Na bijna een jaar proberen...naar de dokter of niet?

Hoi meiden,

Ik ben vorig jaar juli/aug gestopt met de pil en sindsdien zijn we bezig voor een kindje.
Dit is nog niet gelukt. Nou weet ik wel dat het bij de een wat langer duurt dan bij de ander, maar op dit moment begint de twijfel toch wel toe te slaan: zal het allemaal wel goed zitten daarbinnen?
Ovulatietesten werken goed en ben nu begonnen met temperaturen. Daar wilde ik eerst niet aan, omdat je er dan zo mee bezig bent, maar als ik de stap naar de dokter wil maken, wil ik niet weggestuurd worden met de boodschap; ga eerst maar temperaturen.

Ben soms zo bang dat het ons niet gegund is om een kindje te krijgen. Nou weet ik wel dat ik nog lang niet mag 'zeuren', want ik weet donders goed dat er mensen zijn die het nog veel moeilijker hebben en ik hoop dat ik ook niemand voor het hoofd stoot, maar wil gewoon wat ervaringen horen.

Bij wie heeft het ook zo lang geduurd?
Hoe lang heeft het geduurd?
Wat heb je na een jaar proberen gedaan? Naar de arts of niet?
Ben je uiteindelijk zwanger geraakt?
Zo ja, op een natuurlijke manier of met hulp?

Ik zit zo te twijfelen of we al naar de dokter moeten gaan. Nou weet ik wel dat alleen wij dat kunnen beslissen, maar ik kan tot nu toe niet kiezen. Het ene moment denk ik; ik ben er klaar mee, ik wil naar de arts, en het andere moment denk ik: niet zeuren, wacht het nog even af. Lekker in dubio dus...

Bij mij (ons) heeft het lang geduurd. In totaal ruim 3,5 jaar. Na ongeveer 1,5 jaar zelf proberen hebben we de stap gemaakt om naar de huisarts te gaan. Allerlei onderzoekjes, tests etc.. om bepaalde dingen uit te sluiten. Toen doorverwezen naar het ziekenhuis. Wederom onderzoeken, tests. Uiteindelijk 1 operatie gehad, 4 IUI's en 2 ICSI's. 10 maanden na ons eerste huisartsbezoek kregen we de eerste IUI. Kun je nagaan wat voor tijd er aan vooraf gaat aan verschillende soorten onderzoeken (bloed-, eileiders-/baarmoeder-, zaadonderzoek, etc..).

Ik snap heel goed dat je twijfelt. Dat hebben wij ook gehad. Aan de ene kant wil je niet, omdat je het gevoel hebt dat je lichaam faalt (bij ons was dat gevoel sterk aanwezig) en dat je dus moet toegeven aan de medische molen. Maar aan de andere wilden we juist die hulp wel, omdat het ons zelf niet lukte. Voor ons was die drempel vrij hoog, maar toen we eenmaal bij de huisarts zaten om ons verhaal te doen viel er een last van onze schouders af en konden we er (ook onderling) heel openlijk over praten. Dat voelde voor ons heel fijn. Ik ben heel blij dat we toch de hulp hebben gezocht, en met resultaat: onze zoon is inmiddels ruim 7 maanden oud!

Ik wens je/jullie heel veel sterkte en succes met alle keuzes die je zult maken!

wij stonden op het punt naar de arts te gaan. wij waren alleen nog geen jaar bezig en had een miskraam gehad, was er helemaal klaar mee, lange cyclussen, korte luteale fases. wij ging naar de huisarts, en werden zonder enig weerwoord doorgestuurd.

ik vond het een verademing toen ik de afspraak had staan in het ziekenhuis. ik heb een maand voor de afspraak, niets meer gedaan, geen ovutesten, niet tempen, gewoon even rust! en dat was precies wat ik nodig had, want een week voor de afspraak bleek ik zwanger!

ik vind niet dat je zeurt, er kan inderdaad wat zijn, maar hoeft niet zo, het kan ook iets kleins zijn, wat makkelijk op te lossen is. als ik in jouw plaats stond, zou ik een afspraak maken bij de huisarts. maar je moet je ook wel realiseren dat de romantiek er dan wel vanaf is, en het allemaal heel klinisch kan gaan worden en niet altijd prettig.

