heel veel zin in kerst en oud en nieuw, maar aan de andere kant zie ik er erg tegenop. De kans is heel erg groot dat dit de laatste kerst en oud en nieuw van mijn moeder gaat worden en dat vind ik heel erg moeilijk natuurlijk. Mijn man houdt helemaal niet van kerst en ieder jaar loopt ie te mopperen dat hij geen verplichtingen wil met kerst, en dat bij mijn ouders eten wel genoeg is. Dit jaar probeert ie er nu al vanalles aan te doen zodat het een mooie kerst voor me wordt. Hij wil de grootste kerstboom voor me, en probeert vanalles te verzinnen wat we kunnen doen met kerst . Ik bedacht me van de week dat ik niet zou weten wat ik tegen mijn ouders moet zeggen als ik ze bel oudejaarsdag om 0.00 uur... Waarschijnlijk gaat 2012 het jaar worden waarin ik mijn moeder ga verliezen

Met mij gaat het opzich best goed. Wel merk ik aan mezelf dat de tranen makkelijker komen de laatste tijd. Ik huil sneller om dingen dan anders (en ik huilde altijd al makkelijk...) maar verder gaat het goed.

Koffieleut, ik hoop voor dat jij, je moeder en je familie de mooiste kerst ooit krijgen. Een kerst om nooit te vergeten en een om alle mooie herinneringen van je mama te bewaren. Ik vind je dapper! Geniet van elk moment samen en ook al doet het je heel veel verdriet dat je mama je kinderen nooit zal ontmoeten, een ding kan je wel en dat zijn alle mooi, lieve fijne verhalen over 'oma' vertellen aan je kindjes en dat lijkt mij ook goud waard. Sterkte meis!

Cimic schreef:Koffieleut, ik hoop voor dat jij, je moeder en je familie de mooiste kerst ooit krijgen. Een kerst om nooit te vergeten en een om alle mooie herinneringen van je mama te bewaren. Ik vind je dapper! Geniet van elk moment samen en ook al doet het je heel veel verdriet dat je mama je kinderen nooit zal ontmoeten, een ding kan je wel en dat zijn alle mooi, lieve fijne verhalen over 'oma' vertellen aan je kindjes en dat lijkt mij ook goud waard. Sterkte meis!

En daar zijn de tranen..... Wat een lieve woorden, dankjewel.

Wat fijn dat het zo goed gaat en dat je moeder zo'n zin heeft aan vanmiddag. Je partner met de VUT is toch een hele mijlpaal. Hopelijk kunnen ze zo nog een paar mooie maanden meemaken!

De komende feestdagen zullen heel dubbel worden. Daar kun je niet om heen idd. Ik kan je wel meegeven: geniet van deze feestdagen. Geniet van alle mooie momenten, maar vergeet ook niet bij je verdriet stil te staan. Ik lees dat je man je deze feestdagen een echte kerst wil bezorgen. Wat ontzettend lief van hem. En wat wens je elkaar: gewoon een gelukkig 2012, waarin je moeder hopelijk nog lange tijd bij jullie mag zijn. Elke maand is er één, dus waarom elkaar niet al het geluk en goeds wensen voor die tijd?

Verder ben ik het volledig eens met Cimic: elke herinnering is er eentje, en elke herinnering kun jij later aan je kinderen vertellen. Dat je je moeder gaat verliezen, doet haar nog niet uit je leven verdwijnen. Zolang je de herinnering maar warm houdt, zal ze altijd in je hart en in je leven blijven. Maar zover is het gelukkig nog lang niet en daar moet je ook zeker nog niet teveel bij stil staan: je hebt nu nog alle tijd om van elkaar te genieten. Probeer je energie daar in te stoppen, sta niet teveel stil bij wat komen gaat. Dat is zonde van je tijd.

Wat jou zelf betreft: het geeft niet dat je makkelijker huilt, huilen is echt geen schande. Je gaat nu eenmaal door een ontzettend emotionele en onzekere tijd. Soms moet dat er gewoon uit.



