Hoe is de band met jouw vader?

Vertel ...

Mijn vader is al heel lang (21 jaar) dood, dus met hem heb ik helaas nooit een band kunnen opbouwen. Ik was 2 toen hij overleed.

Met mijn stiefvader (die ik ken sinds mijn derde) heb ik een hele goede band, wij zijn echt twee handen op één buik.

Mijn vader overleed toen ik 21 was. Ik was toen net een beetje uit mijn puberteit eigenlijk (ik was een laatbloeier). Ik botste weleens met mijn vader. Maar voor de rest was de band goed. Ik heb nu wel spijt van die botsingen eigenlijk. Als hij nu nog had geleefd was de band totaal anders geweest.

Redelijk tot goed. We lijken erg op elkaar en in mijn pubertijd botste dat gigantisch. Sinds ik het huis uit ben gaan we veel beter met elkaar om, maar wanneer ik te lang bij hem ben ga ik me weer aan hem irriteren. Ik ben met mijn vader ook niet knuffelig ofzo, terwijl ik dat met mijn moeder juist wel ben.

Slecht ik heb al bijna 9 jaar geen contact meer, maar vind dat ook helemaal prima zo.

Dat vind ik heel moeilijk om te benoemen, momenteel. Het was een tijd echt heel erg slecht. Niet zodanig slecht dat het contact bewust was verbroken, want dat zou ik ook nooit willen ivm m'n kleine zusje, maar wel zodanig slecht dat ik er voor in trauma therapie ben geweest. Dat vind ik nog steeds confronterend en heb ik nog moeite mee, dat het zo is gelopen. Maar langzaamaan begint het contact weer wat op te bouwen. Ik probeer er aan te denken dat ik ook hem betrek bij grote gebeurtenissen in m'n leven, en ook soms eens een 'zomaar' whatsappje stuur. Telefoongesprekken duren nog steeds maar 5 minuten en zijn compleet awkward, maar die whatsappjes maken het contact nu íets losser en minder geforceerd.
Hij laat ook iets vaker merken dat ie trots op me is, dan wel via via (dat ik bijv voor m'n oma hoor dat m'n vader zo lovend over m'n foto's spreekt tegenover haar), maar dat is tenminste al iets en dat waardeer ik.
Hij had ook hele goede en positieve feedback op m'n belangrijke sollicititiebrief van laatst, ik probeer hem daar iets meer bij te betrekken.

Dus langzaamaan begint er weer wat vertrouwen te groeien, aan beide kanten.

Heel goed!

Mijn moeder werkte tot ik naar school ging full-time en mijn vader was thuis en zorgde voor ons en studeerde. Daarna heeft hij een tijdje full-time gewerkt maar later werkte mijn beide ouders part-time. Toen ik jong was was mijn vader er dus veel voor ons. We deden veel leuke dingen samen, zo heeft hij ons twee keer mee op reis genomen, op 8 en 16 jarige leeftijd. Toen ik 8 was zijn we een lang weekend naar Fantasialand geweest, met mijn broer is hij naar Legoland geweest en toen ik 16 was zijn we een volle week naar Miami en Orlando geweest en hij is met mijn broer naar Canada geweest, gewoon quality time. Ik heb daar hele leuke herinneringen aan. Vroeger gingen we ook vaak winkelen samen, of toen ik studeerde en nog thuis woonde gingen we vaak even lunchen tussen het studeren door op zijn vrije dagen.

Nu woon ik op twee uur reizen van mijn ouders vandaan, als mijn vader voor zijn werk in de buurt is dan komt hij altijd even langs, dat we even kunnen lunchen samen of hij komt 's avonds eten. Volgende week ben ik jarig en vrij en mijn moeder zou een dagje komen dan, nu heeft hij ook speciaal vrij genomen om gezellig mee te komen.

We hebben ook voor een deel dezelfde interesses, zo zijn we beide gek op koken, ik mail hem vaak recepten of bel hem als er mensen komen eten voor ideeen.

Ja ik heb het echt getroffen met mijn vader!

De band met mijn vader is ook heel goed. We hebben hetzelfde karakter wat soms botst, maar we begrijpen elkaar ook goed. Als er iets gedaan moet worden komt mijn vader altijd ( mijn moeder ook trouwens )

Iets beter dan met mijn moeder. Ik lijk heel erg op mijn vader dus heb het idee dat hij me meer begrijpt. Bij belangrijke beslissingen vind ik het dan ook fijn om het er met hem over te hebben. Volgens mijn vriend leef ik ook altijd helemaal op bij mijn vader. Ik ben echt een papas meisje.