Wij zijn ook na een jaar proberen (ovulatietesten, temperaturen) naar de huisarts gestapt. Ook omdat we wisten dat mijn vriend een balontsteking heeft gehad.
Ik had hier geen problemen mee. Was juist blij dat we een stap verder gingen.
Er werd eerst naar het sperma gekeken, en dat was direct niet goed.
Na 3 maanden was het nóg slechter en werd de conclusie getrokken dat we aan de icsi en ivf moesten.
Ik moest bellen wanneer ik ongesteld zou worden voor een echo om te zien of alles bij mij goed zat.
Toen we eindelijk de stap hadden gezet om naar het ziekenhuis te gaan, en te horen kregen dat we er wat aan gingen doen, kon ik ontspannen!
Toen bleek ik die maand zwanger te zijn.
Na iets meer dan een jaar dus...
Inderdaad de romantiek is eraf, maar dat is er met een jaar verplicht op bepaalde momenten vrijen ook!

joyce0606 schreef:wij stonden op het punt naar de arts te gaan. wij waren alleen nog geen jaar bezig en had een miskraam gehad, was er helemaal klaar mee, lange cyclussen, korte luteale fases. wij ging naar de huisarts, en werden zonder enig weerwoord doorgestuurd.

ik vond het een verademing toen ik de afspraak had staan in het ziekenhuis. ik heb een maand voor de afspraak, niets meer gedaan, geen ovutesten, niet tempen, gewoon even rust! en dat was precies wat ik nodig had, want een week voor de afspraak bleek ik zwanger!

ik vind niet dat je zeurt, er kan inderdaad wat zijn, maar hoeft niet zo, het kan ook iets kleins zijn, wat makkelijk op te lossen is. als ik in jouw plaats stond, zou ik een afspraak maken bij de huisarts. maar je moet je ook wel realiseren dat de romantiek er dan wel vanaf is, en het allemaal heel klinisch kan gaan worden en niet altijd prettig.

Zeker waar! Alles moest ineens 'op commando'. Letterlijk. Zo hadden we een keer een bepaalde test vroeg in de ochtend.. nou dan moet je dus serieus je wekker zetten en om bijv. stipt 2:00 uur 's nachts aan de gang.. Nou.. voor ons was de lol er dus echt van af. Maargoed.. je verlegt steeds je grenzen, hoe meer je in het traject komt, hoe verder je gaat.

_Nera_ schreef:Bij mij (ons) heeft het lang geduurd. In totaal ruim 3,5 jaar. Na ongeveer 1,5 jaar zelf proberen hebben we de stap gemaakt om naar de huisarts te gaan. Allerlei onderzoekjes, tests etc.. om bepaalde dingen uit te sluiten. Toen doorverwezen naar het ziekenhuis. Wederom onderzoeken, tests. Uiteindelijk 1 operatie gehad, 4 IUI's en 2 ICSI's. 10 maanden na ons eerste huisartsbezoek kregen we de eerste IUI. Kun je nagaan wat voor tijd er aan vooraf gaat aan verschillende soorten onderzoeken (bloed-, eileiders-/baarmoeder-, zaadonderzoek, etc..).

Ik snap heel goed dat je twijfelt. Dat hebben wij ook gehad. Aan de ene kant wil je niet, omdat je het gevoel hebt dat je lichaam faalt (bij ons was dat gevoel sterk aanwezig) en dat je dus moet toegeven aan de medische molen. Maar aan de andere wilden we juist die hulp wel, omdat het ons zelf niet lukte. Voor ons was die drempel vrij hoog, maar toen we eenmaal bij de huisarts zaten om ons verhaal te doen viel er een last van onze schouders af en konden we er (ook onderling) heel openlijk over praten. Dat voelde voor ons heel fijn. Ik ben heel blij dat we toch de hulp hebben gezocht, en met resultaat: onze zoon is inmiddels ruim 7 maanden oud!

Ik wens je/jullie heel veel sterkte en succes met alle keuzes die je zult maken!

Dank je wel voor je lieve bericht. Het is voor ons inderdaad een hoge drempel, omdat je toch het idee hebt dat je het 'zelf niet kan'.
Ik zie ook tegen al die onderzoeken op en vooral ook de tijd die je dan verder bent eer dat je echt iets kan doen. Tegelijk is dat ook de reden waarom ik niet wil wachten, juist omdat het zo lang duurt.
Heel erg bedankt voor je verhaal!

Zoals ik eerder al zei, doe niets waar je je niet goed bij voelt. Ik wilde na zes maanden eens een ovulatietest gaan kopen, maar kwam uiteindelijk na acht maanden (maar wel nog in dezelfde cyclus) bij de dokter terecht.

