Mijn zus heeft kanker

Hm de eerste keer was een jaar of drie geleden en de laatste keer een jaar geleden denk ik. Nou ja Iig kan het dus beiden youandi

Bedankt voor het meedenken.
Ik vind een psycholoog alleen zo 'zwaar' klinken.
Ik heb het idee dat ik niet zo ver ben dat ik dat nodig heb..

Maar goed, waarschijnlijk ga ik binnenkort met iemand van mijn werk (in feite ook een psychologe) om de tafel, omdat ik door dit hele gebeuren wat afwezig ben op mijn werk, op sommige momenten.

Komt bij, dat een boze ouder een paar weken geleden me de huid volgescholden heeft, omdat ik haar zoon niet zijn zin had gegeven, en ze als kersje op de taart ook nog eens leuk riep: 'Meld je dan ziek, als je zo nu en dan met je hoofd zo afwezig bent, want op deze manier heeft niemand wat aan je!!'.

Oké, ik weet dat zij haar woedde op mij afreageerde en dat ze het waarschijnlijk niet zo bedoelde, maar het heeft me tot op het bot gekwetst... en op dat moment zei mijn directeur dat ik een gesprek met een psychologe moest aanvragen, zodat ik beter met teleurstellingen/tegenslagen en slechte kritiek kan leren omgaan. Ik betrek namelijk alles op mezelf. Ik wil wel anders, maar 't lukt niet

Ik snap dat je het wel zwaar vind klinken maar het is eigenlijk niet anders dan een andere dokter.
Als je je been breekt, moet je gips..
Als je je psychisch niet zo lekker voelt, dan ga je naar een psycholoog.

Ik zou het je zeker aanraden. Het is niet zomaar wat, wat jij nu allemaal moet doorstaan... En je kan er altijd weer mee stoppen.. maar ik zou het zeker een kans geven.

Dat is waar...

Maar het staat me zo tegen... Mijn zus is ernstig ziek en IK ga hulp zoeken. Voor mijn gevoel klopt het niet. ZIJ is ziek, ik niet. De aandacht moet op haar liggen nu.

JIJ bent dan misschien niet ziek, je lijdt er wel onder. Dus is het helemaal niet erg als jij het er eens met een psycholoog over gaat hebben. Het heeft ook impact op jou en jouw leven want het is toevallig wel JOUW zus die al die ellende moet doorstaan.

Youandi schreef:Dat is waar...

Maar het staat me zo tegen... Mijn zus is ernstig ziek en IK ga hulp zoeken. Voor mijn gevoel klopt het niet. ZIJ is ziek, ik niet. De aandacht moet op haar liggen nu.

Ik had echt precies hetzelfde gevoel, dat is echt niet raar. Mijn moeder had zelf bijv heel weinig last van de chemo's en ik had toen heel veel lichamelijke problemen. Ik ben zo boos op mezelf geweest, dat ik verdorie niks had en dat mijn moeder minder last had van chemo's, for crying out loud. Maar het heeft me echt heel erg geholpen. Iedereen reageert anders op zulke heftige dingen, en nogmaals, het is echt een ontzettend zware last voor de mensen in de omgeving van iemand die zo ernstig ziek is. Zij moet het ondergaan, zij moet het allemaal doen maar jij kan er alleen maar bij staan en helpen waar nodig is. Dan kan je je heel hulpeloos voelen en heel ongelukkig. Gun jezelf dat verdriet, als het ware.

Fauve schreef:

Youandi schreef:Dat is waar...

Maar het staat me zo tegen... Mijn zus is ernstig ziek en IK ga hulp zoeken. Voor mijn gevoel klopt het niet. ZIJ is ziek, ik niet. De aandacht moet op haar liggen nu.

