Opzien tegen het huis uit gaan

Ik ben inmiddels bijna 25 en zie, snap en denk wel dat het tijd wordt om eens het huis uit te gaan. Maar nu is het zover dat ik een leuk huis heb gevonden en ik kan het betalen, maar ik zie zo op tegen die stap zetten. Herkennen jullie dat gevoel? En misschien heeft iemand tips hoe daarmee om te gaan. Ik ben gewoon bang dat ik me ontzettend eenzaam ga voelen als ik ergens in mijn eentje ga wonen.

Ik herken het gevoel. En het is ook logisch. Je sluit een periode af, je begint aan iets nieuws. Aan je eigen, zelfstandige leven!

Ik werd vooral enthousiast toen ik het huisje binnenstapte, ik zag mezelf er echt al wonen.
De eerste nacht heb ik de ogen uit mijn kop gejankt, ik wilde terug naar huis, miste mijn vader enz.
Gelukkig ging dit al snel beter, je went vrij snel en ik heb me eigenlijk geen moment eenzaam gevoeld!

Wellicht is het leuk om voor een huisdier te kijken? Is het ook gelijk minder stil in huis!

Ik herken je gevoel wel. Ik word over een paar weken 25 en woon sinds 4 weken op mezelf.
Mijn vriendinnen hebben allemaal een relatie en gingen allemaal samenwonen, maar dat ging voor single me niet op. Ik ben dan ook de laatste die het huis uit ging. Omdat mijn huis helemaal werd verbouwd, kon ik wel aan het idee wennen, veel dingen kopen, mijn spullen inpakken etc.
Het moment van uit huis gaan zelf vond ik wel raar, maar nu bevalt het best goed. Ik krijg nog wel een paar keer per week visite, maar vind het ook niet erg om alleen te zijn. Heb de radio en tv/laptop aan.
Ik denk dat uit huis gaan iets is waarbij je de stap moet nemen om te kunnen zeggen hoe het voor jou is. Ik was ook erg bang voor verdriet en eenzaamheid (en misschien komt dat ook nog wel) maar nu voelt het alleen maar goed.
Eens moet je het doen en het wordt er waarschijnlijk niet makkelijker op.

Het uit huis gaan vond ik nog niet eens zo erg/eng, maar ik weet wel dat ik een jaar nodig heb gehad, om te weten dat dit echt was wat ik wilde. Bij elke poep en een scheet wilde ik terug naar huis, naar mijn veilige haven. Pas toen ik voor nood, i.v.m. een verbouwing, twee weken naar huis moest, wilde ik niet anders dan naar mijn eigen huis.

Zininzon schreef:
Mijn vriendinnen hebben allemaal een relatie en gingen allemaal samenwonen, maar dat ging voor single me niet op.

Heey ik woon nog thuis, kan hier niet over oordelen.
Maar een vriendin van mij is ook eerst gaan samenwonen met haar vriend voordat ze alleen woonde.
NU heeft ze in 3 jaar tijd wel bij 3 verschillende vriendjes ingetrokken, ze is nu samen met de derde. Ik hoop dat ze daarmee gelukkig word.

En mischien moet je eerst voor jezelf kunnen zorgen voordat je kan samenwonen.
relaties kunnen altijd uitgaan.

Ik woon ook nog thuis, word dit jaar 26 en zit er ook tegenop maar ga binnenkort wel stappen ondernemen om op mezelf te gaan. (heb een handicap zie mijn topic op mezelf met een beperking)

Hoi hoi,

Ik herken het ook. Vreselijk vond ik het. Maar het si een nieuwe stap in je leven. Het blijft moeilijk wanneer je hem ook neemt

Ik denk dat het voor de meesten best een stap is. Maar als je dan uiteindelijk op jezelf woont, wil je ook niet meer anders. Vaak is de eerste avond of dag alleen echt even moeilijk. Ben je van plan naar een andere woonplaats te gaan of blijf je in de buurt? Heb je vriendinnen/vrienden die ook op zichzelf wonen en waarmee je eens mee zou kunnen eten ofzo? Ben je s avonds vaker thuis of ben je iemand die altijd weg is?

Bedenk gewoon dat je altijd weer even langs je ouders kan of ze kan bellen, als je je eenzaam zou voelen ofzo. En dat het een fase is waar je even doorheen moet, maar waardoor je wel echt zelfstandig wordt en meer loskomt van je ouders. Wat m.i. bij het leven hoort.

