Het contact verbreken met een ouder, hoe doe je dat?

Ja, ze is wel eens in therapie geweest maar niet daarvoor. Maar als psychologen opperde dat er misschien iets aan de hand was, was ze weg. Nu denkt ze niet dat ze hulp nodig heeft, want ze zegt dat ze altijd gelijk heeft dus dat is niet nodig.

Niet ieder mens is jammer genoeg zoals jij en ik. Proberen zo iemand te veranderen heeft geen zin. Krijg je alleen maar teleur stellingen van. En kom je zelf niet verder mee.
Ze is zoals ze is (hoe jammer ook) en het is aan jezelf hoe je daarmee om gaat.
Dat het pijn doet is een feit, maar hier heb je ook alleen maar pijn van. Ik denk zelfs nog wel meer pijn.

* Edit, ik bedoel dit verder niet gemeen of verkeerd. Maar dit is mijn eigen ervaring en wat ik mee kreeg van mijn psycholoog.

Nee, dat probeer ik ook niet meer hoor. Ik probeer er mee te dealen, dat is het enige wat ik nog probeer. En dat lukt langzamerhand ook niet meer. Maar ja, wat doe je dan. Hou je het contact oppervlakkig? Omdat je toch wel benieuwd bent naar hoe het met haar gaat. Of kap je het af, heb je rust, maar heb je dus helemaal geen contact meer? Ik vind het moeilijk.

Als je het eerst helemaal af kapt, heb jij je rust. Kan jij het verlies verwerken. Als je in contact blijft, dan blijf je dingen tegen komen die je raken. Dan blijft ze de kans krijgen om je te kwetsen.

Mij lukte het niet om het oppervlakkig te houden. Ze stookte mijn vuurtje keer op keer weer op. Soms al met hele kleine dingetjes. Door het af te kappen en 1,5 jaar geen contact meer te hebben, ben ik sterker geworden, heb het verlies verwerkt en kan er nu beter mee om gaan. Omdat ze geen kans meer had om mijn vuurtje weer aan te wakkeren. Ik liet haar niet toe. Keerde haar de rug. Deed pijn. Maar nu ben ik blij het gedaan te hebben. Als het contact was gebleven was ik nooit op dit punt gekomen als nu. Dan liepen we waarschijnlijk nog in hetzelfde cirkeltje van verdriet en teleur stellingen.

[quote="Giacomo"]

ChocoChip schreef:

Fearie schreef:
Ik bedoel, hoe moeilijk is het nu eens eerlijk te zijn, ook al is het voor 1x?

Ja, een vraag die ik me vaak heb afgevraagd. Jij kreeg enigzins nog een redelijk antwoord, in zekere zin ze heeft toch wel zelf in de gaten dat ze fout zit. Maar kan me voorstellen dat het enorm frustrerend moet zijn, zo'n antwoord, waar JIJ nu niks mee kan.

Toen ik mijn moeder ermee confronteerde kreeg ik als antwoord: Dat ik mijn eigen aandeel moet bekijken, en ze ging gruwelijk in de slachtoffer rol. Verdraaide heel de boel. Met als gevolg een email, dat ik en mijn zusje, alles bij elkaar liegen en bedriegen, zij altijd negatief in de kijker word gezet, en als laatst het gaat jullie goed.

Afijn ik naar een psycholoog en een aantal sessie's later, werd en voorzichtig gemeld, dat ze wrs aan borderline lijd.

[quote]Ik heb 1 keer met haar een gesprek gehad met mijn therapeut 1,5/2 jaar terug. Hij stelde dat voor, misschien dat er wat te redden valt. Na 1 keer zei hij al dat hij dacht dat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis had. Hetzelfde met al haar psychologen in het verleden. Die schold ze vervolgens verrot om nooit meer wat zich te laten horen. Echt heel bizar..
Ik denk ook wel eens aan borderline bij haar. Is het bij jou ook zo dat je moeder van het een op het andere moment kan omslaan qua bui?[/quote]

Het eerst dikgedrukte: Mijn psysch zegt dat zulke mensen naar een psych gaan, zodra ze de kaarten op tafel moeten leggen eerlijk moeten zijn of geconfronteerd worden, gaan ze weg, komen niet terug en zeggen tegen iedereen dat het een slechte psych was. Voor mij herkenbaar. Zo is mijn moeder ook.

