Eenkennigheid/verlatingsangst

Zijn er meer kindjes die hier behoorlijk last van hebben (gehad)?

Vanaf zo'n 8 maanden begon het hier, en het lijkt alleen maar erger te worden. Zelfs oma die hij regelmatig ziet is niet meer leuk en eng. Als we ergens op visite zijn duurt het ongeveer een uur voordat hij van mijn schoot durft te komen. Zodra ik ook maar 2 sec. opsta komt hij huilend achter me aan (terwijl ik gewoon in de woonkamer blijf bijvoorbeeld).
Ik zag het wel een beetje als compliment, maar begin het nu ook wel wat lastig te vinden. Ik kan mijn kont niet keren; zelfs als mijn vriend in de woonkamer is en ik loop snel naar boven gaat Luuk onderaan de trap zitten huilen.

Wanneer krijgt hij meer vertrouwen in mij, dat ik hem echt niet in de steek laat? Wat kan ik doen om hem hierin te helpen?

Hier begint het ook te komen. Als ik weg loop gaat hij huilen en als hij op de grond ligt tijgert hij naar me toe en trekt hij aan mijn broek

Lastig hè?! Hier is dat eigenlijk pas sinds een aantal weken, daarvoor nooit last van gehad.
Hier is het trouwens m'n man waar ze zo extreem naar toe trekt. Blinde paniek als hij te lang weg blijft. M'n schoonmoeder paste altijd 2 dagen in de week op en dat lukt nu ook niet meer.
Ik hoop zo dat dit een fase is die niet te lang duurt...

Sorry, geen tips dus. Alleen herkenning...

Sinds ze 1 jaar is, is het echt extreem. Ze was vrij sociaal, vooral naar vrouwen toe. Ondertussen kruipt ze zo dicht mogelijk tegen mij aan bij vreemden. Man, vrouw, donker, blank, bril, baard, maakt niet uit, bij iedereen kruipt ze helemaal tegen mij aan. Als ze bang/ziek/triest is, wilt ze ook altijd bij mij komen, niet bij papa of iemand anders. Ze heeft wel een aantal vaste personen in haar omgeving bij wie ze wel heel sociaal is (mijn (schoon)ouders en beste vriendin).

HEt liefst van al kruipt ze in mij.

Herkenbaar,was hier ook rond de 8/9 maanden. Het was toen ook huilen op het Kdv als ik wegging.Rond een jaar ging het beter. Ik heb serieus overwogen om geen verjaardag te vieren voor vrienden. Nu moet ze ook nog steeds de kat uit de boom kijken. Zelfs als ze opa/oma week niet heeft gezien moet ze ff kijken. Bij vreemde ontdooit ze na minuut of tien en dan gaat ze wel spelen. Als ze dr maar dr gang laten gaan.Maar van mannen moet ze echt niets hebben. (Als ze die niet vaak ziet) dan zit ze helemaal in me.

Linda: Ik hoop ook heel erg dat het een fase is... Bij jou is het extreme ook begonnen toen ze naar de psz ging toch? Hier is het erger geworden sinds hij naar de go gaat.

Slakje: Luuk had ook altijd nog wel zijn personen bij wie hij zich wel vertrouwt voelde, maar nu zijn zelfs zijn oma's en tantes niet meer goed. Het is alleen maar mama!

Peach: Rond het jaar ging werd het hier juist steeds erger... Wij hebben zijn verjaardag ook echt maar heel klein gevierd(opa's en oma
s en tantes en ooms). Wel fijn om te lezen dat het wel minder kan worden!

Hopelijk gaat het steeds beter! Ik vond het ook wel vervelend worden,dat ze niets van andere moetvweten. ik denk soms wel eens dat mensen denken dat ik een heel saai kind heb,maar dat is echt niet het geval als ze in d'r element is bij andere mensen.

Ik vertel trouwens als bv op verjaardag gaan wat we gaan doen. Dat er ook andere mensen zijn en dat ze met de kindjes kan gaan spelen. Of het helpt geen idee, ik leg elke keer duidelijk uit wat we gaan doen.

Mijn zoon heeft het ook heel erg gehad. Vanaf zo'n beetje 9 maanden. Het heeft lang geduurd, ik weet niet meer hoe lang precies. Denk wel zeker tot anderhalf jaar. Hij wilde ook niks van iemand anders weten. altijd huilen als ik weg ging bij het kdv. Alleen bij mijn moeder had hij geen last. En nu is hij nog altijd wat terughoudend, als er "vreemden" hier komen of we ergens op visite gaan, moet hij altijd even wennen. Maar het is meestal na 15 minuten goed en dan gaat hij spelen.

