Huilen waar je kind bij is

Doen jullie dit?

De aanleiding:
Vanmiddag zat ik op het terras en een moeder was daar met haar zoontje van ongeveer 3. Hij was aan het rondlopen en kletsen en zij was aan het telefoneren. Op een gegeven moment riep zij hem bij zich en moest hij aan tafel komen zitten, terwijl ze nog steeds in gesprek was. Kennelijk was het een emotioneel gesprek (ik kon het niet verstaan) en op een gegeven moment begon ze te huilen. Dat kind schoof van zijn stoel af en begon weer vrolijk rond te lopen, alsof het hem niet verbaasde.
Dat deed me denken aan mijn eigen jeugd, mijn moeder huilde altijd erg veel. Ik was dan ook zeer verbaasd toen een vriendinnetje in schok was toen ze haar moeder had zien huilen, voor mij was dat aan de orde van de dag. Uiteraard realiseer ik me nu dat dit niet normaal is. Wat vinden jullie van huilen waar je kind bij is?

Om zelf even te reageren: Ik vind het heel goed dat kinderen weten dat emoties erbij horen en dat 'grote mensen' soms ook verdrietig zijn. Ik zou me dan ook kunnen voorstellen dat onze kinderen me later wel eens zien huilen bij bijvoorbeeld sterfgevallen. Andere, minder duidelijk uit te leggen, soorten van verdriet zou ik toch (proberen) binnen (te) houden tot de kinderen er niet bij zijn.

Nu is H. natuurlijk nog erg klein maar ik huil gewoon waar zij bij is.
Ze komt me nu al troosten door me te aaien en ook aaaaaaai te zeggen.

Van thuis uit werd er ook gewoon gehuild waar iedereen bij was.

Ik heb mijn ouders nooit zien huilen. Ik vond dit als kind wel fijn eigenlijk denk ik. Alsof het thuis altijd fijn en veilig was, zo'n idee denk ik

Ik huil sowieso niet zomaar, dan is er wel echt aanleiding. Dan mag mijn dochter me best zien huilen, ze mag best leren dat haar moeder ook emoties heeft.

Ik weet nog heel goed het moment dat mijn moeder in huilen uit barstte toen mijn zusje en ik van geen ophouden wisten. Die keer heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt en toen had ik echt even door dat we te ver waren gegaan. Ik vind dat soort dingen er gewoon bij horen, als moeder ben je ook maar een mens.

Ja ook ik laat mijn verdriet zien aan mijn zoontje. Vooral nu. Ik probeer het zo veel mogelijk te voorkomen maar soms is het niet anders.
Hij komt elke keer bij me zitten en me troosten !

Dromertje schreef:Ik huil sowieso niet zomaar, dan is er wel echt aanleiding. Dan mag mijn dochter me best zien huilen, ze mag best leren dat haar moeder ook emoties heeft.

Ik weet nog heel goed het moment dat mijn moeder in huilen uit barstte toen mijn zusje en ik van geen ophouden wisten. Die keer heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt en toen had ik echt even door dat we te ver waren gegaan. Ik vind dat soort dingen er gewoon bij horen, als moeder ben je ook maar een mens.

Dat ben ik helemaal met je eens hoor! Mijn moeder huilde sowieso elke week maar vaker elke dag wel, om de meest onzinnige dingen. Dat is natuurlijk een hele andere situatie maar ik vind het daarom lastig in te schatten hoe anderen daar mee omgaan en wat hierin 'normaal' is.

Umh vanmiddag nog ...
Mijn man zit in de kost en hij zou er met het eten zijn.
Vanmorgen had ik visite en vanmiddag sliep F langer als normaal, dus ik snel boodschappen doen en eten klaar maken.
Staat het net op, belt mijn man dat hij nog lang niet naar huis komt.......Ik was moe en wou hem gewoon weer thuis hebben. Toen kwam F me ook even knuffelen
Het zijn nou eenmaal emoties en die komen er soms uit.

Ik heb mijn ouders ook bijna nooit zien huilen en die ene keer dat ik dat wel zag deed dat mij vreselijk veel pijn. Ik wil dan ook als S. wat ouder is echt niet gaan huilen in zijn bijzijn. Kijk nu snapt hij dat nog niet dus als ik moet laat ik het ook gewoon gaan

Hier huilen we ook wel eens waar de kinderen bij zijn,,het is nou eenmaal ook een emotie die je soms niet wil/kunt uitschakelen. En dat hoeft voor ons ook niet, vinden het belangrijk dat ook dit 'normaal' is! Hier komt Dylan ook heel schattig naar je toe voor een dikke knuffel Wel van belang vind ik om te zeggen (in kindertaal) waarom je huilt, wil niet het idee wekken dat hij denkt iets verkeerds te doen o.i.d.

Ik heb mijn moeder pas vanaf dat ik een jaar of 10 was vaker zien huilen, en ik heb (en had) daar ontzettend veel moeite mee, mede omdat ik kwam en komt doordat mijn broertje en zusje problemen hebben. Mijn vader 1x omdat hij een huisdiertje van mijn zus had doodgemaakt (perongeluk!) en mijn zus was zo overstuur dat hij daar weer overstuur van raakte. Ik weet nog niet hoe ik dat bij onze dochter ga doen, wil haar in ieder geval ook wel leren dat emoties erbij horen, maar wil wel proberen om niet te huilen als ze me tot wanhoop drijft of het bloed onder de nagels vandaan haalt (als ze zo oud is dat ze dit bewust doet).

