Open kaart spelen met mezelf?

Nou, ik heb het gedaan.. heb me ziek gemeld, terwijl ik niet ziek ben..
Ik ben vorige week alleen dinsdag wezen werken, de rest van de week heb ik vrij gevraagd aan mijn baas. Hij weet wat ik momenteel doormaak qua kinderwens en het niet lukken ervan en ook de ernst ervan (IVF,dus).

Ze zijn erg begripvol.. maar ik trek het ontzettend slecht. Ik laat het niet merken, al maanden gooi ik het verdriet naar binnen en probeer ik me te focussen op andere dingen maar wanneer het licht uitgaat, gaat de machine in mijn hoofd aan. Het maalt, piekert... uiteindelijk is het moment daar, ik ben oververmoeid.. vannacht viel ik pas om 02.00 in slaap.. en ik werd om 04:00 weer wakker om tot kwart over 5 wakker te liggen, je kan je dus voorstellen hoe ik wakker werd vanmorgen toen om 06.00 de wekker ging.. doodmoe, 2 uur en 3 kwartier geslapen en dit heb ik al weken lang.. maar zelfs als ik al wat meer slaap, hoor ik stemmen, dromen en ben ik eigenlijk ook voor mijn gevoel gewoon wakker.

Mijn baan is intensief.. ik moet er echt zijn en kan geen fouten maken,fouten die je na 3 jaar niet zou moeten maken, maar ik maak wel fouten als ik er wel ben..simpelweg omdat ik maar aan 1 ding denk: slapen.. maar wanneer ik ga liggen om te slapen, gaat weer de machine aan.. ik krijg het niet stopgezet. Daarnaast heb ik het ook niet meer erg naar mijn zin, is een enorme mannenwereld, hierarchie voert de boventoon de beurs is geen makkelijke markt om te werken.. en als tussenpersoon al helemaal niet want je moet *not kidding* hielen likken voor meetings die dus uiteindelijk geld in het laadje brengen.

Ik heb de klap al opgevangen, ik heb ook maar 1x moeten huilen en dat was toen ik terug in de auto zat nadat ik de eerste keer IVF had gehoord, alleen. Ik huilde hooguit een paar seconde, ik vind huilen zwak en ik vond dat ik sterk moet zijn.. als ik dan lees dat mensen soms wekenlang moesten huilen nadat ze dus ook gehoord hadden van IVF, denk ik alleen maar wat goed.. zo gaat het verdriet er misschien uit, terwijl het bij mij gewoon nog zit.

Ik voel me niet schuldig, ik weet van mezelf dat ik dit niet zou doen, zomaar.. maar wat moet ik nou doen? Wat kan ik nou nog doen? Ik zit zo vast in mezelf.. ik herken mezelf ook niet.. ik ben zo onverzorgd voor mijn doen.. ik zou nooit met afgebladderde nagellak lopen voor meer dan 2 dagen, nu zit het er al weken op.. Voor mijn haar doe ik geen moeite, gewoon simpel knotje, ik heb al maanden mijn fohn niet aangeraakt. Laatst had ik een mooie bronzer en lipstick gekocht,in de hoop: zo dat gaat me wel helpen mezelf mooi te maken.. nou het ligt nog in het ici paris zakje bovenop mijn kast.. ongeopend. Het wordt me allemaal even iets teveel..

Ik weet ook niet wat ik hiermee moet of waarom ik dit schrijf.. maar misschien zoek ik herkenning..?

Please, niet quoten.

Misschien is het verstandig om er met iemand over te gaan praten? Je huisarts wil je vast wel doorverwijzen.
Het is logisch dat je er veel over piekert, het is niet niks wat er allemaal gebeurd in je leven nu. Maar het is wel belangrijk om een manier te vinden om er mee om te gaan.
Sterkte!

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel naar voor je vindt dat je je zo rot voelt! Het wordt je even te veel en dat is niet gek. Probeer rustig aan te doen en ik denk dat het inderdaad een verstandige keuze is om je ziek te melden, je baan kost je zoveel energie nu en je gezondheid gaat voor!
Ik weet verder ook niet echt wat ik moet zeggen....ik hoop in ieder geval dat je wat meer rust in je hoofd krijgt.