Bij mijn dochter begint het nu ook, vreselijk eenkennig en als er hier visite is of we zijn ergens anders wil ze niet op de grond spelen, alleen maar op schoot. ik hoop alleen dat het bij dochter van kortere duur is.

Dat lijkt me best lastig inderdaad. Ik denk dat ik veel zou blijven praten, dus ook als je even uit het zicht bent, zodat hij weet dat je er nog wel bent. En veel uitleggen misschien. Wie weet wat hij daar al van meekrijgt.

Hier is dochter tot nu toe nog nooit eenkennig geweest, gelukkig.

Mijn zoon is ook eenkennig en is het liefst bij mij, mijn man of bij opa. Verder heeft hij nog een paar mensen die hij vaker ziet waar hij het ook goed bij vindt (oma's, oom en tante). En er zijn een paar mensen waar hij helemaal niks van wil weten, zoals mijn broertje. Die ziet hij niet zo vaak en hij gaat echt heel hard huilen als hij te dicht bij komt. Mijn broertje reed vorige week mee in de auto met ons, het was een uur rijden en mijn zoon heeft een uur lang met zijn ogen dicht of knuffeltje voor zijn ogen gezeten.
Van mensen die hij weinig ziet moet hij niks weten, vandaag was zijn laars uitgevallen en de buurjongen wilde 'm weer aandoen bij hem, zoon begon heel hard te gillen...
Afgelopen maand heeft hij het erg zwaar gehad, hij is 2 keer ziek geweest, er zijn 2 kiezen doorgekomen en hij zat gewoon niet lekker in zijn vel, de eenkennigheid is dan meteen veel erger. Hij wilde toen echt elke seconde bij mij zijn.
Nu zit hij weer beter in zijn vel en gaat hij ook weer zonder mij spelen en op ontdekking uit.
Maar ik heb er vertrouwen in dat het loslaten bij hem ook vanzelf zal gaan en dat hij op zijn eigen tempo ons steeds minder nodig heeft bij dingen die hij doet.

Hier ook eenkennig, vanaf een jaar ongeveer. Als er visite komt of we gaan op bezoek dan moet ie 10 min ontdooien, daarna mag ik vooral niet uit het zicht verdwijnen. Samen thuis is helemaal een ramp, hij kruipt gewoon naar me toe en trekt zich op. Moppert en huilt ook als ik hem ergens neerzet en kruipt vervolgens naar me toe. Bij papa doet ie het ook even, dan wil ie weg en naar mij toe, maar daar geef ik niet aan toe en is ook wel snel over (600 keer per dag).

Het lastige vind ik met slapen, hij begint te huilen zodra ik wegga, maar spelen en staan in bed zolang ik er naast blijf zitten. In mijn bed leggen en weggaan is geen optie, dan moet ik ook blijven. Ik heb 'm al een paar keer in mijn bed gelegd en ernaast gaan liggen, werd ik zelf ook om 23.00 ineens wakker met mn kleren nog aan Avond weg, niks opgeruimd en ik kwam ook moeilijker in slaap. Niet echt handig.

Voor een jaar had ik het ook dat ik in zicht moest blijven, maar kon hij me nog niet achterna. En als een ander hem afleidde en ik was uit zicht was er ook niks aan de hand. Nu gaat ie me zoeken

Het zal een keer overgaan denk ik, ik ken geen enkele man die nog (letterlijk) aan de benen van zn moeder hangt de hele dag

Mijn jongste is een echte allemansvriend, ze zwaait me altijd lachend uit als ik weg ga. En als de ouders van de andere kindjes op de opvang hun eigen kinderen komen ophalen, wil mijn dochter ook altijd even bij ze op schoot . Laatst was ik bij mijn oma en die had een vriendin op bezoek. Toen wilde ze eerst tien minuten bij mij op schoot zitten en legde ze haar hoofdje helemaal tegen me aan, vond ik echt zo schattig . Na tien minuten was het over en wilde ze alsnog bij die mevrouw op schoot.

Mijn oudste heeft het ook heel erg gehad. Echt ook zo dat ik de trap niet op kon lopen of eigenlijk niet eens van de kamer naar keuken kon lopen zonder dat ze gelijk achter me aan vloog. Het was een fase, ik kan me niet precies meer herinneren hoe lang het duurde of wanneer het over was. Ik dacht met een jaar of anderhalf dat het stukken beter ging.

Succes ermee, het is best zwaar!