Wat als je ziet dat je moeder er onder door gaat?

Mijn moeder is een schat van een vrouw, doet geen vlieg kwaad en staat altijd voor ons klaar!!
Alleen helaas is haar moeder dat niet (mijn oma dus)
Ze heeft een heel negatief ingesteld karakter, moppert veel, zit het liefst de hele dag op de stoel en wil graag dat iedereen alles voor haar doet. Op een of andere manier een familietrek, want een aantal broers van mijn oma waren ook zo.

De laatste tijd maakt ze het wel erg bond! Ze heeft lange tijd in het ziekenhuis gelegen, ivm hartfalen, vochtvast houden. Ze heeft eeen zware operatie gehad... Ze moesten toen beslissen of ze er voor wilde gaan of niet, omdat ze na die tijd echt goed haar best moet doen om te revalideren en te trainen.
Nou in het ziekenhuis besloot ze dus om er voor te gaan en wij hadden ondertussen al de twijfels of dit goed ging komen... Ze heeft afgelopen jaar al vaak in het zieeknhuis gelegen, ze heeft vochtbeperking, zout beperking...En ze doet er niks mee! Ze is ook nog eens suikerpatient en mocht van de diabetesvpk af en toe vlokken op brood, heeft ze afgelopen weken 3 pakken vlokken in een week leeggekauwd. Ze moest gaan lopen thuis, maar niks ervan, ze zit weer fijn op haar stoel te nukken.

Mijn moeder en haar zus doen veel voor haar, maar krijgen telkens de wind van voren. Hun hebben huishoudelijke hulp ingeschakeld omdat ze dat zelf niet meer kunnen bolwerken allemaal. Nu is ze daar telkens op aan het fitten, dat ze nog meot gaan schrobben omdat niemand dat meer voor haar doet. Haar kinderen hebben niks meer voor haar over.
Gebeurd regelmatig dat ze zo ver gaat, dat mijn moeder boos weg gaat.

Mijn oma zit gewoon in een negatieve spiraal en is daar moeilijk uit te krijgen. Ze gaat naar dagopvang 2 dagen in de week, daar krijgt ze onderandere ook psycholoog e.d.
Het is zelfs al zo erg aan het worden, dat mensen om ons heen haar ook gaan vermijden omdat iedereen het goed bedoelt maar zij waardeert niks. Ze moppert iedereen weg. Laatst ging ze zo op bed liggen terwijl er bezoek was

Vandaag hebben ze weer een gesprek, omdat het zo niet langer kan. Mijn moeder en tante zitten er echt doorheen.
Ik praat er opzich regelmatig over met mijn moeder en merk dat ze meer zegt als ik alleen met haar ben of aan de telefoon ofzo...maar verder voelt het zo machteloos....Helaas kan ik de situatie niet veranderen..
Hoop dat er snel rust komt en volgens mij si dat er niet eerder dan dat oma niet meer thuis is...
Probeer ook regelmatig om even met mijn moeder mee te gaan naar de stad evne ofzow, of kopje koffie te gaan doen...
Met kerst komen mijn ouders gezellig bij ons eten en gaan wij lekker voor ze koken..
Verder weet ik ook niet wat ik kan doen.

Wat een nare situatie zeg! Voor je moeder maar ook voor jou. Je zegt je oma contact heeft met een psycholoog, misschien kan er een geriater ingeschakeld worden? Via de hulp die ze nu ook al ontvangt? Ze heeft duidelijk meer hulp nodig dan ze nu krijgt en voor de mantelzorgers is het zo geen doen (jouw moeder onder andere). Ze heeft adviezen gekregen van de diabetesverpleegkundige maar dat volgt ze niet op lees ik in je verhaal. Daar zal ook iets aan gedaan moeten worden. Toen ze uit het ziekenhuis is gekomen is er voor een behandelplan gekozen, nu blijkt dat dit niet werkt lijkt het mij logisch toe dat er ook verdere actie ondernomen moet worden. Heb je verder nog ooms en tantes die er samen met je moeder voor kunnen pleiten dat er iets gedaan moet worden?

Lastige situatie in ieder geval. Kan er weinig zinnigs over zeggen. Hopelijk krijg je reacties van mensen die in de zorg werken of ervaring hebben met zo'n situatie.
Hoop dat er snel wat aan gedaan wordt.