Het tweede dikgedrukte: Ja mijn moeder is ook zo. Ik zei wel eens ooit: jantje lacht, jantje huilt. Als ik zo jou verhaal lees, het eerste wat in mij opkomt is: Herkenbaar. Mijn tweede gedachte is: Neem afstand. Ga voor je gezin, zoek rust, haal die druk van de ketel, denk aan jou toekomst, aan dat wat belangrijk voor jou is.

Ik ben nu 2 mnd verder, sinds de breuk, heb daarvoor een half jaar aangemodderd, met teleurstellingen,liegen, maar ook ik wou het gewoon proberen, totdat de welbekende druppel kwam. Toen koos ik voor mijzelf.

Dolcis_ schreef:Niet ieder mens is jammer genoeg zoals jij en ik. Proberen zo iemand te veranderen heeft geen zin. Krijg je alleen maar teleur stellingen van. En kom je zelf niet verder mee.
Ze is zoals ze is (hoe jammer ook) en het is aan jezelf hoe je daarmee om gaat.
Dat het pijn doet is een feit, maar hier heb je ook alleen maar pijn van. Ik denk zelfs nog wel meer pijn.

* Edit, ik bedoel dit verder niet gemeen of verkeerd. Maar dit is mijn eigen ervaring en wat ik mee kreeg van mijn psycholoog.

Ook dit is tegen mij verteld. En die knop moet om. Accepteren zoals ze is. En dat is verrekte moeilijk.
Verder kan ik me ook in jou verhaal plaatsen Dolcis.

Ik ben nu 2 mnd verder, sinds de breuk, heb daarvoor een half jaar aangemodderd, met teleurstellingen,liegen, maar ook ik wou het gewoon proberen, totdat de welbekende druppel kwam. Toen koos ik voor mijzelf.

Dan kan je ook verder. Je bent uit het cirkeltje gestapt. Ik denk dat het heel belangrijk is om afstand te nemen van zo'n persoon. Mijn moeder heeft ook borderline.
Het is moeilijk en doet pijn. Maar voor jezelf is het wel beter. Knap dat het jou ook gelukt is! Daar kun je echt trots op zijn. Je hebt voor jezelf en je eigen geluk gekozen. Hoe moeilijk het ook is.

Je kent mijn verhaal toch al een gedeelte.

Maar hoe ik het contact echt definitief heb verbroken is door haar een brief te schrijven.
Ik had meerdere malen geprobeerd het weer goed te krijgen maar elke keer weer werd ik teleurgesteld en pijn gedaan.
Zo'n intense pijn dat het me niet meer waard was.

Ik heb me op een dag bijeen geraapt en pen en papier genomen. En al mijn gevoelens erin vermeld. Hoe ik erover dacht enz. En uiteindelijk aan het einde een verzoek gedaan. "wanneer je inziet dat je fout zit en ook echt daadwerkelijk veranderd bent, dan pas mag je weer contact met mij zoeken eerder niet"

Vanaf dat moment heb ik niks meer gehoord en we zijn nu een dikke 5 jaar verder.

klinkt misschien gek maar ik vind het bijna fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in zo n situatie zit. Niet dat ik het jullie gun maar een beetje herkenbaarheid is prettig om te lezen. Ik ben het contact met mijn vader aan t afbouwen nadat hij me keer op keer heeft afgewezen. Ik loop bij een eerste lijn psycholoog en dit geeft veel nieuwe inzichten. Hierdoor lukt het me beter om hem los te laten maar ik vind hte wel heel moeilijk mede omdat voor de scheiding van mn ouders 5 jaar geleden we een goede band hadden.

maar goed ,ik ga er aan onderdoor dus moet voor mezelf kiezen!maar makkelijk is anders hoor

bolus26 schreef:

maar goed ,ik ga er aan onderdoor dus moet voor mezelf kiezen!maar makkelijk is anders hoor

Mijn man heeft het contact met zijn vader verbroken. Het contact was al jaren slecht en toen we gingen trouwen vond hij dat hij zijn vader moest uitleggen waarom hij niet welkom was. Mijn man heeft een iet wat geëmotioneerde brief geschreven en kreeg daar een reactie op die erop neer kwam dat ook mijn man er schuld aan had hoe zijn vader was. Dat was voor mijn man de druppel en sindsdien is er geen contact meer. Hoe mijn man zich er emotioneel bij voelt weet ik niet, hij wil daar niet over praten, maar als we het er met anderen over hebben geeft hij aan dat hij het prima red zonder hem, dus dat hij hem niet nodig heeft.

