Angst..

Er vliegen meerdere keren per dag rare gedachten door mijn hoofd.
Wat nou als ik haar per ongeluk laat vallen?
Wat nou als ik per ongeluk met haar hoofd ergens tegen aan stoot?
Wat als ze per ongeluk van de commode valt?
Wat als we per ongeluk van de trap af vallen?

Ik heb er vannacht zelfs over gedroomd, dat ze ergens afrolde, en met haar voetje ergens tussen bleef hangen en zo aan het bungelen was.

Ik kan er best over in paniek raken, want ben als de dood dat ik op deze manier de goden verzoek (aangezien ik wel vaker dacht, en nu goed uitkijken en niet van de trap vallen en FLATSJ daar ging ik..)

Herkenbaar?

Ik denk dat heel veel kersverse moeders daar in het begin bang voor zijn. Ik denk niet dat je de goden ermee verzoekt, wel dat als je té angstig wordt, je juist gaat stuntelen van de zenuwen. Voorzichtig zijn is goed, maar probeer wel een beetje te ontspannen. Misschien vind je het erg moeilijk te geloven dat het allemaal zo goed gaat na wat er is gebeurd en ben je bang dat er alsnog gevaar op de loer ligt, maar het is echt niet zo dat jij meer reden hebt om aan te nemen dat er ongelukken gaan gebeuren.

Ja..
Ik zie het dan namelijk ook echt al helemaal voor me. Er komen complete rampscenarios voorbij in mijn hoofd.

Ik heb dan nog geen kindje, maar overdreven angsten ken ik helaas wel. Het gevoel dat je ergens niet aan mag denken ook, omdat je dan de goden zou verzoeken.

Ik heb weinig tips voor je, het enige wat ik doe is accepteren dat ik soms van die gedachtes heb. Dat brengt voor mij de meeste rust, hoe gek dat ook klinkt.

Oooh dat heb ik nu al!

Of dat ik droom dat ik in een overvol metrostation sta met twee baby's op de arm én onze kater waar de metro's af en aan razen.

Ja dat herken ik wel..

Vooral het eerste halfjaar. Nu ben ik juist angstig dat mij wat overkomt en ze zichzelf niet redden kan,doe het alleen,dus stel dat mij s'nachts wat overkomt,brr nee niet aan denken krijg er alweer de kriebels van.

Heel herkenbaar, ik kan dat ook echt denken, allerlei rampscenario's.

Ik droom ook heel vaak dat soort nare dingen. Dat ik in de stad loop en opeens Ezra en Yrsa kwijt ben, en dan niet weet of ze in de stad zijn zoekgeraakt of gewoon nog thuis zijn. Dat ik dan als een idioot naar huis ga om te kijken of ze daar zijn en dan elke keer verdwaal, straten zijn opengebroken, er staat opeens een hek, thuis kan ik niet naar binnen want ik heb geen sleutel, enzovoort.

Of dat Ezra in zijn eentje boven in bad speelt (wat ik in werkelijkheid niet laat gebeuren) en dat ik me opeens realiseer dat ik hem al een hele tijd niet heb gehoord en vol angst de trap op loop...

Floor schreef:Heel herkenbaar, ik kan dat ook echt denken, allerlei rampscenario's.

Ik helaas ook... al begint het wel iets minder te worden.

Jeetje Susan dat soort dromen lijken me echt heel beangstigend.

Ben wel 'blij' om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben met zulk soort gedachtes/gevoelens

Lejow schreef:Ben wel 'blij' om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben met zulk soort gedachtes/gevoelens

Dat ben je echt niet hoor!! Ik zie dan in huis niet echt "gevaren". Maar als ik naar buiten ga zie ik het al helemaal gebeuren dat ik hier op de dijk als ik naar de supermarkt wandel word aangereden en dat de kinderwagen met T. dan valt (moet altijd een eind naar beneden wandelen naar de supermarkt en daar word echt als gekken gereden, heel onoverzichtelijk stuk is het en dan dat hard rijden).

Ik herken het ook wel! Ikheb het met name 's nachts! Ik ben bijv bang dat ik ze niet hoor en dat ze zich verslikken in hun slijm of zo. N is een keer bijna gestikt en daar ben ik zo van geschrokken!! Nu bij ieder naar kuchje zit ik rechtop in bed en kan ik daarna slecht doorslapen...

Wat ik trouwens wel vaak heb gedroomd is dat ik M.ara teveel medicijnen had gegeven. Dat ik mg. had opgetrokken in haar spuit i.p.v ml. Dat is haar zoveel dormicum en valium had gegeven dat ze niet meer wakker werd en ik haar levenloos in bed vond. Dat was altijd doodeng, ben vaak echt letterlijk uit bed gesprongen om in haar bedje te kijken.