Misschien is het verstandig om even een stapje terug te doen qua werk. Dit kan zo duidelijk niet doorgaan, je hebt al eens eerder aangegeven dat je niet gelukkig was met je baan en de druk die dat met zich meebrengt. En daarnaast krijg ik altijd het idee dat je buiten je werk ook veel van jezelf eist, een perfect huishouden, goed eruit zien enz. Misschien wordt het nu even tijd om voor jezelf te kiezen.

Daarbij heb je natuurlijk ook nogal wat te verwerken, de zwangerschappen die uitliepen in een miskraam, het idee dat je niet op een natuurlijke manier zwanger kan blijven en dan ook nog wat dat traject met zich mee brengt. Dat is allemaal in een korte tijd op je bord gekomen en dat moet je ook gewoon verwerken. Waarom zou je sterk moeten zijn, waarom zou je niet mogen huilen, soms is het heel goed om even te huilen, om even met iemand te praten over je gevoelens enz.

Ik zou het met je baas bespreken en met je man, hoe je gevoelens nu zijn en dat je emmer op dit moment gewoon overloopt. Daarna naar de huisarts gaan om even met iemand te praten, misschien is een gesprekje met de huisarts al genoeg misschien moet hij je doorverwijzen. En dan zou ik gaan bekijken of je dit werk nog wel moet blijven doen of dat je gewoon verder moet kijken naar aan andere baan, die minder stressvol is en beter in deze periode van je leven past.

Sterkte ermee!

Ik zou zeker open kaart gaan spelen met jezelf, met jezelf in gesprek gaan en proberen het gevoel te krijgen dat je verdriet er mag zijn. Ga desnoods even langs de huisarts en maak daar even een praatje, misschien helpt dat.
Naar je werk zou ik ook eerlijk zijn over de reden dat je je vandaag ziekgemeld hebt. Mijn ervaring (nouja, die van een collega) is dat daar vaak enorm veel begrip voor is.

Sterkte!!

Wat naar dat je zo vast loopt. Ik denk ook dat een paar eerder genoemde dingen goed zouden zijn:

- meld je maar even ziek, pak even tijd voor jezelf
- rationaliseer je eisen, natuurlijk moet jij er voor je werk verzorgd uitzien, maar moet dat 24/7?
- ga langs de huisarts, ik heb dezelfde slaap issues, al sinds mijn depressie (dus zeg ca. 10 jaar) en eens in de zoveel tijd wat goede nachtrust met hulp (bijv. oxazepam) kan groot verschil maken.

Ziek is heel breed. Ik zou naar je huisarts gaan en overleggen over het slapen, eventueel vragen om een slaapmiddel (de 'makkelijke' oplossing). Je probleem is groot genoeg, maar van niet slapen word je alleen maar nog emotioneler.

minoessepoes schreef:Misschien is het verstandig om even een stapje terug te doen qua werk. Dit kan zo duidelijk niet doorgaan, je hebt al eens eerder aangegeven dat je niet gelukkig was met je baan en de druk die dat met zich meebrengt. En daarnaast krijg ik altijd het idee dat je buiten je werk ook veel van jezelf eist, een perfect huishouden, goed eruit zien enz. Misschien wordt het nu even tijd om voor jezelf te kiezen.

Daarbij heb je natuurlijk ook nogal wat te verwerken, de zwangerschappen die uitliepen in een miskraam, het idee dat je niet op een natuurlijke manier zwanger kan blijven en dan ook nog wat dat traject met zich mee brengt. Dat is allemaal in een korte tijd op je bord gekomen en dat moet je ook gewoon verwerken. Waarom zou je sterk moeten zijn, waarom zou je niet mogen huilen, soms is het heel goed om even te huilen, om even met iemand te praten over je gevoelens enz.

Ik zou het met je baas bespreken en met je man, hoe je gevoelens nu zijn en dat je emmer op dit moment gewoon overloopt. Daarna naar de huisarts gaan om even met iemand te praten, misschien is een gesprekje met de huisarts al genoeg misschien moet hij je doorverwijzen. En dan zou ik gaan bekijken of je dit werk nog wel moet blijven doen of dat je gewoon verder moet kijken naar aan andere baan, die minder stressvol is en beter in deze periode van je leven past.

Sterkte ermee!

