Mijn zus heeft kanker

wat is het toch een rotziekte zeg. Ik hoop zo dat alles aanslaat bij je zus, en dat ze er ook geestelijk doorheen komt! sterkte!

Youandy en Theeleut dank jullie wel. Maar bedanken hoeft niet hoor. Ik weet door wat van dal jullie kruipen. En dat maakt het inleven in jullie situatie ook zo makkelijk.
Mijn broertje heeft toen hij negen maanden was. Een kwaadaardige nier tumor gehad.
Gelukkig heeft het kleine manneke zich er doorheen geslagen.
En is het een redelijk gezonde jongen geworden van nu 18 jaar alweer.
Dus ik weet waar jullie doorheen moeten. En dat is echt een hel op aarde.
Dus ik doe mijn best om jullie bij te staan. In deze verschrikkelijke periode.
Dus geen dank.

Theeleut ik hoop dat je moeder snel duidelijkheid krijgt.

Wat duurt dat lang Koffieleut...
Maar wat je zegt, de artsen zullen het wel weten. Als het zeer ernstig en spoedeisend zou zijn, zouden ze haar vast meteen wel naar voren halen. Hopelijk blijft ze zich redelijk voelen en belangrijk: blijft ze de moed er in houden!

Sterremaan, dat vertelde je laatst ja.. Dat is echt heftig, zo'n jong kereltje.. Wat een geluk/kracht heeft hij dan gehad! Bij kinderen gaat het zo enorm snel, als ze het eenmaal hebben.. Brr!

Het gaat helemaal niet goed nu...
Ze ziet het écht nauwelijks nog zitten en is heel bang voor de toekomst...

Ik weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan

Oh nee.... Dat is niet het nieuws waar ik op hoopte! Het is misschien wel logisch dat ze een dip doormaakt en bang is voor wat haar te wachten staat en ik kan me indenken dat het voor jou moeilijk is om hiermee om te gaan. Het enige dat je nu voor haar kunt doen, is haar steunen en troosten, denk ik. Samen huilen, samen proberen te bedenken hoe je hiertegen kunt vechten.
Eigenlijk weet ik helemaal niet wat je nog meer zou kunnen doen, ik weet ook even niks zinnigs te zeggen, sorry.
Dikke knuffel voor jou en je zus

Edit: en voor de rest van je familie natuurlijk!

Wauw Sterremaan wat een mooi gedicht zeg !

Youandi, wat ontzettend klote allemaal zeg. Kan ze niet met een psycholoog gaan praten. Misschien dat dat helpt?
Af en toe is het fijner om met een vreemde over dingen te praten. Verder moet je ook wel een beetje aan jezelf denken
hoor en je moet echt zorgen dat je er zelf niet aan onder door gaat hoe rot het ook allemaal is. Verder hoop ik dat
alles goed komt met je zus. Sterkte !

Bedankt Sjaantje..
Het moeilijke is, dat wanneer ik met haar praat, ze ons beiden in een negatieve spiraal kan laten belanden.
Ik bedoel.. ze is zó negatief, dat ik er met mijn 'opbeurende' woorden niet tegenop kan.

Ze heeft over een dikke week een inwendige bestraling en ze heeft de artsen gevraagd wat er dan precies gebeurt. Daar word je niet blij van.. Er is simpelweg niks opbeurends over te zeggen..

Wanneer ik zeg: 'Je weet nog helemaal niet hoe je lichaam er op reageert. Wie weet valt alles mee.' Dan reageert ze vrijwel standaard met: 'Ja, maar het kán wel gebeuren.' En zo nu en dan wordt ze echt kwaad en wil ze het er niet over hebben. Ze vraagt zich luidop af of ze ooit weer gelukkig mag worden. Ze ziet niet de 80% overlevingskans, maar de 20% kans dat het weer terugkomt....

