Angst en overgevoelig na de bevalling

Gast do 9 dec 2010 - 10:01

Sinds S. er is ben ik erg bang om mensen te verliezen. En dan met name m'n ouders. Ik word er echt helemaal
gek van. Elke dag denk ik eraan dat mijn ouders ooit sterven en dat maakt me zo bang. Gisteren hoorde ik dat
m'n vader hard van de ladder is gevallen en ik begon meteen te brullen toen ik dat hoorde. Toen ik zwanger
was viel het eigenlijk wel mee met mij op hol geslagen hormonen maar nu heb ik het idee dat ze door heel m'n
lichaam stuiteren. Ook heb ik zo'n overbeschermd gevoel in me en het liefst blijft ik de hele dag op de bank
zitten met S. zodat er niks kan gebeuren met hem. En de gedachte dat hij ooit valt of uitgescholden wordt maken
me ook kriebelig want ik wil niet dat m'n kleine mannetje ooit pijn lijdt. Natuurlijk gaat dat ooit wel eens gebeuren
en je doet er ook niks aan maargoed ik word echt crazy van deze gevloelens bah !

Herkenbaar en gaat het ooit over haha?

superwoman do 9 dec 2010 - 10:24

Meid, heel herkenbaar.
Of het ooit overgaat weet ik niet want ik heb het nog steeds en mijn zoontje is 3,hahaha
"Zo erg' als jij het hebt is het misschien niet meer, maar het is er nog wel hoor...
Ik heb natuurlijk ook het liefst dat mijn mannetje nooit iets gaat krijgen of pijn gaat hebben of wat dan ook....maar ik probeer me dan maar te bedenken dat onze kids ook wel wat dingen moeten kunnen incasseren, anders worden het van die zachte eieren hahaha Wink

En overal voor beschermen gaat uiteraard niet..ook al wil je het...

Zo zat hij laatst in de supermarkt voor de tv, samen met een ander jongetje. Ze kregen een beetje 'onenigheid' omdat ze allebei precies voor de tv wilden zitten. En dat andere jochie zei iets van dat ' ie niet lief was ofzoiets(kon het niet helemaal horen)maar ik zag mijn kereltje alleen maar met betraande oogjes zeggen...ik ben wel lief...Moest ik me ook inhouden hahaha...kinderen krijgen hoe dan ook te maken met dit soort dingen, is niet leuk om je kind verdrietig te zien.

xMarisax do 9 dec 2010 - 10:27

Ik herken een deel van jou gevoelens. Ik heb sinds ik bevallen ben ook heel veel gedachtens over dood gaan en alles. Zodra ik over dood gaan denk dan krijg ik heel raar onbestemd gevoel. Ik word daar helemaal akelig van en vaak kan ik die gedachtes ook niet meer uit mijn hoofd zetten. Ik denk steeds: Wat als ik er niet meer ben....
Ik heb dus niet echt advies ofzo alleen dat je dus niet de enigste bent...

Gast do 9 dec 2010 - 10:46

Ik had dit ook toen mijn dochter net geboren was, maar dit slijt wel. Ik zou mijn dochter toen ook wel overal voor willen beschermen, als ik me bijvoorbeeld voorstelde dat ze ooit gepest zou worden of haar andere akelige dingen zouden overkomen werd ik helemaal naar.
Maar op een gegeven moment gaan er wat 'akelige dingen' je kind overkomen en dan blijkt dat je er toch wel mee om kunt gaan. Er is bijvoorbeeld een ander meisje dat hier regelmatig over de vloer komt, dat gemeen doet tegen mijn dochter. Ze pakt alles af van mijn dochter, praat hard in haar gezicht, duwt haar om etcetera (de moeder grijpt dan wel in). Ik was op een gegeven moment zover dat ik haar het liefst een enorme draai om de oren zou willen geven, maar toen was mijn dochter het ook zat en gaf het andere kindje een pets terug

. Op deze manier slijt het dus wel, als ik zie hoe goed ze dan voor zichzelf kan opkomen.

