hoe om te gaan met extreme eenkennigheid?

De afgelopen weken hadden we het al gemerkt dat onze dochter steeds eenkenniger begon te worden. Bij de gastouder zat ze wat minder in haar vel, moest niks hebben van andere mensen en begon steeds meer aan mij te hangen.

Gisteren was het echter één groot drama bij de gastouder. Ze wilde geen drinken van haar, geen eten, ze wilde niet slapen, ze wilde niet op schoot, maar ook niet liggen en ga zo maar door. Uiteindelijk is ze zo ongeveer de hele dag aan het huilen geweest met af en toe 10 minuutjes spelen tussendoor en daarna weer huilen. Mijn man en ik zaten allebei ver weg, dus we konden niet zomaar naar huis komen. Uiteindelijk heeft mijn schoonmoeder haar opgehaald, maar ook daar werd het niet beter. Toen mijn man eerder thuis kwam van het werk werd ze iets rustiger, maar wilde bij mij pas weer drinken. Nadat ze een poos geslapen had, was ze weer het zonnetje in huis. We hebben gecontroleerd of het niet haar oortjes waren, ze heeft geen koorts, ziet er niet ziek uit en dronk 's avonds ook weer goed. We vermoeden dus sterk dat het echt eenkennigheid is.

Dat wordt dus een groot probleem als ze niet meer naar de gastouder wil. Eerst had ze het daar prima naar haar zin, zat ze echt op haar plekje en ook wij zijn super tevreden over haar, maar als onze dochter daar niet meer wil zijn, dan houdt het m.i. een beetje op. Ook omdat zij zelf ook kinderen heeft en niet de hele dag, wekenlang, een huilende baby erbij kan hebben. Ook bij één van de oma's de hele dag, betwijfel ik of dat goed gaat, ze wil bij mama zijn en niemand kan mij vervangen (ook papa niet).

Nu studeer ik echter en het is niet mogelijk dat ik tijdelijk stop, ik móet dus wel naar school en onze dochter móet dus wel naar een oppas.

Hoe moeten we hier in vredesnaam mee om gaan?

Pff wat een lastige situatie. Ik herken wel een deel van je verhaal en mijn eerste idee was dat het vanzelf goed komt. Tenminste, dat is mijn ervaring en ik weet ook dat eenkennigheid heel extreem kan zijn/worden en het misschien niet vanzelf goed komt. Ons zoontje werd rond die tijd ook zo eenkennig. Ook vaak bij dezelfde mensen. Dan kwamen we daar en was hij alleen maar aan het huilen, jammeren.. en steeds gooiden we het maar op 'last van z'n verkoudheid', of misschien 'tandjes'.. dat soort dingen. Maar we merkten op dat hij op sommige mensen zo nooit reageerden en op anderen altijd zo begon te reageren. Ik vond dat echt heel vervelend, ook naar die mensen toe. Uiteindelijk kon hij er beter mee omgaan toen hij die mensen gewoon vaker zag en naarmate hij ouder werd en dus dingen van die mensen kon herinneren. Maar goed, jullie dochter komt al even bij die gastouder. Ik heb dus niet echt tips, wil je wel sterkte wensen.. het is niet leuk als je dochter zo niet in haar hum is bij een ander!

Dromertje schreef:
Dat wordt dus een groot probleem als ze niet meer naar de gastouder wil. Eerst had ze het daar prima naar haar zin, zat ze echt op haar plekje en ook wij zijn super tevreden over haar, maar als onze dochter daar niet meer wil zijn, dan houdt het m.i. een beetje op. Ook omdat zij zelf ook kinderen heeft en niet de hele dag, wekenlang, een huilende baby erbij kan hebben.

Even van de kant van je gastouder bekeken, op zich vind ik wel dat als je ervoor kiest om op een baby te passen, je ook moet incalculeren dat die baby door dit soort fases heen kan gaan en dus extra troost en aandacht nodig heeft. Ik vind dan niet dat zij het kan maken om tegen jullie te zeggen dat ze er niet wekenlang een huilende baby bij kan hebben en dat het oppassen dan dus ophoudt. Dan moet je in eerste instantie voor een andere leeftijdscategorie kiezen.

Vanuit jullie snap ik wel het dilemma. Ik zou het denk ik nog wel even aankijken, maar proberen te zorgen dat er zoveel mogelijk een vertrouwde achterban is die haar op kan halen als het echt (vanuit je dochter bekeken dus) niet meer gaat.