Ik heb heel erg aan het idee moeten wennen, maar heb er nu vrede mee, dit schiet ook niet op...

joyce0606 schreef:wij stonden op het punt naar de arts te gaan. wij waren alleen nog geen jaar bezig en had een miskraam gehad, was er helemaal klaar mee, lange cyclussen, korte luteale fases. wij ging naar de huisarts, en werden zonder enig weerwoord doorgestuurd.

ik vond het een verademing toen ik de afspraak had staan in het ziekenhuis. ik heb een maand voor de afspraak, niets meer gedaan, geen ovutesten, niet tempen, gewoon even rust! en dat was precies wat ik nodig had, want een week voor de afspraak bleek ik zwanger!

ik vind niet dat je zeurt, er kan inderdaad wat zijn, maar hoeft niet zo, het kan ook iets kleins zijn, wat makkelijk op te lossen is. als ik in jouw plaats stond, zou ik een afspraak maken bij de huisarts. maar je moet je ook wel realiseren dat de romantiek er dan wel vanaf is, en het allemaal heel klinisch kan gaan worden en niet altijd prettig.

Bedankt voor je bericht en je begrip. Het doet me zo goed dat jullie me begrijpen. Wij hebben vorige maand ook zo'n pauzemaand gedaan. We waren er ook helemaal klaar mee en wilden alleen maar even rust. Lekker op vakantie, inderdaad geen ovutesten, temperaturen, enz.
Dat de romantiek eraf is, is ook een beetje waarom ik er zo tegenop zie. Vind het lastig om alles uit handen te geven en het af te laten hangen van een arts in plaats van lekker intiem in de slaapkamer.

Dank je wel voor je bericht!

Je bent nog geen jaar gestopt met de pil/begonnen met proberen zwanger te raken, dat is het eerste wat ik lees. Dan denk ik: 'kijk het even aan, er staat meestal een jaar tot anderhalf jaar voor, voordat je misschien eens gaat kijken of het niet natuurlijk kan'

Gevoelsmatig is elke maand die weer uitloopt op een ongesteldheid ipv een positieve test natuurlijk heel erg rot en verdrietig, maar niet abnormaal. Ik vind het persoonlijk, als je een redelijk normale cyclus hebt, echt niet nodig om je nu al zorgen te maken.

Succes

holaagirl schreef:Wij zijn ook na een jaar proberen (ovulatietesten, temperaturen) naar de huisarts gestapt. Ook omdat we wisten dat mijn vriend een balontsteking heeft gehad.
Ik had hier geen problemen mee. Was juist blij dat we een stap verder gingen.
Er werd eerst naar het sperma gekeken, en dat was direct niet goed.
Na 3 maanden was het nóg slechter en werd de conclusie getrokken dat we aan de icsi en ivf moesten.
Ik moest bellen wanneer ik ongesteld zou worden voor een echo om te zien of alles bij mij goed zat.
Toen we eindelijk de stap hadden gezet om naar het ziekenhuis te gaan, en te horen kregen dat we er wat aan gingen doen, kon ik ontspannen!
Toen bleek ik die maand zwanger te zijn.
Na iets meer dan een jaar dus...
Inderdaad de romantiek is eraf, maar dat is er met een jaar verplicht op bepaalde momenten vrijen ook!

Dank je wel voor je bericht. Wat een geluk dat jullie toch nog op de natuurlijke manier zwanger zijn geraakt.
Met je laatste zin heb je een heel goed punt. Dat zet me wel aan het denken, dank je wel. Ook fijn dat je met wat slechter zaad toch zwanger kon raken. We hebben namelijk het idee dat mijn man z'n zaad ook niet super is. We hebben het een keer getest met een thuistest en toen was de uitslag niet goed. Maar omdat we niet zeker wisten of we alles goed hadden gedaan hebben we er niet zoveel nog mee gedaan. En daarnaast blijft het natuurlijk ook een momentopname. Dank je wel voor je reactie.

Bij ons heeft het ook 'lang' geduurd, dus zijn we na een jaar ook naar het ziekenhuis gegaan.
Doordat ik suikerziekte heb en allemaal 'wild west' verhalen hoorde over dat je met suikerziekte minder vruchtbaar kan zijn werd ik alsmaar onzekerder. Dus toen ik bij het eerste ziekenhuis onderzoek te horen kreeg dat de gyn niks geks zag was ik zooo ontzettend opgelucht en moest wachten op mijn volgende menstruatie en dan gingen ze ovulatie echo's maken om te kijken of het eitje goed rijpt. Maar die menstruatie kwam er nooit want ik bleek zwanger.

Dus soms kan een specialist je onzekerheid en angst zo wegnemen dat je het los kan laten en zoals bij mij zwanger wordt 'het zat bij mij dus blijkbaar tussen mijn oren' maar de gyn zei dat dit heel vaak gebeurt.

