Zwanger worden/ zijn en onzekerheid

Hallo allemaal,

In het biechttopic wilde ik als biechtje inloggen, maar dat lukte niet, daarom toch maar besloten een account aan te maken. Ik las daar dat Liva het zwanger worden helemaal niet meer leuk vindt. Ik wilde iets soortgelijks posten. Ik word gek van onzekerheid. Ik heb twee keer een miskraam gehad, beide keren telde ik heel snel aan. Na de tweede miskraam heb ik een ovulatietest gebruikt om te kijken of mijn cyclus weer normaal was en dat was hij. Precies een week na de ovulatie een bloeding gehad. Gyn zei dat het waarschijnlijk een innestelingsbloeding is geweest. Nu is het precies een week na de bloeding en twee weken na de ovulatie en ik ben doodsbang. Ik durf niet te testen, omdat ik weet dat ik niet echt blij ben met een positieve test, ik ben vooral bang en onzeker. Ik kan er niet van genieten. Ik wil heel graag zwanger zijn en blijven, maar de onzekerheid vind ik verschrikkelijk. Ik weet zeker dat ik bij elk pijntje in mijn buik al heel zenuwachtig en onrustig word. Ik zou zo graag willen dat ik het juist spannend en leuk zou vinden en vooral dat ik zou kunnen genieten van het proces. Herkent iemand dit? En hoe kan je het toch leuk maken voor jezelf en partner (partner is trouwens wel heel optimistisch!)

Bedankt!

Oh bah, vreselijk die onzekerheid.. Heb je laten onderzoeken of er een oorzaak is dat je steeds een miskraam krijgt? Bij hoeveel weken is dat?

Ik weet niet hoe je het leuk kan blijven vinden, ik heb het zelf ook nog niet ontdekt

Bedankt voor je reactie. De eerste miskraam is waarschijnlijk gekomen omdat ik op dat moment zware medicijnen slikte. Ik wist niet dat ik zwanger was. De tweede miskraam is waarschijnlijk pech. Miskramen heb ik gehad tussen 6-8 weken. Ik heb wel een chromsomenonderzoek gehad, daar krijg ik volgende week de uitslag van. Gyn zegt dat daar waarschijnlijk niets uitkomt.

ik vond zwanger worden ook niks aan. Het geeft een hoop onzekerheid. Ik ben de eerste weken van mijn zwangerschap ook heel angstig geweest, omdat mijn eerste zwangerschap in een miskraam is geeindigd. Pas toen ik wat langer zwanger was kon ik ervan genieten, met name van de bewegingen in de buik. Hoe lang ben je inmiddels bezig met zwanger worden? Ik merkte zelf dat hoe langer we bezig waren, hoe minder ik ermee bezig was en hoe beter ik het van me af kon zetten. Nu zijn we niet heel lang bezig geweest (6 maanden), maar ik kon er steeds beter mee om gaan.

Bedankt voor je reactie Dromertje, fijn om te lezen dat je er later wel van kon genieten. De eerste keer was ik in maart zwanger, de eerste ronde. De twee keer was ik eigenlijk ook meteen zwanger (toen besloten we in aug. om het weer te proberen). Nu hebben het deze ronde weer voor het eerst geprobeerd. Ik ben er eigenlijk dus nog niet lang mee bezig. Miskramen hebben wel beide een nasleep gehad. Ik heb het natuurlijk laten afkomen, maar dat duurde lang en uiteindelijk duurde het ook even voordat mijn cyclus herstelde.

Ik begrijp je angst en onzekerheid heel goed, zeker in jouw situatie. Zou ik denk ik ook wel hebben! Bij mij was het totaal anders; ik kwam er met 7 weken pas achter dat ik zwanger was (het was 'ongepland' om het maar even zo te zeggen), dus wij waren er helemaal niet mee bezig. Aan de ene kant wel fijn, want dan heb je die onzekerheid van de eerste paar weken niet.. maar daarna had ik tot 12 weken alsnog die onzekerheid van "Gaat het wel goed?". Gelukkig ging dit snel over.

Ik hoop dat je er wat beter mee om kunt leren gaan.. sterkte!