Eens met Susan.

Eenkennigheid is vaak een fase, en fases gaan voorbij. Dat moet jullie gastouder ook weten.
Natuurlijk is het niet leuk als een baby de hele dag huilt, maar als je kinderen/baby's opvangt, moet je er rekening mee houden dat die ook weleens wat minder goed in hun vel zitten en dus kunnen gaan huilen.

Wie weet is het weer heel snel voorbij.

ik herken het onze zoon heeft ook een hele tijd niks van andere mensen moeten hebben het kwam erop neer dat we nergens meer heen konden zonder hem anders krijste hij de hele boel bij elkaar. Nu gaat het stukje bij beetje beter en kan de oppas gelukkig weer oppassen zonder dat hij gelijk gaat krijsen.

Zoals hierboven ook al gezegd: het zal vanzelf weer overgaan. Bij het ene kind na een week, bij de ander duurt het drie maand. Maar daar kun je vantevoren toch niets van zeggen.

Ik heb er niet echt verstand van, wij zijn nog niet in die fase, maar ik denk dat als je haar steeds laat/ gaat ophalen als het zo gaat dat het misschien alleen maar erger wordt en ze er nooit (lees; minder snel) aan zal wennen dat jij niet bij dr bent en dat het probleem dus alleen maar groter wordt. Verder zou ik niet te moeilijk doen bij het afscheid nemen en het kort houden, als je bang bent dat het misschien weer mis zal gaan dan voelt Y dat waarschijnlijk. (heb geen idee hoe je dat doet hoor).

Veel succes en sterkte ermee, hopelijk is het een korte fase bij haar en kun je haar weer snel met een gerust hart daar laten.

N. zit nu ook in die periode, maar niet zo heftig als het bij jou is. Af en toe huilt hij als ik weg ga bij het kdv, maar dan is het na even ook wel goed. Maar hij wil dus ook echt niet bij mijn schoonvader zitten, wat ik wel vervelend vindt. maar ik zou het ook nog even door blijven proberen, in de hoop dat dit tijdelijk is. En dan idd zorgen dat een vertrouwd iemand haar op kan halen als het echt niet gaat.

Ze gaat morgen gewoon opnieuw naar de gastouder, maar ik blijf wel iets langer om even te helpen acclimatiseren. Daarnaast haal ik haar op zodra het niet meer wil. Teddy: ik snap wat jij bedoelt, maar ik wil wel graag dat Y. het daar naar haar zin heeft en als het niet gaat, ze opgehaald kan worden. Ik wil liever niet dat ze een hele dag zich vervelend voelt. Mijn schoonmoeder wil haar wel ophalen op de momenten dat het niet meer gaat, maar wij te ver weg zijn om haar direct op te kunnen halen.

Susan: dat is even weer een heel ander inzicht, daar had ik nog niet aan gedacht. Het is alleen wel zo dat als zij het niet zit zitten, ik haar natuurlijk niet kan dwingen om op te passen. Mocht daar wel sprake van zijn, zullen we een gesprek moeten voeren met de contactpersoon van het gastouderbureau.

Hopelijk was deze extreme keer een uitzondering en gaat het donderdag weer wat beter.

Dromertje schreef:Ze gaat morgen gewoon opnieuw naar de gastouder, maar ik blijf wel iets langer om even te helpen acclimatiseren. Daarnaast haal ik haar op zodra het niet meer wil. Teddy: ik snap wat jij bedoelt, maar ik wil wel graag dat Y. het daar naar haar zin heeft en als het niet gaat, ze opgehaald kan worden. Ik wil liever niet dat ze een hele dag zich vervelend voelt. Mijn schoonmoeder wil haar wel ophalen op de momenten dat het niet meer gaat, maar wij te ver weg zijn om haar direct op te kunnen halen.

Dat snap ik ook natuurlijk, en vooral omdat ze ook niet wil eten en drinken. Maar ik wil je alleen "waarschuwen" dat je het misschien ook juist erger kunt maken (of dat het langer duurt) als je er zelf krampachtig mee om gaat. Ik weet niet of dat zo werkt bij die kleintjes hoor, maar ik zou het wel in mn achterhoofd houden.
Misschien kun je ook proberen Y vaker door andere de voeding te laten geven bij jullie thuis, of ergens anders en dat je erbij bent zodat ze er wat meer aan went niet elke voeding van jou te krijgen (weet wederom niet hoe jullie het nu aanpakken?).

