Huilen waar de kinderen bij zijn

Huilen jullie wel is waar de kinderen bij zijn? En wat zeg je dan tegen ze?

Ja hoor. Hij mag best weten dat mama ook wel eens verdrietig is. Ik hou het dan wel simpel en zeg dat ik ergens pijn aan heb.
Toen ik uit het ziekenhuis kwam en ik moest huilen van geluk, was het wel heel lastig uit te leggen dat ik huilde omdat ik zo blij was.

Ja hoor, niet dat mijn zoon daar nu al wat van mee krijgt. Maar als hij ouder is waarom niet.

Julian kan 't nog geen bal schelen, al zou ik huilen omdat mijn arm eraf ligt maar wanneer hij groter is en ik heb pijn of verdriet zou ik het hem eerlijk zeggen. Hij mag weten dat mama ook emoties heeft.

Paper Crown schreef:Julian kan 't nog geen bal schelen, al zou ik huilen omdat mijn arm eraf ligt maar wanneer hij groter is en ik heb pijn of verdriet zou ik het hem eerlijk zeggen. Hij mag weten dat mama ook emoties heeft.

Dit dus

Ja, ik zou niet weten waarom dat niet zou kunnen?

Ja, ik vertel dan wat er aan de hand is.

Pink! schreef:Ja, ik zou niet weten waarom dat niet zou kunnen?

Ik vind niet dat het niet kan hoor. Ik weet alleen niet zo goed wat ik moet zeggen. Ben echt even een beetje ingestort en ik vind het zo zielig voor de kinderen, ze snappen er natuurlijk niks van. Gelukkig is J. nu lief tv aan het kijken en M. aan het spelen dus het boeit ze niet zo geloof ik.

Ik vind het juist belangrijk dat ze leert dat je emoties mag uiten of je nou klein of groot bent.
Ik ben een paar weken geleden ook even helemaal ingestort door alle verbouw/verhuis stress en toen kwam J met de doos met pleisters aan `Mama auw?´ huilbui meteen over

Fiwen schreef:Ik vind het juist belangrijk dat ze leert dat je emoties mag uiten of je nou klein of groot bent.
Ik ben een paar weken geleden ook even helemaal ingestort door alle verbouw/verhuis stress en toen kwam J met de doos met pleisters aan `Mama auw?´ huilbui meteen over

Aaah wat lief! Ik ben het er ook mee eens, maar ik merk dat ik het in de praktijk moeilijker vind. Misschien komt dat omdat ik de laatste tijd meer boze gevoelens heb waardoor ik moet huilen (lang verhaal het komt erop neer dat we een bovenbuurman from hell hebben en niemand die er wat aan kan doen). En die emotie vind ik wel moeilijk om te tonen.

Louise merkt het ondertussen wel als ik me slecht voel. Of ik nu ziek ben, of gewoon moet huilen. Ze komt altijd heel lief bij mij zitten, knuffelt mij en aait mij.

Ik probeer het eigenlijk niet of iig zo min mogelijk. Ik wil eigenlijk niet dat mijn kind mij ziet huilen. Maar als het gebeurd dan vertel ik hem dan mama gewoon een beetje verdrietig is maar dat alles wel goed komt.

Hij mag best zien dat mama ook emoties heeft maar zelf als kind vond ik het vreselijk als ik mijn moeder zag huilen.

Huilen jullie zo vaak dan?
Ik heb geloof ik nog nooit gehuild in het bijzijn van mijn kinderen. Niet omdat ik me inhoud, maar ik huil sowieso sporadisch.

Ze zouden het trouwens wel mogen zien, het is niet dat ik mijn emoties niet wil laten zien of zo.

Dat moet wel kunnen vind ik. Ik huil echter niet snel, dus ze heeft het nog niet vaak gezien. Maar als ze het ziet dan leg ik gewoon uit dat mama verdrietig is en eventueel ook waarom, een beetje in kindertaal.

Ik ben zó ontzettend emotioneel, sowieso tegenwoordig, dat ik het nauwelijks kan voorkomen dat ze het nooit zou zien. Ik ben daar heel makkelijk in, ik ben ook maar een mens, ik kan niet alleen maar lachen en blij zijn. Ik heb zelf teveel op mijn tenen moeten lopen vroeger, ik wil haar gewoon de vrijheid geven alle emoties te voelen en vooral ook uit te spreken.

