Twijfels en spanning

Mijn vriend en ik zijn bezig voor een kindje, we zitten pas in ronde 2, dus het is nog niet lang officieel.
Maar ineens beginnen de kriebels te komen.
Kan ik het wel? En hoe weet ik hoeveel en wanneer een kindje moet eten/slapen? En hoe laat moet het kindje naar bed, en wat voor kleertjes moet het aan? En waarmee moet het ingesmeerd worden? En hoe moet het in bad?
En En En En En, wat mogen baby's wel, en wat niet ??

Ik begin ineens aan alles te twijfelen.
En dat is stom, want heb notabene SPW/PABO gedaan, werk als kleuterjuf en heb jaren op een KDV gewerkt, dus weet echt wel een beetje hoe om te gaan met kinderen.
Alleen kreeg ik daar alles netjes op een briefje aangeleverd, en nu zal ik het zelf moeten verzinnen..

Groentehap, fles, pap, fruit, blablabla

AAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH!!!!
Ik heb baby stress...

Kom straks gezellig een dagje oefenen bij mij!

Hoort er allemaal bij... Ook ik heb dat gehad, meerdere keren op meerdere momenten. Je zult zien dat als je straks eenmaal positief getest heb dit gevoel ook weer terug zal komen!! Maar, je kan het! Je leert je kindje kennen en dan weet je snel genoeg wat jou kindje nodig heeft..

Mijn zus zei altijd tegen mij: je bent niet voor niets 9 maanden zwanger, 9 maanden heb je de tijd nodig om eraan te wennen én je groeit er gewoon naar toe!

Komt heus wel goed! Vetrouw op jezelf

ProudMama schreef:

Kom straks gezellig een dagje oefenen bij mij!

Ik zeg: JAAAA!

Ja ik hoop het Pien hehe

Ah joh, daar kom je vanzelf wel achter, dat wist ik ook allemaal niet voordat ik kinderen had.

Ik had dat zelfs bij de 2e nog hoor! Alles was ineens weer nieuw.

Maar ik heb er altijd maar 1 ding op te zeggen; het komt echt vanzelf! Instinctief red je jezelf heel erg goed. Iedereen kan het, dus jij ook.

Heel simpel. Komt goed!

Toen wij gehoord hadden bij de echo dat we een jongetje zouden krijgen heb ik die dag daarna huilend m'n man opgebeld om te zeggen dat dat toch echt niet kon omdat ik een meisje ben en helemaal geen verstand heb van jongetjes

En het stomme is, dat ik het ook wel weet, maar niet altijd besef

Haha herkenbaar hoor . Maar dat leer je allemaal snel genoeg.

dat komt vanzelf! Echt! je groeit erin mee, en bij elke nieuwe fase in het leven van je kind zul je dat nog hebben. Toen mn zoontje over moest op potjes dacht ik ook help hoe ga ik dat ooit doen, maar uiteindelijk eet ie gewoon met de pot mee en krijg je vanzelf een ritme en weet je precies hoe of wat. En zo niet, dan heb je altijd dit hele handige forum nog

Tania schreef:Heel simpel. Komt goed!

Toen wij gehoord hadden bij de echo dat we een jongetje zouden krijgen heb ik die dag daarna huilend m'n man opgebeld om te zeggen dat dat toch echt niet kon omdat ik een meisje ben en helemaal geen verstand heb van jongetjes

Dat komt vast vanzelf goed! Ik heb het ook wel gehad hoor, dat ik me afvroeg hoe alles dan moest en of ik het wel allemaal goed zou doen.. En het is goed gekomen. De meeste dingen gaan als vanzelf, en daarnaast blijf je altijd wel wat onzekerheden houden maar dat is menselijk.

Die angsten zijn heel normaal (en herkenbaar!). Ik kreeg ze ineens toen ik na 1,5 jaar proberen zwanger was. Maar je hebt, als je eenmaal zwanger bent, nog 8 maanden om er naar toe te leven. En de eerste week heb je kraamhulp die je alles uitlegt.

En verder gewoon goed deze pijler lezen, daar leer je ook heel veel van

Ik herken het wel hoor en zelfs toen ik aan het bevallen was, waren deze twijfels er nog wel een beetje. Maar je groeit er gewoon in. Toen ik zwanger werd wist ik zelfs amper wat een romper was...sja geen ervaring met baby's. En ik zie nu precies hetzelfde bij vriendinnen.
En zelfs nu nog denk ik wel eens van goh zou dit nou beter zijn of dit. Maar daarvoor heb je het internet, artsen, het cb en het allerbelangrijkste..je eigen verstand.
Komt helemaal goed meid!

