Nav Band met je vader

Naast de topics over de band met je moeder en broers/zussen kan dit topic eigenlijk niet ontbreken natuurlijk. Welke band heb je met je vader?

De band met mijn vader is tegenwoordig heel goed. We hebben veel dezelfde interesses en kunnen goed met elkaar praten over belangrijke zaken. Dat is wel heel anders geweest, er waren tijden dat ik me bij hem totaal niet op mijn gemak voelde en niets met hem deelde. Gelukkig is dat voorbij! Mijn vriend en mijn vader zijn ook echt twee handen op één buik, dat vind ik zo ontroerend om te zien, de twee belangrijkste mannen in mijn leven !

Eigenlijk is het voor mij heel simpel,
mijn vader en ik zijn precíes hetzelfde wat karakter betreft, soms kunnen we elkaar totaal niet uitstaan en soms hebben we de grootste lol!
Meer kan ik er echt niet over zeggen

Mijn vader is een hele lieve man, hij kan goed luisteren en ik kan goed met hem praten. En soms is hij enorm eigenwijs. Dat botst weleens met mijn eigenwijsheid .

Hij is docent op het HBO, en kan zo echt de oren van mijn kop af kletsen over onderwerpen waar ik niet zoveel mee heb. Dat is wel eens annoying. Maar ach, leuk om te zien dat hij er zo gepassioneerd mee bezig is. Ik hoor ook via via dat zijn leerlingen (die het onderwerp wel interesseert) hem een leuke leraar vinden. Dat vind ik cool om te horen

Mijn vader staat altijd voor me klaar, hij is de enige op de wereld waar ik elke seconde op kan bouwen

In mijn puberteit kon ik zó'n ongelooflijke ruzie met m'n ouders maken en dan vooral met mijn vader want wij lijken qua karakter op elkaar. We konden het bloed onder elkaars nagels vandaan halen!

Gedurende de jaren werd de band iets beter maar sinds het overlijden van mijn moeder is de band tussen mij en mijn vader (en broertje!) echt hecht geworden. Wat niet wil zeggen dat het nu nooit meer botst maar we zijn er altijd voor elkaar, kunnen beter met elkaar communiceren en elkaar in elkaars waarde laten. Bij mijn vader en broertje kan ik mezelf zijn en voel ik me 'veilig'. Ik moet er niet aan denken dat ik "mijn mannen" kwijt raak!!!

Ik heb mijn vader al een jaar niet meer gezien... het contact verliep daarvoor al heel moeizaam, er is ruzie geweest, er is gedreigd en toen was er stilte. Ik vind het nog steeds heel moeilijk, probeer er al een tijd zo min mogelijk aan te denken, want als ik er over na ga denken word ik helemaal gek van de wanhoop en het gemis. Het punt is voornamelijk dat wij echt niet met elkaar kunnen communiceren over de dingen die dwars zitten. Het is al eerder gebeurd dat er dingen hoog opliepen zoals nu ook weer, maar ook al heb ik meerdere keren geprobeerd dit op een normale manier uit te praten, dit bleek gewoon niet te gaan zonder dreigementen en zonder mij het gevoel te geven dat ik niet zelf mag beslissen wat ik denk of doe. Toen heb ik besloten dat ik niet meer alleen ja en amen wil zeggen en op die manier ook geen contact meer wil.

(niet quoten aub)

@ Alias; jeetje wat ontzettend heftig zeg! Dat lijkt me een ontzettend moeilijke situatie, sterkte!

Mijn vader was alcoholist. Veel weet ik er niet meer van, maar het was nooit zo leuk om bij hem in de buurt te zijn. Hij was altijd chagrijnig en ik deed veel fout in zijn ogen, al begreep ik niet wat ik fout deed. Met mijn broer kon hij veel beter opschieten en op hem werd hij niet zo vaak kwaad... Hij heeft twee maagbloedingen gehad toen ik een jaar of 10-12 was, en is toen jarenlang gestopt met drinken, maar nu drinkt hij wel weer met mate. De volgende maagbloeding zou wel eens fataal kunnen aflopen, en dit weet hij dondersgoed. Ik ben erg teleurgesteld in hem dat hij weer is begonnen met drinken, maar goed, ik hou wel van hem en onze band is oke.

@ Angela_1986 dank je wel!

Degenen die ook geen goede band met hun vader hebben wil ik graag sterkte wensen.

Gelukkig zijn er ook veel die wel een hele goede band hebben!

Ik heb een goede band met mijn vader. Mijn moeder voelt zich daar wel eens door bedreigd :') omdat onze band niet zo goed is. Ik heb geen standaard jeugd gehad om het zo maar even te zeggen en mijn vader heeft mij daar veel in gesteund.

