Het hele verhaal...

Voor de geinteresseerden, en tevens voor mijn eigen verwerking, hieronder het hele verhaal....

29 maart:

Omstreeks 7 uur 's avonds ontvangen mijn zusje, mijn moeder en ik een laatste sms of email. Hierin staat niets bijzonders. Enkel aan mijn moeder laat hij weten dat hij zelfmoord gaat plegen. Maar dit had hij immers al vaker geroepen, dus ja...In zijn smsjes aan ons stond niets bijzonders. Wij zouden die avond onze spullen uit de woning gaan halen ivm de op handen zijnde ontruiming van de volgende dag, ivm huurschuld. Wij zouden daar om 8 uur die avond zijn, papa was er toen al niet meer. Al zijn spullen lagen nog in de woning, op zijn laptop, telefoon en paspoort na. En na achteraf bleek ook zijn toilettas.
Rond half 8 die avond heeft hij nog een parkeerboete gekregen in het centrum van de stad. Geen idee wat hij daar deed...
In de woning liggen zijn kleren en alles voor de rest wel gewoon nog, wij dachten dat hij die nacht nog thuis zou komen om zijn spullen op te halen.

30 maart:

Mijn moeder rijdt langs de woning en ziet dat de ontruiming daadwerkelijk aan de gang is. We hebben papa geprobeerd te bellen en hem gesmst, maar zijn telefoon staat uit. 's Avonds ben ik er nog langs gereden met mijn moeder en hebben we met eigen ogen gezien dat de woning leeg was en dat er andere sloten op zaten (logisch ook). We spreken de buurman, die ons vertelt dat mijn vader ook niet bij de ontruiming geweest is.

31 maart:

Mijn zusje en ik besluiten aangifte van vermissing te doen. We hebben dik een uur op het bureau gezeten en alles gegeven wat we wisten. Ook onze zorgen geuit. In de tussentijd probeerden we hem te smsen en te bellen, maar nog steeds geen gehoor.

1 april:

Ik krijg de sleutel van ons nieuwe huisje. Niets van papa gehoord.

5 april:

We zijn druk aan het verhuizen als de politie belt, ze willen zijn vermissing via de media openbaar maken. Mijn zusje gaat op het bureau tekenen voor akkoord.

6 april:

Het persbericht is uitgegeven. Op Twitter wordt het massaal overgenomen. Op Radio West is het ook te horen geweest. Er komen 2 tips binnen, mijn vader zou mogelijk in Londen of Ibiza verblijven. Dat laatste achtten we heel aannemelijk. Nog steeds neemt papa niet op.

8 april:

Die nacht omstreeks 2 of 3 uur 's nachts vind een motoragent de auto van mijn vader op een parkeerplaats tussen Den Haag en het Westland, in bebost gebied. In de auto wordt mijn vader aangetroffen, hij heeft zelfmoord gepleegd. De schouwarts stelt de dood vast en constateert verstikking als doodsoorzaak. Er wordt geen sectie op hem verricht, dit is niet nodig. Ook vermoedt de schouwarts dat papa al 1 tot 4 dagen dood is. Hij is hierna overgebracht naar het mortuarium, en zijn auto is afgesleept, nadat de Technische Recherche onderzoek gedaan heeft.

Die ochtend staat de politie rond 8 uur bij mijn moeder op de stoep. Mijn moeder doet open en weet het meteen. Ze belt de vriend van mijn zusje, die mijn zusje gaat ophalen. Haar vriend belt ook mijn vriend, en die gaat mij halen. Mijn vriend werkt in Amsterdam en moest dus eerst terug naar Den Haag. Al die tijd weet ik nog van niets.

Rond 11 uur tikt mijn manager me op mijn schouder, of ik even mee wil lopen. Iets in haar stem verraadt het nieuws wat komen gaat. Als ik mijn vriend zie staan, begin ik meteen heel hard te huilen en 'Nee! Nee!' te roepen. Mijn vriend vertelt me dan het slechte nieuws...Kotsmisselijk en ondersteund door mijn manager, strompel ik naar de wc, waar mijn manager achter me gaat zitten (ze is een vrouw trouwens) en me stevig vasthoudt. Dan haalt ze mijn spullen en mag ik naar huis.

