Angst

SparklingEyes vr 26 nov 2010 - 1:49

Sinds een paar maanden ben ik heel bang om N. te verliezen. Ik heb het gekregen sinds hij een keer bijna stikte in zijn eigen slijm. Ik stond boven, vlakbij zijn kamertje, de was op te hangen toen hij begon te hoesten. ik hoorde het even aan en ineens kokhalsgeluiden. Ik naar z'n kamer geraced, snel opzij, vinger in z'n mond om 't slijm eruit te halen en toen ging 't weer goed met hem. Na die ene keer (mijn man was zich ook de pleuris geschrokken: die hoorde het via de babyfoon, die kwam ook naar boven de gerend) was het 's nachts echt een ramp. Ik sliep zo licht, bij ieder kuchje lag ik weer stijf in bed.

Dat ging na een tijdje weer beter en de rust keerde langzaam terug. Maar het gevoel van 'straks vind ik 'm dood in z'n bedje' steekt keer op keer z'n kop op. Gisteravond ook weer. N. is weer ziek en hij heeft zijn fles eruit gegooid. Man en zoon hebben samen even gedouched en hij werd weer iets vrolijker. Ik heb nog wat drinken aangeboden en dat wilde hij maar wat graag hebben. Daarna nog even lekker in bed gelegd en toen ben ik ook gaan slapen. Althans: dat wilde ik!!

Bij ieder geluidje zat ik weer rechtop in bed, zó bang dat hij weer moest spugen en dat ik het niet zou horen, en dat hij misschien wel zou stikken in z'n braaksel..

Waarom ben ik er toch zo bang voor? Waarom ben ik na een hele stille nacht en als hij nog slaapt, zo bang om hem dood in zijn bedje te vinden..? Herkent iemand dit?

Ik heb 't niet altijd hoor, maar met name rond de keren dat hij weer ziek(jes) is..

Grtjs,

SE

meisjesmama vr 26 nov 2010 - 1:55

Heel herkenbaar en dat moet gewoon slijten.
Mijn oudste heeft echt op het randje gelegen en echt moeten vechten voor haar leven.
Vooral als de meiden ziek zijn vind ik het eng. Maar al een stuk minder dan toen het net gebeurd was.
Probeer vertrouwen te hebben en maak je zelf niet "gek"

SparklingEyes vr 26 nov 2010 - 2:01

meisjesmama schreef:Heel herkenbaar en dat moet gewoon slijten.
Mijn oudste heeft echt op het randje gelegen en echt moeten vechten voor haar leven.
Vooral als de meiden ziek zijn vind ik het eng. Maar al een stuk minder dan toen het net gebeurd was.
Probeer vertrouwen te hebben en maak je zelf niet "gek"

Het vertrouwen hebben in dat het goed gaat is soms best lastig, maar ik prent mezelf steeds in dat het allemaal weer goed komt... En nu ook, hij heeft net bijna een uur op m'n borst liggen slapen en dan voel ik 'm ademen... Heb de babyfoon ook heel bewust wel aan, maar niet op z'n gevoeligst, want ik wil niet (zoals m'n zus...) bij elk geluidje stijf op de bank zitten of rechtop in bed liggen. Heb daarom ook heel bewust geen babyfoon in de slaapkamer als we gaan slapen: ik vertrouw er op dat we wakker worden.

En mijn moeder roept ook altijd: L.. maak je nou niet te druk. Je mamahart wordt echt wakker als er iets aan de hand is. En gelijk heeft ze wel. Ik word altijd wakker als er echt iets aan de hand is,nog voor het daadwerkelijk gebeurd / voor ik het hoor.

Vertrouwen hebben in mijzelf en in hem..

Thanks voor je reactie.. fijn dat iemand herkent wat ik voel..

Sjonno vr 26 nov 2010 - 3:18

Heel herkenbaar.

Lisa heeft last van Breat Holding Spells, ze houdt tijdens het huilen haar adem in, gaat dan 9 van de 10 keer knock out en komt dan weer bij. Huisarts heeft gezegd dat het onschuldig is en dat ze er over heen groeit maar iedere keer als ze het doet ( soms 3-4 keer per dag en dan bv weer weken niet ) ben ik bang om m'n meisje te verliezen. De angst is nu wel minder dan in het begin dat ze het deed maar ik denk echt dat het tijd nodig heeft om te slijten..