Ik had echt precies hetzelfde gevoel, dat is echt niet raar. Mijn moeder had zelf bijv heel weinig last van de chemo's en ik had toen heel veel lichamelijke problemen. Ik ben zo boos op mezelf geweest, dat ik verdorie niks had en dat mijn moeder minder last had van chemo's, for crying out loud. Maar het heeft me echt heel erg geholpen. Iedereen reageert anders op zulke heftige dingen, en nogmaals, het is echt een ontzettend zware last voor de mensen in de omgeving van iemand die zo ernstig ziek is. Zij moet het ondergaan, zij moet het allemaal doen maar jij kan er alleen maar bij staan en helpen waar nodig is. Dan kan je je heel hulpeloos voelen en heel ongelukkig. Gun jezelf dat verdriet, als het ware.

Heel erg waar ja...

Jullie hebben gelijk..

Maar het is makkelijk gezegd hoor, daar ben ik me ook wel van bewust. Ik kan je alleen mijn ervaring vertellen Maar goed dat je iig met iemand van je werk kunt praten, sowieso praten helpt (en paardrijden!!).

Ik vind het fijn dat je je ervaringen deelt Dat maakt het allemaal wat realistischer en het geeft steun.

Ja, paardrijden is echt een enorme uitlaatklep

Bij zo'n zware ziekte lijdt de hele omgeving van de zieke mee. Het is echt geen zwaktebod om dat te onderkennen, het is juist heel goed. Je hoeft jezelf echt niet sterker voor te doen dan je bent. De angsten en onzekerheden waar je zus last van heeft, die hebben ook allemaal effect op jou, jullie ouders, haar man en kinderen. Dat je zus het psychisch zwaar heeft met haar ziekte, maakt de last voor jou alleen maar groter.

Een psycholoog klinkt heel zwaar, maar dat is het totaal niet. Ik heb zelf ook tot twee keer toe met een psycholoog gesproken over de ziekte van mijn moeder en hoe ik daar mee om ga. Het was een enorme opluchting om gewoon even m'n verhaal te kunnen doen bij een buitenstaander, iemand die geen rol in mijn dagelijks leven speelt. En ook nog eens iemand die ervoor opgeleid is om dit soort gesprekken te voeren. Ik kan het je alleen maar aanraden.

Ik wil je veel sterkte wensen Youandi!

Youandi schreef:Dat is waar...

Maar het staat me zo tegen... Mijn zus is ernstig ziek en IK ga hulp zoeken. Voor mijn gevoel klopt het niet. ZIJ is ziek, ik niet. De aandacht moet op haar liggen nu.

Dit is een fout die heel veel mensen maken: je eigen problemen wegstoppen wanneer iemand in je omgeving ernstig ziek is. Maar als er iets is wat je juist niet moet doen in zo'n periode is jezelf volledig wegcijferen. Jouw leven gaat gewoon door, met alle ups en downs die daar bij horen. Als je jezelf geen ruimte geeft om je "downs" te verwerken, raak jij mentaal op. En daar heeft niemand iets aan, jij niet en je zus ook niet. Als jij het moeilijk hebt met de situatie, dan heb je daar alle recht toe. Probeer het te verwerken (op een manier die jij prettig vindt) en ga het vooral niet weg stoppen.

Dankjewel Ava, mijn tranen komen er sinds een paar weken weer even écht uit nu.. Het is zo moeilijk om er aan toe te geven, maar het is wel waar wat je zegt.

Bedankt Pien....

Fijn dat je sowieso in het paardrijden al een enorme uitlaatklep gevonden hebt. Dat is ook echt jouw ding he? Ik zie zo vaak foto's van je lieve paard...
Ik heb zelf gesprekken gehad met maatschappelijk werk na het overlijden van mijn moeder en ik vond het heerlijk om eens te kunnen praten tegen een buitenstaander. Want bij mijn familie hield ik me toch in, omdat ik ook rekening wilde houden met hun gevoelens. Bij de MW hoefde dat niet. Alleen al daarom zou ik je zéker aanraden om met iemand te gaan praten en mijn allerbelangrijkste tip: als je merkt dat het niet klikt tussen jou en de psycholoog, vraag dan om iemand anders. Is misschien niet heel makkelijk om aan te kaarten, maar als je gesprekken voert met iemand bij wie je je niet op je gemak voelt, heb je er niets aan. Wees trouw aan jezelf!