Dus ik kan inderdaad de keuze niet voor je nemen maar ik vond het wel een opluchting maar mocht er wel iets zijn dan is het alsnog 'fijn' als je dat weet zodat je verdere stappen kan gaan nemen. Het is gewoon lastig, als je eenmaal voor een kindje gaat wil je het liefst gisteren zwanger zijn. Ik wil je veel succes wensen.

Muppetje: dank je wel voor je bericht meid. Ik denk dat ik ook vooral moeite heb met het idee, zal ook wel een kwestie van wennen zijn.

Tealeaf: dank je wel ook voor jouw bericht. Dit is ook precies waarom ik twijfel en me afvraag of het te vroeg is.

Blueflower: dank je wel voor je bemoedigende bericht en je ervaring. Wat goed dat je toch zwanger was, ondanks alle verhalen.

T is natuurlijk ook niet niks, denk er goed over na.

Donderdag kan ik vertellen hoe t in zn werk gaat, misschien is t wel veel minder 'eng' dan t lijkt...

Muppetje schreef:T is natuurlijk ook niet niks, denk er goed over na.

Donderdag kan ik vertellen hoe t in zn werk gaat, misschien is t wel veel minder 'eng' dan t lijkt...

Ja dat is zo. Ik ga er ook goed over nadenken en even alles op een rijtje zetten.
Denk ook dat het misschien wel meevalt. Zie jij er erg tegenop?
Kan me ook heel goed voorstellen dat je er klaar mee bent en een oplossing wil.
Dank je wel meid! Heb veel aan je berichtjes

Creabea_28 schreef: Tealeaf: dank je wel ook voor jouw bericht. Dit is ook precies waarom ik twijfel en me afvraag of het te vroeg is.

Als je twijfelt kan je natuurlijk altijd even een gesprekje plannen met je huisarts.

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar stel dat ik in de toekomst voor een tweede kan gaan dan zou ik voor mezelf gevoelsmatig een grens van een jaar aanhouden denk ik. En als het dan niet gelukt is toch de stap naar de huisarts zetten. Vooral omdat (wat ik hierboven ook al gelezen heb) het best wat tijd kan duren voordat je daarna weer wat wijzer bent, gezien allerlei mogelijke onderzoeken die je soms moet ondergaan.

Succes met beslissen wat je gaat doen en ik hoop dat je snel zwanger mag raken!

Creabea_28 schreef:

Muppetje schreef:T is natuurlijk ook niet niks, denk er goed over na.

Donderdag kan ik vertellen hoe t in zn werk gaat, misschien is t wel veel minder 'eng' dan t lijkt...

Ja dat is zo. Ik ga er ook goed over nadenken en even alles op een rijtje zetten.
Denk ook dat het misschien wel meevalt. Zie jij er erg tegenop?
Kan me ook heel goed voorstellen dat je er klaar mee bent en een oplossing wil.
Dank je wel meid! Heb veel aan je berichtjes

Nee, niet meer eigenlijk. Ik ben wel n beetje zenuwachtig, omdat ik niet precies weet hoe en. Maar nee, ik kan heel eerlijk zeggen dat ik er niet meer tegenop zie.
Fijn dat je er wat aan hebt. T is voor iedereen die 'moet' naar he. Maar bedenk ook, uiteindelijk gaat het om het doel en steeds minder om de middelen. Maar het is een beslissing die alleen jullie kunnen nemen....

Wat een ontzettend lieve berichten allemaal! Dank jullie wel!

Ik was zelf snel zwanger maar ik zag van dichtbij (een vriendin) hoe het gaat als het niet lukt.
Hun zijn precies na een jaar naar de huisarts gegaan, veel onderzoeken en tijd later kregen ze te horen dat er niks mis was, na 2 iui pogingen waren ze zwanger.

Als jij dus wilt dat er naar gekeken word dan kan je gewoon naar de huisarts gaan.
Voordat je bij de gyn terecht kan ben je zo al weer 2 maanden verder.

Happydobby schreef:Ik was zelf snel zwanger maar ik zag van dichtbij (een vriendin) hoe het gaat als het niet lukt.
Hun zijn precies na een jaar naar de huisarts gegaan, veel onderzoeken en tijd later kregen ze te horen dat er niks mis was, na 2 iui pogingen waren ze zwanger.

Als jij dus wilt dat er naar gekeken word dan kan je gewoon naar de huisarts gaan.
Voordat je bij de gyn terecht kan ben je zo al weer 2 maanden verder.

Dat hoeft niet hoor, ik kon een week later al terecht....