Gast do 9 dec 2010 - 10:53

Ja, ik heb het ook wel even erg gehad, maar dat was vooral de angst doordat ik zelf zo snel zo ziek geworden was tijdens de zwangerschap, dat hakte er wel even in. Maar verder is komt het ook veel voor hoor, je schuift een plekje op in alle generaties, je bent opeens zélf iemands moeder, je ouders zijn opa en oma en worden dus opeens ouder, je wordt je gewoon bewuster van het feit dat iedereen op een dag doodgaat en dat je daar niets tegen kunt doen. En dan heb je ook nog eens de verantwoordelijkheid voor een kindje erbij, waardoor doodgaan nog weer een extra dimensie heeft gekregen, want er is iemand afhankelijk van jou, en met een kind heb je opeens véél meer te verliezen.

Maar wat bij mij helpt (hoewel pijnlijk) is gewoon elke dag even bewust stilstaan bij het feit dat je er op een dag niet meer bent, dat iedereen er morgen niet meer kan zijn, dat alles nou eenmaal doorgaat en alles uiteindelijk ook doodgaat, en dat dat net zo goed bij het leven hoort als de baby's die geboren worden en dat dat nou juist ook maakt dat het leven waardevol wordt, want ja, als je niet doodgaat is leven ook geen zak aan natuurlijk smile

Die angst wordt wel minder, maar het besef dat alles en iedereen een keer weg is, dat wordt bij mij alleen maar sterker eigenlijk, maar niet op een vervelende manier, meestal, het is immers ook gewoon een feit, al proberen we dat meestal te verdringen, dus als je er opeens wél bij stil moet staan (omdat je ermee geconfronteerd wordt doordat je een kind krijgt bijvoorbeeld) dan is dat opeens extra eng.

Gast do 9 dec 2010 - 10:56

Oh en je kind willen beschermen: tja, dat is best lastig. Mijn dochter is een ukkie. En sinds ze op school zit valt dat ook op, want ze is kleiner dan de rest. Niet erg, maar ze krijgt er dus wel opmerkingen over, dan is ze 'een baby' of 'een ukkie' of 'jij bent vast nog maar 1' (kleuters kunnen heerlijk overdrijven Very Happy

) maar gek genoeg: het doet haar echt níets. Ik hang daar meteen van alles aan op, maar zij zegt alleen maar'maar ik ben geen baby he, mama? Ik ben groot'. En dat was het.

Ik leer haar gewoon om daar goed mee om te gaan, en meer kun je niet doen. Ik denk dat dat beter is dan alles proberen te voorkomen. En ik merk gewoon dat ze een hele dappere tante is, die red zichzelf wel, dat scheelt.

ekjir@M do 9 dec 2010 - 12:12

Oh zo herkenbaar. Mijn zoon is nu 11 weken en ik dacht dat deze gevoelens te maken hadden met het feit dat m´n schoonvader vorig jaar is overleden. Nooit aan hormonen gedacht... Ik ben ook steeds zo bang om m´n ouders te verliezen en als ik ook maar denk aan dat m´n zoontje ooit valt of zoiets maakt mij ook helemaal gek.

Voor m´n zwangerschap kon ik me dit helemaal niet voorstellen. Als ik dan van een vriendin hoorde dat ze heeft zitten huilen omdat haar dochter een tandje door d´r lip had verklaarde ik ´r nog net niet voor gek maar het scheelde niet veel. Ook tijdens m´n zwangerschap helemaal geen last gehad van op hol geslagen hormonen maar nu meneer geboren is kan ik weinig meer hebben...