Ik snap jouw angst heel goed heb hetzelf namelijk ook gehad die onzekerheid rond zwanger worden/en blijven. Heb bij de 1e zwangerschap een late MK gehad. Werd na 4 maanden weer zwanger en die onzekerheid bah!!
3e zwangerschap was onverwachts maar wel heel welkom maar helaas bij de echo met 9 weken erachter gekomen dat het bij 8 weken overleden was. Na 1x ongesteld geweest te zijn bleek ik weer zwanger te zijn. En ik kon/kan nog steeds niet genieten van de zwangerschap bij mij ligt die grens echt bij de 15 weken. Woensdag heb ik weer een echo en is die goed. Dan ga ik echt genieten!

Hoop dat je gauw een mooie zwangerschap tegemoet mag gaan!

Ik kan me precies voorstellen hoe je je voelt helaas. Ik kan zelf niet al te makkelijk zwanger worden (PCO) en ik heb in September ook nog eens een miskraam gehad. Ik wil zo ontzettend graag weer zwanger zijn, maar net als jij zou ik dan tegelijkertijd doodsbang zijn dat het weer mis zou gaan. Ik denk er op dit moment veel te veel over na, of eigenlijk bedoel ik piekeren. Het enige dat bij mij helpt om mijn gedachten wat te verzetten, is afleiding zoeken. Dus leuke dingen doen, uit eten gaan, reisje, gezellig met vriendinnen zodat ik er er niet aan denk. Maar ik vind het hele proces van zwanger worden dus ook drie keer niks.

Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het fijn om te lezen dat een onzeker en angstig voorgevoel tot de 12 weken dus niet altijd iets zegt.

Bruintje Beer wat heftig jouw miskramen! Misschien een rare en onbeleefde vraag, ik weet eigenlijk ook niet goed hoe ik hem moet formuleren.... maar wordt je verdriet over je miskramen minder erg als je daarna toch een gezond kindje op de wereld zet? Ik heb zelf het gevoel dat mijn rotgevoel over de miskramen pas minder wordt als ik wel een zwangerschap kan uitdragen.

Twellie, wat ontzettend verdrietig voor jou. Wat moet het een enorme teleurstelling zijn geweest om na eindelijk zwanger te zijn een miskraam te krijgen, dat voelt zo ontzettend oneerlijk. Ik hoop dat het snel weer raak is en dan ook goed gaat.

Dit is niet echt ontopic, maar als iemand het leest die er ervaring mee heeft. Ik heb een hele regelmatige menstruatie van 29. Ik had precies op dag 13 een positieve ovulatie test, exact 7 dagen later kreeg ik buikpijn en een bloeding. Dit stopte na een dag (de bloeding, de buikkrampen hielden 2 a 3 dagen aan). Is dit dan een innestelingsbloeding? Ik heb nog nooit tussentijds bloedverlies gehad. Ook niet bij mijn vorige zwangerschappen. Ik kan dit weekend testen, ik merk dat ik het heel spannend vind. Ik weet ook niet wanneer ik het beste kan testen. Misschien moet ik proberen te wachten totdat ik een week overtijd ben, dan heb ik geen positieve test in handen gehad, mocht het heel vroeg mis gaan.

Volgens mij kan dat heel goed een innestelingsbloeding zijn. Ik snap dat je een dubbel gevoel hebt nu. Ik zou denk ik wel testen zodra het kan, maar ik snap je twijfels wel. Ik hoop voor je dat het allemaal goed komt.

Dat is lief, dankjewel. Vriend wil ook graag dat ik dit weekend gewoon test, dus ik denk dat ik het ook wel doe (mits ik niet ongesteld word, natuurlijk). Het is wel fijn dat hij er wel zo positief instaat, hij gaat totaal niet mee in mijn onzekerheden, angsten en piekergedachten. Heeft er denk ik wel mee te maken dat het zich niet allemaal in zijn lichaam afspeelt.

Mannen zijn altijd nuchterder als het om zwanger zijn gaat, denk ik, dat was hier in ieder geval wel zo en dat hoor ik ook van anderen.

Ja dat denk ik ook wel en dat is in mijn geval ook maar goed. Stel, als ik straks weer zwanger ben en hij dan dagelijks of zelfs uberhaupt tegen mij zou zeggen:"Ik denk dat het weer mis gaat Jolie, ik ben er bang voor, ik heb er geen goed gevoel over. Ik durf nog niet blij te zijn en er niet van te genieten, waarschijnlijk gaat het weer mis". Als hij dat zou zeggen (ik zeg dit dus wel) dan denk ik dat helemaal geen vertrouwen meer heb en me nog ellendiger voel. Nu geeft hij me het gevoel dat alles goed komt en dat als het niet goed komt dat hij dan nog steeds van me houd en gelukkig met me is. Dat is een stuk beter. Hoewel ik toch wel denk dat hij het ook een teleurstelling vindt en zich zorgen maakt als het een volgende keer weer fout gaat.

