Huilen waar je kind bij is

Storm schreef:SE, hoe oud is je zoontje nu?

hij is 15 maanden..

Merai schreef:Om zelf even te reageren: Ik vind het heel goed dat kinderen weten dat emoties erbij horen en dat 'grote mensen' soms ook verdrietig zijn. Ik zou me dan ook kunnen voorstellen dat onze kinderen me later wel eens zien huilen bij bijvoorbeeld sterfgevallen. Andere, minder duidelijk uit te leggen, soorten van verdriet zou ik toch (proberen) binnen (te) houden tot de kinderen er niet bij zijn.

Hier ben ik het mee eens.
Ik vind dat mijn zoontje moet weten dat emoties erbij horen, en dat ik ook wel eens verdrietig kan zijn.
En dat het ook helemaal niet erg is als hij eens moet huilen. Hij is namelijk erg gevoelig, en als er ergens iets aan de hand is, voelt hij die spanning meteen en is dan echt van slag. Ik wil dan ook liever niet dat hij zoiets te vaak meemaakt. Ik vind dat hij me best wel mag zien huilen als er echt iets aan de hand is, soms kun je je tranen gewoon niet binnenhouden. Maar verder wil ik liever niet dat hij me vaker ziet huilen. Niet dat ik zo vaak huil hoor. Maar ik had laatst een dag dat ik een paar keer moest huilen (toen we onze hond na 13 jaar moesten laten inslapen), en toen was hij echt van slag. Hij kwam me wel steeds troosten en aaien, maar werd er zelf ook verdrietig van. Hij kan daar niet zo goed mee omgaan. Als één van zijn vriendjes bijv. is gevallen en begint te huilen, dan wil hij hem/haar troosten, maar duurt het te lang, dan word hij er verdrietig van en begint z'n lip te trillen en staan de tranen in z'n ogen, uiteindelijk moet hij echt huilen en als z'n vriendje dan nog huilt, word hij boos.
Hij is echt een gevoelig mannetje. Zo waren we laatst bij mijn ouders thuis, en hoorde hij dat m'n broertje boos was op m'n zusje, en begonnen ze tegen elkaar te schreeuwen. Hij ging toen ook schreeuwen en moest bijna huilen. Mijn broertje schreeuwde nog even door, en toen begon B.randon met z'n speelgoed te gooien. Hij vind dat echt moeilijk om daarmee om te gaan. Ik vind dat erg zielig voor hem, maar leg hem dan altijd goed uit dat ... een beetje boos was, maar dat dat niet erg is, en dat ze gewoon vriendjes zijn. Dan droogt hij z'n traantjes, en zegt heel lief ''Ja, okay, overrr.''
Maar dus omdat hij al zo gevoelig is, vind ik het niet nodig dat wij gewoon ''lekker gaan lopen huilen'' wanneer we willen, waar hij bij is. Ik heb mijn ouders vroeger eigenlijk bijna nooit zien huilen, alleen m'n moeder heel soms. En daar schrok ik dan ook meteen van.
Net zoals iemand hiervoor al zei; ik vond het juist fijn dat mijn ouders niet huilden in het bijzijn van ons, dat gaf een fijn en veilig gevoel.

Sunprincess schreef:Ja, ik huil waar mijn kinderen bij zijn. Niet bewust maar gewoon omdat het wel eens voorkomt...

+1