SparklingEyes vr 26 nov 2010 - 3:29

Sjonno schreef:Heel herkenbaar.

Lisa heeft last van Breat Holding Spells, ze houdt tijdens het huilen haar adem in, gaat dan 9 van de 10 keer knock out en komt dan weer bij. Huisarts heeft gezegd dat het onschuldig is en dat ze er over heen groeit maar iedere keer als ze het doet ( soms 3-4 keer per dag en dan bv weer weken niet ) ben ik bang om m'n meisje te verliezen. De angst is nu wel minder dan in het begin dat ze het deed maar ik denk echt dat het tijd nodig heeft om te slijten..

Oeh, die breaht holding spells zijn echt naar... Ik heb op mijn werk een kindje gehad dat het steeds deed, ik vond dat ook altijd al naar.. Heel gek, maar daar kon ik aan wennen op een gegeven moment ..

Gelukkig gaat het nu iets beter met mijn kereltje. Hij kletst weer iets meer, hij zit nu zelfs even te spelen in plaats van tegen me aan hangen, dus ik probeer dus weer wat vertrouwen te hebben dat het beter gaat en dat zijn lijfje hard aan het werk is om hem beter te maken..

Catwoman79 vr 26 nov 2010 - 3:58

Het is wel heel erg herkenbaar. Maar ik kan je geen adviezen geven waardoor het minder wordt.
Maar ik denk dat elke moeder dit wel heeft.
Ik heb het nu niet meer bij elk hoestje of rocheltje. Die heeft hij zo vaak.

Maar ik moet ook zeggen dat ik er "makkelijk" over ben gaan denken na zijn schedelbreuk.
Ik heb 45 minuten lang een levenloos kindje in mijn armen gehad die alleen ademde en een hartslag had.
Er kwam geen geluid uit en hij bewoog ook nagenoeg niet.

Maar mede door die ervaring weet ik wel dat hij heel wat kan hebben.
Smiddags om 2 uur was het gebeurt, rond kwart voor 3 werd hij echt weer wakker en om 6 uur zat hij al te spelen in de speelkamer op de verpleegafdeling.

Gast vr 26 nov 2010 - 3:58

Sjonno: dat breath holding spells heb ik ook gehad. Pffff als ik die verhalen terughoor, lijkt me dat echt doodeng. Gewoon tijdens het spelen of zo viel ik om. Ze durfden me ook eigenlijk niet makkelijk bij anderen te laten, om die reden. Bij elk schrik of huilmoment kon het namelijk mis gaan... Ik hoop dat je meisje er inderdaad makkelijk overheen groeit!

Ik heb die angst ook heel erg. Ik had de angst al toen ik zwanger was. doodsbang dat ie doodgeboren zou worden of zo. Ik probeer me niet te laten leiden door die angst. Het gaat namelijk ten koste van het genieten en dat wil ik niet.

Wat je er aan kan doen weet ik niet, maar herkenbaar vind ik het wel.

SparklingEyes vr 26 nov 2010 - 4:18

Jetje schreef:Sjonno: dat breath holding spells heb ik ook gehad. Pffff als ik die verhalen terughoor, lijkt me dat echt doodeng. Gewoon tijdens het spelen of zo viel ik om. Ze durfden me ook eigenlijk niet makkelijk bij anderen te laten, om die reden. Bij elk schrik of huilmoment kon het namelijk mis gaan... Ik hoop dat je meisje er inderdaad makkelijk overheen groeit!

Ik heb die angst ook heel erg. Ik had de angst al toen ik zwanger was. doodsbang dat ie doodgeboren zou worden of zo. Ik probeer me niet te laten leiden door die angst. Het gaat namelijk ten koste van het genieten en dat wil ik niet.

Wat je er aan kan doen weet ik niet, maar herkenbaar vind ik het wel.

Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap dat ook al had. Dan was ik heel blij dat ik hem voelde en zo. Ik ben zelfs een keer extra naar de verloskundige gegaan, omdat ik zo graag 't hartje wilde horen.

Ik probeer het me ook niet te laten leiden, maar op dagen als deze... pff.. is ff lastig!

meisjesmama vr 26 nov 2010 - 4:23

* Sparkling klopt hoor soms is het moeilijk om vertrouwen te hebben maar dat komt wel terug. Je moet inderdaad vooral vertrouwen hebben in je zelf en je moedergevoel vertrouwen.
Wat Catwoman zegt herken ik ook zo goed over ze goed kunnen hebben.
Want ze had de dodelijke vorm van h.ersenvliesontsteking ik werd ook naar haar toe getrokken (voor mijn gevoel) en toen lag ze al bijna in coma. Ze heeft 24 uur kritiek gelegen met de vraag of ze het zou overleven en later hoe ze er uit zou komen.
2 dagen na dat ze het had gehad zat ze alweer te spelen op haar manier (ze was 8 maanden). Toen we haar mee naar huis hadden genomen heb ik wel de babyfoon naast mijn bed gehad.
Maar dat kwam ook wel omdat als ik 1 uurtje later bij haar was wezen kijken ze er misschien niet eens meer was geweest.
En mijn jongste heeft 1 maandje geleden een koortsstuip gehad, nou dan schrik je je ook wezeloos ze was blauw, schokte en ademde ook op die manier. Ik heb meteen weer goed gereageerd en weet dus wel dat een moeder altijd haar gevoel volgt!

ps we wonen trouwens niet eens zover bij elkaar vandaan....

Gast vr 26 nov 2010 - 4:25

tijdens de zwangerschap had ik dat wel heel erg, maar nu eigenlijk nauwelijks meer. Nu ze nog bij ons op de kamer slaap, luister ik wel eens of ik haar nog hoor ademen en als ze veel langer slaapt dan normaal wil ik wel eens kijken of er niks aan de hand is, maar verder vertrouw ik wel op haar lichaampje.

Gast vr 26 nov 2010 - 6:29

Ik bedoel dit niet om jullie te kwetsen of bang te maken hoor, maar hoe denken jullie dan over kindjes die aan wiegendood sterven bijvoorbeeld? Heeft het moedergevoel de moeders dan in de steek gelaten? Ik denk ook dat je nuchter ernaar moet proberen te kijken (hoewel dat moeilijk is natuurlijk soms omdat het een angst is) maar ik denk niet dat je áltijd op je moedergevoel kan vertrouwen. Soms gebeuren dingen zonder reden. Ik weiger te geloven dat als een moeder niet op tijd iets merkt, haar moedergevoel heeft gefaald.

liesje vr 26 nov 2010 - 6:37

heel herkenbaar ik had het vanmorgen noëlle had heel de nacht netjes geslapen en ben vanmorgen 2 keer wezen kijken of alles goed was dit was ook zo maar had gewoon angst van ik heb er nog niet gehoord gaat alles nog wel goed.ik heb vooral soms angstgevoelens als ik buiten loop met oversteken enzo dat ons iets overkomt heel gek maar ik heb het wel

hebben jullie dat ook?

gr liesje

Gast vr 26 nov 2010 - 6:41

Darcy, wat moet je dan, de hele dag bij de wieg blijven luisteren of ze wel ademt? Dat kan gewoon niet. De kans dat het mis gaat is aanwezig, maar ontzettend klein. Je moet wel op het lichaampje vertrouwen, anders heb je geen leven meer.

meisjesmama vr 26 nov 2010 - 6:46

Darcy schreef:Ik bedoel dit niet om jullie te kwetsen of bang te maken hoor, maar hoe denken jullie dan over kindjes die aan wiegendood sterven bijvoorbeeld? Heeft het moedergevoel de moeders dan in de steek gelaten? Ik denk ook dat je nuchter ernaar moet proberen te kijken (hoewel dat moeilijk is natuurlijk soms omdat het een angst is) maar ik denk niet dat je áltijd op je moedergevoel kan vertrouwen. Soms gebeuren dingen zonder reden. Ik weiger te geloven dat als een moeder niet op tijd iets merkt, haar moedergevoel heeft gefaald.

