Tweede kindje

De babykriebels hebben weer flink bij mij toegeslagen, maar mijn vriend heeft koudwatervrees. Hij zegt ook heel graag nog een kindje te willen, maar hij is heel bang dat we er spijt van krijgen omdat we nu met z'n drieën zo'n goede balans hebben gevonden. Luuk is nu heel makkelijk, vermaakt zich eigenlijk de hele dag zelf, en we genieten volop. Hij is bang dat ik weer een rotzwangerschap heb, we een huilbaby krijgen, en daarna een kind wat het tegenovergestelde is van Luuk en de hele dag vermaakt moet worden.

Ik vraag me af of er überhaupt mensen zijn die spijt hebben van het krijgen van hun tweede kindje. Hoe is dat bij jullie gegaan? Is het krijgen van een tweede kindje een verrijking geweest? Of is het tegen gevallen?

Bij ons is een tweede kindje echt, écht een verrijking. Ik ben echt heel erg blij met haar. De zwangerschap van de oudste was heel erg zwaar, de oudste was een huilbaby, dus ik was ook erg huiverig voor de tweede. Die zwangerschap was echt fantastisch, ik ben er fluitend door gehuppeld, onze tweede dochter is een heel makkelijk, vrolijk kindje en de oudste is echt een hele trotse grote zus. Ze is heel blij met haar zusje.

Af en toe denk ik wel: 'tjee, wat was één kindje makkelijk', maar ik heb er nooit een moment spijt van gehad of nooit een moment gewenst dat we het bij één kindje hadden gelaten.
Toch voelt het nu wel helemaal compleet en hebben we geen kinderwens meer. Ik ben heel erg gelukkig met onze twee dochters, ons gezinnetje is compleet:)

*haalt kwijlbakje weg*

Hier ook een tweede kindje dat veel makkelijker is, je bent zelf makkelijker tenminste dat vond ik en van 0-1 vond ik een hel bij wijze van en van 1-2 echt zo veel makkelijker. Ja ook wel drukker maar sta er zoveel makkelijker in allemaal.

Ik heb er ook nog totaal geen spijt van gehad, alleen wanneer ze snachts allebei lopen te spoken

Ik vind het ook een verrijking. Als ik met 1 van de 2 alleen weg ben dan denk ik wel eens van oh ja het is wel heel makkelijk met 1 kind maar ik had M. echt nooit willen missen. Toen ik van J. bevallen was wist ik meteen dat we nog niet compleet waren en na de bevalling van M. voelde ik echt rust. We waren compleet en dat voelde gewoon heel fijn.
M. is ook echt een heel makkelijk kindje dus het viel me heel erg mee toen ze geboren was, ik had het wel veel drukker verwacht. En natuurlijk zijn er dagen dat ik het even zat ben maar dat heb je met 1 kindje ook wel denk ik.

Heel erg herkenbaar. Mijn man denkt nl. precies hetzelfde!

ik denk dat mannen meer gehecht zijn aan de stabiliteit. Een kindje brengt toch zekere onrust, en als dan net alles lekker loopt met 1 kindje...dan vinden ze het moeilijk om weer om te schakelen naar de onrust en onzekerheid. Althans, dat is mijn idee.
Ik vind een tweede kindje ook echt een verrijking. Voel me nu echt meer een gezin, en geniet van twee fases...Als ik nu al denk aan dat we weer een kruipend mannetje gaan meemaken, een wiebelend mannetje, eerste woordjes
En tegelijk een peuter die lekker bijdehand wordt, de wereld verkend, zelfstandig wordt.

Ik denk ook dat mannen te makkelijk relativeren en vrouwen te makkelijk romantiseren.
De gulden middenweg is de weg die je uiteindelijk samen moet bewandelen.

Mijn vriend denkt er nog niet eens over na, de deur zit echt op slot.
Die van mij ook overigens, ik krijg geen kriebels bij geen ene baby, en ben alleen maar blij dat we nu zover zijn. Zeg nooit, nooit, maar voorlopig zeker nog niet hier.