Razz, wanneer ik zoiets voorstel, reageert ze heel afwijzend. Ze vind dat het toch niet helpt, want ze moet de strijd alleen strijden. Gelukkig MOET ze eens in de twee weken met een arts praten, dus dat is positief.

En ik weet dat ik aan mezelf moet denken, maar dat is zo moeilijk Razz.. Je weet elke minuut van de dag dat je zus op dat moment een strijd aan het leveren is, waarvan de uitkomst nog niet helder is. Het spookt continue door m'n hoofd. Als mensen vragen hoe het met me gaat, antwoord ik standaard: 'Wel aardig goed', maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Ik ben zo bang om haar te verliezen, dat mijn eigen geluk even niet belangrijk is. Tenminste, zo voelt dat nu..

Ik heb even niet de juiste woorden maar wil je gewoon heel veel sterkte wensen. Wat een rot situatie. Ik hoop dat je zus de kracht heeft om te vechten. En jij bent een geweldige zus die haar door dik en dun steunt zo te lezen !

Youandi schreef:Razz, wanneer ik zoiets voorstel, reageert ze heel afwijzend. Ze vind dat het toch niet helpt, want ze moet de strijd alleen strijden. Gelukkig MOET ze eens in de twee weken met een arts praten, dus dat is positief.
(

Heeft ze wel een poging gewaagd? Het helpt echt om met iemand buiten je kring te praten over gedachten die je niet durft te delen met de kring om je heen.

Francaise_ schreef:

Youandi schreef:Razz, wanneer ik zoiets voorstel, reageert ze heel afwijzend. Ze vind dat het toch niet helpt, want ze moet de strijd alleen strijden. Gelukkig MOET ze eens in de twee weken met een arts praten, dus dat is positief.
(

Heeft ze wel een poging gewaagd? Het helpt echt om met iemand buiten je kring te praten over gedachten die je niet durft te delen met de kring om je heen.

Ja, ze heeft met een voormalig-kankerpatiënte gesproken en ze heeft een aantal gesprekken gehad met maatschappelijk werksters, via de huisarts.

Lief van je, Nonnevot

Wat vervelend zeg Youandi Wat ontzettend naar moet dat voelen. Wat ik wel denk is dat het echt een onderdeel is van het proces waar ze doorheen moet. Veel mensen zijn eerst echt heel strijdlustig maar anderen zien het 'gewoon' niet meer zitten. Het lijkt me heel moeilijk om je zus zo te zien, en ook naar dat jouw woorden geen werking (lijken te) hebben. Je mag ook best boos op haar zijn daarom hoor. Dat is niet verboden ofzo Jouw gevoelens gaan ook door. Heb je er trouwens ZELF al eens aan gedacht om met een professioneel iemand te gaan praten? Ik heb dat wel gedaan na de ziekte van mijn moeder, ik ben echt helemaal ingestort daardoor (dit stukje liever niet quoten), soms leek het wel alsof ik er meer psychische last van had dan zij zelf, wat ik echt heel erg stom vond en daarom niet toegaf lange tijd. Maar het heeft mij erg geholpen

(ik wil hiermee trouwens absoluut niet de gevoelens van je zus bagatelliseren, maar het is nou eenmaal een feit dat de familie van een kankerpatiënt ook verschrikkelijk kan lijden en onder druk kan komen te staan)

Jeetje Youandi, ik weet even niet wat ik kan zeggen.... Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk moeilijk moet zijn om je zus zo te zien....

Wat Fauve zegt klinkt mij heel bekend in de oren. Toen mijn moeder de eerste keer ziek werd, ben ik er bijna aan onderdoor gegaan. Het ging al niet super goed met mij, en dit was voor mij eigenlijk net even te veel. Ik ben toen ook met iemand gaan praten, en dat heeft mij super goed geholpen!

Ja precies hetzelfde hier, Koffieleut, het ging met mij ook al niet goed maar tijdens/na dat met mijn moeder ben ik ook echt ingestort. De grond was echt onder mijn voeten weggeslagen.