wiegendood is iets waar ik niet over na denk en ik wil ook zeker niet in alles een angst zien of bang worden. Ik heb nu 2 x heel goed gehandeld in een situatie en vertrouw mijn moedergevoel. Nuchter ergens naar kijken is makkelijker gezegd dan gedaan maar is jezelf wel weer aan te leren door vertrouwen te hebben. Dat heb ik ook wel weer gemerkt. Hier hebben de kinderartsen al gezegd als jij het niet vertrouwd gaan dan op je eigen gevoel af. En dat geeft me veel vertrouwen.

Gast vr 26 nov 2010 - 7:22

Poeh meisjesmama wat ontzettend heftig zeg!! Je staat volgens mij doodsangsten uit op zo'n moment!

Darcy: tsja ik probeer daar niet aan te denken. Vooral in het begin als J. ineens 'uitsliep' en ik hem heel lang niet gehoord had, was ik bang om te gaan kijken. Maar ik ben het wel met je eens dat het geen falen is. Je kan (helaas) niet alles voorkomen.

SparklingEyes vr 26 nov 2010 - 7:50

Jetje schreef:Poeh meisjesmama wat ontzettend heftig zeg!! Je staat volgens mij doodsangsten uit op zo'n moment!

Darcy: tsja ik probeer daar niet aan te denken. Vooral in het begin als J. ineens 'uitsliep' en ik hem heel lang niet gehoord had, was ik bang om te gaan kijken. Maar ik ben het wel met je eens dat het geen falen is. Je kan (helaas) niet alles voorkomen.

Het is zeker geen falen.. Als je goed voor je kind zorgt, moet je je daar geen zorgen om maken. Voor mij is 't gewoon een kwestie van enorm geschrokkken zijn en daarom ben ik zo bang steeds.

Ik ga iedere avond voor ik naar bed ga even bij 'm gluren, ook omdat hij zichzelf nog wel eens bloot trapt (broek uittrappen, dekens af enz.).

Mijn vader durft niet meer naar hem te gaan als hij slaapt. N. heeft (net als ik vroeger) echt enorm bleke oogleden en zwarte wallern als hij diep slaapt... daar is mijn vader dan weer van geschrokken toen N. een keer bij hun sliep..

Gast vr 26 nov 2010 - 8:23

Ik heb het ook en vind het heel herkenbaar. Jens was amper 3 maanden toen hij heel erg ziek werd en bijna stikte in zijn gehoest. Hij ademde zeg maar alleen maar uit tijdens het hoesten en ademde niet meer in waardoor hij ineens erg blauw werd. Dan viel hij een soort van weg en meteen was hij er weer. Ik was op dat moment in het ziekenhuis gelukkig, dus Jens werd meteen opgenomen. Om een lang verhaal kort te maken, hij heeft een behoorlijk zware longontstekin gehad op dat moment en is erg ziek geweest. Het heeft bij mij echt maanden geduurd voordat ik gewoon naar hem kon luisteren als hij hoestte zonder dat mijn hart als een bezetende tekeer ging en het zweet me letterlijk uitbrak. Ik vind het nog steeds heel naar om te horen, momenteel hoest hij weer zo naar en zoveel als toen maar ik ben niet bang meer. Geef het de tijd, je vertrouwen komt echt wel terug. Het heeft gewoon tijd nodig, je bent je gewoon rotgeschrokken en dat is heel naar. Maar het komt echt goed.

Daarnaast heeft Jens ook dat breath holding spell. Zo irritant is dat sjonge jonge zeg. Ik vind het alleen niet eng meer omdat ik weet dat er niets kan gebeuren en hij er niets aan over kan houden. Ik zorg gewoon dat ik hem vasthou en in zijn snoetje blaas, soms helpt dat. Maar vooral zorg ik ervoor dat hij zich nergens aan kan stoten mocht hij flauwvallen. Gelukkig komt het steeds minder voor en kan hij beter met zijn woede omgaan.