De band tussen mij en mijn vader is goed. Ik ben dol op hem en hou erg veel van hem. Ondanks dat als we weleens ruzie hebben met elkaar we dan ook hard tegen hard kunnen gaan. Als er iets is dan kan ik wel bij hem terecht.

Mijn vader kan alleen niet zo goed ik hou van je zeggen. Dat zeiden zijn ouders ook niet vaak. Niet dat ze niet van je houden maar het werd niet vaak gezegd. Ik heb er weleens wat van gezegd en hij probeert het nu wel vaker te zeggen. Dat zijn kleine dingen waar ik echt blij mee ben.

Als ik het nummer hoor van Andre Hazes - Wees zuinig op mijn meisje, krijg ik elke keer tranen in mijn ogen. En dat heb ik ook met Stef Bos - Papa. Mijn vader vind dit ook mooie nummers... Dus ja... Ik heb een lieve, eigenwijze, soms koppige vader waar ik veel van hou

De band met mijn vader is heel erg slecht geweest. Hij is namelijk ook degene die mij uit huis heeft gezet, omdat hij mijn eetstoornis niet langer kon handelen. Hij had me "opgestuurd" in de hoop dat ik binnen zes maanden van mijn eetstoornis af was, maar het bleek alleen maar erger te zijn geworden. Daarnaast had, en heb, ik een extreem grote mond en won ik elke discussie van hem, waar hij niet tegenkon, dus we botsten als gekken.

Inmiddels hebben we bovenstaand allemaal uitgesproken. Hij heeft zijn excuses aangeboden voor het gedrag dat hij destijds vertoonde, namelijk niet praten, maar slaan. En ik heb op mijn beurt mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik het hen zo moeilijk heb gemaakt met mijn eetstoornis. Ik heb nooit mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik elke discussie van hem won of voor mijn grote mond, omdat ik dit nu eenmaal ben. Nog steeds. Maar sinds de lucht is geklaard, gaan we super met elkaar om.

Hier en daar zullen altijd dingen zijn die we niet van elkaar zullen begrijpen. Maar praten is ook bij ons the keyword.

Mijn vader is al 6 jaar depressief.. hij praat weinig dus van een band valt niet echt te spreken.
Toch is er een soort van twee handen op één buik aspect tussen ons twee.
Ik begrijp hem beter dan mijn moeder en zus en wij kunnen het gewoon beter met elkaar vinden.
Ik hoop zo dat hij ooit weer een beetje de oude wordt..

Mijn vader en ik lijken heel erg op elkaar qua karakter maar toch botst het heel erg tussen ons. Mijn vader is een onwijs lieve man en ik weet dat hij van ons (familie) houd en alles voor ons zou doen. Maar toch 'lukt' het vaak gewoon niet tussen ons. Mijn vader is ook echt geen prater wat het ook wel bemoeilijkt en ik denk dat ik ook wel (teveel) verwachtingen heb van hem, ik weet het niet. Ik vind het wel moeilijk soms.

Mijn vader is al ruim 10 jaar dood. Voor zijn dood had ik een wisselende band met hem. Hij had een persoonlijkheidsstoornis en een drankprobleem, waardoor hij niet altijd even prettig was om bij in de buurt te zijn. Hij kon erg boos en agressief zijn (vooral verbaal), maar hij deed ook leuke dingen met mij en mijn broertjes. Zijn stemming wisselde altijd heel erg en dat maakte het onvoorspelbaar en lastig. Maar ik heb altijd van hem gehouden.

Ik heb geen band met mijn vader. Ik ken hem nu 5 jaar, en voor die tijd heeft hij 12 jaar tbs gehad. Voor die 12 jaar tbs heeft hij heel veel vast gezeten.
De dingen die ik mij voor die tijd nog kan heugen zijn allemaal trauma's waar ik therapie voor heb gehad.

Ik ken mijn vader, ik weet dat hij mijn vader is. Maar het zal nooit als mijn vader voelen.

Gekje schreef:Ik heb geen band met mijn vader. Ik ken hem nu 5 jaar, en voor die tijd heeft hij 12 jaar tbs gehad. Voor die 12 jaar tbs heeft hij heel veel vast gezeten.
De dingen die ik mij voor die tijd nog kan heugen zijn allemaal trauma's waar ik therapie voor heb gehad.

Ik ken mijn vader, ik weet dat hij mijn vader is. Maar het zal nooit als mijn vader voelen.

