Uit huis gaan - moeilijke beslissing

Ik vind het moeilijk om de stap te zetten om uit huis te gaan, maar heb wel het gevoel dat het goed voor mij is als ik dit binnenkort wel doe. Ik begin toch echt die leeftijd wel te krijgen. Ik wil ook niet eeuwig thuis blijven wonen en weet heel goed dat ik die stap eens moet zetten. Het heeft denk ik wel veel te maken met de situatie tussen mijn ouders. Eigenlijk is mijn vader op mijn 20e - leeftijd om uit huis te gaan - zelf uit huis gegaan. Ik woon sinds die tijd bij mijn moeder en ik vind het moeilijk haar achter te laten. Nog niet zo heel lang geleden zijn mijn ouders ook echt gescheiden. Hier heb ik nog best veel moeite mee. Voor mijn gevoel horen ze nog bij elkaar.

Zijn er mensen die dit gevoel kennen? Tips om eroverheen te komen en toch die stap te zetten? Ik heb wel het gevoel dat het heel goed voor mij zal zijn, maar ik vind het nog zo moeilijk.

Geen dingen gaan doen omdat je denkt dat het zo 'hoort'. een vriendin van me is ook op zichzelf gaan wonen omdat ze vond dat dat zo hoorde, uiteindelijk miste ze haar vader te erg en woont ze nu weer bij hem en is ze veel gelukkiger.
Pas uit huis gaan als je daar zelf ook echt aan toe bent.

Thanks! Er spelen nog extra dingen mee, waarover ik nu nog even niet wil uitweiden, maar daardoor weet ik wel zeker dat het een goede stap is. Als ik op mezelf ga wonen, krijg ik een boel extra vrijheid die ik wel nodig heb. Ik zou het niet doen 'omdat het hoort', maar omdat ik ergens ervan overtuigd ben dat het goed voor me is, omdat ik het nodig heb, die zelfstandigheid.

Lieve Q, ik geloof dat je inmiddels wel weet hoe ik er over denk
Ik ben het er mee eens, geen dingen doen omdat het zo ´hoort´. Het is niet de bedoeling dat je alleen en ongelukkig in een huis zit, omdat je nou eenmaal de leeftijd hebt en anderen vinden dat het zo hoort..

Maar het feit dat je er nu een topic over hebt geopend, is denk wel een goed teken.. Gezien de situatie maken een paar extra weken ook niet uit. Doe wat je wilt en wat je gevoel zegt!!

Zeker niks doen omdat het 'zo hoort' maar doe ook niks omdat je bang bent dat anderen je keuze niet kunnen waarderen. Je moeder bijvoorbeeld, zoals je noemde. De vrijheid kan de band met je moeder juist beter maken. En het is een hele stap, maar het zal uiteindelijk zeker wel goed voelen. Ik ben zelf uit huis gegaan toen ik ging studeren. Al mijn vriendinnen gingen op kamers en ik wilde eigenlijk niet. Vond het thuis wel prima en het was wel te reizen. Maar ik was bang dat mensen mij dan kinderachtig zouden vinden. Dus ik ging toch naar een paar kijkavonden en werd uiteindelijk ergens uitgekozen. Nog steeds stond ik er niet helemaal achter, maar na een paar weken wilde ik niet meer terug. Ik had veel meer tijd voor mijn studie, haalde betere punten en had hele leuke huisgenoten. Met mijn moeder had ik eerst veel stress thuis, terwijl het nu elk weekend leuk was om thuis te komen.

Ik neem aan dat jij wel wat ouder bent nu dan ik ben..? Volg je eigen gevoel, de stap zal nu misschien groter zijn dan die toen voor mij was, maar de vrijheid en het feit dat je nu je eigen zaakjes kan regelen enzo, zorgt waarschijnlijk wel voor dat je beter in je vel zit en dat komt de band met je ouders zeker ten goede. Succes met je keuze!

Smikkell schreef:Lieve Q, ik geloof dat je inmiddels wel weet hoe ik er over denk
Ik ben het er mee eens, geen dingen doen omdat het zo ´hoort´. Het is niet de bedoeling dat je alleen en ongelukkig in een huis zit, omdat je nou eenmaal de leeftijd hebt en anderen vinden dat het zo hoort..

Maar het feit dat je er nu een topic over hebt geopend, is denk wel een goed teken.. Gezien de situatie maken een paar extra weken ook niet uit. Doe wat je wilt en wat je gevoel zegt!!

Ik ben positief! verrast door dit topic en ik sluit me helemaal bij Smikkell aan! En je weet het he, als je eenmaal over bent: dan komen wij je huisje inwijden! (Of houdt dat je juist tegen )