Jezelf in de weg zitten

Hebben jullie dat weleens, dat je gewoon niet weet wat je met jezelf aan moet ?!

Ik heb dat de laatste tijd wel regelmatig, voel me dan niet fijn. Kan dan ook niet goed aangeven wát er nu precies in, maar voel me dan gewoon niet goed in mijn vel. Dan word ik nukkig en rusteloos en wil íets, maar weet niet wat. Tegelijkertijd wil ik ook helemaal niets, en heb nergens zin in. Lekker duidelijk he

Weet niet echt of er iets aan te doen is.. Alhoewel het misschien handig is om uit te zoeken waar dit gevoel door komt.

Wat doen jullie als jullie je zo voelen, of herkent niemand zich hierin?

Ik zit nu in zo'n periode en loop ook vast op veel dingen. Erg ellendig en ik weet ook niet zo goed wat ik moet veranderen of welke kant ik precies uit wil. Frustratie alom!

Dat had ik vandaag, t lukt me dan ook niet om dat te doorbreken. Soms laat ik het gevoel er maar gewoon zijn, dan kaar nukkig en chagrijnig, morgen weer een dag...

Echt zo vervelend!
Als ik dan mijn vriend aan de lijn heb, hoort ie gelijk dat er wat is. Zeg ik nog: "nee er is niets".. Jawel, zegt ie dan. Maar goed, hóe leg je uit hoe dit voelt. Volgens mij snapt hij er niks van, nog minder dan ik zelf.

Stom gevoel!

Hier ook wel herkenning hoor. Ik ben zelf depressief geweest, dus weet als geen ander hoe dat rusteloze, jezelf in de weg zitten, gefrustreerde gevoel voelt.

De beste oplossing is toch onder de mensen komen/afleiding zoeken. Het is simpel, maar "geen tijd hebben" om jezelf in de weg te zitten is vaak de meest effectieve doorbraak van de cyclus (of soms stel je het alleen maar uit, dat is altijd lastig in te schatten).

Wel naar dat je je zo voelt, is het te herleiden/relativeren?

Ik slik op moment ook antidepressiva, vind ik fijner klinken dan dat ik mezelf depressief noem. Weet niet waarom.
En ik denk, nu ik erover na denk ook wel te weten waar dit gevoel door komt. Zit op moment in een periode van keuzes maken en bedenken wat ik nu wil met mijn leven.

Het is nu gewoon tijd om beslissingen te maken en die stappen dan ook daadwerdelijk te zetten. Maar op de een of andere manier vind ik het eng. Bang voor wat er komen gaat enzo.

Ik vind het ook moeilijk om dit met iemand te bespreken, omdat ik vaak een gevoel heb onbegrepen te worden. Mensen die "alles voor elkaar hebben", om het maar even kort door de bocht te zeggen, begrijpen mij toch minder heb ik het gevoel. Omdat zij niet in een dergelijke situatie zitten/hebben gezeten.

Kaboutertje schreef:Ik slik op moment ook antidepressiva, vind ik fijner klinken dan dat ik mezelf depressief noem. Weet niet waarom.
En ik denk, nu ik erover na denk ook wel te weten waar dit gevoel door komt. Zit op moment in een periode van keuzes maken en bedenken wat ik nu wil met mijn leven.

Het is nu gewoon tijd om beslissingen te maken en die stappen dan ook daadwerdelijk te zetten. Maar op de een of andere manier vind ik het eng. Bang voor wat er komen gaat enzo.

Ik vind het ook moeilijk om dit met iemand te bespreken, omdat ik vaak een gevoel heb onbegrepen te worden. Mensen die "alles voor elkaar hebben", om het maar even kort door de bocht te zeggen, begrijpen mij toch minder heb ik het gevoel. Omdat zij niet in een dergelijke situatie zitten/hebben gezeten.

Dat maakt ook niet uit hoor. Ik vind het ook makkelijker om te zeggen dat ik depressief geweest ben (en af en toe nog nasleep heb) dan destijds dat ik depressief was.