Nonnevot schreef:Ik heb even niet de juiste woorden maar wil je gewoon heel veel sterkte wensen. Wat een rot situatie. Ik hoop dat je zus de kracht heeft om te vechten. En jij bent een geweldige zus die haar door dik en dun steunt zo te lezen !

+1..

Fauve, dat zou inderdaad wel goed voor me kunnen zijn. Hoe gaat dat in zijn werking? Moet ik het bij mijn huisarts aangeven?

Youandi schreef:Fauve, dat zou inderdaad wel goed voor me kunnen zijn. Hoe gaat dat in zijn werking? Moet ik het bij mijn huisarts aangeven?

Je huisarts kan in dezen vrij weinig voor je doen. Als je de behoefte hebt om er over te praten, zou je bijvoorbeeld een afspraak kunnen maken met een eerstelijns psycholoog. Hier is geen verwijzing van een huisarts voor nodig.

Ik zou wel altijd eerst langs je huisarts gaan. Hier werd een eerstelijnspsycholoog alleen vergoed als je je door liet sturen via de huisarts. Bovendien kan de huisarts je ook een luisterend oor bieden, ook al is dat dan maar een korte afspraak. Oh en ik ben dus gewoon (beide keren) naar mijn huisarts gegaan en heb gezegd dat ik het moeilijk had met bladiebla en dat ik graag met iemand wilde gaan praten daarover. Toen vroeg mijn huisarts nog een paar dingen en kreeg zonder enige moeite een doorverwijzing Soms wordt je vanuit de ha automatisch doorverwezen naar een bepaalde psycholoog, soms mag je zelf kiezen (dat heb ik gedaan). Oh of soms vraagt de huisarts of je iemand in de gedachten had, dat kan ook, ik had zelf ook al wat gegoogled en een, voor mij, geschikte gevonden

Voor de vergoeding maakt een doorverwijzing van de huisarts niet uit. In de basisverzekering zijn 8 zittingen met een eerstelijns psycholoog opgenomen met een eigen bijdrage van 10 euro per zitting. Houd er wel rekening mee dat de volledige kosten van de zitting onder je eigen risico vallen. De eerste afspraak met een eerstelijns psycholoog duurt doorgaans een uur. Een huisarts heeft hooguit 10 minuten voor je, daar kun je echt niet veel van verwachten. Voor tips kun je ook gewoon de assistente van je huisarts bellen, al zullen die vrijwel altijd zeggen dat het per persoon verschilt welke psycholoog zij als prettig ervaren.

Ik heb er wel veel aan gehad om eerst met mijn huisarts te gaan praten.

Zulke ervaringen zijn ook heel persoonlijk en de ene huisarts is de andere niet

Ik vind het wel typisch dat ze bij de psycholoog met nadruk zeiden dat ik me door moest laten sturen door de huisarts, maar goed

Dat mag je typisch vinden.. Maar het geldt echt niet voor eerstelijns psychologen. Deze zitten in de eerste lijn van zorg, net als bijvoorbeeld huisartsen, tandartsen en fysiotherapeuten. Zie hier voor meer informatie:

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/eerstelijnszorg

Dit neemt natuurlijk niet weg dat je altijd om een doorverwijzing van je huisarts kunt vragen als je je daar prettiger bij voelt.

(edit) Ik wil hier ook echt geen welles-nietes spelletje van maken of zo hoor. Ik probeerde gewoon wat praktische tips/ervaringen te delen.

Ik zeg toch ook niet dat ik je niet geloof? Ik vond het gewoon typisch (eerder van mijn psychologe dan, dat ze dat blijkbaar niet weet).

Fauve schreef:Ik zeg toch ook niet dat ik je niet geloof? Ik vond het gewoon typisch (eerder van mijn psychologe dan, dat ze dat blijkbaar niet weet).

Ik weet niet hoe lang het geleden is dat jij door bent verwezen, maar die regels zijn een aantal jaar geleden wel veranderd.