Ik heb eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik het romantiseer. Ik zie zelf namelijk ook enorm op tegen weer een zwangerschap en weer die eerste zes maanden. Maar aan de andere kant de liefde die ik voel voor Luuk, hoeveel ik van hem geniet, gewoon wat een ontzettend leuk kind wij samen hebben gemaakt... Dat wil ik nog een keer! Maar mijn vriend denkt dus dat je dat niet nog een keer voor een ander kindje kunt voelen.

Wel fijn om te lezen dat tweede kindjes wel degelijk als verrijking van het gezin worden gezien! Dat ga ik hem even laten lezen

Dat dacht ik ook dat ik niet van nog een kindje zoveel zou kunnen houden als van J. Maar dat is wel echt zo.

De liefde die ik voor N voel is nog wel anders als dat wat ik voor R voel. Maar het is toch logisch dat je liefde voor een tweede kindje moet groeien? R is bijna drie jaar alleen geweest en ook bij hem is die liefde gegroeid en dat doet het bij N nu net zo.

Voor ons is het nog veel te vroeg om het überhaupt over ern 2e kindje te hebben, maar bij ons voelt het niet compleet, we hebben altijd de wens voor 2 kindjes gehad. Maar nu met een huil baby snap ik je man heel goed, eindelijk stabiliteit, en misschien wordt alles overhoop gehaald. Ik ben daar namelijk ook bang voor, spijt te krijgen later als we toch voor een 2e zullen kiezen.en mogen krijgen

De tweede is zeker een verrijking, maar het eerste jaar was ook echt loeizwaar en niet makkelijk. En 2 kinderen is hier wel echt heel veel drukker dan 1. Maar als ik naar mijn zoon kijk en als ik hem samen zie met mijn dochter dan ben ik zo zo zo blij dat hij er is .

Hier hetzelfde probleem, manlief heeft een hele boel beren op de weg zitten. We hebben het er wel vaak over maar ik zie hem niet snel veranderen van gedachten.

Ik vind het echt geweldig, die broertjes onderling. Het begint nu al, af en toe zo'n blik naar elkaar en dan allebei hard lachen..

Het eerste half jaar vond ik heel zwaar, maar nu vind ik het echt heel leuk. Die interactie ook tussen die 2, ik had het echt niet willen missen.

Bij ons was ik degene met koudwatervrees. Mijn man heeft altijd al gezegd dat het hem leuk leek om twee kindjes achter elkaar te krijgen. S was een paar dagen oud of hij begon er al over. Tja heel fijn maar hij is niet degene die zwanger is en moet bevallen. En als je nét bevallen bent zit je echt niet meteen op een nieuwe bevalling te wachten Ook al zou dat nog máánden duren. Ik wil sowieso wel meerdere kinderen maar het ging mij net iets te snel.

Paar maanden erna begon hij er telkens weer over. Maar ik was nog niet klaar om er weer voor te gaan.
S was een half jaar toen heb ik het aangekaart. Nu zijn wij niet zo vruchtbaar samen en wie weet hoe lang we er nu weer over doen in de mmm. Heeft nog wel ruim een half jaar geduurd voor ik het ziekenhuis belde en nu hebben ze een wachtlijst

Maar het idee om zwanger te zijn, aan de ene kant lijkt het mij weer heerlijk, maar ik zie er best tegen op. Bij S kon ik vanaf 23 weken niet meer hele stukken lopen, kreeg ik suiker etc etc. Tja straks heb ik wel nog een kind thuis lopen en kan ik niet meer uren op de bank doorbrengen omdat ik anders zulke harde buiken krijg. Maar wie weet loopt een volgende zwangerschap wel anders. Daar hoop ik ergens wel op
Maar ik snap je man wel, ik vind het ook een heel raar idee als er nog een kindje zou komen. In mijn gedachten is het gewoon een kopie van S. Met dezelfde streken etc. Maar dat gebeurt niet en het lijkt me raar om een heel ander kindje samen te maken. En idd houden we daar net zoveel van? Al denk ik van wel hoor, ons gezin is nog lang niet compleet en er is nog genoeg plek in ons hart en huis. Mijn man hoopt vurig op een meisje. Maar ik kan me geen meisjesversie voorstellen bij ons

De eerste maanden waren hier een regelrechte hel. Huilen, huilen, huilen. Niet willen slapen, enorme driftbuien, nog meer huilen.
Maar nu.... Ik hou zooooveel van dat ventje! En ik weet ook dat hij toen gewoon enorm gefrustreerd was. Hij had niet voldoende aan zijn eten op dat moment en hij wilde al zoveel meer dan dat hij kon. En inderdaad, het contact en de interactie tussen H en A. Geweldig. Dat zou ik echt niet willen missen. Nooit meer. Dan nog maar een jaar met slapeloze nachten. Die twee zijn zo aan elkaar gewaagd en kennen elkaar nu al door en door.

