Mijn moeder is een soort van opgegeven...

Dit zal waarschijnlijk een heel lang topic worden, en wat ik er mee wil, weet ik eigenlijk ook niet.. Misschien het gewoon even flink van me afschrijven.
Zoals een aantal van jullie misschien wel weten, is mijn moeder ziek. Zo lang als dat ik leef eigenlijk al (en al jaren ervoor) en dat ik er uberhaupt gekomen ben schijnt een soort wonder te zijn.
Ik weet dus niet beter dan dat ik een moeder heb die veel op bed ligt, ziek is en het ziekenhuis in en uit gaat.
Op zich zelf staand heeft ze geen dodelijke ziektes, maar als je alles op een rijtje zet is het alles bij elkaar wel heel heftig en uiteindelijk wel dodelijk.
Ze mankeert zoveel, dat ik eigenlijk geen antwoord kan geven op de vraag wat ze nou precies heeft.
Om het kort op te sommen, mist ze haar blaas, baarmoeder en eierstokken. Haar darmen werken niet (ze draagt naast een urine stoma dus ook een darm stoma), ze heeft de ziekte van Sjogren (dit is aan je slijmvliezen, droge ogen enz enz), tikken van MS en reuma, een bindweefsel stoornis (hierdoor krijgt ze bijna geen rimpels, toch nog een voordeel..), allergisch voor zo ongeveer al het eten, een kapotte maag door alle medicijnen, en een tumor bij haar hypofyse die op zichzelf staand niet kwaadaardig is, maar wel voor veel klachten zorgt. Oh, en ze heeft malabsorbtie waardoor medicijnen en andere stoffen niet goed worden opgenomen in haar lichaam.
Vanwege alle allergieën die ze heeft, heeft ze een voedingssonde rechtstreeks in haar buik, maar deze wordt niet geaccepteerd door haar lichaam en werkt dus eigenlijk niet.
Ze heeft hele broze kaken, waardoor al haar tanden er uit zijn, en een gebit niet blijft zitten..

Kortom: een en al ellende eigenlijk..
Ze leeft op blikjes redbull (om toch nog wat natrium enz binnen te krijgen), en af en toe een gebraden kippetje of een ijsje, omdat ze dat weg kan sabbelen met haar mond.

Je begrijpt dus wel dat er eigenlijk niets meer van mijn moeder over is.
Toen ze 21 was, hebben ze tegen haar gezegd dat ze met deze ziektes niet oud zou worden.. maar wat is oud? 40? 50? 80?
Ze wordt over een week 51, is dat nu dan oud?
En nu hebben de artsen in het ziekehuis gezegd dat ze eigenlijk niet meer weten wat ze met haar aan moeten. Ze is zo'n complex en moeilijk geval.
De sonde gaat sowieso weer uit haar buik, want dat ding brengt meer ellende dan goeds. Maar hoe krijgt ze dan haar voeding binnen? En de operatie is risicovol, komt ze daar uberhaupt wel doorheen?
Een infuus om alle voedingstoffen doorheen te brengen heeft geen zin, dat slaat niet aan in haar lichaam (of is niet te zetten ofzo)....
Dus, waar houdt het op? Hoe moet ze voeding binnen krijgen, of beter gezegd, hoe moet ze de voedingsstoffen binnen krijgen die een mens nodig heeft?
Ze heeft al weken achter elkaar koorts, en is nu ook nog getroffen door een schimmel die haar huid zowat opvreet.
Als je het zo zou bekijken is het een hoopje ellende, en iedereen schrikt zich dan ook rot die haar ziet.

Goddank is mijn moeder de meest positieve persoon die er volgens mij op deze aarde rondloopt, want hoe sterk moet je zijn om dit allemaal te willen en te kunnen overleven?

En ik, ja, ik weet eigenlijk al jaren dat er elke dag een kans inzit dat mijn moeder niet meer wakker wordt, maar voor nu komt die dag ellendig dichtbij.
Ik ben er nu al over aan het piekeren hoe het moet als ons kindje er straks is... Ze kan niet naar het ziekenhuis komen, want ze kan niet meer uit bed. En hoelang duurt het dan voor ze haar kleinkind kan zien, en wat als ze nou nog last heeft van die schimmel, kan ze haar kleinkind dan uberhaupt wel vasthouden, wel knuffelen, wel kusjes geven?

Zal ze haar kleinkind uberhaupt geboren zien worden?
Pff....

Ik kan je geen advies geven, of wat dan ook. Maar ik wil je wel een hele dikke knuffel geven

Arme schat Ik weet dat natuurlijk van je moeder en ik ga wel duimen dat ze de kleine nog mag zien en meemaken. Ik hoop ook dat ze de kleine nog kan knuffelen. Daar duim ik voor!

Wat verdrietig Lejow!

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik wil je wel een knuffel geven:

Ik sluit me aan bij de rest, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar wil je wel een knuffel geven en je veel sterkte wensen!

en wil je heel veel sterkte wensen.....

Je zegt zelf al, je moeder is de meest positieve persoon die op aarde rondloopt.

Ik lees al jaren af en toe verhalen over je moeder, waaruit ik alleen maar kan opmaken dat ze een hele sterke vrouw is. Als ze nu iets heeft om voor te vechten, is het jullie kindje wel. Haar kleinkind. Hopelijk blijft haar lichaam nog even sterk genoeg om jullie kindje te zien, vast te houden en te knuffelen. Want als ik jouw verhalen mag geloven, hoeft haar lichaam maar een fractie te zijn van haar sterke wil en dan gaat dat helemaal goedkomen.