Ik ben dan heel heel erg verdrietig maar ook heel erg opgelucht dat hij gevonden is. We rijden naar mijn moeders huis, daar zitten mijn moeder en zusje op me te wachten, iedereen huilt en het is verschrikkelijk. Ik ga op de grond liggen met ons hondje, een shih-tzu, in mijn armen en zo lig ik voor mijn gevoel uren.

De begrafenisondernemer wordt gebeld, de volgende dag zullen we de crematie plannen. Ik wil naar huis, alleen nog maar naar huis en dus gaan we naar huis. 's Middags komen nog 2 vriendinnen helemaal uit brabant en koop ik een shirt, sokken en een boxer voor papa. Omdat al zijn kleren in de container liggen van het ontruimingsbedrijf. Zijn pak krijgen we wel van het bedrijf.

9 april:

Om 10 uur zijn we weer bij mama voor het plannen van de crematie. We zijn er eigenlijk snel uit, hij wilde gecremeerd worden in besloten kring, in een zwarte kist. Omdat papa 2 meter was, moet de kist op maat gemaakt worden. Dit betekent dat we hem dan pas dinsdagochtend kunnen zien (het is nu zaterdag). Dit willen we niet, en we dringen eropaan dat we hem vandaag nog mogen zien.

Dat mag, hij wordt dan op een opbaarplank gelegd en om 5 uur mogen we bij hem. De begrafenisondernemer vertelt dat hij vermoed dat papa al veel langer dood is, namelijk al vanaf het begin, dus al 12 dagen. Ik hem hem 3 keer gevraagd of hij dan wel toonbaar is, dat is zo, zeggen ze.

Mijn moeder, zusje en haar vriend en mijn vriend lopen eerst naar binnen. Ik zie papa's gezicht dus pas vrij laat, en meteen schiet ik achterwaarts gillend weer achteruit de gang in. Ik roep alleen maar dat dat niet mijn vader is, dat het een foute grap is. Meteen schiet mijn vriend achter me aan om me te kalmeren, en ook de vriend van mijn zusje komt bij me staan. Rustig legt hij me uit dat het wel mijn vader is, maar dat zijn mond gewoon heel lelijk dichtgeplakt is (dat is waar, hij lijkt verdorie op Dracula) en daarnaast is mijn vader al heel erg smal geworden, waarschijnlijk omdat hij al langer dood is. Dan neemt je spiermassa af, en hij verzuipt in zijn maatpak.
Uiteindelijk durf ik wel naar binnen en herken in papa er nog wel in. Maar zijn handen zijn zo klein geworden, precies zo groot als de mijne, en eerst waren ze 2 keer zo groot. Er hangt ook een heel vies luchtje waar ik naar van word.

10 april:

Mijn moeder belt 's ochtends om te zeggen dat papa heel erg achteruit gegaan is die nacht. Ik had al besloten dat dit de laatste dag zou zijn dat ik zou gaan kijken. Mijn vriend gaat eerst naar binnen en bereid me erop voor...
Papa is inderdaad erg verkleurd in zijn gezicht. Maar nu ben ik wel gewend aan hem en ik ben nog 1,5 uur bij hem geweest. Ik heb een Hello Kitty knuffel bij hem achtergelaten zodat hij niet alleen is, omdat ik niet meer langskom. Mijn moeder en zusje gaan ook niet meer.

11 april:

De begrafenisondernemer belt, papa is niet meer toonbaar. Ik ben blij dat ik al afscheid genomen heb.

12 april:

De kist arriveert, papa wordt erin gelegd en de kist wordt meteen gesloten.