P.S. Als je je ei kwijt wilt, mag je me ook altijd PM'en!

Ach lieve schat, daar moet je nog niet aan denken, dat nieuwe jaar.. Niet te ver vooruit plannen. Genieten van het hier en nu. Gemakkelijk praat, maar toch een goed streven, denk ik! Weer een dikke knuffel!

Deze dagen gaan moeilijk worden, maar laat het over je heen komen. Voel wat je voelt en laat het gebeuren. Probeer toch nog te genieten ook van deze dagen, die ga later extra koesteren, echt waar!

Bedankt meiden! Ik weet idd ook wel dat ik niet te ver vooruit moet denken, dat is iets wat ik snel doe helaas. Het is ook niet zo dat ik continue dat soort dingen denk hoor, maar af en toe spookt het opeens door mijn hoofd.

Gisteren was dus het feestje, ze heeft zo genoten! Ze zag er ook zo goed uit in haar mooie kleren en net naar de kapper geweest. Als je haar zo zag dan kan je je haast niet voorstellen dat ze zo ziek is (en daardoor denk ik stiekum dat ze nog wel een tijdje bij ons is). Ik heb heel veel foto's gemaakt gisteren die enorm gekoesterd gaan worden.

Wat fijn dat je zo'n gezellige middag hebt gehad en dat je moeder zo genoten heeft!

Wat goed om te horen dat ze zo genoot!

En vooruit kijken zo nu en dan móet ook wel. Je hersenen stellen zich er onbewust al op in dat het ooit afgelopen is en zijn nu de klap al aan het incasseren. Hopelijk blijft die dag nog heel lang uitgesteld.
Dat ze nu nog zo vitaal is, is alleen maar een voordeel! Ik vind het echt fijn voor jullie dat ze nog zo gezond oogt en dat ze nog mag genieten van jullie om haar heen

Youandi schreef:Wat goed om te horen dat ze zo genoot!

En vooruit kijken zo nu en dan móet ook wel. Je hersenen stellen zich er onbewust al op in dat het ooit afgelopen is en zijn nu de klap al aan het incasseren. Hopelijk blijft die dag nog heel lang uitgesteld.Dat ze nu nog zo vitaal is, is alleen maar een voordeel! Ik vind het echt fijn voor jullie dat ze nog zo gezond oogt en dat ze nog mag genieten van jullie om haar heen

Dat is zo waar ! En het helpt ook enorm als het moment daar is dat ze er echt niet meer is ( klinkt voor jou ws enorm belachelijk ) maar ik heb nu vaak het gevoel van huh ben echt niet ingestort .. je verwerkt het al een hele berg op momenten dat ze nog leeft.

Neemt niet weg dat het verdriet even groot is , maar je bent wel al een stuk verder in het verwerkings proces.

frolic schreef:

Youandi schreef:Wat goed om te horen dat ze zo genoot!

En vooruit kijken zo nu en dan móet ook wel. Je hersenen stellen zich er onbewust al op in dat het ooit afgelopen is en zijn nu de klap al aan het incasseren. Hopelijk blijft die dag nog heel lang uitgesteld.Dat ze nu nog zo vitaal is, is alleen maar een voordeel! Ik vind het echt fijn voor jullie dat ze nog zo gezond oogt en dat ze nog mag genieten van jullie om haar heen

Dat is zo waar ! En het helpt ook enorm als het moment daar is dat ze er echt niet meer is ( klinkt voor jou ws enorm belachelijk ) maar ik heb nu vaak het gevoel van huh ben echt niet ingestort .. je verwerkt het al een hele berg op momenten dat ze nog leeft.

Neemt niet weg dat het verdriet even groot is , maar je bent wel al een stuk verder in het verwerkings proces.

Dat klinkt helemaal niet raar eigenlijk. Je weet dat het gaat gebeuren dus je stelt je er (voor zover dat wil) al op in. Ik kan me niet half voorstellen hoe het straks zal zijn en hoe ik me dan zal voelen. Maar ik geloof wel dat ik op deze manier al een beetje voorbereidt ben op wat er gaat komen.