Ik snap dat je je zorgen maakt, want in het leven heb je nu eenmaal geen garanties. Daarom een hele dikke knuffel en veel sterkte!

Leine schreef:Ik sluit me aan bij de rest, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar wil je wel een knuffel geven en je veel sterkte wensen!

+1!

Jeetje Lejow, wat heftig. Ik wist dat je moeder ziek was, maar niet dat ze zó ziek was en zóveel mankeerde... Dat ze positief ingesteld is blijkt wel, haar lichaam mag haar dan met alle mogelijke dingen in de steek laten, maar haar ziel is zo te lezen echt ongelofelijk sterk. Ik hoop echt dat ze met die sterke wil en sterke ziel de kracht kan vinden om jullie kindje straks nog te mogen zien, vast te houden en te knuffelen.

Ik wil jou heel veel sterkte wensen en even een dikke knuffel geven. Wat ontzettend moeilijk om je moeder zo te zien aftakelen.

Ja, en weet je wat t rare nou eigenlijk is.
Ik weet niet beter, dus als ik dit te horen krijg, klinkt het voor mij bijna als 'normaal'.

Haar ziel en wil zijn inderdaad heel sterk!!

Wat naar dat er steeds meer dingen bij komen en dat de doktoren er weinig over kunnen zeggen, ik snap dat het een hoop onzekerheid met zich meebrengt. Natuurlijk hoop ik van harte dat ze nog lang bij je mag blijven.

Ik weet (net als vele) niet zo goed wat ik moet zeggen. Alleen dat je moeder een onwijs sterke vrouw is en ik hoop echt dat ze de geboorte van haar kleinkind nog mee mag maken. Heel veel sterkte

Jeetje, wat heb jij een sterke moeder. Wat een vreselijk nare dingen heeft ze allemaal. Ik hoop inderdaad dat ze nog genoeg kracht heeft om haar kleinkind mee te maken, maar als ik lees hoeveel vechterslust ze heeft, komt dat vast wel goed! Sterkte Lejow, hoewel je eigenlijk haast niet beter weet, lijkt het me heel moeilijk om je moeder dan toch steeds meer af te zien takelen!

Heel veel sterkte gewenst..

Jeetje wat heftig. Heel veel sterkte Lejow

Wat een narigheid allemaal. Het is onmenselijk, hoeveel jouw moeder al heeft moeten doorstaan. Ik begrijp je angst heel goed, zeker nu je dit te horen hebt gekregen. Wel fijn dat je moeder zo positief in het leven staat, dat is in haar situatie misschien wel het allerbelangrijkste. De wil om er van te maken wat er van te maken valt. Een hele dikke en sterkte!

En wat ik ook erg moeilijk vind, is dat ze me heel vaak belt.
De telefoon is haar enige lijntje naar buiten, en ook haar enige manier om de tijd en de pijn even te vergeten..
Alleen is het soms zo dat de telefoon hier 4/5 keer per dag gaat..
Ze vraagt dan de meest simpele dingen, wat ik gedaan heb, wat ik ga eten, of ik nog iemand gesproken heb, wat ik op tv gekeken heb.. En dit dan dus 4/5 x..
Ik heb helaas ook niet zo'n spectaculair leven dat ik haar iedere keer wat te vertellen heb.

Ik weet ook dat ze niets anders heeft, dus ik beantwoord de telefoontjes vaak met liefde, maar eerlijk gezegd heb ik er niet altijd zin/puf voor. Vaak zegt/vraagt ze ook tig keer hetzelfde. Ik hoor het meestal maar aan, ook omdat ik weet dat ze niets anders heeft, maar ik vind het soms wel erg vermoeiend.

Bah wat moeilijk Lejow! Want je wilt natuurlijk geen irritatie voelen en al helemaal niet tonen naar haar toe, omdat het je lieve moeder is en ze het al zo rot heeft..maar ja, ik denk ook dat die gevoelens van jou alleen maar menselijk zijn. Kan je niet eens met haar afspreken dat je gewoon 1 x per dag belt, gewoon 's avonds, om even de dag uitgebreid in 1 x te bespreken?

Joy_ schreef:Bah wat moeilijk Lejow! Want je wilt natuurlijk geen irritatie voelen en al helemaal niet tonen naar haar toe, omdat het je lieve moeder is en ze het al zo rot heeft..maar ja, ik denk ook dat die gevoelens van jou alleen maar menselijk zijn. Kan je niet eens met haar afspreken dat je gewoon 1 x per dag belt, gewoon 's avonds, om even de dag uitgebreid in 1 x te bespreken?

Nee, kan dat gewoon echt niet tegen haar zeggen. Wil niets doen om haar te kwetsen, dus laat t maar gewoon zo.
Nu met mn zwangerschap voelt ze gelukkig wel aan dat ik moe of misselijk ben, dus zijn de gesprekken wat korter.
En als ik aant werk ben is het natuurlijk wel minder

En ze woont hier ruim een uur rijden vandaan, dus ik zie haar ook niet zo vaak.
Omdat de reis er heen en terug behoorlijk lang is, en we daar maar een uurtje kunnen blijven omdat ze het langer gewoon niet trekt.

Lieve Lejow,

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik moest na twee zinnen al huilen.

Heel, heel veel sterkte.

Dank jullie wel!!

Ik krijg hier wel kippenvel van. Wat ontzettend moeilijk zeg.. Ik weet verder ook niet goed wat te zeggen.. Heel veel sterkte.