14 april:

De dag van de crematie. Om half 10 zijn we bij het uitvaartcentrum, nadat we een verwoedde poging hebben gedaan om nog een slijterij te vinden die al open is, omdat we toch een fles whiskey en een pakje sigaretten op zijn kist willen leggen/zetten. Er liggen veel bloemenkransen, meer dan we verwacht hadden. De kist is mooi, zwart gelakt en met 3 rode rozen erop, zoals hij wilde.
Ons hondje is ook mee, hij ruikt aan de kist en hij ruikt papa gewoon...De begrafenisondernemer stelt voor dat we onderweg nog even stoppen bij een slijterij, dan is het al 10 uur geweest en zijn ze waarschijnlijk wel open. We vinden dit een te gek idee, daar had papa vast onwijs om moeten lachen.
Om kwart voor 10 tillen mijn zusje, vriend en haar vriend, en de mensen van de begrafenisonderneming, mijn papa in de lijkwagen. Wij gaan in de volgauto, met hond. Onderweg stoppen we inderdaad voor de fles whiskey en dat trekt een hoop bekijks. We moeten stiekem lachen in de volgauto.
We zijn allemaal grotendeels in het wit gekleed, omdat papa van Ibiza hield, en op Ibiza wordt veel wit gedragen. We zien er heel mooi uit, al zeg ik het zelf;)
We rijden naar het crematorium, daar moeten we even wachten en dan mogen we de zaal in. Er zijn 5 stoelen om papa heengezet, zodat we echt bij hem zitten ipv op die banken. We hebben 5 mooie nummers uitgekozen en mijn zusje en ik zeggen ook nog iets tegen papa. Bij het laatste nummer zal de kist naar achter schuiven. De begrafenisondernemer (een jonge kerel, erg leuke en lieve man) wijst ons hier nog op voordat het gebeurt, zodat we de kist nog kunnen aanraken...Voor het laatste nummer hebben we allemaal een glas whiskey gekregen, en papa kreeg ook een glas. Ik sloeg het in een keer achterover, dat was niet zo slim;) Zusje loopt rood aan en wankelt op haar hoge hakken, haha.
De kist schuift naar achter en de hond rent erachteraan, dus wij in koor: 'N.ero!!' Alles is ook opgenomen op dvd, dat is wel heel prettig.

Daarna naar de ontvangstruimte. Hondje blaft opgelaten, hj voelt duidelijk de spanning van ons afglijden. Hij wil meteen spelen en sjanst met alle vrouwen die ons koffie en cake brengen (in een vlaag van verstandsverbijstering zijn we akkoord gegaan met koffie en cake...Papa zou zich doodgelachen hebben!). We krijgen niet veel naar binnen, maar hondjelief heeft een goeie dag: we voeren hem meer cake dan ie in een jaar gekregen zou hebben en we moeten hier dan ook heel erg om lachen.

We hebben afscheid genomen met een lach en een traan....Op 14 mei mogen we zijn as halen. Zijn as komt bij mij in een asbedel aan mijn pandora-armband, die ik van jullie gekregen heb en waar ik zo blij mee ben.

Een heel verhaal, en dan heb ik het al zo kort mogelijk gehouden...Het luchtte wel op!

Wat een moeilijke weken zullen dat geweest zijn..
Hopelijk vind je steun bij je zusje en je moeder en kun je het een plekje geven.
Sterkte!

Lieve Leaf,

wat onzettend moedig dat je jouw/jullie verhaal hier neer gezet hebt.
Ik zat net echt met kippenvel te lezen.

Dikke knuffel!

Leaf, ik kan me gewoon niet voorstellen dat zo'n nachtmerrie werkelijkheid kan worden... Wat een enorm heftige periode is dat geweest maar ik lees tussen de regels door dat je, ondanks het verdriet, wel vrede kunt hebben met de situatie. Ik weet niet alles, maar wel dat er al een hele geschiedenis aan vooraf is gegaan en jij en je familie weten nu dat je vader rust heeft. En omdat jullie zo van hem houden, is hij toch altijd bij jullie. In je hoofd en in je hart.

Heel veel sterkte de komende tijd, en ik vind het een mooie gedachte dat je wat as bij je zal dragen in je armband.
van Sjaan

Wat knap van je dat je je verhaal zo opgeschreven hebt! Ik hoop dat het oplucht en het je helpt om alles langzaam een plekje te geven. Fijn dat de crematie is gegaan zoals je vader dat graag gewild zou hebben en jullie daar ook een goed gevoel bij hebben.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!!

Poeh. wat mooi geschreven. Ik zit hier echt met tranen in mijn ogen. Heel veel sterkte nog toegewenst en zoals je dit nu hier beschreven hebt lijkt het me voor jezelf ook mooi om later weer te lezen en goed om het voor jezelf te verwerken.