Jeetje, wat erg Gekje.. Dat klinkt behoorlijk heftig allemaal. Kun je nu een beetje omgaan met die traumatische herinneringen of is het nog erg moeilijk?

Ik heb een zeer goede band met mijn vader.
Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft de hele opvoeding in zijn eentje moeten waar maken..
Ik kon in mijn pubertijd niet met hem, maar ook niet zonder hem.. Met mijn moeder heb ik geen contact meer.
Ik zou niet weten wat ik zonder mijn vader zou moeten, kan nu met alles bij hem terecht.

Wat een heftige verhalen zitten hiertussen.

Ikzelf heb ook geen band met mijn vader, toen ik jong was zijn mijn ouders gescheiden.
Afgelopen jaren lag hij wel eens in het ziekenhuis en dachten we dat hij zou overlijden dus ben ik daarom nog wel eens langs geweest.
Nu ligt hij weer in het ziekenhuis, maar ik ga er niet heen. Ik heb nu 2 jaar geen contact met hem, soms voel ik me daar schuldig over maar ja het heeft me aleen maar een rotgevoel om daar te zijn en hij zegt gemene en onware dingen over mensen die er wel voor hem zijn. Zoals mijn broer bijvoorbeeld maar die is er inmiddels ook zo klaar mee dat hij hem ook even niet wil zien, het is toch stank voor dank.

Mijn vader is gestorven toen ik 6 was, nu bijna 23 jaar geleden.

Ik mis hem nog elke dag en vraag me altijd af hoe het was geweest als hij nog had geleefd. Ik heb alleen foto's en een een paar vage herinneringen. Dat maakt me verdrietig, soms zelfs ontroostbaar. Het voelt alsof ik een deel van mezelf mis, ik kan bijvoorbeeld niet nagaan in welke dingen ik op hem lijk.
Maar hij heeft zijn rust gevonden door bewust voor de dood te kiezen en dat heb ik wel geaccepteerd.

Wel kwam er toen ik een jaar of 9 was een stiefvader in mijn leven, waar mijn moeder uiteindelijk 12,5 jaar mee getrouwd is geweest. Het is een lieve man en ik hou van hem, we kunnen ontzettend ouwehoeren met elkaar. Maar hij is niet mijn vader, zo voelt het niet en ik heb hem ook altijd bij zijn voornaam genoemd. Toch ben ik dankbaar dat hij in ons leven is gekomen, hij was altijd erg lief voor ons en dankzij hem heb ik ook een (half)zusje.

Ik heb met mijn vader een prima band. Mijn moeder heeft een dominante rol gespeeld in de opvoeding van mij en mijn broertjes. Mijn vader is altijd op de achtergrond aanwezig geweest. Een soort rustpunt in de storm die mijn moeder vaak was. Mijn moeder is een erg ongeduldige vrouw, en met opgroeiende kinderen gaat dat niet goed samen. Er werd dus veel geschreeuwd en geraasd. Ik kon (en kan) daar helemaal niet tegen, dus was ik vaak zenuwachtig in mijn moeders aanwezigheid. Mijn moeder is schoonmaakster en werkt vaak 's avonds. De vrijdagavonden waren zo relaxt omdat mijn moeder dan naar haar werk was. Dan aten mijn broertjes en ik alleen met mijn vader. We zongen dan tijdens het avondeten heel vaak liedjes en we lachten veel.
Niet dat mijn moeder zo'n vreselijk mens is hoor. Ik kon (en kan) altijd bij haar terecht als ik ergens mee zit of problemen heb. Dan is ze heel lief en heb ik ook echt iets aan haar.
Mijn vader is de rust zelve. Hij is grappig (vindt hij zelf ) en is nooit ergens zenuwachtig voor. Hij biedt altijd praktische hulp met klussen en als we problemen met de computer hebben. Maar echt serieuze zaken bespreken we eigenlijk nooit. Het is een fijne 'niks-aan-de-hand'-vader waar ik heel veel van houd!

Ik en mijn vader hebben een fijne en hechte band. Hij staat altijd voor me klaar, kan goed luisteren en probeert altijd meteen met een oplossing te komen. (Wat niet altijd hoeft natuurlijk) Ik vind het fijn om bij hem te zijn, we kunnen lachen, maar we kunnen ook over moeilijke dingen praten met elkaar. Ik vertel hem de meest geheime/persoonlijke dingen eerder dan mijn moeder omdat mijn moeder zich sneller druk om mij maakt. Mijn vader kijkt wat objectiever naar bepaalde situaties. Ben dus heel blij met onze band.

Alleen jammer van zijn bemoeizuchtige, jaloerse, aandachttrekkende bitchvriendin.