Ik voel me....Zo loserig.

Ik weet wel dat ik het niet ben, maar toch voel ik me zo. Mijn huis is een teringzooi, mijn administratie is een teringzooi, ik vergeet alles en functioneer maar half. Ik voel me net een klein kind dat sturing nodig heeft...En ik word er zo moe van.

Ik twijfel aan alles, wil op dit moment misschien wel het liefst alleen verder, zonder dat er iemand verder nog verwachtingen van me kan hebben waar ik niet aan kan voldoen.

Ik heb net een verhoging van mijn AD gekregen, dus hopelijk helpt dat, want ik vertoonde weer veel depressieve trekjes. Maar het interesseert me gewoon allemaal niet meer, ik zweef in een stom niemandsland van overleven...

Zucht. Dit luchtte iig wel op...

Wat rot dat je je zo moet voelen zeg!

Edit: Voor de bevestiging: je bent geen loser, maar een overlever!

Ik vind je ook een vechter en een doorzetter Leaf! Je doet het goed, ondanks dat het nu helemaal niet zo voelt. Vraag alsjeblieft hulp voor dingen die je nu niet trekt, je hoeft het niet alleen te doen juist. Laat anderen maar wat opvangen en voor je denken op momenten dat jij dat even niet kunt. Veel sterkte !

Sterre schreef:Ik vind je ook een vechter en een doorzetter Leaf! Je doet het goed, ondanks dat het nu helemaal niet zo voelt. Vraag alsjeblieft hulp voor dingen die je nu niet trekt, je hoeft het niet alleen te doen juist. Laat anderen maar wat opvangen en voor je denken op momenten dat jij dat even niet kunt. Veel sterkte !

+1

Ja het is zo dubbel...Iedereen zegt de hele tijd: ' Je hoeft niks' en blablabla....Maar als het puntje bij het paaltje kom dan moet ik toch nog genoeg.

Ik ben van nature al lui en laks en nu neemt dat een nog extremere vorm aan en ik merk dat dat druk zet op mijn relatie. Waar ik dan weer stresserig van wordt en dan ga ik dingen denken als 'ik ga wel alleen verder' terwijl mijn vriend dat ook helemaal niet zo bedoelt...Zo'n situatie als deze is voor ons allebei gewoon heel erg zwaar, tel daarbij een chronisch geldgebrek op waardoor we dus nauwelijks leuke dingen kunnen doen en dan krijg je dit dus...

Driewerf bah!

En door de chaos in je huis en administratie, heb je waarschijnlijk ook een chaos in je hoofd?
Het lijkt heel onbelangrijk in vergelijking met de dingen die er spelen, maar is er iemand die je kan helpen bij je huis of papieren?
Dat zorgt al voor een stuk meer overzicht en kun je meer tijd en energie aan jezelf spenderen, want dat ben je waard!

En inderdaad, je zit op de overlevingsstand. Je hebt al genoeg aan jezelf! Dan is het niet gek dat de rest blijft liggen.

Mijn vriend helpt natuurlijk wel gewoon in het huishouden...Maar ik heb liever niet dat hij mijn administratie doet. Hij doet wel de gezamelijke administratie. Klinkt misschien heel gek want ik heb ook niks te verbergen, maar dit is een stukje afhankelijkheid wat ik graag wil behouden.

Heb je een takenlijstje? Misschien geeft het overzicht en dan kun je ook dingen afstrepen. Natuurlijk moet je nog wel vanalles, het lijkt me ook niet goed om aan het depressieve toe te geven en je bed niet uit te komen. Je hoeft je alleen niet gelukkig te voelen, dat lijkt me onhaalbaar op dit moment. Misschien kan je daar aan denken als het slecht gaat in je relatie/administratie/huishouden: je hoeft het niet leuk te vinden en dat is geen reden om er mee te stoppen. Je zou je niet beter voelen als je ermee stopt.

Ik ga je gewoon weer regelmatig de oude vertrouwde schop geven Schrijf 't maar lekker van je af, ga lekker veel wandelen met Nero en als je beetje aan je AD gewend bent, gaan we er weer aan werken samen!