Het lijkt me ook ontzettend moeilijk, maar als ik zie hoeveel rust het mijn man geeft, zou ik het ook doen als de situatie zo zou zijn. (wat overigens bij mij absoluut niet het geval is, heb heel goed contact met m'n ouders)

Mijn vriend heeft nog wel contact met zijn vader, en zijn moeder is overleden. Hij heeft het contact verbroken met de rest van de familie (van moeders kant, met vaders kant is al jaren ruzie...).
Familie kon het niet hebben dat zijn vader , vrij snel na het overlijden van zijn moeder, weer een nieuwe vriendin had. Er is dan ook geen contact meer tussen mijn schoonvader en zijn schoonfamilie.
Mijn vriend heeft voor zijn vader gekozen, met als gevolg dat de rest van de familie ook maar geen contact meer zoekt met ons. Ze zijn nog geen van alle in ons huisje komen kijken, eind vorig jaar was er nog wel contact, maar mijn vriend was iedere keer degene die moest bellen... Sinds hij daarmee gekapt is (hee, het mes snijdt aan 2 kanten!!) horen we helemaal niets meer....
Niet van zijn opa en oma, niet van zijn broer, niet van zijn nichtje en neefje.. niemand.
Zijn broer heeft de lelijkste dingen gezegd, ben echt heel erg boos op die gozer. Hij wilde pas weer contact als mijn vriend een ECHTE broer voor hem kon zijn, en niet alleen contact zoeken als mijn vriend er zelf beter van zou worden.
1: broer is ouder, wie moet hier wie het goede voorbeeld geven.
2: der valt niets te halen bij mn zwager, dus waar mijn vriend in godsnaam beter van moet worden???

Over 3 weken is mijn vriend jarig, ik ben benieuwd wat er gebeurd...
Hier is het contact dus niet echt verbroken, maar gewoon doodgebloed. Iets dat ik heel erg vind, want buiten mijn schoonvader om heeft mijn vriend dus eigenlijk geen familie meer nu..

(niet quoten graag, wil het nog kunnen verwijderen)

Voor jezelf kiezen is heel belangrijk ja.

Ik heb sinds ik heel jong ben al geen contact meer met mijn vader. Na de scheiding van mijn ouders is er teveel gebeurd, vertrouwen is onherstelbaar beschadigd. Geen contact hebben is simpelweg het beste.

bolus26 schreef:klinkt misschien gek maar ik vind het bijna fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in zo n situatie zit. Niet dat ik het jullie gun maar een beetje herkenbaarheid is prettig om te lezen. Ik ben het contact met mijn vader aan t afbouwen nadat hij me keer op keer heeft afgewezen. Ik loop bij een eerste lijn psycholoog en dit geeft veel nieuwe inzichten. Hierdoor lukt het me beter om hem los te laten maar ik vind hte wel heel moeilijk mede omdat voor de scheiding van mn ouders 5 jaar geleden we een goede band hadden.

maar goed ,ik ga er aan onderdoor dus moet voor mezelf kiezen!maar makkelijk is anders hoor

Dat is helemaal naar. Dat je weet dat je samen een goede band kán hebben! In het vorige topic op het oude forum verbaasde ik me er ook over dat er nog best wel veel mensen zijn die geen of geen goed contact hebben met hun ouders. Terwijl ik als ik hier in mijn omgeving kijk alleen maar leuke moeder/vader-dochter banden zie.