Vanmorgen nog, volgens mij voor het eerst. Ik zit er helemaal doorheen. Dochter gaat een vreselijk moeilijke periode door en ik zat met m'n handen in m'n haar.
Ik zat op de bank flink te janken, kwam ze met een doekje aanzetten en depte ze m'n tranen droog. Ik heb haar gewoon uitgelegd dat mama verdrietig was.

Hm, ik sta er ietsjes anders in dan de meesten denk ik. Natuurlijk zal ik wel eens een traantje wegpinken, ben nogal een emotioneel type. Maar echt huilen en verdriet, dat zal ik proberen een beetje van ze weg te houden tot ze oud genoeg zijn dit echt te begrijpen. Natuurlijk zal ik ze wel proberen bij te brengen dat verdriet en tranen bij het leven horen en niks raars zijn. Maar ik weet nog goed hoe vreselijk ik het vroeger vond mijn ouders te zien huilen of verdriet hebben...dat wil ik toch zo lang mogelijk van ze ver houden...gewoon...onbezorgd. Al weet ik dat het een het ander niet uitsluit.

Charles schreef:Hm, ik sta er ietsjes anders in dan de meesten denk ik. Natuurlijk zal ik wel eens een traantje wegpinken, ben nogal een emotioneel type. Maar echt huilen en verdriet, dat zal ik proberen een beetje van ze weg te houden tot ze oud genoeg zijn dit echt te begrijpen. Natuurlijk zal ik ze wel proberen bij te brengen dat verdriet en tranen bij het leven horen en niks raars zijn. Maar ik weet nog goed hoe vreselijk ik het vroeger vond mijn ouders te zien huilen of verdriet hebben...dat wil ik toch zo lang mogelijk van ze ver houden...gewoon...onbezorgd. Al weet ik dat het een het ander niet uitsluit.

Dit dacht ik ook inderdaad bij het lezen van het topic. Tuurlijk wil je je kind leren dat verdriet bij het leven hoort, maar als het kan, dan wil ik ze niet opzadelen met mijn verdriet. (ook al heb ik nu zelf nog geen kinderen)

Het gebeurt niet vaak maar als ik moet huilen dan moet ik huilen. Zo simpel is t.

Het wil wel eens gebeuren dat ik huil in het bijzijn van mijn dochter ja... Momenteel ga ik/wij door een heel zware periode en daar komen aardig wat huilbuien bij kijken,ik probeer mij groot te houden bij haar,en het te laten gaan als ze op bed ligt of op school is. Maar soms kan ik het niet tegenhouden.
Vind het vreselijk dat ik een stukje onbezorgdheid bij haar wegneem zo..

Als ik moet huilen moet ik huilen dan kan ik daar niets aan doen. Het komt gelukkig niet zo vaak voor, maar ik zat er laatst doorheen en toen voelde ik mij zo rot dat ik moest huilen.. Ik vond het echt sneu voor C. want ik vond het ook nooit leuk als mijn moeder huilde, maar aan de ene kant, ik ben ook een mens met emoties.

Z. merkt het meteen aan mij als er wat is. Nu moet ik zeggen dat er gelukkig niet vaak wat is. Voor 2 weken geleden kregen we het bericht dat mijn oom plotseling was overleden op vakantie en barstte ik in huilen uit waar Z. bij was. Ze ging mij troosten en was heel lief voor mij. Daarna was het weer goed. Verder huil ik haast nooit wanneer zij er bij is.

N. heeft me nu al wel eens zien huilen maar ze was nog te jong om het echt te snappen. Pas nu begint ze door te krijgen wat huilen is en dat je dan verdrietig bent. Voor in de toekomst ligt het er denk ik aan waarom ik huil. Ben ik gewoon emotioneel door hormonen, een pesthumeur of een andere onzinnige reden dan hoeft ze dat niet mee te krijgen. Maar huil ik om iets "echts" dan mag ze dat wel zien, lijkt me alleen maar goed.

ja dat doe ik gewoon en leg dan ook uit (in zover het kan) waarom papa of ik huilen. Ze gaat gelijk een papiertje halen voor de traantjes en komt dan een hele dikke knuffel geven, zo lief.