Ik 'mag' mezelf geen schop geven van mijn psycholoog Ik moet juist liever voor mezelf zijn. Maar dat kan ik niet, dat komt niet in mij voor.

Ik ga gewoon een planning opstellen, maar dan krijg ik weer de neiging om me daar niet aan te houden, ik ken mezelf te goed. Dus spreek ik bij deze met mezelf af dat ik me probeer te houden aan die planning, maar dat als ik niet wil, echt niet wil, dan hoeft het niet. Voor straf moet ik dan de volgende dag wat extra's doen

_Leaf_ schreef:Ik 'mag' mezelf geen schop geven van mijn psycholoog Ik moet juist liever voor mezelf zijn. Maar dat kan ik niet, dat komt niet in mij voor.

Ik ga gewoon een planning opstellen, maar dan krijg ik weer de neiging om me daar niet aan te houden, ik ken mezelf te goed. Dus spreek ik bij deze met mezelf af dat ik me probeer te houden aan die planning, maar dat als ik niet wil, echt niet wil, dan hoeft het niet. Voor straf moet ik dan de volgende dag wat extra's doen

Oh Leafje, leg de lat nu niet te hoog! Begin met één ding per dag op je to do list. Dat is overzichtelijk, je gaat toch dagelijks een stapje vooruit, het is haalbaar en je stelt je zelf niet teleur als je een rotdag hebt waarbij er weinig uit handen komt. Baby steps!

Ooh, daar dacht ik gisteren nog aan.. Of je inmiddels professionele hulp had ingeschakeld. Goed dat je dat gedaan hebt.

Nou, dan moet je dus proberen te accepteren dat de situatie nu zo is. Je huis is een chaos, so what. Wie zegt daar wat van? Je administratie is een chaos, zolang je je rekeningen maar betaalt, so what? Als jij weer wat lekkerder in je vel zit, pak je dat allemaal weer op. Want dat kun je! Maar nu even niet!

Wees dan ook lief voor jezelf Leaf, je bent niet loserig, je zit gewoon in een hele vervelende situatie op dit moment, en het is niet meer dan normaal dat het dus allemaal niet lekker loopt, accepteer het!

Maak een to do list, samen met je vriend, en pak samen de punten aan, misschien geeft dat ook rust, als je het samen doet?

Ja maar dude don't get me wrong, ik vind ook dat je lief voor jezelf moet zijn, maar ben je dat door 't huishouden niet te doen en langer in bed te blijven liggen?.. Want je hebt me ook wel 's gezegd dat je 't zo stom vond van jezelf dat je juist te lang in bed bent blijven liggen... Bovendien pieker je dan alleen maar weer en wordt je drempel om bijv daadwerkelijk uit bed te stappen en iets te doen weer hoger..

Ik weet niks van rouwprocessen af natuurlijk en haleluja dat je daar een psych voor hebt, maar ik weet wel veel van jou en ken je als m'n broekzak van m'n joggingbroek (die zit 't lekkerst) en ik denk dat een hier en daar een schopje onder je begeerlijke achterste beter voor je is dan koetelen..

Leaf, wat ontzettend naar dat je je zo voelt....ik weet er niet veel van hoor, maar hoort dit niet bij een rouwproces?

Lieverd, je bent alles behalve een loser. Je bent een ontzettend sterke doorzetter en ik ben zo ongelooflijk trots op je.

Vergeet niet dat soort gevoelens en lusteloosheid en de onmogelijke bult die huishouden/administratie heet ook een rol spelen bij depressies. Het was al moeilijk, die depressieve gevoelens zijn ook niet opeens verdwenen en wat jij er bovenop hebt gekregen is helemaal ontzettend zwaar natuurlijk.

Probeer niet in bed te kruipen (hoewel je dat jezelf af en toe wel toe mag staan, maar doe het geen dagen achter elkaar en probeer erna toch weer de pootjes eronder te krijgen), probeer toch leuke dingen te doen, niet alles hoeft geld te kosten en vooral, probeer niet te hard van stapel te lopen. Het is niet meer dan normaal dat het allemaal even niet lukt nu!

