Tweede kindje erbij, echt zo veel drukker?

Nou ik vind het helemaal niet drukker en heeeeel erg meevallen. *roep hier zelfs dat je er zo wel 10 kan hebben hihi*

Denk wel dat het een verschil is hoe je kids zijn.. Dylan was best een heftige baby, veel huilen, tot 3 jaar niet doorgeslapen,behoorlijke gezondheidsklachten,ziekenhuisopnames ect.ect. Lynn daarintegen is een wereldwijffie die vanaf week 3 doorslaapt, altijd lacht, nog nooit echt ziek is geweest!

Dus hier was de verwachting van een kleintje dat we vaak wakker zouden worden,veel energie kostte maar dit viel dus allemaal reuze mee en Lynn draait gewoon heel makkelijk mee in het gezin.

Sander ging toen lynn ruim 2 maand was voor een half jaar naar afghanistan en ik dacht oh nee hoe moet ik dit doen allemaal alleen... maar ook dat was prima te doen! Af en toe kom je een hand te kort wanneer ze allebei huilen snachts, de een moet plassen terwijl je de ander eten geeft ect. maar dat heb je altijd wel een keer denk ik

Ik kan niet anders zeggen dan dat het tot zover alleen maar genieten is en het me *nogmaals* reuze mee is gevallen!

denk dat het ook aan jezelf ligt. Hoe je er zelf in staat, en of je een rustig persoon bent, of een echte stresskip.

Ik denk dat het wel uitmaakt hoe je kinderen zijn. Ik vond 1 een eitje maar met de 2e erbij ( die heel pittig was/is ) vond ik het echt veel heftiger.
Ik had idd nog maar weinig tijd voor mijzelf. Wel was ik fulltime thuis en ik denk dat dat ook zwaarder is dan dat je bijv 2 a 3 dagen erbij werkt.

Ik vind het qua drukte zeker een verdubbeling, maar dat betekent niet dat ik het ook twee keer zo zwaar vind.

Maar ik ben het er wel mee eens dat je met twee kinderen een heel stuk minder flexibel bent en daar heb ik me toch wel een beetje op verkeken. Met één kind ga je makkelijker naar buiten bijvoorbeeld. Wij hebben 1 auto en die neemt mijn man mee als hij moet werken. Dan is het voor mij toch echt moeilijker om er 'even' op uit te gaan met twee kindjes. Ook qua oppas is 1 kindje een stuk makkelijker. Mijn ouders bijvoorbeeld vinden het best zwaar om voor twee kleintjes te zorgen, dus dat vragen we nu ook minder makkelijk van ze.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heerlijk met twee, maar ik heb me er toch een beetje op verkeken hoeveel verandering het toch met zich mee brengt.

Daarbij denk ik ook wel hoeveel leeftijd er tussen zit,, Dylan was ruim 3 toen Lynn geboren werd. Kan gewoon zelf naar boven, is zindelijk,kan zich uitkleden, hoeft amper meer getild te worden enz. Lijkt me wel zwaarder als je 2 kleintjes hebt!

Hier is er oppas technisch niets veranderd, mijn ouders vinden het heerlijk om er weer een kleintje bij te hebben en verder gaat ze gewoon mee naar het kinderdagverblijf.

Het enige wat wel lastiger is is het overdag 'even' weggaan.. wanneer Lynn slaapt is Dylan wakker en andersom Komt niet altijd zo uit maar hebben we wel een periode gehad en dat is wel lastig want ben geen huismama die altijd thuis blijft dus dat was een uitdaging! Verder heb ik een eigen auto dus kan er ook wel tussenuit en doe dit ook wel (ook zonder kids),, dan is mijn energie level ook wel hoger merk ik!

Ja de omstandigheden er omheen tellen ook mee idd. Ik had geen auto en geen familie of mensen om mij heen die mij is konden helpen etc.

Ik vond het wel veel zwaarder ja. Maar wij hadden ook maar 1,5 jaar ertussen en dat zou ik nu niet meer doen, denk dat het al heel anders was geweest als er een jaartje langer tussen had gezeten. Nu is de jongste 1,5 jaar en nu vind ik het heel anders, maar we zijn die babyfase nu ook uit natuurlijk.

Ik vind het ontzettend meevallen. Q.uinten was dan ook een erg onrustige baby, veel huilen en niet doorslapen. F.lynn is juist erg rustig, huilt weinig en slaapt sinds hij 2 maanden is de nachten door.