En wederom een heel dikke knuffel

ik wil je ook heel veel sterkte wensen, het valt niet mee hoor

Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat de rest al gezegd heeft. Ik heb te lang gewacht met naar een psycholoog gaan. Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten die puur en alleen veroorzaakt werden door de stress en spanning omtrend mijn moeders ziek-zijn. Achteraf ben ik zo blij dat ik toch naar een psycholoog gegaan ben. Zij heeft mij zoveel tips gegeven hoe ik ermee om kan gaan, en hoe ik kan stoppen met malen als ik 's nachts weer eens wakker lag om alles. Door dit alles kan ik, nu mijn moeder voor de 2e keer ziek is, er zo veel beter mee omgaan.

Dat stukje van Fauve (over dat zij het moet ondergaan, en jij je daardoor heel hulpeloos kunt voelen) is ook tegen mij heel vaak gezegd (en zo waar idd). Het schijnt een gevoel te zijn dat heel veel naasten van kankerpatienten hebben.

Werd je zus nou deze week inwendig bestraald?

Bedankt voor alle lieve, opbeurende woorden.

Ik heb nu sinds een paar weken dat ik er ook echt weer om moet/kan huilen. Op de één of andere manier heeft de boosheid zich weer even omgezet in angst en verdriet. Zal er wel bij horen.

Aanstaande maandag is de eerste inwendige bestraling. Ze moet 29 uren stilliggen :S Lijkt me echt horror!

29 UREN????

Ja. 29 uren. Niet te geloven he? Lijkt me een verschrikking..

Elk uur wordt 7 minuten lang de tumor én omgeving bestraald.

Dat is echt niet menselijk gewoon, wat naar

Ik had ook nog nooit gehoord dat zoiets bestond, dus voor mij was en is het ook erg onwerkelijk.
Ze mag overigens wel lezen en tv kijken. Maar verder moet ze stilliggen, want er wordt een hele stellage in haar lichaam gezet.

Dat klinkt erg heftig Youandi, voor haar maar ook voor jullie als hulpeloze omgeving. voor jou!

Youandi schreef:Ja. 29 uren. Niet te geloven he? Lijkt me een verschrikking..

Elk uur wordt 7 minuten lang de tumor én omgeving bestraald.

Wat lijkt me dat verschrikkelijk!!! Ik kan me voorstellen dat ze er heel erg tegenop ziet....

Koffieleut schreef:

Youandi schreef:Ja. 29 uren. Niet te geloven he? Lijkt me een verschrikking..

Elk uur wordt 7 minuten lang de tumor én omgeving bestraald.

Wat lijkt me dat verschrikkelijk!!! Ik kan me voorstellen dat ze er heel erg tegenop ziet....

Ja ik ook. Lijkt me niks.

Youandi, ik vind ook dat als je behoefte hebt om hulp te zoeken dat je dat gewoon moet doen. Het komt niet op mij over alsof jij daarmee de aandacht wilt trekken. Je plant gewoon wat tijd voor jezelf in om zelf beter met de situatie om te kunnen gaan. Misschien als je dat doet, ga je je wat beter voelen en kan je wat meer/anders klaar staan voor je zus. Omdat je ook nog je eigen tijd in plant voor je moeilijke gevoelens. Het is heel erg voor je zus. Maar juist ook heel erg voor jullie, jullie houden van haar en het doet jullie veel pijn om je zus zo te zien. Daarom is er niks mis mee om ook om jezelf te denken en hulp te vragen als je het nodig hebt.
In elk geval een dikke knuffel! En ik hoop dat ze de bestraling een beetje goed doorstaat. Het zal wel ontzettend zwaar zijn.

Jeetje wat heftig. Mag ze tussendoor binnen die 29uur wel bezoek ontvangen? En in je slaap beweeg je toch ook onbewust?

Heel veel sterkte Youandi, zoals al eerder gezegd, denk ook echt aan jezelf. Ik vind het echt stoer van je als je in deze moeilijke tijd de kracht hebt om hulp te zoeken zodat je je zus optimaal kan blijven steunen en zelf ook nog redelijk kan functioneren.