Ik heb zeker weleens gedacht: Hadden we het maar bij 1 gelaten (met name de eerste maanden dat A. zo ongeveer de hele dag wakker was en alleen maar kon huilen).
Nu schaam ik me voor die gedachte en als ik er aan terug denk moet ik huilen. Nooit, nooit zou ik hem nog willen missen!

Sinds de koms van ons ventje heb ik echt het gevoel dat ons gezin compleet is. Ik ben er al jaren van overtuigd dat ik 2 kinderen wilde, en dat is sids kort zo. Neemt niet weg dat het errrug druk is....

Sybella schreef:De eerste maanden waren hier een regelrechte hel. Huilen, huilen, huilen. Niet willen slapen, enorme driftbuien, nog meer huilen.
Maar nu.... Ik hou zooooveel van dat ventje! En ik weet ook dat hij toen gewoon enorm gefrustreerd was. Hij had niet voldoende aan zijn eten op dat moment en hij wilde al zoveel meer dan dat hij kon. En inderdaad, het contact en de interactie tussen H en A. Geweldig. Dat zou ik echt niet willen missen. Nooit meer. Dan nog maar een jaar met slapeloze nachten. Die twee zijn zo aan elkaar gewaagd en kennen elkaar nu al door en door.

Ik heb zeker weleens gedacht: Hadden we het maar bij 1 gelaten (met name de eerste maanden dat A. zo ongeveer de hele dag wakker was en alleen maar kon huilen).
Nu schaam ik me voor die gedachte en als ik er aan terug denk moet ik huilen. Nooit, nooit zou ik hem nog willen missen!

Mag ik vragen wanneer het huilen bij je kindje minder werd?

Het werd met 7 weken minder. Toen gaven we andere voeding waardoor hij in elk geval geen honger meer had. Maar het meeste huilen werd pas echt minder toen hij kon tijgeren en staan. Zo tussen de 6 en de 10 maanden. Nu hij kan lopen en redelijk duidelijk kan maken wat hij wil is het helemaal over. Hij kan nog wel snel miepen over van alles maar het dramatische huilen meerdere keren per dag is gelukkig helemaal over.

Hier bevalt het tweede kindje best goed .

Ik neem aan dat je met een tweede kindje wel weer een nieuw ritme vindt of dat de tweede zich snel aanpast aan het bestaande ritme. Ik zie wel op tegen de 'sprongen', gebroken nachten (al zijn ze nu niet over ofzo, maar is anders dan een pasgeboren baby die 3 keer per nacht komt) en meer van dat eerste jaars geneuzel. Vond ik zoon al zwaar soms, het wordt alleen maar zwaarder met een dreumes erbij

Maar, zoals we elkaar steeds op de been houden, het is een fase, haha! Ook een tweede kindje zal op den duur doorslapen, zichzelf kunnen aankleden en naar school fietsen Een band tussen 2 kindjes, is natuurlijk ook uniek. Ik kan niet wachten tot ik ze straks samen hand in hand voor me uit op straat zie lopen. Of hoe zoon zijn broertje/zusje dingen leert, troost als ze huilt of helpt als de koekjestrommel net buiten handbereik staat. (Al zullen ze elkaar ongetwijfeld ook weleens de hersens inslaan )

Ja, er veranderen dingen en niet alles zal leuk zijn, maar is dat met een eerste niet ook? Als ik trouwens niet zwanger was geweest had ik het niet zo romantisch gezien hoor, maar nu het toch zover is kijk ik uit naar een broertje/zusje voor zoon.

Ben echt heel blij met mijn 2 meiden!