Mijn vader heb ik lang moeten missen. Toen ik hem voor het eerst ontmoette klikte het meteen en was het alsof we elkaar al jaren kende. Hij was ook echt mijn papa, zo voelde het ook, ook al kende ik hem nog maar net. Helaas is hij 9 jaar later overleden En mis ik hem alweer. Maar ik ben 'blij' dat ik hem mis op deze manier, want ook al doet het me nu verdriet, hij is het dubbel en dwars waard.

Goed! Mijn vader is mijn alles.

minoessepoes schreef:Heel goed!

Mijn moeder werkte tot ik naar school ging full-time en mijn vader was thuis en zorgde voor ons en studeerde. Daarna heeft hij een tijdje full-time gewerkt maar later werkte mijn beide ouders part-time. Toen ik jong was was mijn vader er dus veel voor ons. We deden veel leuke dingen samen, zo heeft hij ons twee keer mee op reis genomen, op 8 en 16 jarige leeftijd. Toen ik 8 was zijn we een lang weekend naar Fantasialand geweest, met mijn broer is hij naar Legoland geweest en toen ik 16 was zijn we een volle week naar Miami en Orlando geweest en hij is met mijn broer naar Canada geweest, gewoon quality time. Ik heb daar hele leuke herinneringen aan. Vroeger gingen we ook vaak winkelen samen, of toen ik studeerde en nog thuis woonde gingen we vaak even lunchen tussen het studeren door op zijn vrije dagen.

Nu woon ik op twee uur reizen van mijn ouders vandaan, als mijn vader voor zijn werk in de buurt is dan komt hij altijd even langs, dat we even kunnen lunchen samen of hij komt 's avonds eten. Volgende week ben ik jarig en vrij en mijn moeder zou een dagje komen dan, nu heeft hij ook speciaal vrij genomen om gezellig mee te komen.

We hebben ook voor een deel dezelfde interesses, zo zijn we beide gek op koken, ik mail hem vaak recepten of bel hem als er mensen komen eten voor ideeen.

Ja ik heb het echt getroffen met mijn vader!

Wauw! Dat klinkt echt super fijn zeg!

De band met mijn vader is goed. Ik ben een papa's kindje en hij is er áltijd voor me. Hij was zo'n vader die ik midden in de nacht kon opbellen om mij op te halen bij de discotheek midden in het centrum.
Tóch heb ik op het emotionele vlak wel altijd iets gemist. Mijn pa is het type 'vuile was hang je niet buiten' en deelt weinig. Het is geen prater, wel een gezelligerd. Een stille genieter. Maar vindt het ook moeilijk met emoties te dealen. Als ik ergens opgehaald moest worden en ik was verdrietig dan moest mijn verdriet even wachten tot we bij mn ma waren.
Sinds hij een hartaanval heeft gehad, nu 3 jaar geleden, waarbij hij eventjes weg is geweest, is hij nooit meer dezelfde geworden. Ik vind dit moeilijk en merk dat ik soms wat afstand neem.
Hier ben ik met metzelf nu mee bezig, omdat ik dit een hatelijk proces vind.

Ik ben in ieder geval dol op mijn papa!

Hoewel ik echt een papa's kindje ben, kan ik niet echt van een band spreken. Mijn vader heeft een bipolaire stoornis en hechtingsproblemen waardoor hij sociaal-emotioneel niet goed ontwikkeld is en bijvoorbeeld helemaal geen interesse in andere toont. Zeker wanneer hij in een depressieve periode zit (ongeveer 3/4 van de tijd) is het moeilijk contact met hem maken. Een band met hem zal dus nooit echt van twee kanten komen dus het is nogal een ingewikkelde manier van met elkaar omgaan. Maar mijn vader betekent wel heel veel voor mij, ik ben een van de weinige die hem begrijpt (mijn moeder en zus kunnen zich bijvoorbeeld totaal niet in hem verplaatsen) *niet quoten*

Heel erg goed! Mijn vader betekent (net zoals mijn moeder) heel veel voor me.

Net als met mijn moeder is de band met mijn vader super goed, ook altijd al zo geweest. Met mijn stiefvader voel ik een iets mindere band, maar deze is ook eigenlijk altijd al gewoon goed geweest.

Heel goed! Met mijn vader ben ik 2 handen op 1 buik.

Mijn lieve papaatje... hij was mijn alles, mijn beste vriend, mijn maatje, degene die ik alles kon vertellen en ik mis hem nog steeds hartverscheurend iedere dag. Toch ben ik blij met de papa die ik gehad heb, zijn liefde en steun hebben me oprecht gevormd als mens en als ik er even doorheen zit dan hoor ik zijn stem. Hij betekende de wereld voor me en ik heb 30 jaar lang de beste papa ever gehad.