Ik ben het helemaal met Minoessepoes eens. Je hebt wel eerder gedacht dat met deze baan wilde stoppen toch? Maar eerst denk ik dat je je op jezelf moet concentreren, het is echt niet niets wat je hebt meegemaakt de laatste tijd. Gun jezelf ook dat verdriet, hoe moeilijk je dat misschien ook vind. Je hoeft niet per se te huilen als dat niet lukt, iedereen verwerkt verdriet op een andere manier. Ga een eind hardlopen, of keihard schreeuwen in het bos, of de hele dag friends kijken op de bank. En inderdaad, ga naar je huisarts en eventueel een psycholoog/maatschappelijk werkster als dat je fijn lijkt. Ik hoop dat je snel jezelf weer een beetje terugvind lieve CKC.

Wat rot dat je er zo doorheen zit, ook al verbaast het me niet als ik je verhaal zo lees. Zo is het altijd hè, als je iets niet verwerkt (om welke reden dan ook), komt het terug en ik denk dat je dat nu ervaart. Dat is heel naar, want gevoelsmatig heb je al een klap gehad en doordat je er toen niet de aandacht aan hebt gegeven die het verdient, loop je nu telkens vast. Ik vind dat heel rot voor je, want het contact met jezelf verliezen is heel onwerkelijk.

Over dat jezelf naar je eigen idee aan het verwaarlozen bent qua uiterlijke verzorging kan voor een ander peanuts zijn (wat je vertelde over je aangeschafte make-up), maar voor jou waarschijnlijk een duidelijk signaal dat je jezelf niet bent. Dat stukje uiterlijke verzorging hoort bij jou en opeens lijkt het bijzaak. Ik snap dat dit onprettig voor jezelf is.

Ik weet niet waar je nu het beste aan zou doen. Even een stapje terugnemen qua werk vind ik een goed idee. Verder kan ik je niet adviseren over wat je verder zou kunnen doen betreffende al dan niet professionele hulp inschakelen. Dat weet alleen jij; ik denk dat ik je alleen kan adviseren om ook echt alleen te doen wat jij wilt en waar jij je (onder deze omstandigheden) het prettigst bij voelt.

Over eventuele hulp bij het in slaap vallen vind ik Oxazepam overigens wel heel goed. Het haalt de scherpe randjes van het piekeren eraf en daardoor val je makkelijker in slaap. Het is vaak een tijdelijke oplossing, bijv. als je op de wachtlijst staat voor psychologische hulp. Ik heb er in het verleden heel veel baat bij gehad en vaak is het ook het geruststellende idee dat je het kan gebruiken als je zou willen. Ik had 10 pilletjes en heb er uiteindelijk in 4 wk tijd maar 7 gebruikt. Het idee dat het kon was veelal voldoende voor me en daardoor viel ik alsnog wel in slaap.

Veel sterkte gewenst.

Melis_je schreef:Ziek is heel breed. Ik zou naar je huisarts gaan en overleggen over het slapen, eventueel vragen om een slaapmiddel (de 'makkelijke' oplossing). Je probleem is groot genoeg, maar van niet slapen word je alleen maar nog emotioneler.

Dit zou ik ook doen. Even een paar daagjes goed slapen met een slaapmiddeltje, zal je wellicht al helpen. Daarmee los je het probleem niet op, maar ben je misschien wel weer wat uitgeruster en helderder. Je loopt nu echt op je tenen, maar je kunt eigenlijk al niet meer! Je bent echt op, en je vraagt toch nog zo veel van jezelf. Dus neem echt die rust, dat heb je gewoon nodig, en hopelijk kan je daarna beginnen met verwerken. Sterkte

Marin schreef:

Melis_je schreef:Ziek is heel breed. Ik zou naar je huisarts gaan en overleggen over het slapen, eventueel vragen om een slaapmiddel (de 'makkelijke' oplossing). Je probleem is groot genoeg, maar van niet slapen word je alleen maar nog emotioneler.

Dit zou ik ook doen. Even een paar daagjes goed slapen met een slaapmiddeltje, zal je wellicht al helpen. Daarmee los je het probleem niet op, maar ben je misschien wel weer wat uitgeruster en helderder. Je loopt nu echt op je tenen, maar je kunt eigenlijk al niet meer! Je bent echt op, en je vraagt toch nog zo veel van jezelf. Dus neem echt die rust, dat heb je gewoon nodig, en hopelijk kan je daarna beginnen met verwerken. Sterkte

Ook mee eens.