Ik kreeg gisteravond een smsje van mijn broer dat mijn moeder hem ook van Facebook en Hyves had verwijderd, dus dat dat ook wel over zou zijn. Mijn broer gaat er makkelijker mee om dan ik, maar dat zal er ook wel aan liggen dat hij lang niet zoveel shit over zich heen krijgt. Maar ik vind het wel fijn dat hij het voor zijn zusje opneemt. Hij heeft tegen mijn moeder gezegd dat ze zich moest schamen. Doet ze uiteraard niet

lief dat je broer het voor je opneemt. maar t zal voor hem ook wel even slikken zijn denk ik.

mijn vader heeft nog wel contact met mn broer en zusje. Zij gingen ook nog naar hem toe ivm weekendregeling.
Mijn zusje hoefde begin dig jaar niet meer te komen en haar wijst hij ook steeds vaker af.Zij heeft hier ook wat minder moeite mee.(ze was 9 toen mn ouders zijn gescheiden en kent mn vader eigenlijk alleen maar als iemand die zeurt en raar doet(zijn haar woorden))

mn broer is verstandelijk beperkt en mn vaders favoriet. Maar goed hij woont sinds deze week op zichzelf(begeleid) en gaat dus ook de weekenden niet meer naar mn vader.ben benieuwd hoe dat gaat lopen.

Atelier Madame schreef:Voor jezelf kiezen is heel belangrijk ja.

Ik heb sinds ik heel jong ben al geen contact meer met mijn vader. Na de scheiding van mijn ouders is er teveel gebeurd, vertrouwen is onherstelbaar beschadigd. Geen contact hebben is simpelweg het beste.

Hier precies hetzelfde, alleen dan contact verbroken met mijn moeder.
Heeft wel een tijd geduurd voordat ik deze keus heb gemaakt. nu 5 jaar geen contact meer en bevalt me prima zo, heb nu rust.

@ Dolcis, thnx voor de hug, die verdient iedereen hier in dit topic. Als ik het zo lees.

Ook ik vind het "prettig" om te lezen dat ik niet de enige ben, met moeder issues (schrijf je dat zo?). Veel herkenning wat ik hier lees, en dit bevestigd nog meer dat ik een juiste keuze heb gemaakt. In mijn omgeving kan ik er wel over praten, alleen niemand die mij kan helpen, of het gedrag van mijn moeder kan begrijpen. Waar ik woon wonen weinig gescheiden mensen, ook in mijn familie/kennissen kring. Overigens heb ik met mijn moeders familie ook geen contact meer.

Misschien een rare of persoonlijke vraag, in het algemeen, Nu heb ik (nog) geen kinderwens, maar ik ben zo bang om zoals haar te worden, of bepaalde trekjes over te nemen, in de opvoeding, want dat is natuurlijk wat ik ook heb meegekregen. Hebben meer meiden hier last van? Of voor de moeders, ben je op je hoede, dat je dat absoluut wilt voorkomen?

ChocoChip schreef:

Overigens heb ik met mijn moeders familie ook geen contact meer.
Misschien een rare of persoonlijke vraag, in het algemeen, Nu heb ik (nog) geen kinderwens, maar ik ben zo bang om zoals haar te worden, of bepaalde trekjes over te nemen, in de opvoeding, want dat is natuurlijk wat ik ook heb meegekregen. Hebben meer meiden hier last van? Of voor de moeders, ben je op je hoede, dat je dat absoluut wilt voorkomen?

Dat heb ik ook niet.

En je andere vraag, ik merk dat ik soms wel net zo makkelijk kan zijn als haar Ik heb soms ook wel moeite om structuur vast te houden. Dit heb ik zelf ook nooit gehad.

*Edit, maar echt verwaarlozen van mijn zoontje en de hele negatieve dingen die niet door de beugel kunnen gelukkig niet.

Ik herken de mindere kanten van mijn moeder maar al te goed. Ik wil, mocht ik kinderen willen, dit niet hetzelfde doen.
Als ik me die dingen herinner dan kan ik mijn moeder wel vervloeken. Wie laat nu haar kinderen midden in de nacht alleen thuis? Dat zou ik dus nooit kunnen en ook niet willen.
Ik hoop dus dat ik nooit haar trekjes ga overnemen.