We deden ook altijd veel samen, zo gingen we altijd winkelen.. dat was zijn ding met ons (met mijn zus + moeder erbij) en hij wilde altijd dat we mooie, leuke kleren aan hadden. Je kon hem niet blijer maken dan als ik een weekend thuis kwam, toen ik eenmaal uit huis was. We hadden toen ik eenmaal ging werken de gewoonte om elkaar iedere dag te bellen in de auto als we beiden naar huis reden, dan kletsten we even bij samen. Dan verbrak altijd de verbinding op één bepaald punt vanwege het bereik, en dan belden we weer terug naar elkaar. Het waren maar kleine typische dingen... maar ik mis ze als een gek natuurlijk.

Mijn vader en ik zijn ook 2 handen op 1 buik. Ik ben heel close met hem, altijd al geweest. We lijken, qua karakter, erg veel op elkaar.

Mijn heit is mijn favoriete persoon. Ik kan er nu al verdrietig om worden te weten dat ik hem ooit moet gaan missen.

Maar dat heb ik net zo met mijn moeder. Al was ik vroeger een echt vaderskindje. Ik hing altijd om hem heen. Hij heeft mijn jeugd echt tot iets onvergetelijks gemaakt. Ik mocht altijd mee op de trekker, helpen op het land, maar ook spelen in het hooi en hutten bouwen op de hooizolder. Hij heeft me mijn eerste pony gegeven. En nee, ik werd absoluut niet verwend, want mijn vader had en heeft duidelijke grenzen. Die pony moest ik verdienen en wanneer ik iets deed wat niet in zijn denkbeeld paste (zoals de opleiding pabo), dan hield hij de poot vaak stijf. Maar dat maakt hem voor mij juist tot meest betrouwbare en wijze persoon in mijn leven. Naast mijn moeder.

Mijn biologische vader is een hufter eerste klas, met mijn stiefvader daarentegen kan ik lezen & schrijven. Mijn stiefvader is al vanaf mijn 5e bij ons in het gezin, en ik beschouw hem ook meer als mijn vader dan mijn vader. Vreemd genoeg lijk ik karakterologisch als 2 druppels water op mijn stiefvader.

Caramba schreef:Goed! Mijn vader is mijn alles.

+1, ik had me geen lievere vader kunnen wensen. Zelfde geldt voor mijn moeder trouwens.

Slecht. Al ziet hij dit waarschijnlijk anders.

Ik spreek hem elke dag. Sinds hij ziek is geweest laat hij elke dag even weten dat hij er nog is. Maar het gaat altijd over hem, hij vraagt nooit naar mij/man/kinderen.
We hebben een paar jaar geleden (toen hij zo ziek was) z'n hele huis opgeruimd, schoongemaakt en verbouwd zodat het weer leefbaar was. Ik heb elke dag aan z'n bed gezeten, ik heb hem uit het ziekenhuis gehaald en een welkom thuis feestje voor hem georganiseerd terwijl ik de dag daarvoor een curettage gehad had en hartstikke verdrietig was daarom, mijn huwelijk is er bijna aan onderdoor gegaan omdat alles om m'n vader draaide en we elkaar vergaten en er kon geen 'dank je wel' vanaf.
Ik ben zo kwaad op hem en er over praten helpt niet, want hij wuift het weg.
Overigens voelt mijn broer het net zo. Het ligt dus niet aan mij.

Tot m'n 19e prima, na de scheiding erg moeizaam. We sprakenelkaar nauwelijks en als we elkaar spraken deed hij erg lelijk tegen mij en over m'n familie. Na 2,5 jaar radiostilte zijn we 2 weken terug wezen eten. Hij heeft contact gezocht toen ik 7 maanden zwanger was. Op zich was het een fijn gesprek, hij is minder boos en ik sta, mede dankzij een jaar therapie, stukken steviger in m'n schoenen wat betreft deze situatie. Ik hoop op een vervolg binnenkort en wellicht kan hij,als het goed blijft gaan dan ook m'n dochter een beetje leren kennen

Een stuk beter sinds ik het huis uit ben. Ik kan gewoon niet langer dan een week met hem samenleven omdat we door onze zelfde karakters dan botsen. Maar nu gaat het super.

De band met mijn vader is super en altijd al goed geweest. we hebben veel voor elkaar over en we hebben dezelfde interesses. Dus altijd wel iets om te doen of over te praten.