Ik zou proberen nog iets dieper te graven naar waar deze gevoelens vandaan komen, nu heb je een verklaring, een fase waardoor je weet dat het nu gewoon lastig is. Maar het is nog niet iets concreets en waarschijnlijk dus ook niet iets dat je echt kunt herleiden en vervolgens relativeren. Je hebt iets specifiekers nodig waar je op vastoopt, over piekert of bang voor bent. Je kunt het nu accepteren en verklaren, maar je kunt er nog niets mee doen zeg maar. Het is een beetje vaag wat ik wil zeggen en als ik teveel de therapeut uithang (wat ik 100% niet ben) moet je het zeggen hoor!

Het gevoel van onbegrepen zijn "hoort" er helaas bij, enerzijds is dat je gevoel wat lekker aansluit bij deze andere rotgevoelens. Anderzijds, tja, het gros wéét ook niet hoe je je voelt..

Antibes schreef:

Kaboutertje schreef:Ik slik op moment ook antidepressiva, vind ik fijner klinken dan dat ik mezelf depressief noem. Weet niet waarom.
En ik denk, nu ik erover na denk ook wel te weten waar dit gevoel door komt. Zit op moment in een periode van keuzes maken en bedenken wat ik nu wil met mijn leven.

Het is nu gewoon tijd om beslissingen te maken en die stappen dan ook daadwerdelijk te zetten. Maar op de een of andere manier vind ik het eng. Bang voor wat er komen gaat enzo.

Ik vind het ook moeilijk om dit met iemand te bespreken, omdat ik vaak een gevoel heb onbegrepen te worden. Mensen die "alles voor elkaar hebben", om het maar even kort door de bocht te zeggen, begrijpen mij toch minder heb ik het gevoel. Omdat zij niet in een dergelijke situatie zitten/hebben gezeten.

Dat maakt ook niet uit hoor. Ik vind het ook makkelijker om te zeggen dat ik depressief geweest ben (en af en toe nog nasleep heb) dan destijds dat ik depressief was.

Ik zou proberen nog iets dieper te graven naar waar deze gevoelens vandaan komen, nu heb je een verklaring, een fase waardoor je weet dat het nu gewoon lastig is. Maar het is nog niet iets concreets en waarschijnlijk dus ook niet iets dat je echt kunt herleiden en vervolgens relativeren. Je hebt iets specifiekers nodig waar je op vastoopt, over piekert of bang voor bent. Je kunt het nu accepteren en verklaren, maar je kunt er nog niets mee doen zeg maar. Het is een beetje vaag wat ik wil zeggen en als ik teveel de therapeut uithang (wat ik 100% niet ben) moet je het zeggen hoor!

Het gevoel van onbegrepen zijn "hoort" er helaas bij, enerzijds is dat je gevoel wat lekker aansluit bij deze andere rotgevoelens. Anderzijds, tja, het gros wéét ook niet hoe je je voelt..

Vind het iig wel fijn om er met iemand over te kunnen "praten". Mensen die dicht bij me staan "bespaar" ik dit liever, mede vanwege het onbegrip. Vaak voel ik me dan ook weer de negatieveling die altijd wel wat te klagen heeft.

Ik vind niet dat je de therapeut uithangt hoor , bedankt voor je advies.

Het is alleen lastig, want de oplossing is niet iets voor de handliggends zeg maar. Dat ik me voel zoals ik me voel heeft uiteraard ook te maken met een fase in mijn leven, en omstandigheden. Niet overal is iets aan te doen dus ondanks dat wil ik me toch fijner voelen. En soms weet ik ook wel dingen die helpen, maar heb ik er op dat moment geen energie voor, of zin in. Als ik dit zo typ klinkt het allemaal verwarrend

Heel herkenbaar. Ik heb periodes waarin ik gewoon gek word van mezelf. Een rusteloos gevoel, een soort van onderhuidse jeuk die niet weggaat. Depressief ben ik gelukkig niet, maar lastig is het wel. Het is ook moeilijk om dan aan iemand anders uit te leggen wat er aan de hand is, en zeker in relaties wordt het lastig.
Ik hoop in ieder geval dat je je snel weer beter gaat voelen.