Ja, zeker als je bang bent is het fijn als je juist houvast hebt aan je vriend, dat denk ik ook. Zolang hij je ook maar steunt en troost als je dat nodig hebt.

Ja dat is ook zo, al hoop ik dat het een derde keer niet meer nodig is en dat het dan gewoon goed gaat. Gelukkig word ik ook goed begeleid door de gynaecoloog en mag ik al eerder een echo, dat is ook wel erg fijn. De gynaecoloog is ook erg begripvol.

Bedankt voor je reacties trouwens, erg fijn!

Jolie schreef:Ja dat is ook zo, al hoop ik dat het een derde keer niet meer nodig is en dat het dan gewoon goed gaat. Gelukkig word ik ook goed begeleid door de gynaecoloog en mag ik al eerder een echo, dat is ook wel erg fijn. De gynaecoloog is ook erg begripvol.

Tuurlijk hoop je dat, maar ik bedoel ook meer, stel dat je je zorgen maakt, dat je je dan wel gesteund voelt, al is hij zelf dan niet zo angstig.
Fijn dat je eerder een echo krijgt en dat je een begripvolle gynaecoloog hebt, dat scheelt denk ik wel veel.

Jolie schreef:.

Bruintje Beer wat heftig jouw miskramen! Misschien een rare en onbeleefde vraag, ik weet eigenlijk ook niet goed hoe ik hem moet formuleren.... maar wordt je verdriet over je miskramen minder erg als je daarna toch een gezond kindje op de wereld zet? Ik heb zelf het gevoel dat mijn rotgevoel over de miskramen pas minder wordt als ik wel een zwangerschap kan uitdragen.

Is geen onbeleefde vraag hoor! Die vraag heb ik al meer gehad.
Mijn verdriet werd/wordt zeker een stukje minder als je een gezond kind op de wereld heb gezet. Want je weet dan dat je toch een kind kan krijgen en het maakt zoveel goed een rond huppelend kind. Maar het komt wel steeds terug dat gevoel/vedriet elke keer als ik weer zwanger ben. Maar ik denk er toch elke keer nog aan. want het zijn wel mijn kindjes

Ik lees dat jij ook extra echo's krijgt. Dat geef ook al een hele gemoedsrust moet ik zeggen hoor. Ik heb zelf ook extra echo's

Dat rotgevoel wordt bij jouw vanzelf ook wel minder maar vergeten doe je het nooit meer. Het hoort bij jou nu!

wat spannend zeg Jolie!
Ik snap je onzekerheid wel. Het zwanger worden lijkt zo romantisch en leuk. Maar hoe langer het duurt (in ons geval jaren) hoe meer onromantisch het word en soms gewoon heel vervelend. De wanhoop, hoop, verdriet, spanningen, 'verplicht om de dag moeten klussen', daarna de (pijnlijke) onderzoeken. En dan heb ik het nog niet eens gehad over wat we al in bed geprobeerd hebben. Benen in de lucht, washandje erbij, 10 minuten blijven liggen, kussen onder de kont, randje fietsen, zucht

En elke keer weer denken: word ik ongesteld of niet? Het is geestelijk zo vermoeiend.

En ja dan ben je zwanger en dan ben je weer onzeker. Gaat alles wel goed? Ik voel niets, hoort dat? Wat duren 12 weken dan lang. En na de 12 weken kan er ook nog dingen gevonden worden.

En dan is je baby er heb je weer andere zorgen.

Het is dus helemaal niet zo romantisch als dat het lijkt

Ik wil je heel veel succes wensen!!

Bruintje Beer schreef:

Jolie schreef:.

Bruintje Beer wat heftig jouw miskramen! Misschien een rare en onbeleefde vraag, ik weet eigenlijk ook niet goed hoe ik hem moet formuleren.... maar wordt je verdriet over je miskramen minder erg als je daarna toch een gezond kindje op de wereld zet? Ik heb zelf het gevoel dat mijn rotgevoel over de miskramen pas minder wordt als ik wel een zwangerschap kan uitdragen.