Ik hou zelf ook erg van dieren, dus die tip van een huisdier nemen zou ik zeker opvolgen. Een lieve kat (of hond, maar dat is voor de meesten minder handig) kan je heel veel gezelligheid geven!

Ik zag er juist niet tegen op, wilde dolgraag op mezelf.. Maar toen ik er eenmaal zat dacht ik ook 'en nu?!' Eerste week vond ik het vreselijk, toen ben ik naar het asiel gegaan om een kat te halen (mn ouders hebben ook een kat en ik miste hem echt). Na een week kon ik mn kat ophalen en toen ging het al snel beter. Denk dat ik een maandje nodig heb gehad om te wennen.

Wil je een huisdier, TO?

ik vond het ook lastig hoor.ga ook nog regelmatig langs en bellen.
toch is een plekje vor jezelf ook heel erg lekker!

Ik ben gaan samenwonen dus misschien is dat toch anders. Ik dacht eerst ook dat ik het wel een beetje moeilijk zou hebben. Nou eigenlijk helemaal niet. Ik vind het wel prima zo. Al vind ik het raar om mijn oude kamer helemaal leeg te zien met spulletjes erin die van mij zijn geweest. (lamp,plankje etc). Toen ik na 5 dagen bij mijn ouders thuis kwam was het best raar. Ik herkende alles en ook herkende ik het als veilig, maar mijn thuis was het toen allang niet meer. Misschien scheelt het ook dat mijn ouders er ook nooit dramatisch over hebben gedaan. Uit huis gaan is echt heerlijk!

Edit: Nou moet ik er bij zeggen dat ik 10 minuten fietsen van mijn ouders huis vandaan woon en nog steeds in dezelfde omgeving woon. Voor mij is er dus voor de rest nauwelijks wat veranderd.

Le Chat Noir schreef:Ik denk dat het voor de meesten best een stap is. Maar als je dan uiteindelijk op jezelf woont, wil je ook niet meer anders. Vaak is de eerste avond of dag alleen echt even moeilijk. Ben je van plan naar een andere woonplaats te gaan of blijf je in de buurt? Heb je vriendinnen/vrienden die ook op zichzelf wonen en waarmee je eens mee zou kunnen eten ofzo? Ben je s avonds vaker thuis of ben je iemand die altijd weg is?

Bedenk gewoon dat je altijd weer even langs je ouders kan of ze kan bellen, als je je eenzaam zou voelen ofzo. En dat het een fase is waar je even doorheen moet, maar waardoor je wel echt zelfstandig wordt en meer loskomt van je ouders. Wat m.i. bij het leven hoort.

Ik hou zelf ook erg van dieren, dus die tip van een huisdier nemen zou ik zeker opvolgen. Een lieve kat (of hond, maar dat is voor de meesten minder handig) kan je heel veel gezelligheid geven!

Mijn angst om me eenzaam te gaan voelen komt juist voor een stukje doordat ik in de buurt niet zoveel vrienden heb waar ik zomaar even mee af kan spreken. Het huis waar ik nu naar kijk is wel vlakbij (lees 5 min fietsen) van mijn ouders, dus daar kan ik zo even op de koffie gaan. Op zich heb ik meestal een redelijk druk programma, sport veel, dus ik ben bijna nooit een hele dag thuis.

Het vervelende is gewoon dat ik alles wel kan beredeneren, dat het een goede stap is enzo, maar mijn gevoel kan ik gewoon niet helemaal peilen.

Een huisdier vind ik op zich wel een goede tip, maar ik ben helemaal niet zo van de dieren. Veel verder dan een paar vissen zal ik dan ook niet komen:P

Ik ga ook bijna uit huis en ben er ook best veel mee bezig. Ik heb er ontzettend veel zin in maar ik vind het ook wel moeilijk om de periode waarin ik thuis woonde bij mijn ouders af te sluiten. Ik houd me er maar gewoon aan vast dat het juist goed is dat ik dit gevoel heb. Ik heb het geluk dat ik het moeilijk vind om uit huis te gaan in plaats van dat ik al jaren zou willen omdat ik het niet naar mijn zin heb.

Wanneer je de stap ook neemt; moeilijk zal het toch wel zijn. Succes!