Je hebt inderdaad niet zoveel tijd meer voor jezelf. Maar dat heb je met 1 kindje ook niet echt vind ik.

Toen ik van de tweede zwanger was, heb ik vaak gedacht: dit kan ik nooit aan. Maar het gaat allemaal 'vanzelf'.
Wel merk ik , doordat ik alle dagen thuis ben, dat het soms verveelt. Elke dag hetzelfde ritme.

Maar over het algemeen vind ik het dus prima te doen.

Toen ik mijn oudste geboren werd, vond ik dat zwaar. Maar nu durf ik echt te zeggen dat 1 kindje een eitje was Het begon al toen ik zwanger was van de tweede, heel pittig als een peuter hebt rondrennen die ook nog eens in zijn peuterpuberteit zit... Kwam daardoor niet altijd aan de rust toe die ik als zwangere vrouw nodig had (lees: middagdutje). Toen T geboren werd, was het helemaal zoeken naar rustmomentjes. Op 1 of andere manier slapen ze (bijna) altijd langs elkaar heen.
Op pad gaan met 2 kids is helemaal een onderneming. De supermarkt is hier maar ongeveer 100 meter vandaan, maar toch ben ik vaak een uur weg voor een klein boodschapje. Dat komt, omdat de oudste volgens mij een beetje jaloers is dat hij moet lopen en zijn kleine broertje in de wandelwagen ligt (terwijl hij voorheen nooit in de buggy wou) en daardoor uit protest vaak ergens midden op de stoep gaat zitten en niet meer mee wil. Hierdoor ga ik dus vaak toch maar boodschappen doen met de auto.
Maar goed, moet zeggen dat het allemaal wel steeds makkelijker wordt. Toch zou ik als er ooit een derde mocht komen, het liefste wachten tot beide kids naar school gaan (op het moment dat de baby er is). Dan kan je tenminste als de kids op school zitten wel je rustmomenten pakken als de baby ook slaapt.

Ik vond het best tegenvallen, en nu heb ik nog steeds momenten waarop ik dat vind.

Onze zoon is altijd al heel makkelijk geweest, maar toen onze dochter geboren was had ik er eerlijk gezegd best moeite mee om mijn tijd te verdelen en alles, dit komt mede omdat mijn dochter gewoon een heel ander type is dan mijn zoon, als ik bijv met het huishouden bezig was kon ik mijn zoon destijds makkelijk 1,5 uur in de box zetten met wat speelgoed en even gauw poetsen, mijn dochter daarentegen die wil niet in de box, die wil het liefste de hele dag bij mij zijn, is niet zo goed met alleen spelen en eist veel meer aandacht dat haar broer.

Dus ja ik denk dat het er gewoon aan ligt hoe je kinderen zijn

Ik vind het zeker drukker, maar je rolt er vanzelf in.

ik vind het eerlijk gezegd best wel veel drukker.. meer plannen met tijden etc.. maar nou is onze jongste ook nog wel heel jong, dat wordt strax wel gemakkelijker denk ik. Tis n kwestie van wennen

Het is echt heel afhankelijk van je kids vind ik zelf..

De oudste is/was heel makkelijk, rustig, kan zichzelf vermaken... de jongste daarintegen is het andere uiterste, dus ik vind het uiteindelijk tegenvallen, ik heb weinig tijd voor mezelf e.d.. Maar nu weet ik niet of dat eraan ligt of ik 2 kids heb, of omdat ik gewoon 1 handenbinder heb..

Mijn oudste was (en is) ook een handenbindertje. Het eerste jaar vond ik best zwaar, hij was snel overprikkeld, sliep heel moeilijk waardoor hij nog sneller overprikkeld was. Dus ik maakte me best wel zorgen dat ik weer zo'n periode tegemoet zou gaan

Maar dat viel me alles mee! J is een heel rustig, meegaand meisje. Ze huilt bijna nooit en slaapt goed. Ze slaapt nog niet door, maar dat ervaar ik niet als zwaar. De oudste slaapt sinds een maand of 3 overdag niet meer en de jongste slaapt vaak in de drager, dus ik hou veel ruimte om dingen te ondernemen. We gaan ook elke dag de deur wel even uit.

Het grote verschil vond ik dat bij de eerste is de overgang groot, van vrije meid die kan doen en laten wat ze wilt, naar moeder die ineens mee moet in het ritme van een kind. Bij de 2e zit je al in dat ritme, dus die verandering vond ik kleiner.