Gast vr 26 nov 2010 - 8:34

Erg herkenbaar, ook ik ben iedere nacht angstig om te gaan slapen en om eerlijk toe te geven gebruik ik medicijnen om rustig de nacht door te komen anders zou ik ieder half uur bij de jongste gaan kijken of ze nog wel leeft gezien haar complexe epilepsie. Er bestaat namelijk een reele angst dat ze er in de nacht een keer in heer insulten blijft hangen en wat als we dat niet horen ?? Helaas heb ik dus geen tips voor je en weet ik hoe het is om deze angst te hebben. Ik hou dit topic even mee in de gaten want misschien komen er nog meer tips voorbij. Sterkte voor jou !!

Gast vr 26 nov 2010 - 8:59

meisjesmama schreef:
Darcy schreef:Ik bedoel dit niet om jullie te kwetsen of bang te maken hoor, maar hoe denken jullie dan over kindjes die aan wiegendood sterven bijvoorbeeld? Heeft het moedergevoel de moeders dan in de steek gelaten? Ik denk ook dat je nuchter ernaar moet proberen te kijken (hoewel dat moeilijk is natuurlijk soms omdat het een angst is) maar ik denk niet dat je áltijd op je moedergevoel kan vertrouwen. Soms gebeuren dingen zonder reden. Ik weiger te geloven dat als een moeder niet op tijd iets merkt, haar moedergevoel heeft gefaald.

wiegendood is iets waar ik niet over na denk en ik wil ook zeker niet in alles een angst zien of bang worden. Ik heb nu 2 x heel goed gehandeld in een situatie en vertrouw mijn moedergevoel. Nuchter ergens naar kijken is makkelijker gezegd dan gedaan maar is jezelf wel weer aan te leren door vertrouwen te hebben. Dat heb ik ook wel weer gemerkt. Hier hebben de kinderartsen al gezegd als jij het niet vertrouwd gaan dan op je eigen gevoel af. En dat geeft me veel vertrouwen.

Maar dat zeg ik ook, dat dat heel moeilijk is om nuchter naar te kijken. Ik vroeg me gewoon af hoe jullie het zagen, het was niet vervelend bedoelt hoor smile

Gast vr 26 nov 2010 - 9:37

Ik herken het ook wel een beetje. Momenteel heb ik er gelukkig niet zoveel last meer van. Maar een tijdje terug was ik echt heel angstig. I.sam ademt altijd redelijk zwaar als hij slaapt en dan hoor je hem ook luid en duidelijk. Ik werd een maand of twee geleden 's nachts met een naar gevoel wakker. Toen hoorde ik hem dus niet ademen (sliepen toen nog bij ons op de kamer). Dus ik ging met mijn hoofd boven zijn borst luisteren of ik hem dan wel hoorde, maar ook niet. Toen legde ik mijn hand op zijn borst en voelde ik ook geen ademhaling. Ik heb hem toen uit bed genomen en op ons bed gelegd, voordat ik hysterisch loos alarm zou slaan. Hij gaf geen kick of bewoog niks, meestal hoor je wel een zucht en bewegen ze met hun hoofd als je ze slapend oppakt en gaan in een fijne houding liggen. Maar niks van dat alles, dus nog keertje geluisterd en gevoeld maar helemaal niets. Ik vond het echt doodeng. Ook geen reactie op een aai over zijn bol, mijn man was inmiddels ook wakker. Hij "zong" een stukje uit de quran en toen slaakte I.sam een hele diepe zucht en begon heftig te ademen en kuchen. Ik denk dat hij vergat te ademen of zoiets.
De nachten erna heb ik absoluut niet lekker geslapen.
Gelukkig is die angst nu wel een stukje afgezakt.

meisjesmama vr 26 nov 2010 - 10:02

Darcy schreef:
meisjesmama schreef:
Darcy schreef:Ik bedoel dit niet om jullie te kwetsen of bang te maken hoor, maar hoe denken jullie dan over kindjes die aan wiegendood sterven bijvoorbeeld? Heeft het moedergevoel de moeders dan in de steek gelaten? Ik denk ook dat je nuchter ernaar moet proberen te kijken (hoewel dat moeilijk is natuurlijk soms omdat het een angst is) maar ik denk niet dat je áltijd op je moedergevoel kan vertrouwen. Soms gebeuren dingen zonder reden. Ik weiger te geloven dat als een moeder niet op tijd iets merkt, haar moedergevoel heeft gefaald.