Ik woon sinds 5 maanden samen. Daarvoor woonde ik nog thuis. In het begin vond ik het ook erg wennen. Een ander dorp, een andere omgeving en fulltime werken (ik studeerde eerst nog). Mijn leven was ineens compleet veranderd. Inmiddels ben ik wel gewend. Het gaat steeds beter.

Ik denk dat het voor iedereen op zijn of haar manier wel wennen is. Bij de één gaat dit proces sneller dan bij de ander.

_Liv schreef:Ik woon sinds 5 maanden samen. Daarvoor woonde ik nog thuis. In het begin vond ik het ook erg wennen. Een ander dorp, een andere omgeving en fulltime werken (ik studeerde eerst nog). Mijn leven was ineens compleet veranderd. Inmiddels ben ik wel gewend. Het gaat steeds beter.

Ik denk dat het voor iedereen op zijn of haar manier wel wennen is. Bij de één gaat dit proces sneller dan bij de ander.

Ik had dat ook, van een studentenleven op kamers, naar een fulltimestage en samenwonen in een andere stad.
Oke ik woonde al op kamers dus dat is niet echt toevoegend bij dit onderwerp.

Maar to ik kan me voorstellen dat het lastig is om op jezelf te gaan als je al zolang thuiswoont (toch een kwart eeuw ). Ik ben zelf op mn 19e op kamers gegaan en vond het toen echt heerlijk. Maar ja dan kom je ook nog wel elk weekend thuis.

Het is echt een kwestie van wennen, echt je eigen leven opbouwen. het is ook niet altijd leuk om alleen thuis te komen (als mn vriend bijv een weekend weg is). Maar toen ik tussen mn verhuizing van kamer naar mn huisje 2 weken thuiswoonde wilde ik heeel graag weer op mezelf!

Atelier Madame schreef:
Het is echt een kwestie van wennen, echt je eigen leven opbouwen. het is ook niet altijd leuk om alleen thuis te komen (als mn vriend bijv een weekend weg is). Maar toen ik tussen mn verhuizing van kamer naar mn huisje 2 weken thuiswoonde wilde ik heeel graag weer op mezelf!

Kan je nagaan als je alweer dik 3 jaar thuis woont na samengewoond te hebben..

_Donnaa schreef:

Atelier Madame schreef:
Het is echt een kwestie van wennen, echt je eigen leven opbouwen. het is ook niet altijd leuk om alleen thuis te komen (als mn vriend bijv een weekend weg is). Maar toen ik tussen mn verhuizing van kamer naar mn huisje 2 weken thuiswoonde wilde ik heeel graag weer op mezelf!

Kan je nagaan als je alweer dik 3 jaar thuis woont na samengewoond te hebben..

Ik zou niet voor mezelf instaan
Denk dat het natuurlijk wel zou kunnen, zeker als je gewoon weet dat je je aan die situatie moet overgeven..

_Donnaa schreef:Ja, het is helaas niet anders.. Maar er komt bijna een einde aan!

ja je stond 2e ergens al las ik in een topic?

_Donnaa schreef:Ja, sta al 4 maand tweede.. Schiet even niet op, maar ik hoop dat er gewoon even een stuk of 3/4 lui verhuizen deze maand, haha!

isser zo weinig beschikbaar bij jou in de buurt dan? Hopen dat je idd snel 1e wordt! of mss zegt een x de 2e af!

_Donnaa schreef:Er zijn inderdaad heel weinig jongerenwoningen..

Nouja, er zijn wel meer, maar die staan in de ghetto, daar ga ik niet wonen..

Oh ik woon sinds kort ook in een jongerenwoning, welke regio zoek je?

_Donnaa schreef:Alleen in m`n woonplaats

ja die weet ik toch niet

Ik had ook wel moeite ermee toen ik ging samenwonen maar ik was ook snel weer terug
Nu ben ik ook aan het zoeken voor een woning en misschien kan ik binnenkort een woning bekijken. Heb er wel zin in om op mezelf te gaan wonen en ik neem dan ook een poes als ik op mezelf ga. Sowieso ga ik nog 2 a 3 x per week naar huis want ik sport nog in de woonplaats bij mijn ouders voor 3kwart jaar. Misschien dat ik daar ook blijf sporten ik vind het een leuke sportschool. Ik ben blij dat ik ouders heb waar ik weer bij terug kon komen maar kijk nu ook wel uit naar een eigen huisje, ondanks ik het ook wel gezellig vind om thuis te wonen. En ik ben nu 26.