En ik zou iemand zoeken om mee te praten, want het is niet niks allemaal!

Ik zou persoonlijk juist oppassen met Oxazepam, hoe heerlijk het ook zal zijn om een nacht goed te slapen. Als je het slikt slaap je als een roosje, maar als je ermee stopt kost het juist weer extra moeite om zelf in slaap te vallen, dat is tenminste mijn ervaring. Aangezien de oorzaak van het piekeren niet wordt weggenomen door Oxazepam en dit toch echt wel een situatie is die langere tijd gaat duren, zowel de IVF als het werk dat je tegenstaat, denk ik dat je het probleem daarmee alleen maar een paar dagen opschuift. Het is fijn dat je even uitgerust bent, het zal zeker aanvoelen als een rustpauze, maar dan begint het weer en dan kan het extra hard aankomen als je weer niet in slaap kunt komen.

Bedankt meiden, ik heb inmiddels contact gehad met een bedrijfsarts, ik word morgen verwacht daar.. voor een advies/preventief gesprek. Eerst voelde ik me verdrietig, daarom maar nu denk ik eigenlijk alleen maar, fijn.. dan kan hij/zij aangeven wat ik kan doen. Ik trek 5 dagen werken gewoon niet. Stoppen met werken is mijn stijl ook niet. Ik werk daar al 3 jaar, en in de eerste instantie riep ik al gelijk tegen mijn man: ik wil daar weg ik voel me niet op mijn plaats, ik hou niet van het werk..maar moest telkens doorzetten, we hadden mijn vaste contract gewoon nodig. Bruiloft en twee huizen kopen kost natuurlijk veel geld,maar bovenalles is het belangrijk als je ZZP'er bent je vrouw (ik dus in dit geval) een vastcontract kan laten zien.. Nu het tweede huis is gekocht, kan ik stoppen.. maar dat wil ik niet.. ik moet een nieuwe baan vinden, die beter bij mezelf past.. maar ik kan tot die tijd ook niet doorgaan..

Morgen weet ik meer. Maar voel me erg slecht.

Waarom stop je niet en ga je zodra je je iets beter voelt op zoek naar een andere baan? Het is echt geen schande om even een pauze te nemen, hoor.

Ik ben geen dokter, maar dit is niet gezond.
Voor zover ik uit je verhaal kan opmaken, ben je je grens al voorbij. Als ik jou was, zou ik nu even aan mijzelf denken, anders trek je het straks echt niet meer. En zoals Susan zegt, het is echt geen schande om even pauze te nemen hoor! Je hoeft niet altijd sterk te zijn...

Susan schreef:Waarom stop je niet en ga je zodra je je iets beter voelt op zoek naar een andere baan? Het is echt geen schande om even een pauze te nemen, hoor.

Geloof niet dat ik dat kan. Als ik zie hoe moeilijk meiden aan een baan komen,durf ik die stap gewoon niet te zetten. Wel ben ik aan het rondkijken..

2CKC2 schreef:

Susan schreef:Waarom stop je niet en ga je zodra je je iets beter voelt op zoek naar een andere baan? Het is echt geen schande om even een pauze te nemen, hoor.

Geloof niet dat ik dat kan. Als ik zie hoe moeilijk meiden aan een baan komen,durf ik die stap gewoon niet te zetten. Wel ben ik aan het rondkijken..

Dus doorgaan tot je erbij neervalt lijkt je een beter idee? Niet lullig bedoeld, maar dat gaat denk ik wel gebeuren als je zo doorgaat...

Lilium schreef:

2CKC2 schreef:

Susan schreef:Waarom stop je niet en ga je zodra je je iets beter voelt op zoek naar een andere baan? Het is echt geen schande om even een pauze te nemen, hoor.

Geloof niet dat ik dat kan. Als ik zie hoe moeilijk meiden aan een baan komen,durf ik die stap gewoon niet te zetten. Wel ben ik aan het rondkijken..