Hey,

Moeilijke situatie inderdaad, vooral voor je moeder en haar zus.
Ik snap heel goed wat je bedoelt, mijn oma is precies hetzelfde...
Als ik bij haar ben kan ze eigenlijk alleen maar klagen, en negatief zijn.
Vooral mijn moeder heeft het erg zwaar te verduren.
Maar probeer het eens vanuit haar perspectief te zien.
(Ze is alleen?) Is oud, maakt misschien niet meer zo veel mee, en baalt zeer waarschijnlijk dat haar ouderdom met zoveel gebreken komt.
En als ik zelf zo oud zou zijn, en ik mocht geen vlokken op mijn brood, zou ik denk ik toch ook stiekum denken: wat kan mij het schelen, ik ben toch al oud.
Ik zou proberen je moeder waar je kan te ondersteunen, bijvoorbeeld eens wat vaker bij je oma langsgaan, of dingen voor je oma doen, die je moeder normaal voor haar doet.
Ik hoop dat je hier iets mee kan.

Wat naar dat je oma zo negatief doet. Het lijkt me heel moeilijk voor je moeder en tante om dit vol te houden. Ik denk dat ik zelf al snel iets zou hebben van zoek het dan zelf maar uit, maar ja, dat is waarschijnlijk niet echt een optie... Kan je oma niet meer professionele hulp krijgen, zodat je moeder en tante minder vaak naar haar toe hoeven?

Hoihoi bedankt voor jullie reacties!

Mijn oma is nog niet eens zo heel oud 72.
Ze heeft thuiszorg, gaat naar dagopvang. Ze zit al aan de maximale hulp zeg maar voor thuis.
Ze staat ingeschreven in voor een verzorgingstehuis, maar dat duurt even voor dat er plaats is.
Er worden ook verschillende testen gedaan, omdat er ook de twijfel is voor beginnende dementie.
dus je kunt haar ook niet alles kwalijk nemen, dat ze zo is. Alleen de combinatie van haar desintresse, koppigheid maakt het wel heel depri allemaal.

Ze zijn bij de huisarts geweest voor dit probleem, en die heeft gezegd dat ze hun grenzen moeten aangeven.
Als het echt uit de hand gaat lopen, dan kunnen ze ingrijpen maar ze kunnen haar niet zomaar uit huis plaatsen.
lastig allemaal...

Vervelend hè, die wachtlijsten... Ik hoop dat je oma snel in het verzorgingstehuis terecht kan en dat je moeder en tante dan weer op adem kunnen komen. En ik denk dat het belangrijk is dat ze het advies van de huisarts opvolgen en ook aan zichzelf blijven denken. Ook al kan je oma er misschien niets aan doen dat ze zo negatief doet, het is natuurlijk niet de bedoeling dat anderen daaraan onderdoor gaan.

Ik kan me voorstellen dat het inderdaad heel moeilijk is, zowel voor je moeder, haar zus, voor jou als voor je oma.

Zoals iemand al zei, zal het voor je oma waarschijnlijk ook moeilijk zijn om te leren omgaan met haar beperkingen/ouderdom. Maar dat wil niet zeggen dat ze jullie inspanningen/gezelschap niet hoeft te waarderen!

Volgens mij maakte ik uit je verhaal op dat je oma altijd al een beetje zo is geweest. Ik denk niet dat je er dan heel veel aan kunt veranderen. Wat jullie kunnen proberen is om haar leven zo aangenaam mogelijk te maken zonder daar zelf onder te lijden. Je schrijft dat je oma twee dagen per week naar de dagopvang gaat. Is het niet mogelijk dat ze daar nog een dag/dagdeel per week meer naar toe gaat? Hebben jullie daar al een gesprek gehad met de begeleiders?
Verder denk ik dat je moeder moet proberen wat afstand te nemen, het zich niet te persoonlijk aan te trekken. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan... Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat jullie alleen iets aan jezelf kunnen veranderen, niet aan je oma.

Om eerlijk te zijn moest ik er gelijk aan denken dat je oma aan demente lijdt. Wat een nare situatie! Ik hoop dat er snel een oplossing komt voor je moeder.