Wat je keuze ook is, alles kan krampachtig voelen, het geeft gewoon spanning en dat kun je niet zomaar even uitzetten. Als je er ook nog eens over gaat piekeren dat je het daarmee weer erger kan maken dan wordt het alleen maar moeilijker, dan ga je jezelf straks ook nog iets verwijten.

ik wil eigenlijk ook dat ze weet dat ze op me kan rekenen en dat ze zich veilig voelt en als dat betekent dat ze nu even een periode niet bij de oppas kan zijn, dan is dat heel vervelend en een hele lastige situatie, maar dan moeten we naar een andere oplossing zoeken. Ik wil niet dat ze er aan moet wennen om bij iemand anders te drinken, ik wil juist dat ze zich aan me hecht, want dat is een heel natuurlijk proces. Zonder goede hechting kan ze ook niet op eigen leren benen staan. Maargoed, dat neemt niet weg dat het organisatorisch even heel lastig is als ze de komende tijd zo eenkennig blijft.

Ik heb het nu met de gastouder afgesproken dat ik morgen er iets eerder heen ga om even met Y. daar te kunnen spelen, zodat ze kan acclimatiseren met mij erbij, dan ga ik gewoon werken, maar als het niet gaat dan belt ze me op en ga ik erheen. Dan even kijken of ik haar de fles kan geven en zelf naar bed kan brengen, of dat ze zo overstuur is dat ik haar mee neem naar huis. Hopelijk gaat het morgen gewoon goed en is ze de hele dag net zo vrolijk als vandaag!

Het gaat vandaag alweer wat beter dan maandag gelukkig.

Ik ben er vannochtend een half uurtje eerder heen gegaan, heb haar eerst even bij me gehouden en later heeft ze in de box gespeeld. Ze begon al wel vrij snel te huilen door de drukte van de andere kinderen, maar werd ook weer stil toen ze weer bij mij zat.

Ik heb net even gebeld, ze heeft haar fruit in ieder geval op gegeten, maar van de fles moest ze nog niet zoveel hebben. Dat is prima, ze heeft haar fruit wel gehad. Ze heeft even 20 minuutjes geslapen. De gastouder vertelde nog wel dat ze af en toe tijdens het spelen op keek, rond kijkt en dan begint te huilen, alsof ze zich soms ineens beseft dat ik er niet ben. Ze huilt dan even uit bij de gastouder en wil daarna wel weer spelen.

Klinkt dus op zich wel redelijk goed, hoe het nou kan dat ze maandag zo'n extreme dag had weet ik ook niet

Dromertje schreef:ik wil eigenlijk ook dat ze weet dat ze op me kan rekenen en dat ze zich veilig voelt en als dat betekent dat ze nu even een periode niet bij de oppas kan zijn, dan is dat heel vervelend en een hele lastige situatie, maar dan moeten we naar een andere oplossing zoeken. Ik wil niet dat ze er aan moet wennen om bij iemand anders te drinken, ik wil juist dat ze zich aan me hecht, want dat is een heel natuurlijk proces. Zonder goede hechting kan ze ook niet op eigen leren benen staan. Maargoed, dat neemt niet weg dat het organisatorisch even heel lastig is als ze de komende tijd zo eenkennig blijft.

Ik heb het nu met de gastouder afgesproken dat ik morgen er iets eerder heen ga om even met Y. daar te kunnen spelen, zodat ze kan acclimatiseren met mij erbij, dan ga ik gewoon werken, maar als het niet gaat dan belt ze me op en ga ik erheen. Dan even kijken of ik haar de fles kan geven en zelf naar bed kan brengen, of dat ze zo overstuur is dat ik haar mee neem naar huis. Hopelijk gaat het morgen gewoon goed en is ze de hele dag net zo vrolijk als vandaag!

Ik denk niet dat het veel zal uitmaken voor het hechten aan jou of je iemand anders de voeding laat geven (ik bedoelde uiteraard niet elke voeding, maar bijv. 1x per dag). Naar mijn mening is het juist goed als zo'n kleintje ook leert dat andere mensen ook te vertrouwen zijn.

Verder denk ik dat het inderdaad een goed idee is als , mocht het niet goed gaan, dat je haar dan zelf dáár de fles geeft en dáár in bed legt, zodat ze toch vertrouwd raakt met de omgeving.


Maar wat fijn dat het vandaag alweer een stuk beter gaat! Misschien heeft ze zich maandag gewoon niet zo lekker gevoeld...