Graag gedaan hoor! Snap dat wel, heb zelf ook nooit mijn depressie besproken met vriendinnen ofzo. Mijn ouders weten en vooral met mijn vader kan ik er goed over praten, maar ik was 14 toen ik ermee vastliep en dan krijgen ze het sowieso al mee. Het is iets wat niet makkelijk begrepen wordt en iets wat niet "opweegt" tegen andere problemen. Dat is lastig!

Zelf ben ik puur op CGT mijn depressie door en uitgekomen en het lijkt misschien heel vreemd. Maar echt het je bewust worden van de gedáchten die ten grondslag liggen aan de gevoelens die je nu hebt (die gevoelens komen namelijk bijna nooit uit de lucht vallen, meestal zijn het -onbewuste- gedachten die je in die staat brengen) is zo'n essentieel punt.

Ook al zoek je nu zonder iets te vinden, door ermee bezig te zijn (niet over analyseren/erin blijven hangen uiteraard) leer je steeds meer bewustwording van die cyclus van gedachten-gevoelens-gedachten-gevoelens en kun je ook leren die te doorbreken/beinvloeden door het te relativeren!

Lastig is het zeker! Heb het ook weleens op school over met mijn mentor, die snapt er ook niets van. Hij komt dan weer met: "eet je wel genoeg vitamientjes, en voldoende slaap etc..". Alsof het zo voor de hand ligt , was het maar zo simpel.

Ben nooit zo'n prater (geweest), maar heb kortgeleden de stap ondernomen om met een psycholoog te praten.
Voor mij was dit geen succes en ben er dan ook mee gestopt. Ik kreeg de stempel : aanpassingsstoornis, waar ik me niet helemaal in kon vinden.. Ik voelde me ongemakkelijk en de dingen die we deden vond ik weinig effectief. Ik had het gevoel dat het allemaal oppervlakkige hulp was. Voor mijn gevoel zit het dieper, wat precies weet ik niet.

Die cgt, waar kun je dat laten doen? Ik heb daar helemaal niet zoveel verstand van en weet ook niet of het iets voor me is. Maar informeren kan altijd

Oh, en als het op dit soort momenten optreedt: GAAN SLAPEN!

Het kan lastig zijn om in slaap te komen, juist vanwege het piekeren, maar het kan morgenochtend ook opeens weer een stuk minder zijn..

Sterkte in ieder geval! liefs xx

Bedankt!

Maar slapen doe ik al te veel, om de tijd te verdrijven lastig he!
Ga het dan zo toch eens proberen, morgen weer een dag.

Slaap lekker!

Kaboutertje schreef:Lastig is het zeker! Heb het ook weleens op school over met mijn mentor, die snapt er ook niets van. Hij komt dan weer met: "eet je wel genoeg vitamientjes, en voldoende slaap etc..". Alsof het zo voor de hand ligt , was het maar zo simpel.

Ben nooit zo'n prater (geweest), maar heb kortgeleden de stap ondernomen om met een psycholoog te praten.
Voor mij was dit geen succes en ben er dan ook mee gestopt. Ik kreeg de stempel : aanpassingsstoornis, waar ik me niet helemaal in kon vinden.. Ik voelde me ongemakkelijk en de dingen die we deden vond ik weinig effectief. Ik had het gevoel dat het allemaal oppervlakkige hulp was. Voor mijn gevoel zit het dieper, wat precies weet ik niet.

Die cgt, waar kun je dat laten doen? Ik heb daar helemaal niet zoveel verstand van en weet ook niet of het iets voor me is. Maar informeren kan altijd

Juiste stempeltjes zijn altijd lastig, bij mij werd er ook van alles gestempeld (zeker toen ik 14 was) van ADHD tot PDD-NOS tot weet ik was. Achteraf gezien, zat ik gewoon doordat ik zo depressief was zo met mezelf in de knoop, dat ik ook op andere vlakken vastliep. Verder is er echt niets "mis" met me. Hoewel ik dat een rotte term vind, want ik geloof niet dat etiketjes betekenen dat er iets mis met je is.