Gast vr 10 dec 2010 - 3:02

ik herken het ook heel goed,

ben ook altijd bang dat er wat gebeurt met familie enz. dat had ik voorheen nooit, is gekomen sinds ons 1ste kindje geboren is

Happinaz vr 10 dec 2010 - 3:50

superwoman schreef: Meid, heel herkenbaar.
Of het ooit overgaat weet ik niet want ik heb het nog steeds en mijn zoontje is 3,hahaha
"Zo erg' als jij het hebt is het misschien niet meer, maar het is er nog wel hoor...
Ik heb natuurlijk ook het liefst dat mijn mannetje nooit iets gaat krijgen of pijn gaat hebben of wat dan ook....maar ik probeer me dan maar te bedenken dat onze kids ook wel wat dingen moeten kunnen incasseren, anders worden het van die zachte eieren hahaha
En overal voor beschermen gaat uiteraard niet..ook al wil je het...

Zo zat hij laatst in de supermarkt voor de tv, samen met een ander jongetje. Ze kregen een beetje 'onenigheid' omdat ze allebei precies voor de tv wilden zitten. En dat andere jochie zei iets van dat ' ie niet lief was ofzoiets(kon het niet helemaal horen)maar ik zag mijn kereltje alleen maar met betraande oogjes zeggen...ik ben wel lief...Moest ik me ook inhouden hahaha...kinderen krijgen hoe dan ook te maken met dit soort dingen, is niet leuk om je kind verdrietig te zien.

Guttegut, ik ben ook zo'n muts. Van dit zinnetje alleen al, kreeg ik waterige ogen. Daarmee is dus ook alles gezegd, ik ben ook écht overgevoelig en angstig. Inderdaad ook zoals de TO zegt, bang om mensen te verliezen, bang om ziek te worden...soms word ik er gek van! Als ik dan ook nog eens ongesteld moet worden ben ik helemaal een labiel wrak. ..... :shock:

Gast vr 10 dec 2010 - 7:22

Happinaz schreef:
superwoman schreef: Meid, heel herkenbaar.
Of het ooit overgaat weet ik niet want ik heb het nog steeds en mijn zoontje is 3,hahaha
"Zo erg' als jij het hebt is het misschien niet meer, maar het is er nog wel hoor...
Ik heb natuurlijk ook het liefst dat mijn mannetje nooit iets gaat krijgen of pijn gaat hebben of wat dan ook....maar ik probeer me dan maar te bedenken dat onze kids ook wel wat dingen moeten kunnen incasseren, anders worden het van die zachte eieren hahaha
En overal voor beschermen gaat uiteraard niet..ook al wil je het...

Zo zat hij laatst in de supermarkt voor de tv, samen met een ander jongetje. Ze kregen een beetje 'onenigheid' omdat ze allebei precies voor de tv wilden zitten. En dat andere jochie zei iets van dat ' ie niet lief was ofzoiets(kon het niet helemaal horen)maar ik zag mijn kereltje alleen maar met betraande oogjes zeggen...ik ben wel lief...Moest ik me ook inhouden hahaha...kinderen krijgen hoe dan ook te maken met dit soort dingen, is niet leuk om je kind verdrietig te zien.

Guttegut, ik ben ook zo'n muts. Van dit zinnetje alleen al, kreeg ik waterige ogen. Daarmee is dus ook alles gezegd, ik ben ook écht overgevoelig en angstig. Inderdaad ook zoals de TO zegt, bang om mensen te verliezen, bang om ziek te worden...soms word ik er gek van! Als ik dan ook nog eens ongesteld moet worden ben ik helemaal een labiel wrak. .....

Whaha hier ook een . Maar ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben ! En Lilith als ik zo probeer te denken als jij
(over dat mensen gewoon ooit sterven en dat je er toch niks aan kan doen) maakt me alleen maar nog verdrietiger !
Ik kan alleen maar hopen dat mijn vriend, kind, ouders, familie en vrienden nog heeeeel lang bij me blijven !
En tsja mee kan je idd niet helaas..

Fiebje do 17 nov 2011 - 7:59

Ik dacht ga even zoeken voor ik 'm zelf opnieuw open...... deze maar even uppen!