Ja goddank is er tegewoordig internet...

Tania schreef:Heel simpel. Komt goed!

Toen wij gehoord hadden bij de echo dat we een jongetje zouden krijgen heb ik die dag daarna huilend m'n man opgebeld om te zeggen dat dat toch echt niet kon omdat ik een meisje ben en helemaal geen verstand heb van jongetjes

haha ik ook ik dacht ook shittt dan moet ik gaan voetballen enzo en ik ben zelf meer een meisjes mama. Nu kan ik het me niet anders voorstellen en vind ik het mama zijn van een jongen al zo normaal! Ik heb niet eens energie om uren vlechtjes in haren te gaan maken en theekransje te spelen haha

En als je dan eenmaal weet hoe het allemaal zit met het badje,de voeding, slaaptijden, dan krijg je te maken met situaties waarin je kind dingen gaat uit halen/zeggen. Dan ga je ook weer twijfelen of je het wel goed doet en hoe je moet reageren etc. Als moeder ben je volgens mij constant bezig met bedenken hoe iets moet..
Volgens mij ben je echt geweldig met kinderen dus het komt vast goed mocht het zo ver zijn.

yvonne schreef:En als je dan eenmaal weet hoe het allemaal zit met het badje,de voeding, slaaptijden, dan krijg je te maken met situaties waarin je kind dingen gaat uit halen/zeggen. Dan ga je ook weer twijfelen of je het wel goed doet en hoe je moet reageren etc. Als moeder ben je volgens mij constant bezig met bedenken hoe iets moet..
Volgens mij ben je echt geweldig met kinderen dus het komt vast goed mocht het zo ver zijn.

Als hij ineens rare dingen zegt enzo

Lejow schreef:

yvonne schreef:En als je dan eenmaal weet hoe het allemaal zit met het badje,de voeding, slaaptijden, dan krijg je te maken met situaties waarin je kind dingen gaat uit halen/zeggen. Dan ga je ook weer twijfelen of je het wel goed doet en hoe je moet reageren etc. Als moeder ben je volgens mij constant bezig met bedenken hoe iets moet..
Volgens mij ben je echt geweldig met kinderen dus het komt vast goed mocht het zo ver zijn.

Als hij ineens rare dingen zegt enzo

Of zichzelf opsluit in het zwembad.. Of papa's geld verstopt....

Ja dat heb ik ook nog wel eens, wanneer begin je met groente? Wat heb je nodig.
Ik denk nu maar, je kindje heeft jou nodig.
Dat je twijfels hebt over hoe het moet dat heeft iedereen.

Niet te druk maken! Dat komt allemaal vanzelf. Ik wist ook echt niet hoe ik nou wist dat mijn kind wilde eten/drinken/slapen en hoe ik dat allemaal moest doen, maar dat gaat eigenlijk vanzelf. Je weet het gewoon ineens. Tenminste, zo voelde dat bij mij, alsof het iets vanzelfsprekends is. Komt goed, meissie!

Alex schreef:Niet te druk maken! Dat komt allemaal vanzelf. Ik wist ook echt niet hoe ik nou wist dat mijn kind wilde eten/drinken/slapen en hoe ik dat allemaal moest doen, maar dat gaat eigenlijk vanzelf. Je weet het gewoon ineens. Tenminste, zo voelde dat bij mij, alsof het iets vanzelfsprekends is. Komt goed, meissie!

+1 Maar je gevoel is heel herkenbaar! De avond voordat ik ging bevallen (ik ben ingeleid), schoot ik compleet in de stress...Wat moet ik als? Hoe doe ik dat? Kan ik het wel? En ja....Ik kan het! Het gaat als vanzelf en anders heb je inderdaad nog verschillende manieren om erachter te komen.

Nou... 'het gaat vanzelf' zou ik nu ook weer niet willen zeggen hoor Ik heb Tomas' eerste jaar best wat keren aan de lijn gehangen met mijn moeder / het consultatiebureau / de huisarts / andere mama's met de boodschap: 'wat moet ik HIER nu weer mee?!

Dus inderdaad: lang leve de hulplijnen.

Herkenbaar....wij zijn niet actief bezig omdat ik nu het opeens 'kan' niet meer durf hahaha. Maar ik leg mezelf geen dwang op....komt wel als de tijd voor mij rijp is hopelijk.