Is geen onbeleefde vraag hoor! Die vraag heb ik al meer gehad.
Mijn verdriet werd/wordt zeker een stukje minder als je een gezond kind op de wereld heb gezet. Want je weet dan dat je toch een kind kan krijgen en het maakt zoveel goed een rond huppelend kind. Maar het komt wel steeds terug dat gevoel/vedriet elke keer als ik weer zwanger ben. Maar ik denk er toch elke keer nog aan. want het zijn wel mijn kindjes

Ik lees dat jij ook extra echo's krijgt. Dat geef ook al een hele gemoedsrust moet ik zeggen hoor. Ik heb zelf ook extra echo's

Dat rotgevoel wordt bij jouw vanzelf ook wel minder maar vergeten doe je het nooit meer. Het hoort bij jou nu!

Wat ontzettend vervelend dat je deze ervaring hebt. Ik heb zelf voor Joris ook een mk gehad, en voor deze zwangerschap waarschijnlijk een hele vroege mk. Ik was de 1e keer meteen zwanger geraakt, en nogal overdonderd daardoor, want dat had ik niet verwacht. Maar toen ik ervan 'geproefd' had wilde ik neit meer wachten, dus we zijn vrij vlug weer gaan proberen. De 2e cyclus ben ik weer zwanger geworden. Toen was ik ook zo onzeker overal over. Zeker omdat ik heel veel bloedverlies heb gehad die eerste weken. Dus ik was ervan overtuigd dat het weer mis zou gaan. En toen vertelde iemand me dat als ik er zo van overtuigd was het kindje zich niet welkom zou voelen, en dus neit goed zou kunnen hechten. Terwijl als ik het kindje echt zou verwelkomen het allemaal goed zou komen. Dat heeft mij toen enorm geholpen. Misschien een beetje zweverig maar goed, ik kon daarmee wel elke keer mijn gedachten ombuigen. En het werd steeds makkelijker om blij te zijn met de zwangerschap. Toen mijn 1e uitgerekende datum voorbij kwam heb ik eht wel even moeilijk gehad, maar verder ging het redeijk goed, en was ik vooral gefocust op Joris. Ook na zijn geboorte. Maar juist toen Joris ouder werd stond ik weer meer stil bij het verloren kindje. Ik heb me daar vooraf niet genoeg tijd voor gegund, maar denk ook dat dit voor mij beter was. Doordat ik nu wist dat het goed is gekomen zeg maar.

Toen we weer zwanger wilden worden stond ik er ook wel weer veel bij stil, maar had ik wel veel meer vertrouwen. Ik dacht wel veel aan het verloren kindje, maar had ook de wetenschap van een kerngezond jongetje wat ik al op de wereld heb gezet. Toen ik vermoedelijk weer een mk had vond ik dat wel weer pittig, maar had ik wel veel meer vertrouwen dat het een volgende keer weer goed zou kunnen gaan. Daarna heeft er iets langer tussengezeten voor ik weer zwanger werd, ook doordat ik tussendoor bloedarmoede heb gehad, dus we even soort pauze hadden. Nu ik verder in deze zwangerschap ben klopt het voor mijn gevoel op de een of andere manier. Ik wilde vroeger 4 kinderen, maar na 2 niet zo'n geweldige zwangerschappen wil ik echt niet nog een keer zwanger worden. Maar voor mij zijn er dus wel 4 kinderen, waarvan we er dus 2 helaas niet hebben mogen leren kennen en eentje onderweg is.

Ik hoop dat je alles toch een plaats kunt geven, maar het is iets wat voor iedereen anders is. Ik vond praten heel prettig, maar weet dat dat niet voor iedereen werkt. Sterkte, en ik duim dat je vlug een zwangerschap zult voldragen.

Nog heel erg bedankt voor jullie reacties. Fijn om jullie ervaringen te lezen, dan heb je toch het idee dat je niet de enige bent. Ook doen jullie lieve woorden me goed. Ik ben dit weekend ongesteld geworden, gelukkig was ik niet heel erg verdrietig. Het zou ook wat zijn om weer meteen zwanger te zijn. Dit is pas mijn eerste cyclus naar de miskraam. De vorige is opgewekt door pillen. Mijn vriend is nu echt heel erg lief, omdat hij zag dat ik het er echt moeilijk mee had. Ik probeer het nu te laten rusten en te kijken wat 2011 ons brengt. Heel erg bedankt voor jullie lieve woorden. Ik zal het topic terug lezen als ik weer een slecht moment heb. Verder lees ik in deze pijler mee. Het is mooi om te lezen hoe sommige meteen zwanger zijn en hoe andere na onzekere en verdrietige periodes toch uiteindelijk zwanger zijn.