wiegendood is iets waar ik niet over na denk en ik wil ook zeker niet in alles een angst zien of bang worden. Ik heb nu 2 x heel goed gehandeld in een situatie en vertrouw mijn moedergevoel. Nuchter ergens naar kijken is makkelijker gezegd dan gedaan maar is jezelf wel weer aan te leren door vertrouwen te hebben. Dat heb ik ook wel weer gemerkt. Hier hebben de kinderartsen al gezegd als jij het niet vertrouwd gaan dan op je eigen gevoel af. En dat geeft me veel vertrouwen.

Maar dat zeg ik ook, dat dat heel moeilijk is om nuchter naar te kijken. Ik vroeg me gewoon af hoe jullie het zagen, het was niet vervelend bedoelt hoor

Ik weet ook dat je het niet vervelend bedoelt. Ik probeer mijn gevoel uit te leggen en voel me niet "aangevallen".

Lala za 27 nov 2010 - 8:01

Tazz zo 28 nov 2010 - 8:11

Ik heb het ook, A.ylin komt midden in de nacht bij ons slapen, dan wordt ze wakker en wil ze per se bij ons, maar als ze eens een keertje doorslaapt of om 4 uur nog steeds niet bij ons ligt dan wordt ik wakker en ben ik echt in staat om bij haar te gaan kijken of er niks aan de hand is. Het lijkt wel of ze dat aanvoelt want meestal wordt ze dan binnen 5 of 10 minuten alsnog uit zichzelf wakker

Ook in haar slaap stopt ze wel eens met ademen (haar vader heeft dat ook) dan kan het wel 5 tot 10 seconden duren voor ze weer verder ademt dat vind ik nog steeds erg eng en nu ze zo verkouden is dat ze blijft hoesten tot ze moet huilen omdat ze zo ontzettend benauwd is kan ik ook wel huilen.

Toen ze nog een baby was werd ik meerdere keren per nacht wakker om te luisteren of ze nog wel ademde.

En helaas droom ik ook nog enorm vaak dat er iets met haar gebeurd en wordt dan huilend en in paniek wakker, en dan ben ik zo blij dat ze lekker naast me ligt en er niks aan de hand is.

Het gevoel, de angst wordt wel minder maar zal waarschijnlijk nooit weggaan.

Gast zo 28 nov 2010 - 22:05

Ik herken het wel.
Niet zozeer dat ik bang ben om ze te verliezen, maar bij I.sabelle ben ik heel bang dat er iets 'mis' is met haar. Ik kan ook niet precies uitleggen waarom, maar ik ben af en toe echt heel bang dat er iets ernstigs met haar aan de hand is wat over het hoofd gezien wordt. Komt misschien ook doordat er in mijn omgeving een paar keer erge dingen bij baby's zijn geconstateerd.
Ik ben nu ook veel bezorgder dan bij R.ick toen hij een baby was.

Gast zo 28 nov 2010 - 22:16

Pritt schreef:Ik herken het wel.
Niet zozeer dat ik bang ben om ze te verliezen, maar bij I.sabelle ben ik heel bang dat er iets 'mis' is met haar. Ik kan ook niet precies uitleggen waarom, maar ik ben af en toe echt heel bang dat er iets ernstigs met haar aan de hand is wat over het hoofd gezien wordt. Komt misschien ook doordat er in mijn omgeving een paar keer erge dingen bij baby's zijn geconstateerd.
Ik ben nu ook veel bezorgder dan bij R.ick toen hij een baby was.

Maar heb je reden om bang te zijn dat er misschien iets is? Dat je aanvoelt dat er iets niet klopt bijvoorbeeld? Of denk je dat het puur door de omgeving komt?

Gesponsorde inhoud

Angst

Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst

Re: Angst