Antibes heeft helemaal gelijk, je bent een doorzetter!

Verder is het lastig de juiste woorden te vinden, maar in ieder een voor jou.

Storm schreef:Leaf, wat ontzettend naar dat je je zo voelt....ik weet er niet veel van hoor, maar hoort dit niet bij een rouwproces?

Het zal vast wel, maar ik heb geen idee, nog nooit eerder meegemaakt natuurlijk

Ik ben wel blij met jullie lieve reacties, dankjewel

Gelukkig heb ik idd hulp gezocht, ik heb ook een lieve huisarts, maar sommige dagen zijn om vreselijk moedeloos van te worden...En soms heb ik misschien wel een zacht schopje nodig, maar het doet allemaal zo'n pijn nu...

Vannacht droomde ik dat zijn zelfmoordpoging mislukt was, en dat ik lachend tegen hem zei 'nou pap, wordt je toch nog 53, wie had dat ooit gedacht!' Zo'n soort humor hadden we....En dan wordt je wakker met de werkelijkheid van zijn dood. Dat is extreem pijnlijk.

Okee dan wordt 't een liefdevol zacht schopje gevolgd door een Quarterpounder menu van de Mac?...

Je bent goed bezig, lieffie, je bent bezig aan een herstel en 't zal nog heul lang gaan duren maar je komt er echt wel en we steunen je! Je bent in ieder geval goed op weg en ik ben ontzettend trots op je

Bazinga heeft gewoon helemaal gelijk, en ik ben blij dat ze er zo voor je is, Leaf! Je gaat een enorme rottijd door dus het is helemaal niet raar dat dingen niet zo lopen zoals je het liefst had gewild.
Wat je eigen administratie betreft, ik kan me voorstellen dat je niet graag hebt dat je vriend zich daarmee bemoeit, maar is het een idee om iemand anders te vragen je te helpen? Een vriendin ofzo? Dan sta je er toch niet helemaal alleen voor en als de chaos in je huis en in je administratie vermindert, wordt de chaos in je hoofd waarschijnlijk ook wat minder.

Leaf, onthou goed... je bent een kanjer!

Ik ben ook heel blij met o.a Bazinga! Ze is er altijd voor me. Gister ook al een stukje administratie met haar besproken, en gelukkig is het nu wat helderder...

Stapje voor stapje kom ik er wel

Nou inderdaad, doe het stapje voor stapje en stel jezelf niet té grote doelen / eisen. Hoe verdomd cliché het ook klinkt, het duurt gewoon echt een hele tijd voordat alles weer een beetje in een rustiger vaarwater terecht komt. Maar ik vind het wel echt heel goed van je dat je wél probeert er iets aan te doen, ook al gaat het niet makkelijk. Je had ook constant in bed kunnen liggen met het dekbed over je hoofd, maar dat doe je niet. En dat is ook al heel wat waard!

Ik herken het gevoel wel, dat je je een loser voelt omdat er niks of weinig uit je handen lijkt te komen.

Maar je bent allerminst een loser! Je hebt het nu heel erg zwaar, en dan is het heel normaal dat dingen als je huis op orde houden en je administratie doen er bij inschieten. Voel je daar nou maar niet schuldig over, je doet het hartstikke goed. Probeer er maar gewoon in mee te gaan, want ik geloof oprecht dat het vanzelf beter wordt, hoe lang het ook gaat duren.

En wees lief voor jezelf he.

Kabouter schreef:Ik weet even niks anders te zeggen dat alles wat je schrijft, heel erg herkenbaar is. Daar heb jij natuurlijk niks aan, maar laat het een troost zijn dat anderen hetzelfde voelen. Je bent dus geen loser (zo wil ik mezelf namelijk niet zien..al voelt het wel zo)!

+1. Zie je, je bent echt niet de enige die je zo voelt. Denk dat dit allemaal bij het rouwproces hoort. Hoe kut het ook is