Ik denk dat ik wel zal huilen waar A. bij is. Als het even kan zal ik het proberen te voorkomen (in elk geval dat het niet te vaak voor zou komen), maar ze mag het ook best zien. Dan kan ik haar gelijk uitleggen dat ik verdrietig ben en waarom. Dan leert ze ook over emoties. Daarbij ben ik ook maar een mens, en emoties horen daar nu eenmaal bij. Ik ben het wel met Merai eens dat het niet goed is om bijvoorbeeld elke dag te huilen waar je kindje bij is.

Als kind heb ik mijn ouders ook wel zien huilen, en niet overdreven vaak. Dus als het gebeurde dan maakte dat zeker indruk op me.

Ik wil niet huilen waar de kinderen bij zijn. Ik vond het altijd erg vervelend als mijn moeder huilde dus dat wil ik hier niet. Net zo iets als ruzie maken: dit wil ik ook niet waar de kinderen bij zijn. Assertief zijn en voor jezelf opkomen, prima. Discussieren vind ik ook prima waar de kinderen bij zijn, maar het moet niet grimmig gaan worden.

Ik huil ook gewoon waar mijn zoontje bij is, hij begint dan altijd hard te lachen, dus hij snapt het nog niet helemaal,hihi...

Ik huil ook gewoon waar mijn zoontje bij is maar niet als het onzinnige dingen gaat dan is er echt wel iets ergs aan de hand. hij kijkt me dan aan van wat is er dan en begint dan zelf ook maar te huilen dan stop ik maar want vind dat ook weer zo zielig

Als mijn zus huilt bij haar kleine (2 jaar) dan moet hij altijd mee huilen.. Zo zielig

Dan vraagt hij ook met zo'n sneu gezicht:"mamma pijn?"

Ik huil ook wel eens waar mijn zoontje bij is, maar de laatste tijd komt dat gelukkig minder vaak voor. Ik kan het gewoon niet inhouden dan, als ik moet huilen moet ik huilen. Ik merk wel dat hij dan een beetje van slag is, hij komt dan bij mij op schoot zitten en raakt hij mijn tranen aan. Ook zegt hij de hele tijd dan 'mama, mama, mama'!

Ik vind het zelf best moeilijk om om te gaan met (verdrietige) emoties (van andere) en ik denk dat dat ook komt omdat mijn ouders eigenlijk nooit hun emoties toonden. Ze huilden nooit (mijn moeder heel af en toe als ze echt kwaad/ gefrustreerd/ radeloos was) maar zeiden ook nooit dat ze trots op ons waren/ zijn of dat ze van mij en mijn broertje houden, nu nog steeds niet. Ik wil dit bij T anders doen maar vind het eigenlijk wel heel moeilijk omdat ik er zelf ook een beetje moeite mee heb dat soort dingen uit te spreken. Krijg dan echt een brok in mijn keel.

Ik probeer vooralsnog geen heftige emoties te tonen in het bijzijn van mijn dochter, want ik ben bang dat ze daarvan zou schrikken, ze is nog geen twee jaar oud. Als ze wat ouder is en het beter zou kunnen begrijpen, zou ik dat misschien wel doen.

Twellie schreef:Ik probeer vooralsnog geen heftige emoties te tonen in het bijzijn van mijn dochter, want ik ben bang dat ze daarvan zou schrikken, ze is nog geen twee jaar oud. Als ze wat ouder is en het beter zou kunnen begrijpen, zou ik dat misschien wel doen.

Soms overkomt me dat gewoon, ik kan het niet tegenhouden ofzo. Ik ben een gevoelig/emotioneel persoon en ik huil dus best wel snel als ik overstuur ben. Tsja, het is eenmaal niet anders, ik ga dat niet uit alle macht proberen te verbergen ofzo.

Ik huil (als het voorkomt) gewoon waar N. bij is. Zoals al eerder gezegd, mama heeft ook gevoelens en emoties en ik vind het niet verkeerd omdat te laten zien aan mijn ventje.

Hij kwam de laatste keer heel lief naar me toe en vroeg heel lief: 'dietig?'..

Nou ja.. dan breekt je hart op dat moment nog meer!

SE, hoe oud is je zoontje nu?

Ja hoor, dat doe ik wel! Gewoon omdat huilen ook bij het leven hoort.

Storm schreef:

Twellie schreef:Ik probeer vooralsnog geen heftige emoties te tonen in het bijzijn van mijn dochter, want ik ben bang dat ze daarvan zou schrikken, ze is nog geen twee jaar oud. Als ze wat ouder is en het beter zou kunnen begrijpen, zou ik dat misschien wel doen.

Soms overkomt me dat gewoon, ik kan het niet tegenhouden ofzo. Ik ben een gevoelig/emotioneel persoon en ik huil dus best wel snel als ik overstuur ben. Tsja, het is eenmaal niet anders, ik ga dat niet uit alle macht proberen te verbergen ofzo.

Mijn dochter is nog jong (en sowieso gevoelig voor sfeer), dus vandaar dat ik haar niet aan het schrikken zou willen maken. Als jouw zoon daar niet van schrikt, is dat toch prima ?

Ik heb wel is gehuild als mijn zoontje erbij was. Hij moet dan lachen .