Wat heb je dat duidelijk en 'mooi' verwoord, Leaf.
Ik heb bewondering voor jou...

Hopelijk mogen jij en je familie snel weer het 'normale' leven oppakken en kunnen jullie enigszins goed terugkijken op de periodes met je vader waarin het wél goed ging.

Liefs Youandi

(Het liefst zou ik je een enórme knuffel geven, maar ik ken je niet eens in het 'echt', maar wát een bewondering heb ik voor jou, meis!! Dan maar een afgezaagde virtuele.. Komtie: )

Jeetje, Leaf. Kippenvel all over, wat heb je dit prachtig beschreven. Ik hoop dat dit een beetje bijdraagt aan de verwerking van alles. Veel sterkte nog in de tijd die komen gaat, ik vind het mooi dat je wat as van je vader aan je armband zult gaan dragen.

Wow wat sterk en knap beschreven.
Met tranen in mijn ogen zitten lezen.

Dikke knuffel voor jou sterke meid

Een hele dikke knuffel terug Youandi, jij hebt het ook niet makkelijk nu...ik blijf bewust even weg uit je topic, maar ik denk wel aan je...

Ik heb afgelopen week weer 'gewoon' gewerkt, wel iets minder uren...Was toch best pittig, maar ook wel fijn. Vandaag ben ik met mijn vriend naar de vindplek van papa gereden, en het was daar zo mooi...

Afschuwelijk vind ik het als ik denk aan zijn laatste uren. En aan dat hij daar 11 dagen gelegen heeft...

Het is een intens en levensgroot verdriet, wat fysiek gewoon pijn doet. Maar vrede heb ik er wel mee, op zich. Ik merk dat ik nu ook wel steeds bozer wordt, maar dat hoort gewoon bij de stadia van rouw waar je doorheen gaat...

Wat mooi geschreven... Nogmaals heel veel sterkte!

Wat heb je dit mooi omschreven . Ik zit met tranen in mijn ogen maar ook een lach om de kleine dingen die een begrafenis zo uniek maken. De whiskey de hond die mee wil.

Mooi geschreven en ik hoop dat je het steeds meer een plekje kunt geven. Heel veel sterkte aan jullie allemaal!

Wat heb je het knap op kunnen schrijven, het afscheid klinkt erg mooi, heel veel sterkte nog.

Wat mooi en sterk geschreven Leaf. Ik heb er echt kippenvel van. Het klinkt als een heel erg mooie begravenis, jullie allemaal in het wit, en dan Nero erbij, en die whisky. Echt heel erg speciaal.

Sterkte

Heel mooi en dapper dat je het verhaal hebt opgeschreven!
en heel veel sterkte toegewenst

Ik heb met tranen in mijn ogen je verhaal zitten lezen. Ik kan het wel blijven zeggen, ik denk aan je Leaf en ik wens je heel, heel veel sterkte met dit ondraaglijke verlies

Wat een verhaal... Ben er ineens helemaal stil van.
Ik vind je moedig en sterk hoe je met alles om gaat en wens je heel veel sterkte in de toekomst!

Wat mooi geschreven, heb de tranen in mijn ogen.

Jeetje wat een verhaal, ben er even helemaal stil van... Mooi dat jullie afscheid hebben kunnen nemen met een traan én een lach. En natuurlijk nog heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie!

Wow, ook ik ben even sprakeloos...wat goed dat je het helemaal in detail op hebt schrijven.

Lieve Leaf,

Wat goed en fijn voor jezelf dat schrijven jou helpt met de verwerking. Je leest het verdriet, de pijn, het gemis maar ook de humor op de momenten dat jouw vader zou hebben gelachen. Heel erg bijzonder en het raakt me als ik dit lees. Ik wens je nog steeds heel veel sterkte in deze zware periode van rouw(verwerking).

Ik heb de tranen wel voelen prikken, wat een verhaal zeg.

Nogmaals heel veel sterkte!

Knap en mooi opgeschreven, Leaf. Ook ik kreeg er kippenvel van, maar moest af en toe ook wel een beetje lachen om sommige dingen, zoals de whiskey Heel veel sterkte!