Dus doorgaan tot je erbij neervalt lijkt je een beter idee? Niet lullig bedoeld, maar dat gaat denk ik wel gebeuren als je zo doorgaat...

Nee, dat wil ik natuurlijk niet. Maar misschien is de oplossing al gevonden in wat minderen qua uren. Ik ben (ff snel gerekend) wekelijks 65 uur kwijt aan reistijd en werk.. Dat is veel.. als dat terug kan naar wat minder.. ben ik echt blij!

Het lijkt me dan inderdaad verstandig als je wat minder uur gaat werken! Maar daarbij moet je ook aan jezelf gaan werken. Het probleem zit natuurlijk niet puur en alleen in je werk, je geeft zelf aan dat je momenteel een moeilijke periode doormaakt met IVF e.d.. Dat zul je ook moeten verwerken...

Fijn dat je zo snel bij de bedrijfsarts terecht kan! Hopelijk kan hij/zij je op weg helpen!

Sterkte!

Ik dacht dat je ooit had verteld dat minder werken geen optie was in jouw functie. Als dat nu wel kan dan kun je dat natuurlijk ook proberen. Daarnaast zou ik dan ook wel op zoek gaan naar ander werk, want ook als je minder uren werkt blijft het een mannenwereld waarin je moet hielenlikken.

Susan schreef:Ik dacht dat je ooit had verteld dat minder werken geen optie was in jouw functie. Als dat nu wel kan dan kun je dat natuurlijk ook proberen. Daarnaast zou ik dan ook wel op zoek gaan naar ander werk, want ook als je minder uren werkt blijft het een mannenwereld waarin je moet hielenlikken.

Misschien dat het dus nu te realiseren is dmv een bedrijfarts, als ik daar mijn verhaal doe.. wie weet. En anders zoek k een andere baan..

Je verhaal begint alsof je een valse ziekmelding hebt gedaan, maar als ik verder lees zie ik dat je wel degelijk ziek bent. Je hebt een hoop te verduren gehad de afgelopen tijd en in combinatie met een drukke baan kan dat teveel worden. Zo slecht slapen voor een langere periode is een ernstige waarschuwing van je lichaam dat je echt moet gaan oppassen, dus goed dat je daar nu naar geluisterd hebt.

Je doet er denk ik goed aan je werkgever precies uit te leggen wat er speelt en zelf om een bezoek aan de bedrijfsarts te vragen. Dan kun je samen met hem een plan van aanpak opstellen met daarin oplossingen voor de situatie en waarschijnlijk krijg je dan wel back-up om minder te gaan werken.

Ik geloof trouwens niet in functies die per se full-time moeten. Er zijn altijd verantwoordelijkheden af te schuiven naar anderen. Als je echt gaat nadenken over de inhoud van je werk, kun je vast wel wat taken bedenken die een ander ook wel kan doen.

ow die signalen bij jezelf is heel herkenbaar, die kan ik nu herkennen maar twee jaar geleden niet... ik ben met hetzelfde door blijven lopen totdat ik op een ochtend om 6 uur wakker werd na weer een nacht amper slapen in een paniek aanval. Die aanvallen hebben ruim drie maanden geduurd en waren echt een absolute hel.
Met behulp van een hele fijne spoed- psycholoog was het snel duidelijk dat ik oververmoeid was na jaren veel te veel hooi op mijn vork te nemen om maar bezig te zijn en daardoor wat belangrijke dingen niet te hoeven verwerken.

Ow echt zo herkenbaar! het niet willen huilen, het er maar niet over hebben dan is het er niet om er vervolgens nachtenlang mee bezig te zijn, niet meer het huis schoonmaken, geen make-up meer dragen, alles...

Je moet nu eerlijk zijn, en de bedrijfsarts is de eerste stap. Kan die je helpen aan een gesprek met een psycholoog? (Ik vond dat voor mijn instort-moment het meest verschrikkelijke wat bestond en daar zou ik nooit aan beginnen... Maar toen ik het eenmaal echt nodig had stuurde ik haar de hele dag sms-jes omdat ik het gevoel had zonder haar gewoonweg de dag niet door te komen... pff dan liever gewoon een afspraak)

ik heb toen wel Oxazepam mee gekregen, heb zelfs een anti-pieker cursus gevolgd haha en als ik het nu voel opkomen gebruik ik die oefeningen ook echt nog (en wat valeriaan)

och het klinkt allemaal zo stom, maar zorg alsjeblieft dat je het voor bent! Je bent een gigantisch sterke vrouw, ook juist omdat je het nu aangeeft.