En kwam deze tegen, zoals Razz begon in haar post zo voel ik me ook Sad

. Ben benieuwd hoe het nu met jullie is? Al minder?
Ben ook zo bang, om mijn ouders te verliezen en mijn man en kind...
Besef me nu donders goed dat zij wel het dierbaarste zijn in mijn leven maar ben zoooo bang om het kwijt te raken. D.m.v. hun overlijden maar ook dat van mijzelf (niet dat daar een aanleiding voor is ben gezond) maar die angsten vliegen me af en toe zo naar mijn keel dat ik spontaan misselijk/ buikpijn van krijg.
Hadden jullie het ook in deze mate? Slijten deze angsten?

Bloem86 do 17 nov 2011 - 8:19

Ik herken je helemaal, Fiebje! Kan mezelf soms ook helemaal naar maken, bij zulke gedachtes!
En nu ik weer zwanger ben, is het nog een tikkeltje erger! Moet mezelf soms gewoon weer even met beide benen op de grond zetten, zodat ik niet doorsla in deze nare gedachten! laughcry

Gast do 17 nov 2011 - 12:26

Als ik mijn post aan het begin van dit topic teruglees, ben ik veel minder angstig geworden wat betreft mijn dochter. Ik kan haar nu met meer vertrouwen uit handen geven, ook omdat ze inmiddels zelf goed kan aangeven waar ze behoefte aan heeft.

Wel ben ik angstig en overgevoelig sinds ik weer zwanger ben, maar dan op de zwangerschap gericht en niet op mijn omgeving en andere mensen.

Pussycat do 17 nov 2011 - 20:02

ooh ik heb dit ook nog steeds. Pff
En ben vooral heel erg bang dat ik zelf snel/te vroeg dood ga en mijn dochter ook geen moeder meer heeft.

Net als dat mijn oma heel vroeg is gestorven en mijn eigen moeder ook veel te vroeg (vorig jaar) en daar heb ik het nog erg moeilijk mee.
Ik hoop dat het snel slijt. Want heb er zelfs hyperventilatie door gekregen. En nare gedachten vliegen regelmatig door mijn hoofd. Al is het al een stuk minder ten opzichte van een paar maanden terug.

Gast vr 18 nov 2011 - 0:25

Ik had dat in het begin ook heel erg, gelukkig is dat wel minder geworden en leer je dingen los te laten.

Gast vr 18 nov 2011 - 3:30

Wat een oud topic van mij ! Wink

Die gevoelens die ik in de openingspost vertelde zijn wel iets minder geworden maar ze zijn af en toe nog wel aanwezig. Vooral het overlijden van mijn ouders denk ik dagelijks aan. Wat moet ik nou zonder die twee? Bah ik moet er echt niet aan denken ! Maargoed.. Het beschermende gevoel tegenover S. is nu anders geworden. Normaal denk ik. Ik ben er mee leren omgaan

Fiebje vr 18 nov 2011 - 7:30

Klopt idd Razz, blij om te horen dat het nu beter gaat. Dat geeft mij hopelijk ook weer wat meer rust; wetende dat het weer wat minder wordt.

Ik weet ook dat bepaalde gedachtes mij echt niet verder helpen, schiet er niks mee op. Maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Kayleigh vr 18 nov 2011 - 19:03

ik heb die gevoelens ook, de ene periode sterker als de andere.

Gast za 19 nov 2011 - 7:37

Bloem86 schreef:Ik herken je helemaal, Fiebje! Kan mezelf soms ook helemaal naar maken, bij zulke gedachtes!
En nu ik weer zwanger ben, is het nog een tikkeltje erger! Moet mezelf soms gewoon weer even met beide benen op de grond zetten, zodat ik niet doorsla in deze nare gedachten!

+1, al ben ik dan niet zwanger van een 2e kindje, maar deze gedachtes en gevoelens herken ik heel sterk! Haast beangstigend soms!

Gesponsorde inhoud

Angst en overgevoelig na de bevalling

Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling

Re: Angst en overgevoelig na de bevalling