Mama_van2 schreef:Wat ik trouwens wel vaak heb gedroomd is dat ik M.ara teveel medicijnen had gegeven. Dat ik mg. had opgetrokken in haar spuit i.p.v ml. Dat is haar zoveel dormicum en valium had gegeven dat ze niet meer wakker werd en ik haar levenloos in bed vond. Dat was altijd doodeng, ben vaak echt letterlijk uit bed gesprongen om in haar bedje te kijken.

Kan me wel voorstellen dat je dat met zulke medicatie hebt ja... dat je bang bent dat je te veel geeft en wat voor werking dat op zo'n klein lichaampje heeft.

Heel herkenbaar hoor, en die dromen die Susan beschrijft komen mijn ook bekend voor.

Ik was ook erg bang dat ik M. zou laten vallen.

Ik droom vaak dat ik s'ochtens zijn kamer binnen loop en dat S. dan levenloos in zijn bedje ligt. Ik moet er niet aan denken zeg pff
Ik ben ook vaak bang dat hij hard valt. Hij heeft al 2x een wondje moeten lijmen en ik schrik echt steeds als hij valt..

Zo herkenbaar....
Ik droom regelmatig dat hij van de commode valt ofzo. Vooral toen ze nog erg klein waren.

Lejow schreef:Wat nou als ik haar per ongeluk laat vallen?
Wat als we per ongeluk van de trap af vallen?

Is bij ons allebei gebeurd. Dat eerste toen Tomas ongeveer vier maanden oud was. Mijn man had hem op zijn arm, en Tomas overstrekte zich plotseling enorm. Toen viel hij op de grond. We schrokken ons wild, maar hij heeft er niks aan overgehouden.

Afgelopen zomer is Tomas vrij hard van de trap gevallen. Helemaal van boven naar beneden met een mooie salto en hij landde nog op zijn hoofd ook. Hij heeft even flink gehuild en toen was het weer goed.

Dat het anders had kunnen aflopen weet ik, maar kinderen kunnen heel wat hebben gelukkig.

Ook ik herken de angsten en de dromen.

Nu ben ik niet zozeer bang dat ik hem laat vallen, maar ben wel erg bang voor wiegendood. Als hij maar iets te lang geen geluidje maakt sta ik al om het hoekje te kijken. Pas sliep hij heel diep en ik zag hem niet ademen. Heb met mijn vinger even geport en hij schrok ervan. Ik vind dat zo eng...

En de nachtmerries. Eerst droomde ik tijdens de zwangerschap dat hij te vroeg zou geboren en we hem dan kwijtraakten. Of ik droomde over een moordenaar met een geweer die alleen zwangere vrouwen in ons dorp wou vermoorden etc etc. Nu droom ik dat er wat met hem of mij gebeurt. Of iets met mijn man, die angst heb ik ook nog steeds.

Ik heb dit soort dingen nu ook al.... Kan opeens ook echt dromen van dit soort dingen en daarna uren wakker zijn omdat ik hier overna lig te denken... Ook het gevoel dat als je er meer aan denkt, het je juist overkomt heb ik hier ook vaak....

Ik ben 1 keer met J op mijn arm, toen hij een maand of 9 was, uitgegleden op de trap. Je moederinstinct neemt het dan over volgens mij, het enige dat ik dacht was dat ik hem goed moest vasthouden zodat hij niet van mijn arm zou vallen. J had gelukkig helemaal niks en ik wat flinke blauwe plekken op mijn arm en bil en mijn arm geschaafd langs de muur.

Verder heb ik ook wel vaker nare dromen over dat mijn kinderen iets overkomt of dat ik ze kwijtraak. Ga dan ook altijd even bij ze kijken als ik wakker word om te kijken of alles goed is.

Floor schreef:Heel herkenbaar, ik kan dat ook echt denken, allerlei rampscenario's.

+1 Ik heb nu soms nog dat gevoel.

Helaas herkenbaar. Ook in jou mate Lejow.. Wat nou als hij van de trap valt, of als ik val tijdens het fietsen? Wat nou als ik niet merk als hij benauwd is..

We hebben sinds oktober een beeldbabyfoon, ik kan niet meer zonder. Ik zie mijn zoontje uit bed lopen en ik zie hem bewegen haha. Ik ben nogal nachtblind, dus als ik ga kijken dan loop ik altijd wel ergens tegenaan waardoor hij wakker wordt.

Voor baby uk hebben we dus nog een beeldbabyfoon gekocht, als hij eindelijk thuis mag komen, dan kan ik hem ook goed in de gaten houden. Vooral omdat je met 2 kids er soms wel 1 even moet laten wachten.

Ook hier herkenbaar... Ook als ik naar mijn ouders rijd (halfuurtje rijden) kan ik helemaal bang worden. Wat als we een ongeluk krijgen enzo. Moet je niet over nadenken, dan durf je niks meer.