Bij mijn dochter hebben we geen medische hulp gezocht, ondanks dat het lang duurde. Ik had sterk het gevoel dat het aan mijn lange, onregelmatige cyclus lag. Ik had dus minder cycli binnen een jaar dan iemand met een normale cyclus en daarom ging ik ervan uit dat het daaraan zou kunnen liggen dat het langer duurde. Dat bleek te kloppen, ik ben gewoon zwanger geworden.

Na de bevalling had ik helemaal geen cyclus meer en na wat speurwerk op internet kwam ik erachter dat ik wel veel symptomen van PCO had en toen ben ik naar de huisarts gestapt, na enig aandringen aldaar ben ik doorgestuurd. Toen hebben we medische hulp gekregen.

Dat was aan de ene kant heel fijn, omdat we eindelijke kansen kregen om zwanger te worden. Aan de andere kant vond ik het slopend, al die bezoekjes aan het ziekenhuis en de onzekerheid over wat er allemaal mis zou kunnen zijn. Ik had gewoon geen kans meer op er niet meer bezig te zijn en ik kon daar op een gegeven moment ook niet meer tegen en toen zijn we uit de medische molen gestapt. Ik kan me voorstellen dat als je je erop instelt hoe zwaar het gaat worden, het beter te handelen valt: ik had het onderschat.

Muppetje schreef:

Happydobby schreef:Ik was zelf snel zwanger maar ik zag van dichtbij (een vriendin) hoe het gaat als het niet lukt.
Hun zijn precies na een jaar naar de huisarts gegaan, veel onderzoeken en tijd later kregen ze te horen dat er niks mis was, na 2 iui pogingen waren ze zwanger.

Als jij dus wilt dat er naar gekeken word dan kan je gewoon naar de huisarts gaan.
Voordat je bij de gyn terecht kan ben je zo al weer 2 maanden verder.

Dat hoeft niet hoor, ik kon een week later al terecht....

Dat is fijn, misschien hangt het er vanaf waar je voor komt.

Happydobby schreef:

Muppetje schreef:

Happydobby schreef:Ik was zelf snel zwanger maar ik zag van dichtbij (een vriendin) hoe het gaat als het niet lukt.
Hun zijn precies na een jaar naar de huisarts gegaan, veel onderzoeken en tijd later kregen ze te horen dat er niks mis was, na 2 iui pogingen waren ze zwanger.

Als jij dus wilt dat er naar gekeken word dan kan je gewoon naar de huisarts gaan.
Voordat je bij de gyn terecht kan ben je zo al weer 2 maanden verder.

Dat hoeft niet hoor, ik kon een week later al terecht....

Dat is fijn, misschien hangt het er vanaf waar je voor komt.

Denk t niet, dat werd namelijk niet gevraagd. Misschien heb ik gewoon geluk

Ik zou gewoon eens je huisarts bellen met je vraag. Dan mag je vast langs komen om het er eens over te hebben. Die onzekerheid is niet leuk! En je wilt het zo graag, dan is elke maand teveel.

In januari 2008 slikte ik geen pil meer, ik werd 1x ongesteld en toen niet meer. Daardoor zit ik in juni al bij de huisarts. Deze stelde voor om eens te gaan temperaturen, dat heb ik in de zomer gedaan en in september zat ik er weer omdat in inmiddels 1x ongesteld was geworden. Ik had het idee dat ik misschien pcos zou hebben, alle kenmerken die daar bij hoorden had ik ook. De huisarts dacht hier ook en en vond dat het zo niet kon dus ik kreeg een dooverwijzing, in November (dus 8 maanden zonder pil) had ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis.
Ik ben heel blij dat ik die stap gezet heb, die onzekerheid ik vond het verschrikkelijk! Eind januari 2009 teste ik positief!! Ik heb clomid geslikt voor het opwekken van een eisprong.

Jouw geval is misschien wel anders, omdat je een regelmatige cyclus hebt. Maar wat kan het kwaad om een keer langs de huisarts te gaan. Misschien zegt hij inderdaad van kijk het nog even aan, het is te vroeg. Nou dan weet je dat! En misschen vind hij het wel nodig dat je doorgestuurd wordt. Dan kun je nog kijken wat je daarmee doet en of je dat al wil.

In elk geval heel veel suc6 meid!

Ik zou gewoon eens naar de huisarts gaan. Elke stap die je daarna maakt, heb je zelf in de hand. Als jij een doorverwijzing krijgt, bel je pas wanneer JIJ je oke voelt om te bellen. Als je met een regelmatige menstruatie na 1 jaar nog niet zwanger bent, zou bij mij de twijfel ook toeslaan. Straks is er wel iets aan de hand en ben je misschien na een paar maandjes zwanger want van mijn omgeving weet ik dat elke maand die teleurstelling een steeds grotere pil is te slikken!