Giacomo schreef:Ik kreeg gisteravond een smsje van mijn broer dat mijn moeder hem ook van Facebook en Hyves had verwijderd, dus dat dat ook wel over zou zijn. Mijn broer gaat er makkelijker mee om dan ik, maar dat zal er ook wel aan liggen dat hij lang niet zoveel shit over zich heen krijgt. Maar ik vind het wel fijn dat hij het voor zijn zusje opneemt. Hij heeft tegen mijn moeder gezegd dat ze zich moest schamen. Doet ze uiteraard niet

Mijn moeder heeft als gevolg van de ruzie tussen ons mijn zusje ook van FB en hyves verwijdert. Beetje kinderachtig in mijn ogen, maar het tekent haar ook wel weer. Blijkbaar wil ze dus geen enkele moeite meer doen voor haar kinderen.

Heftig hoor. Mijn schoonouders en mijn vriend hebben vorig jaar aug. al het contact verbroken. Onze jongste dochter las 6 weken aan 1 stuk in het ziekenhuis in Breda en op de IC in Rotterdam in een héle slechte toestand met ernstige epilepsie en allerlei onderzoeken. Mijn schoonouders hebben in de 6 weken tijd 1 keer gebeld en zijn 1 keer langs gekomen en hebben toen helemaal niets gevraagd over M.ara haar toestand. Na deze hele gebeurtenis heeft mijn schoonmoeder nog 1 keer contact met mij gezocht over de mail met een heleboel verwijten en slechte dingen over mij en over mijn vriend en trouwens ook over de oudste toen M.ara net 2 weken eindelijk uit het ziekenhuis was. Dat was voor ons echt de druppel en daarna hebben we elkaar nooit meer gesproken en dat is nu dus 9 maanden geleden, ze hebben nooit meer contact met ons gezocht en nooit meer gevraagd hoe het met ons en vooral met M.ara gaat.

Het is klote dat zeker maar het geeft ook echt rust. Natuurlijk gaat aan dit bovenstaande verhaal ook 8 jaar lang andere dingen aan vooraf die het uiteindelijk tot dit gemaakt hebben.

Chocochip, ik ben daar bang voor geweest maar de laatste jaren ben ik heel erg tot de conclusie gekomen dat ik helemaal niet op mijn moeder lijk, gelukkig. Ik heb daar toen wel veel over gepraat met mijn vriend en hij heeft heel vaak gezegd dat ik ook helemaal niet op mijn moeder lijk dus ik ben er ook niet bang meer voor.

Giacomo schreef:Chocochip, ik ben daar bang voor geweest maar de laatste jaren ben ik heel erg tot de conclusie gekomen dat ik helemaal niet op mijn moeder lijk, gelukkig. Ik heb daar toen wel veel over gepraat met mijn vriend en hij heeft heel vaak gezegd dat ik ook helemaal niet op mijn moeder lijk dus ik ben er ook niet bang meer voor.

Ik had/heb die angst een beetje, mijn vriend zegt ook dat ik niet op mijn moeder lijk, en met de psych ook van alles gedaan om dat beeld uit me hoofd te krijgen, vroeg me dus af of ik de enige was met die gedachtes. =)

@ Mama van 2, Jeetje, dat moet toch ook verschrikkelijk zijn? Je kindje in slechte toestand, en dan nota bene de kerserverse opa en oma die geen intresse toont.

Jeetje mama_van2! Wat erg zeg..!

Fearie, het tekent mijn moeder idd ook wel. Ik had haar een jaar geleden van Facebook verwijderd, ze was toen diep beledigd. Heel apart..

Ik heb vandaag alle telefoonnummers en emailadressen verwijderd, ik hoop dat dit een stap is in de goede richting. Merk dat ik klaar ben met alle ellende die ze in mijn leven brengt. Ik weiger me nog langer voor stront uit te laten maken..

Ik merk ook dat ik door mijn verleden het moeilijk vind om
vertrouwen te hebben in de toekomst en in mezelf. Herkennen jullie dat? Voor een paar jaar terug was ik er van overtuigd dat ik geen geluk kreeg in mijn leven en dat ik
bepaalde dingen nooit zou meemaken, zoals echte liefde, kinderen. Tot nu toe toch wel en hoewel ik rationeel weet dat ik er met zoveel kans op maak als een ander sta ik er emotioneel nog steeds van te kijken dat ik het mag ervaren. Heel raar gevoel, maar misschien wel herkenbaar?