Het rotte van zo'n hulp-zoek-traject is dat je eigenlijk bijna nooit gelijk iets vindt dat bij je past en dat aanslaat. Ik liep op mijn 14e vast en pas op mijn 17e kreeg ik cognitieve gedragstherapie (CGT) met een orthopedagoge waarmee het klikte en toen ging het heel snel beter. Al die jaren ertussen heb ik eigenlijk nietsaan gehad...

Wel was CGT toen nog relatief onbekend en geloof ik dat het nu bij de meeste psychologen wel in hun boekje voorkomt, vooral omdat het eigenlijk DE oplossing voor depressie is. Het is alleen wel zwaar en vergt een hoop zelfreflectie en je moet er echt op een bepaald moment klaar voor zijn.

Ik zou ernaar informeren bij de instelling waar je eventueel hulp kunt krijgen..

Kaboutertje schreef:Bedankt!

Maar slapen doe ik al te veel, om de tijd te verdrijven lastig he!
Ga het dan zo toch eens proberen, morgen weer een dag.

Slaap lekker!

Haha, ook dat herken ik. Maar 's avonds laat in je eentje alleen met dit soort gevoelens worden ze alleen maar nóg groter dan ze al zijn! Het zal morgenochtend in ieder geval niet erger zijn en waarschijnlijk minder, dus hup, je bedje in..

Hopelijk slaap je een beetje! Trusten!

*

Razz_ schreef:Ik heb ook van die dagen helaas. Het liefst lig ik dan de hele dag in bed. Maar dat gaat nu niet meer nu we onze zoon hebben

+1. kutgevoel...

Ik herken het ook wel hoor. Ik wil dan zo veel, maar ik weet niet waar ik mee wil beginnen of ik heb er gewoon geen zin in. Kan er erg chago van worden en ben niet vooruit te branden. Mijn vriend kan dan met 100 ideeen komen, maar ze zijn het allemaal gewoon niet. Wat wil je dan, is de tegenvraag. Geen idee, laat me gewoon met rust. Ik heb ook geen tips om het te doorbreken.

Giacomo schreef:

Razz_ schreef:Ik heb ook van die dagen helaas. Het liefst lig ik dan de hele dag in bed. Maar dat gaat nu niet meer nu we onze zoon hebben

+1. kutgevoel...

Ik herken dit ook heel erg!! En helaas kan ik dan ook niet lekker op bed kruipen want wij hebben een dochter.

Ik herken dat wel, ik heb dan ook vaak een vlaag van creativiteit, dat ik iets nieuws wil doen/leren/maken, en idd komt het er dan vaak niet van. Het gevoel ook dat ik alles wil omgooien, ik heb dat eens in de zoveel maanden ofzo, hangt bij mij niet samen aan depressiviteit iig

chococupcake schreef:*

Ik weet niet of je reactie speciaal aan mij gericht was, maar ik heb 'm gemist..

Toch nog wat reacties gekomen zag ik

Ergens ook wel fijn te weten dat je niet de enige bent die zich soms zo voelt. Alleen vaak nog lastig om juist te handelen op zo'n moment. Als je kinderen hebt ligt het ook wel "anders".. Dan móet je wel uit bed bijvoorbeeld.
Als ik geen reden heb, of die niet belangrijk genoeg vind blijf ik gerust de hele dag in bed . Op dat moment vind ik het heerlijk! Naderhand voel ik me slecht(er), omdat ik dan zo weinig heb uitgevoerd.

Op zo'n momenten heb ik soms ook de drang om iets te doen, maar weet niet goed wat. Beetje rusteloos gevoel zeg maar.

Het is dus eigenlijk een wirwar van gevoelens waar ik me soms geen raad mee weet