Ik heb trouwens de ervaring dat als ik het aan mensen vertel (wat ik niet heel snel doe) dat er zoveel (vooral vrouwen) zijn die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt, en dat waren allemaal dezelfde types haha.

Heel veel succes bij de bedrijfsarts, en die baan is ook maar een baan. Jij kan ook heel goed zijn in een andere baan, en ik snap dat je niet zomaar wilt stoppen... maar ik ben ervan overtuigd dat het je sneller dan je denkt gaat lukken om een nieuwe baan te vinden!

geen idee of je iets aan mijn onsamenhangende verhaal hebt maar:

Goochempie schreef:ow die signalen bij jezelf is heel herkenbaar, die kan ik nu herkennen maar twee jaar geleden niet... ik ben met hetzelfde door blijven lopen totdat ik op een ochtend om 6 uur wakker werd na weer een nacht amper slapen in een paniek aanval. Die aanvallen hebben ruim drie maanden geduurd en waren echt een absolute hel.
Met behulp van een hele fijne spoed- psycholoog was het snel duidelijk dat ik oververmoeid was na jaren veel te veel hooi op mijn vork te nemen om maar bezig te zijn en daardoor wat belangrijke dingen niet te hoeven verwerken.

Ow echt zo herkenbaar! het niet willen huilen, het er maar niet over hebben dan is het er niet om er vervolgens nachtenlang mee bezig te zijn, niet meer het huis schoonmaken, geen make-up meer dragen, alles...

Je moet nu eerlijk zijn, en de bedrijfsarts is de eerste stap. Kan die je helpen aan een gesprek met een psycholoog? (Ik vond dat voor mijn instort-moment het meest verschrikkelijke wat bestond en daar zou ik nooit aan beginnen... Maar toen ik het eenmaal echt nodig had stuurde ik haar de hele dag sms-jes omdat ik het gevoel had zonder haar gewoonweg de dag niet door te komen... pff dan liever gewoon een afspraak)

ik heb toen wel Oxazepam mee gekregen, heb zelfs een anti-pieker cursus gevolgd haha en als ik het nu voel opkomen gebruik ik die oefeningen ook echt nog (en wat valeriaan)

och het klinkt allemaal zo stom, maar zorg alsjeblieft dat je het voor bent! Je bent een gigantisch sterke vrouw, ook juist omdat je het nu aangeeft.

Ik heb trouwens de ervaring dat als ik het aan mensen vertel (wat ik niet heel snel doe) dat er zoveel (vooral vrouwen) zijn die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt, en dat waren allemaal dezelfde types haha.

Heel veel succes bij de bedrijfsarts, en die baan is ook maar een baan. Jij kan ook heel goed zijn in een andere baan, en ik snap dat je niet zomaar wilt stoppen... maar ik ben ervan overtuigd dat het je sneller dan je denkt gaat lukken om een nieuwe baan te vinden!

geen idee of je iets aan mijn onsamenhangende verhaal hebt maar:

Zo herkenbaar.. ik loop met mijn ziel onder mijn arm.. ik heb hele erge blackouts.. Ik weet het allemaal niet meer soms. Ik vergeet alles!! Ik ga gewoon eens naar de bedrijfsarts morgen.. misschien kan ze me helpen.. ik ben gewoon beetje bang, voelt toch een beetje als falen.. die paniekaanvallen, die heb ik ook.. volgens mij heb ik er vandaag een gehad.. ik stond op toen mijn wekker ging en heb echt op de grond op de badkamer gezeten.. alsof mijn ademhaling gestopt was.. Mijn man schrok zich ook een ongeluk.. en ik ging nog werken ook.. ik dacht tot ik mezelf afmeldde dat ik gewoon zou gaan..

Als het zo erg is dan lijkt het me niet dat minder uren werken nu de oplossing is. Ik zou dan eerst maar ziekgemeld blijven tot het weer wat beter gaat, daarna kun je altijd wel weer zien of je weer kunt gaan werken en voor hoeveel uur.